Συνήθως γυρίζω από τα ταξίδια με τις αποσκευές γεμάτες κούπες από μουσεία και μαγνητάκια. Αυτή τη φορά όμως γύρισα με έναν εντελώς παράλογο έρωτα. Τον στρίμωξα στη βαλίτσα ανάμεσα στα ρούχα και τα αναμνηστικά και τον έφερα μαζί μου πίσω στην Αθήνα.
Η Πράγα είναι μια ύπουλη πόλη. Με τις γεφυρούλες της και τα ποταμάκια της, τα κάστρα στους λόφους της και την παραμυθένια αρχιτεκτονική της, θέλεις δε θέλεις, σε μαγεύει. Ο έρωτας από την άλλη, είναι ακόμα πιο ύπουλος. Ξεφυτρώνει εκεί που δεν τον περιμένεις. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα στα ποταμάκια και τις γεφυρούλες, τα φωτάκια και το κρύο βρήκε ο έρωτας τη χαραμάδα που περίμενε.
Η προσγείωση στο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε σύμφωνη με την προσγειωμένη μου αντίληψη για τους εξ’ αποστάσεως έρωτες. Κάθε σοβαρός άνθρωπος άνω των τριάντα έχει πια «προσγειωθεί» τόσες φορές, που μπορεί πλέον να εκλογικεύσει ακόμα και τον έρωτα. Δεν είμαστε εμείς αγάπη μου κυνικοί. Η ζωή μας έκανε έτσι.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν το δράμα προϋπάρχει της τέχνης, ή αν η τέχνη το αποζητά όπως το λουλούδι τον ήλιο. Μεταξύ κυνισμού, λοιπόν, και δράματος, επιλέγω τη μέση οδό: να γράφω τραγούδια…
Από το ντεμπούτο άλμπουμ της Αλεξάνδρας Κλάδη “Σαμπουάν”
Στίχοι & Μουσική: Αλεξάνδρα Κλάδη
Σκηνοθεσία – παραγωγή: Θένια Κουρέλη
Κιθάρα: Αλέξανδρος Κρητικός
Ηχογράφηση – Μίξη: Δημήτρης Μπέλλος
Sound Design: Ρένος Παπασταύρος