Ο Άρης Ζέρβας, μετά από πολλά χρόνια παρουσίας στο χώρο της μουσικής, ως τσελίστας και ενορχηστρωτής -τόσο δισκογραφικά όσο και σε ζωντανές συναυλίες- στο πλάι γνωστών καλλιτεχνών (Χαρούλα Αλεξίου, Νατάσσα Μποφίλιου, Μόνικα, Γιώτα Νέγκα, Κωστής Μαραβέγιας, Στάθης Δρογώσης, Μανώλης Φάμελλος, Μαριέττα Φαφούτη κ.α.), παρουσιάζει για πρώτη φορά τα δικά του κομμάτια, όχι μόνο τραγούδια, αλλά και ορχηστρική μουσική, μέσα σε ένα άλμπουμ με τίτλο «Πες μου αλμυρή μου θάλασσα».
Δύο ποιήματα που έγραψε η γιαγιά του («Πες μου αλμυρή μου θάλασσα», « Έσβησε πια») στάθηκαν αφορμή να δημιουργηθεί αυτή η δουλειά, και αυτά να πλαισιωθούν και από άλλες δικές του συνθέσεις μέχρι τη δημιουργία του άλμπουμ.
Τα τρία ορχηστρικά κομμάτια, με μια συνέχεια μεταξύ τους, αντιπροσωπεύουν την αρχή («Το Όνειρο»), τη διαδρομή («Το Ταξίδι») και τον απολογισμό («Αναμνήσεις»), σε μια πορεία του ανθρώπου στη ζωή, έτσι όπως τη βιώνει ο συνθέτης και την αποδίδει μουσικά. Τα τραγούδια που πλαισιώνουν τα ποιήματα αποτελούν τις δικές του σκέψεις, δοσμένες με απλό τρόπο, μουσικά πάντα με μια «ορχηστρική» διάθεση.
Λίγα λόγια από τον δημιουργό:
Εκεί που νόμιζες ότι ήξερες τα πάντα για τον άνθρωπο που μαζί µε τους γονείς σου σε φρόντιζε και σε μεγάλωνε, ξυπνάς ένα πρωί και μαθαίνεις ότι υπάρχουν δύο τετράδια… «Δεν θα στα δώσω τώρα, όταν θα “φύγω” θα τα βρεις».
«Και εγώ θα φτιάξω ένα τραγούδι µε τα λόγια που θα βρω εκεί μέσα», ήταν η απάντηση µου.
Και έτσι και έγινε. Η γιαγιά έφυγε και στα χέρια µου πήρα τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τα συναισθήματά της.
1932, σε ένα χωριό κάπου στα Χανιά, σε ηλικία 18 ετών, έγραφε αυτά τα λόγια, για την αληθινή αγάπη, τον χωρισμό, τον θάνατο, την απόσταση που χωρίζει ανθρώπους και συναισθήματα.
Η ανάγκη έκφρασης κάθε ανθρώπου δεν έχει όρια, ούτε ταμπέλες. Τραγουδάς κάτι και ας µην το λες καλά το τραγούδι. Γράφεις ένα ποίημα και δεν θα πάρεις ποτέ νόμπελ λογοτεχνίας, ίσως δεν το δει και ποτέ κανείς αυτό που έγραψες… Και όμως, για εκείνη τη στιγμή, γι’ αυτά τα λίγα λεπτά προσωπικής έκφρασης, γίνεσαι τραγουδιστής, ποιητής, ζωγράφος, χορευτής, ο καλύτερος του κόσμου.
Αυτή η υπόσχεση λοιπόν που έγινε πράξη, αποτυπώνει αυτό ακριβώς. Δίνει µια υπόσταση, µια μονιμότητα στις στιγμές εκείνες που αυτή η γυναίκα έγινε για λίγο ποιήτρια, η καλύτερη του κόσμου…
Και τελικά έφτιαξα δύο τραγούδια από τα λόγια εκείνα. Και για ένα τραγούδι πήρα και τα λόγια ενός φίλου. Και μαζί µε τις δικές µου σκέψεις και τα δικά µου συναισθήματα, φτιάξαμε αυτόν τον δίσκο…
«στη γιαγιά µου, Ευτυχία».
Κυκλοφορεί από τη Minos-EMI.