Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Αθανασία Ζήση
Παρασκευή βράδυ, στην κεντρική σκηνή στον «Σταυρό του Νότου», ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επιστρέφει χωρίς να έχει φύγει, με τη «Μικρή Βαλίτσα» του, μια βαλίτσα με τα απολύτως απαραίτητα, με τα απολύτως αναγκαία για την εποχή που (επι)βιώνουμε.
Ανεβαίνει στη σκηνή με την κιθάρα του και το μόνο που έχει αλλάξει είναι τα όχι πια μακριά μαλλιά του, επιβεβαιώνοντας τη χρόνια εντύπωσή μου, ότι ο χρόνος δεν πέρασε από πάνω του, δεν του πήρε τη χαμένη και ενοχοποιημένη μας ουτοπία. Η φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη μοιάζει με ανάσα! Βαθιά, καθαρή και ελεύθερη. Μια βαρκούλα είναι η σημερινή βραδιά που μας ξενιτεύει σε όσα η αγάπη ονειρεύεται, σε όσα αφήνει όνειρα η ζωή…
Ο κόσμος αφουγκράζεται τα καινούργια τραγούδια που μιλούν για το παρόν, για τις αγωνίες και τα λάθη, για τα τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, για τα σ’ αγαπώ που δύσκολα κανείς πιστεύει. Τραγουδά γι’ αυτούς που μπόρεσαν να χαστουκίσουν το σκοτάδι με το φευγιό τους, για μας που βλέπουμε το ξημέρωμα της αλήθειας, τραγουδά για να μην θρηνήσουμε ποτέ ξανά έναν Παύλο Φύσσα.
Τα νέα τραγούδια μοιάζουν να τα ξέρουμε από παλιά, κάνοντας βουτιά σε ήρεμα νερά αναστατώνοντας τις πέτρες του βυθού μας, ψάχνοντας για μαργαριτάρια. Μικρά σε χρόνο τραγούδια για ένα μεγάλο σε εντάσεις παρόν, διεκδικούν τον χρόνο τους ώστε να μπορέσουν να μας προβληματίσουν. Αυτός ο κόσμος που αλλάζει και μας μοιάζει και μας τρομάζει, αυτός ο κόσμος που δεν ξεσηκώνεται, αυτός ο κόσμος τραγουδιέται απόψε. Η ασχήμια δεν είναι ο τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ασχήμια, γι’ αυτό οι ήχοι σκαρώνουν όνειρα που χάνονται το πρωί, που όμως μπόρεσαν, έστω και για ένα βράδυ, να ζυγώσουν και να ακουμπήσουν με φτερά την ψυχή μας. Όνειρο ήτανε…
Η βραδιά κυλά με στίχους και ιστορίες για την έμπνευση τους. Ο Αλκίνοος θυμάται τον ήσυχο χαμό του Παπάζογλου, τα πειράγματα του Γκάτσου στον Χατζιδάκι, την αιματοβαμμένη Κύπρο. Παίρνει τη βαριά βαλίτσα του και, με την πιο κρυστάλλινη φωνή που έχουν ακούσει τα αφτιά μου, περνά απ’ τις Σκουριές, απλώνει το χέρι στους βασανισμένους κρατούμενους της Ελλάδας του 2015, της Ελλάδας της σύγχυσης, της Ελλάδας που δεν έχεις πού να πας και πού να επιστρέψεις, που είναι τα ξένα μακρινά και τα δικά μας ξένα.
Είχα διαβάσει το κείμενο του Αλκίνοου Ιωαννίδη μετά τις εκλογές –είχα διαβάσει σ’ αυτό όσα σκεφτόμουν και ήλπιζα. Είχα σκεφτεί ότι δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα τα όσα ένιωθα, τα όσα κρυφά πανηγύρισα στην καρδιά μου. Εκείνο το βράδυ στον «Σταυρό» δεν θα μπορούσε να περιγράψει καλύτερα την κατάρρευση της ουτοπίας μου, την εξάτμιση της προκλητικής χαράς μου. Αφιερώνει τον δίσκο σε όσους αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τον τόπο τους και σε όσους εγκαταλείπονται από αυτόν. Κάνει μια πολιτική τοποθέτηση για όλους εκείνους που ρεύονται σούσι και ονειρεύονται επανάσταση, για όλους εκείνους που είναι επιτάφιοι που τους προσπέρασε η ανάσταση.
Αν ήθελα να σας εμπιστευτώ κάτι για τα όσα είδα και άκουσα στον «Σταυρό του Νότου», αυτό θα ήταν η ανάμνηση των όσων είχε πει ο ίδιος σε μια συνέντευξή του: «Αν το όνειρο σου δεν είναι η απόλυτη δικαιοσύνη, δεν μπορείς να ονειρεύεσαι λίγη περισσότερη δικαιοσύνη. Μπορείς να παλεύεις για λίγη περισσότερη δικαιοσύνη, αν την ονειρεύεσαι ολόκληρη». Δεν θέλω όμως… Θέλω να βάλετε τη «Μικρή Βαλίτσα» να γυρνά, να φτάσει στον προορισμό της, να ακούσετε τη δική σας αλήθεια και να την εμπιστευτείτε.
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…