Γράφει o Γιάννης Μαυρόπουλος
Βρεθήκαμε στο Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής στον Βοτανικό την Τρίτη το βράδυ και ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο: ο Άμλετ ζει! Φορώντας ρούχα άλλης εποχής και μιλώντας με διαφορετική αργκό βέβαια, αλλά δεν διέφερε και πολύ από τον κλασικό ήρωα. Η punk γενιά, πλήρως απογοητευμένη από την έλλειψη ουσίας, αηδιασμένη και χλευαστική προς τη κοινωνία συναντά τον κλασσικό ήρωα του Σαίξπηρ, δίνοντας του μια άλλη διάθεση: πιο punk και κυρίως πιο εκρηκτική.
Στον χώρο αναμονής μπήκα σε δίλημμα: Να πάω να δω την παράσταση ή να κάτσω εδώ για ώρες μέχρι να βαρεθώ; Ένας χώρος τόσο μπερδεμένος, μα και τόσο μαγικός! Μια μηχανή BMW αγκαλιά με μια τυπογραφική μηχανή, το πιάνο στο κέντρο της αίθουσας φωνάζει Εδώ έχει μουσική και η κινέζικη μαριονέτα στο τοίχο διεκδικεί το δικό της μερίδιο: Εδώ είναι θέατρο! Προσωδία και τηλέφωνο δένουν σε ένα ξύλινο τραπεζάκι, φωτογραφίες σε κάθε σημείο και ένα ζεστό καλωσόρισμα ήταν αυτό που μας επιφύλαξε το Θέατρο Βαφείο, κερδίζοντας τις πρώτες εντυπώσεις. Μα ήρθε, δυστυχώς, η ώρα να φύγουμε για τη σκηνή. Και να αναρωτηθούμε: Άμλετ και punk μαζί;
Μπαίνουμε στην αίθουσα και παίρνουμε θέση γεμάτοι αγωνία για την παράσταση. Μα δίπλα μας κάποιοι ακίνητοι, σαν μαριονέτες που περιμένουν τα νήματα να τους δώσουν ζωή. Οι ηθοποιοί, κρυμμένοι μέσα στο κοινό, έρχονται για να μας συστηθούν και να μας καλωσορίσουν στην ιστορία του Άμλετ, του νεαρού πρίγκιπα της Δανίας που θρηνεί για τον θάνατο του πατέρα του αλλά και για τη νέα τάξη πραγμάτων στη χώρα: Ο θείος του, Κλαύδιος, παντρεύεται τη γυναίκα του αδελφού του, Γερτρούδη, και γίνεται βασιλιάς της Δανίας. Όλα αυτά κλονίζουν το μυαλό και τις αποφάσεις του Άμλετ που αναζητά βοήθεια στον πιστό του φίλο Οράτιο και στην όμορφη Οφηλία για να βρει τις απαντήσεις που θέλει: Πώς εξηγείται ο αιφνίδιος θάνατος του πατέρα του, τι σχέση έχει με αυτό ο θείος του και τώρα πατριός του και πώς θα μπορέσει να ανατρέψει την κατάσταση; Οι σκέψεις κάνουν τον Άμλετ να μοιάζει τρελό αλλά στην ουσία εκείνος ετοιμάζεται να τιμήσει τη μνήμη του πατέρα του και να αποκαταστήσει την τιμή του.
Η λίγο πολύ γνωστή σε όλους μας υπόθεση δεν επηρεάζεται από το κλασικό έργο. Εδώ έρχεται η punk και αλλάζει τα δεδομένα. Οι ήρωες είναι βγαλμένοι από μια πρόσφατη εποχή. Ένας ρακένδυτος Άμλετ, με ατημέλητα μαλλιά, σε κάθε του ουρλιαχτό απελευθερώνει και άλλο πόνο από μέσα του και οργή, προκαλώντας κι άλλες τρύπες στην ήδη ταλαιπωρημένη του μπλούζα. Μα γι’ αυτόν τα ρούχα είναι απλώς ενδεικτικά της μεγαλύτερης θλίψης που κρύβει μέσα του. Το κομψό σακάκι του Κλαύδιου τον βοηθά να κρύψει τις βρωμιές του (προς το παρόν) δίπλα στην κομψήκαι ψυχρή Γερτρούδη, ενώ και ο βοηθός του, Πολώνιος, μας φέρνει στο μυαλό έναν δικηγόρο που αγορεύει για να υπερασπιστεί τον καθολικά ένοχο πελάτη του, τόσο με τα λόγια, όσο και με την ενδυμασία του. Να, λοιπόν, που τα ρούχα δεν κάνουν τον άνθρωπο. Σε αυτό εστιάζει και το έργο, καθώς η ζωή του Άμλετ ενσαρκώνεται μπροστά στα μάτια μας σαν να διαδραματίζεται το 1960 (χρονιά εμφάνισης των Punk). Η μουσική punk, τα ρούχα punk, τα πάντα έχουν χρώμα punk.
Το διάλειμμα μας δίνει χρόνο να συλλάβουμε όλα όσα βλέπουμε και μας προετοιμάζει για το δεύτερο μέρος. Πιο πένθιμο και λυπηρό, μα με το ενδιαφέρον αμείωτο από τους θεατές, ακόμα και γι’ αυτούς που ξέρουν την κατάληξη της ιστορίας. Το δράμα του Άμλετ συγκινεί και τον πιο σκληρό και το χειροκρότημα που κερδίζουν στο τέλος όλοι οι ηθοποιοί, το πιο ζεστό και παρατεταμένο. Ο καθένας έδωσε τον καλύτερο του εαυτό, μα αφήστε με να σταθώ σε τρεις φιγούρες: ο Μανόλης Καβίδας (Πολώνιος) έκανε και τον πιο… ξενέρωτο να γελάσει, με την απίστευτη ικανότητά του στη ρητορική και τις αντιδράσεις του. Ο Νίκος Μαυρουδής (Κλαύδιος), ένας γνήσιος, αυθεντικός κακός που δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτα ώστε να σώσει τον εαυτό του. Και τέλος ο Νικόλας Πιπεράς στον ρόλο του Άμλετ. Ένα βλέμμα χαμένο στο άπειρο, μα που κοιτάζει για εκδίκηση. Τρομοκρατημένος μα και τρομακτικός, εριστικός, ιδιοφυής και πρωτοποριακός, έδωσε με άριστο τρόπο την punk “υφή” στον Άμλετ, με την οξυδέρκεια του και το υποκριτικό του ταλέντο. Και σίγουρα πιστεύω ότι, αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποιον από την παράσταση (όσο άδικο και να μοιάζει), σίγουρα αυτός είναι ο Νικόλας.
Φεύγοντας από το θέατρο βλέπεις χαρούμενα πρόσωπα να αποθεώνουν τους ηθοποιούς για το θέαμα που χάρισαν επί δυόμισι ώρες. Και πλέον μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά: Ναι, ο Άμλετ είναι Punk! Και για όσους αναρωτιούνται: Είχε κάτι αρνητικό η παράσταση; Πηγαίνετε να διαπιστώσετε από μόνοι σας!
Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι και τις 26 Μαΐου…
Διανομή:
Άμλετ: Νικόλας Πιπεράς
Κλαύδιος: Νίκος Μαυρουδής
Γερτρούδη: Μαίρη Μαραγκουδάκη
Λαέρτης – Γκίλντενστερν: Μανώλης Βαζαίος
Οράτιος – Ρόζενκραντζ: Ανδρέας Ανδρεάδης
Πολώνιος – Νεκροθάφτης: Μανόλης Καβίδας
Οφηλία: Κορνηλία Κυριάκη
και οι μαθητές του εργαστηρίου υποκριτικής studio Μελενίκου 31 (πρώην studio της οδού Πλαταιών):
Χρήστος Χατζημιχαήλ, Φανή Γιαννακοπούλου, Μαίρη Άσπρου.
Στην “Ποντικοπαγίδα” εμφανίζεται ο Σταύρος Ράγιας
Οι συντελεστές:
Μετάφραση – σκηνοθεσία: Μαίρη Μαραγκουδάκη
Εικαστική επιμέλεια – φωτισμοί: Τάσος Σκλαβούνος
Πρωτότυπη μουσική: Μάνος Αντωνιάδης
Διδασκαλία και χορογραφίες σκηνικής πάλης: Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαίρη Άσπρου
Hair styling – make up: Γιώργος Νικολαΐδης
Φωτογραφίες: Τάσος Σκλαβούνος studio Μελενίκου 31
—————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…