Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Το κέντρο της πόλης να κινείται σε εορταστικούς ρυθμούς, παρότι η θερμοκρασία έχει πέσει αρκετά. Το ζητούμενο: μια ζεστή γωνιά από άποψη χώρου και παρέας. Δεν χρειάστηκε να το ψάξουμε πολύ. Βρεθήκαμε στον φιλόξενο και αισθητικά όμορφο χώρο της «Σφίγγας music theatre», εκεί που κάθε Σάββατο ο Χρήστος Θηβαίος και οι String Demons, δίνουν τη δική τους ξεχωριστή παράσταση.
Τα καταφέραμε: και ζεστός χώρος και ζεστή παρέα. Η πολλά υποσχόμενη παράσταση δικαίωσε την επιλογή της Σαββατιάτικης εξόδου… Γνωρίζουμε καλά ότι έτσι κι αλλιώς όλα είναι «προσωπικές οπτασίες» και ο Θηβαίος επέλεξε να μας το υπενθυμίσει, ανοίγοντας με αυτές το πρόγραμμά του. Το όνομα της παράστασης «Εξάρχεια – Μπραχάμι», χαρακτηριστικότατο για αυτό που βιώνει και εισπράττει το κοινό. Τα Εξάρχεια είναι η γειτονιά που μεγάλωσε και ζει ο Χρήστος Θηβαίος, ενώ το Μπραχάμι είναι η γειτονιά των …Κατσιμιχαίων, οι οποίοι έχουν περίοπτη και εξόχως σημαντική θέση στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Το ρεπερτόριο λοιπόν, εκτός από πολλά κομμάτια του Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, περιελάμβανε φυσικά τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Χρήστου Θηβαίου αλλά και κομμάτια καλλιτεχνών που άφησαν το στίγμα τους στο ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι.
Ο Θηβαίος όταν ανεβαίνει στη σκηνή είναι …καταιγιστικός, φαίνεται ότι «το ζει», ότι συμβάλλει κάθε κύτταρό του σε αυτό που κάνει και δίνεται ολάκερος, όπως μόνο εκείνος ξέρει, σαν «παλιός στρατιώτης» μια νύχτα με «βροχή». Φαίνεται ότι όλο αυτό είναι αυθόρμητο, χωρίς ίχνος επιτήδευσης, είναι τόσο μεγάλο το πάθος που ερμηνεύει και η εκφραστικότητά του, τόσο άμεσος, που σε βάζει απ’ ευθείας στο κλίμα: αφήνεσαι, τραγουδάς, ταυτίζεσαι, χαίρεσαι που ακούς κομμάτια τόσο από την εποχή που εκείνος αποτελούσε μέλος στους «Συνήθεις Υπόπτους», όσο και κομμάτια που γράφτηκαν πιο πρόσφατα.
Για όσους από εμάς μεγαλώσαμε με τα τραγούδια των Κατσιμιχαίων, ξέρουμε ότι είναι όλα αυτά που σε κάνουν να θυμάσαι, να νοσταλγείς αλλά και να αγαπάς, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι, όταν ζητάς – ή απαιτείς «Μη γυρίσεις, για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις». Τραγούδια που ξεχύνονται όταν ανοίγεις το χρονοντούλαπο, μαζί με μυριάδες αναμνήσεις. Αναμνήσεις από αυτές που μπορεί να πονάνε γλυκά ή από εκείνες που είναι λυτρωτικές. Όποια κι αν είναι η μορφή τους, τέτοια ώρα είναι καλοδεχούμενη μιας και ο Θηβαίος καταφέρνει με τον λυρισμό της φωνής του να τις κάνει να στρογγυλοκαθίσουν σε εκείνη τη γωνιά του μυαλού και της καρδιάς που όλα είναι όμορφα… Συγκλονιστική η ερμηνεία του στο «Φάνη»…
Και η βραδιά προχωρά ενώ ο «οικοδεσπότης» συνέχιζε να μας παρασύρει με τη μαγική φωνή του εκεί που «του μυαλού οι εικόνες σβήνουν σαν να είναι πόρνες», εκεί που «όσο αξίζει μια γρατζουνιά απ’ την ανάσα σου, δεν αξίζουν θεωρίες μιας ζωής» …και τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από αυτό που σε κάνει να ξεχνάς τα όποια θέματα βασανίζουν το μυαλό και την καθημερινότητά σου, που σε κάνουν να δραπετεύεις από το «Σιδερένιο νησί» και να αφήνεσαι σε τέτοιες ερμηνείες, σαν να πρόκειται για μια μεγάλη αγκαλιά που αποτελεί σθεναρή αντίσταση στην ασχήμια της ζωής.
Για όσους δεν το ξέρετε, εκτός από εξαιρετικός τραγουδιστής, ο Χρήστος Θηβαίος είναι και εξαιρετικός ομιλητής. Είναι απόλαυση να τον ακούς να σου περιγράφει τόσο παραστατικά και με τόσο όμορφο αφηγηματικό λόγο -μαθητής του Ουμπέρτο Έκο γαρ- εμπειρίες με όλους αυτούς τους «μεγάλους» που έζησαν και ταύτισαν το όνομά τους με τα Εξάρχεια. Έχεις την αίσθηση ότι ο Χρήστος Θηβαίος σε παίρνει από το χέρι και αρχίζει μαζί σου το σεργιάνι στην πλατεία και στα στενά των Εξαρχείων. Εκεί που τριγυρνούσε άλλοτε και ο Άσιμος, εκεί που σύχναζε η Αρλέτα, εκεί που ο Σιδηρόπουλος βρισκόταν με τις παρέες του, εκεί που όσα χρόνια κι αν πέρασαν οι μνήμες δεν ξεθώριασαν για τους παλιούς και δεν έχουν προλάβει να «ενσωματωθούν» από τους νεώτερους. Ήταν τόση η άνεση και η γλαφυρότητα με την οποία μας μετέφερε εμπειρίες, σκηνικά και …συμβουλές που του είχαν δώσει αυτές οι τεράστιες μορφές του ελληνικού τραγουδιού, που ήθελες να καθίσεις αναπαυτικά με το κρασί ανά χείρας, να ανάψεις τσιγάρο -ωπ όχι, αυτό δεν επιτρέπεται πλέον!- να βολευτείς βρε παιδί μου και να τον ακούς να σου λέει όλες αυτές τις όμορφες ιστορίες, να νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε παραλία με αναμμένη φωτιά και οι μεγαλύτεροι της παρέας να σου διηγούνται κάτι από τα παλιά… από αυτά που δεν έζησες αλλά που πάντα σε γοητεύει να ακούς…
Έτσι από το «Γιουσουρούμ», βρεθήκαμε να τα πίνουμε στο μπαρ το «Ναυάγιο» κι από εκεί να τα λέμε ένα χεράκι στον «Μπαγάσα» προκαλώντας τον να ρίξει καμιά ματιά εδώ χάμω, για να καταλήξουμε να χορεύουμε ξέφρενα «rock & roll στο κρεβάτι», τραγουδώντας μετά «στην Κ» καθώς …«ήταν αργά μεσάνυχτα και θα ‘χεις κουραστεί».
Σειρά είχαν οι εκρηκτικοί και μοναδικοί String Demons. Eντυπωσιακοί και καινοτόμοι, γέμιζαν το χώρο με την σκηνική τους παρουσία, την ερμηνεία και το παίξιμο τους. Ο Κωνσταντίνος και Λυδία Μπουντούνη, δύο νέα και υπερταλαντούχα παιδιά, τρανή απόδειξη ότι ναι, το γονίδιο παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς πρόκειται για τα παιδιά του κορυφαίου κιθαρίστα Βαγγέλη Μπουντούνη. Βλέπεις όμως ότι εκτός από το γονίδιο, η σκληρή δουλειά, η σοβαρή ενασχόληση, οι «πειραματισμοί», φέρνουν τo επιθυμητό αποτέλεσμα. Με το βιολοντσέλο ο Κωνσταντίνος και με το βιολί η Λυδία, αποτελούν ένα «ιδιόμορφο» σχήμα που σε προκαλεί και σε προσκαλεί από μόνο του να θελήσεις να το ανακαλύψεις.
Είναι αυτοί που δεν έχουν «ταμπού» στις διασκευές τους και οι εκπλήξεις που σε περιμένουν κάθε φορά από εκείνους είναι μοναδικές. Είναι αυτοί που έχουν διασκευάσει από Τσιτσάνη μέχρι τα …«καγκέλια» και από Iron Maiden μέχρι Μίκη Θεοδωράκη. Φαινομενικά «άσχετα» μεταξύ τους άλλα όλα με τόσο επιτυχημένη και πρωτοπόρα διασκευή. Είναι από τις περιπτώσεις των παιδιών που αξίζει να ακούσει κάποιος, καθώς αυτό που σου δίνουν συνδυάζει το όμορφο, το «φρέσκο» και το καλαίσθητο.
Με έναν μαγικό τρόπο μπλέκονται τα δοξάρια, οι νότες, οι χορδές και τα …δαιμόνια! Ακούσαμε μια διασκευή ενός παραδοσιακού Σμυρναίικου τραγουδιού, του «Doctor», με την αέρινη και αισθαντική φωνή της Λυδίας, ενώ ακολούθησε το «Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη».
Ιδιαίτερη στιγμή όταν οι τρεις τους (μαζί με Θηβαίο) βρέθηκαν επί σκηνής και ακούσαμε το τραγούδι «Ο Άλφα». Το κομμάτι αυτό, που το έγραψε η Λυδία και κυκλοφόρησε πέρυσι, είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Λίγο μετά την έναρξη του δεύτερου μέρους του προγράμματος, ο ενθουσιασμός, η χαρά και η συγκίνηση περίσσευε, καθώς ο Θηβαίος κάλεσε στη σκηνή τον «αδερφό» του, όπως τον αποκάλεσε, τον Γιάννη Χαρούλη. Ο Χρήστος Θηβαίος, είναι ο άνθρωπος που «ανακάλυψε» ένα καλοκαίρι, πριν πολλά χρόνια, στον Αγ. Νικόλαο, τον Γιάννη Χαρούλη και από τότε έμελλε τούτο το κοπέλι να γίνει «το φαινόμενο» στο ελληνικό τραγούδι. Ο Γιάννης Χαρούλης που είχε να εμφανιστεί από τις καλοκαιρινές του συναυλίες, όπως ήταν αναμενόμενο ξεσήκωσε το κοινό του μαγαζιού. Οι δυο τους ερμήνευσαν τον «Άμλετ της Σελήνης», σε μια μυσταγωγική συνεύρεση πάνω στη σκηνή. Το έντονο φως από τους προβολείς εναλλάσσεται με το φως της φλόγας των κεριών, τα πρόσωπα των δύο φίλων είναι ενωμένα και εκείνοι αγκαλιασμένοι να απολαμβάνουν όσο κι εμείς τη στιγμή. Διάχυτη η συγκίνηση και μια όμορφη αίσθηση «ζεστασιάς». Αυτή που νιώθεις όταν κάτι ακουμπά τη ψυχή σου, όταν οι νότες γίνονται απαλό άγγιγμα και την χαϊδεύουν… Το λες και …χριστουγεννιάτικο δώρο, τέτοια σύμπραξη στη σκηνή: δύο πολυαγαπημένοι καλλιτέχνες να μας χαρίζουν μια εξαίσια ερμηνεία ενός μοναδικού κομματιού. Όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο βράδυ εκεί, νιώσαμε πολύ τυχεροί με αυτή την τόσο μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη, παρότι κράτησε μόλις …ένα τραγούδι.
video: Στάθης Κατάρας
Στη συνέχεια, ακούσαμε το κομμάτι «Γοητευμένοι απ’ το βυθό», που περιλαμβάνεται στον δίσκο ο οποίος κυκλοφόρησε πρόσφατα, με τίτλο «Από τους κήπους των ψιθύρων». Ο Χάρης Κατσιμίχας μελοποιεί ποιήματα οκτώ διαφορετικών ποιητών και ερμηνεύει ο Χρήστος Θηβαίος. Το συγκεκριμένο κομμάτι, είναι ένα ποίημα του Αργύρη Χρόνη και αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι όταν η ποίηση συναντά τη μουσική και οι δύο δημιουργοί τους είναι τόσο ξεχωριστοί και καταξιωμένοι, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι καταπληκτικό. Στην προκειμένη περίπτωση η ποίηση, η μουσική και η ερμηνεία έχουν δέσει απόλυτα και με αριστουργηματικό τρόπο.
Ιδιαίτερη μνεία στους μουσικούς που πλαισίωναν τους καλλιτέχνες, προσδίδοντας ο καθένας το δικό του ξεχωριστό τόνο και ηλεκτρίζοντας ακόμη περισσότερο την όμορφη αυτή βραδιά. Ο λόγος για τον καταπληκτικό Μάξιμο Δράκο στα τύμπανα, τον Καλλίστρατο Δρακόπουλο στην ηλεκτρική κιθάρα και τον Κλέωνα Αντωνίου στην ηλεκτρική κιθάρα.
… «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά» γι’ αυτό και το «Γέλα πουλί μου» θα μπορούσε να είναι πέρα από την καληνύχτα των καλλιτεχνών, η προτροπή τους γι’ αυτό που πρέπει να κάνουμε κάθε μέρα. Είτε είναι γιορτινή, είτε όχι… Είτε είναι όλα όμορφα, είτε είναι όλα δύσκολα… Γέλα πουλί μου, γέλα κι είναι η ζωή μια τρέλα…
Το ένθερμο κοινό όμως δεν αρκέστηκε σε αυτό. Ζητούσε κάτι παραπάνω, φώναζε «Χρήστο, ένα ακόμα»! κι εκείνος δεν μας χάλασε χατίρι. Πήρε ξανά το μικρόφωνο και τραγούδησε Μπιθικώτση αυτή τη φορά. Την «Άρνηση» (στο περιγιάλι το κρυφό), για να περάσει μετά σε …ταυτοπροσωπία με το χαρακτηριστικό «Δεν είμαι άλλος». Δεν είναι άλλος, είναι ο ίδιος Χρήστος Θηβαίος που αγαπάμε τόσα χρόνια, αλλά κάθε φορά που τον ακούμε συνειδητοποιούμε τους λόγους που τον αγαπάμε τόσο …
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…