Γράφει η Ελένη Λαμπράκη
Φωτογράφηση: Νίκος Περίσσιος
Σαββατόβραδο και ο δρόμος μας βγάζει στον Άγιο Δημήτριο και το Holywood Stage για να απολαύσουμε έναν παλιό μας γνώριμο κι αγαπημένο, τον Βασίλη Καζούλλη.
Εχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη φορά που τον είδα, έχουν περάσει ακόμα περισσότερα συντροφιά με τα τραγούδια του, οπότε θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, λίγο μετά τις 22.00 περάσαμε την πόρτα, αγχωμένοι για τυχόν αργοπορία μας, μιας και πριν από το Βασίλη Καζούλλη, θα εμφανίζονταν η μπάντα «Κρυστάλλινες Σκιές» σαν opening act. Μάλλον όμως ο κόσμος γνώριζε καλύτερα από εμάς, γιατί εκείνη την ώρα το μαγαζί ότι είχε αρχίσει να δέχεται τους πρώτους θαμώνες.
Δεν ξέρω αν η προγραμματισμένη έναρξη ήταν για νωρίτερα, και καθυστέρησε λόγω της προσέλευσης του κόσμου, γεγονός είναι όμως ότι το πρόγραμμα ξεκίνησε περίπου ένα τέταρτο μετ α τις 23.00, μόλις γέμισε το μαγαζί.
Έναρξη λοιπόν με τις Κρυστάλλινες Σκιές μια πολύ φρέσκια και τίμια μπάντα που υπηρετεί ξεκάθαρα την ελληνική ροκ σκηνή. Με σαφείς επιρροές από την ‘90s και ‘00s σκηνή (Σπαθιά, Τρύπες, Κίτρινα Ποδήλατα, 1550, Θεοτοκάτο κλπ) – και αντίστοιχες επιλογές στο setlist τους, ξεσήκωσαν τον κόσμο για πάνω από 45 λεπτά. Νέα παιδιά με αστείρευτη ενέργεια και πολύ δύναμη στο live τους,
κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού με το παραπάνω – ενδεχομένως το γεγονός ότι έχουν ξαναπαίξει στο συγκεκριμένο χώρο και την ευρύτερη περιοχή, να έχει δημιουργήσει έναν πυρήνα ακροατών. Ωραία και τα δικά τους κομμάτια «Εγκλωβισμένος» και «Ανασαίνω ακόμα», αναρωτιέμαι όμως αν μια τέτοια πάντα που παρά τη φρεσκάδα της μουσικά θυμίζει παλιότερες εποχές, θα μπορέσει να ξεφύγει απ’ τα live και να βρει ραδιοφωνικό χρόνο και πέρασμα στο ευρύ κοινό, σε μία περίοδο που η κλασσική ροκ σκηνή χάνει διαρκώς έδαφος απέναντι σε πιο indie, retro και δήθεν ήχους.
Αρκετά μεγάλο διάλειμμα για το απαραίτητο στήσιμο – ξεστήσιμο και έπρεπε το ρολόι να χτυπήσει μεσάνυχτα, η άμαξα να γίνει πάλι κολοκύθα και να ακούσουμε τις πρώτες νότες απ’ το «Κοπέλες για λίγο». Βασίλης Καζούλλης κυρίες και κύριοι στη σκηνή, και σε αντίθεση με πολλούς συνομίληκους του στα χρόνια και την εποχή, είναι σα να μην έχει περάσει ο χρόνος από πάνω του.
Κι αν γκρίζαραν λίγο τα μαλλιά του, η φωνή του παραμένει αναλλοίωτη, η ενέργεια του το ίδιο και είναι πάντα αυτός ο συνδυασμός ευγενικής φυσιογνωμίας και ροκ ψυχής που τον χαρακτηρίζει.
Δυο αγαπημένα κομμάτια ακόμα, «Ραντεβού στην Εθνική» και «Βορινό Λιμάνι» για να περάσει στην αγαπημένη του αμερικάνικη μπαλλάντα που τόσο τον έχει επηρεάσει διασκευάζοντας Dylan, Mamas & Papas και Ben E. King. Το μικρόφωνο περνάει στη μπάντα Jameson, η οποία συνόδευε το Βασίλη Καζούλλη καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς και τη Νεφέλη Φασουλη να ξεδιπλώνει ένα δυνατό φωνητικό ταπεραμέντο σε δύσκολα ερμηνευτικά κομμάτια, όπως το “Fever” και το “Somebody to love”. Το πρόγραμμα συνεχίστηκε στο ίδιο κλίμα μέχρι το διάλειμμα, με το Α’ μέρος να κλείνει παραδοσιακά με το «Τελευταίο πλοίο για την Αμοργό».
Εμφανώς μικρότερο διάλειμμα αυτή τη φορά, μιας και ήταν περασμένες μία και ο Μπίλι ανέβηκε πάλι στη σκηνή για να μας χαρίσει, τι άλλο, τη «Φανή», την οποίο όσο κι αν την ξέχασε, εμείς δεν την ξεχάσαμε ποτέ. «Και τώρα θα πούμε το “Losing my religion”. Δεν ξέρω αν θα θυμηθώ τους στίχους, το αίσθημα έχει σημασία». Όταν πηγαίνεις να ακούσεις τον Καζούλλη, ξέρεις εκ των προτέρων τι θα δεις. Ξέρεις τα τραγούδια του, ξέρεις τις επιρροές του, ξέρεις τον ίδιο. Γιατί μετά απ’ όλα αυτά τα χρόνια έχει γίνει δικός σου άνθρωπος. Κι είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις αυτό τον άνθρωπο τόσο χαμογελαστό, τόσο θετικό, να χοροπηδάει στη σκηνή φωνάζοντας “thank you folks” και να μην έχει βαρεθεί ή κουραστεί λεπτό αυτό που κάνει.
Και είναι ακόμα πιο θετικό να τον βλέπεις να μοιράζεται τη σκηνή με νέους ταλαντούχους ανθρώπους χωρίς διδακτισμό ή κομπλεξισμό. Μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη Νεφέλη και το Ρωμανό που τον συνόδευσαν, αφήνοντας του ισότιμο χρόνο με το δικό του, ενώ κάλεσε στη σκηνή έναν ακόμα νεαρό τραγουδοποιό τον Παρασκευά Θεοδωράκη, να ερμηνεύσει δύο κομμάτια, το «Λύκο» και το «Σταύρο». Δεν τον γνώρισα, μπορώ να πω χωρίς καμία υπερβολή ότι ενθουσιάστηκα όχι μόνο από τη φωνή αλλά κυρίως απ’ τα δύο εξαιρετικά κομμάτια που άκουσα. Συνδυασμός ηλεκτρικού και παραδοσιακού στοιχείου (βλέπε VIC) με τρομερή ένταση. 14/10 θα εμφανιστεί στον ίδιο χώρο με το σχήμα On the road, αν κρίνω από αυτό που άκουσα, αξίζουν την προσοχή μας με το παραπάνω.
Ένα τελευταίο medley από τους Jameson και είχαμε μπει στην τελική ευθεία του προγράμματος… «Κάτι να γυαλιζει», «Άννα» και αντί encore ο Βασίλης επέλεξε να μείνει μόνος στη σκηνή με ένα ukulele και να μας τραγουδήσει το “I can’t help falling in love” κι εκείνο το παλιό, ρομαντικό κομμάτι του ζεύγους Χιώτη – Λίντα «Μοιάζεις κι εσύ με θάλασσα», για να κλείσει φυσικά με σκαθάρια και “While my guitar gently weeps”.
Η αλήθεια είναι ότι ήθελα λίγο ακόμα, περίμενα να ακούσω σίγουρα τα «Ρόδα» από το τελευταίο του digital album, όπως μας προμήνυε και το teaserάκι που ανέβηκε λίγες ώρες πριν στο facebook. Για να είμαι ακριβής, αντιλαμβάνομαι ότι ήταν περασμένες δύο και ήταν ήδη αρκετά αργά απλά θα ήθελα μέχρι εκείνη την ώρα να είχα ακούσει περισσότερο το Βασίλη Καζούλλη, τον οποίο απολαύσαμε κυρίως στο β’ μέρος, μιας και μέχρι τη 01.00 από την προσωπική του δισκογραφία είχαμε ακούσει μόλις 6 κομμάτια. Ένα λίγο πιο σφιχτό πρόγραμμα με μικροαλλαγές (μια swing/retro στροφή που έκαναν οι Jameson δυστυχώς δεν κόλλησε ιδιαίτερα), πιστεύω θα ήταν ιδανικό.
Ό,τι όμως κι αν λέμε, ο Βασίλης Καζούλλης θα είναι πάντα μια από τις πιο ζεστές μουσικές μας συντροφιές, θυμίζοντάς μας παλιά καλοκαίρια, χρόνια όμορφα και εποχές αθώες.
Οπότε “thank you” εμείς, και εις το επανειδείν!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…