«Σε ένιωσα μέσα μου παντού, σαν να μην πέρασε μια μέρα». Αυτός είναι ο πρώτος στίχος που έρχεται σε όλων το μυαλό όταν ακούνε το όνομα του Γιώργου Δημητριάδη. Ροκάς, ανέμελος και ταυτόχρονα πολύ συνειδητοποιημένος, μας συνάντησε στο πλωτό μουσείο Liberty Hellas στον Πειραιά και μας μίλησε για όλα εκείνα που έχουν συμβεί αυτά τα 20 χρόνια που είναι στη δισκογραφία και που έγιναν αφορμή για τον “best of” δίσκο του που ήδη κυκλοφορεί. Φέτος, για εκείνον κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει κάποιος άλλος, πολλά υποσχόμενος και σίγουρα απολαυστικός!
Γιορτάζετε φέτος 20 χρόνια στη δισκογραφία. Είστε παρών από τον Φεβρουάριο του 1994. Θυμάστε πως ξεκίνησε αυτό το ταξίδι;
Κατέβηκα από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα το 1984, απλά για να αλλάξω παραστάσεις, με τη μουσική να είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτό που με οδήγησε στον πρώτο δίσκο ήταν μια σειρά από καταστάσεις. Καταπιάστηκα με διάφορες μπάντες, συνεργάστηκα με τους Απροσάρμοστους που τραγουδήσαμε μαζί πολλά πράγματα για 2 χρόνια. Κάπου εκεί στο 1993, έφτιαξα το συγκρότημα, τους Μικρούς Ήρωες, με πολλά μέλη των Απροσάρμοστων. Τα παιδιά με βοήθησαν πολύ να κάνω τον πρώτο μου δίσκο και τους χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όλα αυτά με οδήγησαν το 1994 να κάνω τον πρώτο μου δίσκο «Ανταρσία»
Έχετε σπουδάσει μουσική;
Η δική μου μουσική παιδεία προέρχεται από τους δίσκους. Μουσική δεν έχω σπουδάσει ακαδημαϊκά, τη σπούδασα με τις ακροάσεις δίσκων. Πήγαινα, αγόραζα δίσκους και τους άκουγα 15 με 20 φορές τη μέρα. Όλοι εμείς που παίρναμε τους δίσκους τους τιμούσαμε σίγουρα επειδή καταβάλαμε ένα ποσό, άλλες φορές ανεκτό και άλλες όχι. Αναγνωρίζαμε ότι αυτό το πράγμα έχει κάποια αξία.
…στην ηλικία των 13 ετών ήταν το Abbey Road των Beatles. Είναι φοβερό το συναίσθημα να ψάχνεις τι λένε αυτοί οι στίχοι σε μια τέτοια μουσική και ήθελα πολύ έντονα τότε να ψάξω την ιδιοφυία τους…
Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που σας έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση;
Στην ηλικία των 13 ετών ήταν το Abbey Road των Beatles. Είχαν αρχίσει τότε στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως του δικτατορικού καθεστώτος, να έρχονται δίσκοι από το εξωτερικό, από τη ροκ γενιά του ’60. Είναι φοβερό το συναίσθημα να ψάχνεις τι λένε αυτοί οι στίχοι σε μια τέτοια μουσική και ήθελα πολύ έντονα τότε να ψάξω την ιδιοφυία τους.
Ο δίσκος αυτός ήταν και η αφορμή να αρχίσετε να γράφετε ή κάτι άλλο;
Η συγγραφή τραγουδιών και μουσικής άρχισε αρκετά αργότερα από τα 13 όπως και η απόκτηση μουσικού οργάνου. Την πρώτη μου κιθάρα, την πήρα στα 20 μου χρόνια. Ακούγοντας δίσκους και κάποια πράγματα από φίλους ξεκίνησα με 3 ακόρντα. Το πρώτο πράγμα που μου έβγαινε βέβαια ήταν να τραγουδάω και να παίζω παράλληλα. Έπειτα, ήθελα να πάρω την κιθάρα και να φτιάξω δικές μου μελωδίες. Πολλές από αυτές δεν ήταν καλές αλλά ήδη η σπίθα είχε ανάψει. Τα 3 ακόρντα μετά έγιναν 4 και ούτω καθεξής. Δεν εξελίχθηκα βέβαια σε κιθαρίστα με την έννοια του σολίστα. Εκπαιδεύτηκα με την κιθάρα παράλληλα με το τραγούδι. Και κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980 άρχισα να γράφω…
Θυμάστε το πρώτο τραγούδι που γράψατε;
Το πρώτο τραγούδι ήταν μια μπαλάντα, ονομαζόταν «Γκραν Γκινιόλ», το οποίο βέβαια ενώ γράφτηκε το 1984, σε μεθεπόμενο δίσκο κυκλοφόρησε σε μορφή πανκ. Ήταν εμπνευσμένο από μια εμπειρία συναισθηματική και ερωτική η οποία ήταν έντονη, εξ ου και το όνομα.
Τι έχετε αποκομίσει σαν σύνολο από το πέρασμα αυτών των 20 χρόνων;
Μέσα σε 20 χρόνια είναι πολλά τα πράγματα που αποκομίζεις. Από τη μια κατάφερα να κάνω κάποια πράγματα που με ευχαριστούν εμένα. Τα τραγούδια να κάνουν τον κόσμο να νιώθει καλά με αυτό που ακούει, πράγμα που θεωρώ προσωπικό μου επίτευγμα και νιώθω μέγιστη ικανοποίηση. Το άλλο είναι όμως ότι μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια αντιμετώπισα και καταστάσεις που δε μου άρεσαν. Επίσης κάτι άλλο που έμαθα είναι ότι μέσα από τη μουσική, τις σχέσεις που αναπτύσσονται, τις τριβές, τις επιβεβαιώσεις και τις απογοητεύσεις, που είναι πολλές, γνωρίζεις και τους ανθρώπους και καταλαβαίνεις πολλά πράγματα, και καλά και κακά που είναι μοιραία.
Πως νιώθετε τώρα κοιτάζοντας πίσω;
Από τη μια αναγνωρίζω ότι υπάρχει μια μεγάλη χρονική απόσταση αλλά όσο μεγαλώνω νομίζω ότι τα χρόνια μοιάζουνε με μέρες, σαν να είναι ένα έτος συμπυκνωμένο σε μια μέρα. Έτσι καταλήγουμε και στο σαν να μην πέρασε μια μέρα.
…έκανα λάθος σε πολλά. Μέσα μου όμως είχα το θάρρος να κάνω αυτοκριτική και να προσπαθήσω να τα αλλάξω. Η μουσική είναι και μια αυτογνωσία παράλληλα, προσπαθείς μέσα από αυτή να ξεπεράσεις κάποια όρια του εαυτού σου…
Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε τα πράγματα όταν ξεκινήσατε και τώρα;
Σαφώς! Τότε, ό τρόπος που τα έβλεπα νόμιζα ότι ήταν και ο σωστός. Έκανα λάθος σε πολλά. Μέσα μου όμως είχα το θάρρος να κάνω αυτοκριτική και να προσπαθήσω να τα αλλάξω. Η μουσική είναι και μια αυτογνωσία παράλληλα, προσπαθείς μέσα από αυτή να ξεπεράσεις κάποια όρια του εαυτού σου, όταν έρχεσαι σε τριβή και εκτίθεσαι σε άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι μια μεγάλη ψυχική δοκιμασία, τουλάχιστον για μένα ήταν.
Πως το αντιμετωπίσατε στην αρχή;
Ένας άνθρωπος που κάνει μια δουλειά σαν τη δική μας, θέλει να αρέσει. Όποιος πει το αντίθετο δε νομίζω να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Σαφώς, κάποιες φορές έρχονται και οι απογοητεύσεις και οι απορίες. Σε ότι αφορά τη μουσική μου, από ένα κομμάτι του χώρου αισθάνθηκα ένα είδος άρνησης, επιφυλακτικότητας και καχυποψίας. Παρόλα αυτά, συμφιλιώθηκα πιο εύκολα με τη συνθήκη ότι δε μπορείς να αρέσεις σε όλους και σιγά σιγά το συνήθισα.
Από πού αντλείτε έμπνευση για να γράψετε τα τραγούδια;
Πολλά τραγούδια είναι εμπνευσμένα από διάφορες καταστάσεις και συμβάντα. Νομίζω ότι σαν άνθρωποι κουβαλάμε μέσα μας πολλά πράγματα. Κάποια στιγμή αυτά όταν πάρουν την απόφαση αποκαλύπτονται από μόνα τους χωρίς να τα εγκαλούμε. Υπάρχουν άνθρωποι που δε μπορούν να μεταφέρουν άμεσα ιστορίες που έχουν συμβεί γιατί πρέπει να περάσει ένας καιρός επούλωσης και ίασης για να πάρουν μια απόσταση από το θέμα.
Εσείς έχετε περάσει κάτι αντίστοιχο;
Υπάρχουν πολλά πράγματα που θέλω να εξωτερικεύσω και δεν έχω βρει τον τρόπο. Υπάρχουν και κάποια άλλα που δε θέλω να εξωτερικεύσω γιατί δε θεωρώ σκόπιμο να απασχολώ τον κόσμο με την άβυσσο μου. Τελικά, μάλλον παίζω μουσική για να μπορώ να ξεφύγω από την κατάθλιψη μου ο ίδιος και όχι να χώνομαι περισσότερο μέσα σε αυτή, για αυτό και τραγούδια μου είναι έτσι.
…σε ότι αφορά τη μουσική μου, από ένα κομμάτι του χώρου αισθάνθηκα ένα είδος άρνησης, επιφυλακτικότητας και καχυποψίας. Παρόλα αυτά, συμφιλιώθηκα πιο εύκολα με τη συνθήκη ότι δε μπορείς να αρέσεις σε όλους και σιγά σιγά το συνήθισα…
Υπάρχει η άποψη που υποστηρίζουν πολλοί καλλιτέχνες, ότι όταν εξωτερικεύσουν τα αισθήματα τους ακολουθεί μια ίαση και για τους ίδιους.
Φυσικά, μπορεί να ξεθυμαίνουν και οι ίδιοι αλλά αυτό πόσες φορές θα γίνει; Σίγουρα, παίζουν ιαματικό ρόλο τα τραγούδια και σε άλλους ανθρώπους, αλλά είναι μερικά πράγματα τα οποία δε μπορείς να τα μεταφέρεις δημόσια. Ο καθένας διαλέγει ένα δικό του δρόμο για να διαχειριστεί τη δική του ύπαρξη, δεν υπάρχει ένας τρόπος. Τη δική μου μουσική δε μπορώ να τη δω ούτε ως απόλυτα χαρούμενη, ούτε ως απόλυτα λυπημένη. Η ζωή η ίδια δεν είναι έτσι. Θέλω να βγάλω με τη μουσική μου, αυτή την αντιφατικότητα. Μου αρέσει η μελαγχολία, όσο μεγαλώνω βέβαια δεν τη θέλω γιατί την έχω ζήσει πολύ καιρό. Οι νέοι άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς στο να φλερτάρουν με τη μελαγχολία, από απόσταση ασφαλείας. Ένας άνθρωπος όσο μεγαλώνει δεν έχει την πολυτέλεια για να μελαγχολεί, ο χρόνος λιγοστεύει. Εγώ θέλω η μουσική μου να δίνει ψυχική δύναμη στον κόσμο, να βλέπει και την άλλη πλευρά.
Στο νέο δίσκο έχετε και δύο νέα τραγούδια. Αυτά για τι μιλάνε;
Το «Κόκκινο Βαθύ» , που έχει γράψει τους στίχους ο Ανδρέας Καραγιαννίδης, είναι αρκετά προσωπικό τραγούδι, μιλάει για κάτι σκοτεινό, με την έννοια της απαγορευμένης γεύσης, του παράνομου. Ο «Ήρωας των κόμικς» είναι ένας άνθρωπος που πολλές φορές ταυτίζομαι μαζί του. Ο Νίκος Αλιμπέρτης μου έδωσε τους στίχους αυτούς γιατί μέσα από τις συζητήσεις μας έχει καταλάβει ότι είμαι σαν ένα καρτούν που δε μπορεί να γυρίσει πίσω! Το τελευταίο είναι ένα τραγούδι αυτοσαρκαστικό. Αυτά τα δυο κομμάτια σκεφτήκαμε με την εταιρεία μου, τη MINOS EMI να τα βάλουμε στη συλλογή γιατί είναι σαν να λέμε ότι δε σταματάμε εδώ. Κλείνει μια περίοδος και ανοίγει μια άλλη…
Πως έγινε η διαλογή των τραγουδιών που μπήκαν στο δίσκο;
Αυτά τα διάλεξα εγώ από όλους τους δίσκους. Σκέφτηκα να έχουν χρονολογική σειρά για να φαίνεται και η πορεία μέσα στο χρόνο. Ξεκινάει από το 1994 και φτάνει μέχρι το σήμερα. Συνολικά είναι 18 τραγούδια, σε παλιές συνθήκες με το βινύλιο, αυτός ο δίσκος θα ήταν διπλός.
Αυτά τα διαλέξατε επειδή σας άρεσαν εσάς ή επειδή αρέσαν πολύ στον κόσμο;
Το κριτήριο της επιλογής είναι ότι πάρα πολλά από αυτά που άρεσαν σε μένα άρεσαν και στους ακροατές. Δεν έβαλα και κάποια τα οποία ήταν πολύ γνωστά από νεότερες δουλειές. Διάλεξα πιο μελωδικά τραγούδια που υπήρχαν στη δισκογραφική μου πορεία για είναι πιο φιλικό στον κόσμο που θα το ακούσει. Βέβαια, έχω παραμελήσει τραγούδια, τα οποία όμως αν και έμειναν έξω από το “The Best” θα μπούν σε ένα άλλο δίσκο, το “The Rest”!
…νομίζω ότι όλη η δεκαετία του 1990 έβγαλε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στην ελληνική μουσική παραγωγή. Υπήρχαν λόγοι. Ήταν μια συγκεκριμένη φουρνιά μουσικών που είχαν να πουν πράγματα…
Πριν μου μιλήσατε για τους νέους καλλιτέχνες. Τι άποψη έχετε για εκείνους του είδους σας και την τακτική που ακολουθούν στη μουσική σήμερα;
Δε μπορώ να σου πω ότι έχω πλήρη ενημέρωση για το τι συμβαίνει. Γιατί ενώ είμαι στο διαδίκτυο και ενημερώνομαι δεν έχω σαφή εικόνα. Αν μιλάμε για την ελληνόφωνη ποπ-ροκ σκηνή, δεν έχει φτάσει στα αυτιά μου κάτι. Ή και να έχει φτάσει μπορεί να μην το βρήκα τόσο ενδιαφέρον. Μπορεί να μου διαφεύγουν πράγματα, για να μην αδικώ κανέναν. Αλλά από την άλλη, ξέρεις τι νομίζω ότι φταίει σε αυτό; Ότι δυστυχώς δεν υπάρχει ένα ραδιόφωνο που να παρουσιάζει νέα παιδιά και νέες προτάσεις. Παλαιότερα ενημερωνόμουν από εκεί και άκουγα, μπορούσα να διακρίνω αν υπάρχει κάτι καλό και φρέσκο. Στο διαδίκτυο υπάρχει μια πληθώρα πληροφοριών που τελικά καταστρατηγεί την ενημέρωση.
Όσον αφορά την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή;
Για την ώρα οι πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις προέρχονται από εκεί. Όχι πως είναι όλες εξαιρετικές αλλά μουσικά είναι κάτι καλό, ψάχνεται. Ομολογώ όμως, ότι έχω να ακούσω πολύ καιρό μια καινούργια μπάντα, κυρίως ελληνόφωνη, που να με εντυπωσιάσει και να πω ότι αυτό είναι και τίποτα άλλο. Νομίζω ότι δεν είναι καλό πως πολλοί πιτσιρικάδες νομίζουν ότι με 2 ή 3 ακόρντα, χωρίς να έχουν αφομοιώσει καλά τα ακούσματά τους, μπορούν να γράψουν τραγούδια. Για να το κάνεις αυτό από τη μια θέλει ένα φυσικό χάρισμα, ταλέντο, αλλά από την άλλη χρειάζονται και ακούσματα. Φαινομενικά, πιστεύουμε ότι τα τραγούδια έρχονται από το πουθενά και απλά εμείς καθόμαστε και τα γράφουμε. Είναι όμως οι απόηχοι πολλών άλλων πραγμάτων που έχουμε ακούσει σε όλη μας τη ζωή. Η ταυτότητά μας σαν τραγουδοποιοί είναι το χάρισμα από όλο αυτό μείγμα που κουβαλάμε να φτιάχνουμε το δικό μας πρόσωπο. Μακάρι να ακούσω κάτι που θα μπορώ να πω ότι είναι πραγματικά ενδιαφέρον.
Τι θεωρείτε ότι φταίει που οι νεαροί έχουν αποκτήσει αυτή τη νοοτροπία;
Νομίζω ότι μεγάλη ζημιά στα νέα παιδιά έχουν κάνει τα talent shows. Όλο το βάρος έχει πέσει στο να βρεθεί η νέα μεγάλη φωνή, είναι και η εποχή της μαζικής κατεύθυνσης, οπότε αυτά επηρεάζονται και αποκτούν λάθος ερεθίσματα. Για πολλά χρόνια γινόταν αυτό και εξακολουθεί να γίνεται. Άσχετα αν έχουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα μουσική παράδοση και παράγουμε πολύ μουσική. Το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής που παράγεται εδώ είναι για τα μπάζα και ένα μικρό ποσοστό κάτι έχει να πει. Όταν ο πιτσιρικάς βλέπει συνέχεια ότι μπορεί να γίνει ένας εφήμερος σταρ, τι ερέθισμα μπορεί να πάρει; Κανένα από όλα αυτά τα σόου δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με την ίδια τη φωνή και την ερμηνεία.
Παρόλα αυτά, έχουν βγει άνθρωποι από talent shows που έχουν μια αξιοπρεπή πορεία στο χώρο.
Ελάχιστοι, δεν έχω δει πάρα πολλούς. Μην στεκόμαστε στην εξαίρεση. Στο σύνολο δεν έχουν λειτουργήσει θετικά γιατί γίνονται για το θεαθήναι, κανείς δεν ποντάρει πραγματικά στη μουσική και κλασικά αυτό το οποίο παραμερίζεται εντελώς είναι η πλευρά της σύνθεσης και του στίχου. Δεν είμαι αντίθετος με το να υπάρχει μια εκπομπή για νέους δημιουργούς έστω και υπό τη μορφή διαγωνισμού στην τηλεόραση, αλλά αυτή η εκπομπή να είναι από ανθρώπους που έχουν άποψη πάνω στο θέμα, να έχει στηθεί από ένα επιτελείο με καλή αισθητική. Δεν υπάρχουν αυτά…
…υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο ταλέντο να γράφεις μουσικές και στο να ανοίγεις το στόμα σου περί πολιτικής, γιατί έχω ακούσει πολλές ανοησίες τελευταία. Η αισθητικοποίηση της πολιτικής ξέρεις, δεν απέχει πολύ από τον φασισμό…
Αποτελεί και η τεχνολογία αιτία για το ότι δε βγαίνουν πια καλοί νέοι μουσικοί;
Υπάρχουν παιδιά που έχουν προσαρμοστεί στη δημιουργία μουσικής μέσα από την ψηφιακή μοναχική δίοδο. Εντούτοις βλέπω ότι βγαίνουν και πολλοί καλοί νέοι εκτελεστές. Εκεί, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Μου κάνει πολύ καλή εντύπωση επίσης το γεγονός ότι πολλά νέα παιδιά παίζουν πολλά όργανα, όχι μόνο ένα. Τελικά όμως, ίσως δεν είναι η εποχή των μεγάλων τραγουδοποιών, των μεγάλων συγκροτημάτων. Ίσως πρέπει να περιμένουμε μια νέα αναγέννηση.
Όταν μιλάτε για μεγάλους τραγουδοποιούς και μεγάλα τραγούδια φαντάζομαι έχετε και κάποιον από τους παλαιότερους στο νου σας.
Αν μιλάμε για μεγάλα τραγούδια και όχι απλά καλά, μπορώ να σου πω από τη δεκαετία του 1990 πάρα πολλά. Ήταν το «Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι» από τις Τρύπες ή το «Φωτιά στο λιμάνι» από Ξύλινα Σπαθιά. Φανταστικοί μουσικοί επιπλέον ήταν και οι Στέρεο Νόβα. Νομίζω ότι όλη η δεκαετία του 1990 έβγαλε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα στην ελληνική μουσική παραγωγή. Υπήρχαν λόγοι. Ήταν μια συγκεκριμένη φουρνιά μουσικών που είχαν να πουν πράγματα. Ήταν και από άλλες εποχές. Για αυτό επιμένω ότι η τηλεόραση έτσι όπως διαχειρίστηκε το μουσικό φαινόμενο, ομογενοποίησε γούστα και αισθητικές. Αυτό είχε κακό φορτίο στην καθ’αυτή δημιουργία των νέων πραγμάτων. Μακάρι η νέα γενιά να βρει τη γλώσσα της.
Πιστεύετε ότι οι καλλιτέχνες νέοι ή παλαιότεροι, πρέπει να παίρνουν θέση για τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα της χώρας;
Δε συμφωνώ με αυτό, τίποτα δεν πρέπει για μένα. Δε νομίζω ότι ο καλλιτέχνης είναι υποχρεωμένος να τοποθετηθεί πολιτικά επειδή οι άλλοι περιμένουν από εκείνον να το κάνει εκτός πια κι αν σκάει μέσα του να μιλήσει, αλλά γνωρίζοντας πως η γνώμη του επηρεάζει κόσμο κι έχει ευθύνη για όσα πει. Προσωπικά, θα πάρω θέση όταν εγώ κρίνω πως ήρθε η ώρα να το κάνω από καθαρά δική μου ανάγκη για θέματα θεμελιώδη, γνωρίζοντας την ευθύνη απέναντι σε αυτούς που με ακούνε. Άλλο δικαίωμα κι άλλο υποχρέωση! Επίσης δεν θεωρώ πως επειδή είμαστε καλλιτέχνες γνωρίζουμε τα πάντα. Υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στο ταλέντο να γράφεις μουσικές και στο να ανοίγεις το στόμα σου περί πολιτικής, γιατί έχω ακούσει πολλές ανοησίες τελευταία. Η αισθητικοποίηση της πολιτικής ξέρεις δεν απέχει πολύ από τον φασισμό. Θέλει πολύ μεγάλη προσοχή για έναν άνθρωπο πριν μιλήσει και ειδικά σε καταστάσεις που είναι μπερδεμένες.
Ας αλλάξουμε για λίγο κλίμα. Όταν τραγουδάτε ζωντανά, έχετε παρατηρήσει διαφορά στο κοινό όπως ήταν τότε και τώρα;
Ναι, τώρα μιλάνε πολύ. Εμένα δε μου έχει συμβεί πολλές φορές αυτό βέβαια, αλλά γενικά μιλάει πολύ ο κόσμος. Νομίζω ότι αυτό γίνεται γιατί υπάρχει λόγος. Κάθε live το έχουν σαν έξοδο τους, οπότε κάπου κάπου και εγώ τον καταλαβαίνω που μιλάει, γιατί μέσα του δεν περνάει το live σαν ένα εξέχον γεγονός. Υπάρχει καταναλωτισμός, όλοι κάνουν live πια.
Από την άλλη όμως τι μπορεί να γίνει για να διορθωθεί αυτό;
Θεωρώ ότι είναι στο χέρι των καλλιτεχνών να προσέχουν το χώρο που πάνε και παίζουν διότι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εμείς οι καλλιτέχνες διαλέγουμε τον κόσμο που μας ακούει. Η επιλογή αυτή γίνεται ασυνείδητα. Οπότε γίνονται διάφορα πράγματα αλλά όσο να ‘ναι και οι χώροι έχουν το κλίμα που προδιαθέτουν τους άλλους να μιλάνε.
…τελικά, μάλλον παίζω μουσική για να μπορώ να ξεφύγω από την κατάθλιψη μου ο ίδιος κι όχι για να χώνομαι περισσότερο μέσα σε αυτή…
Εμφανίσεις αυτό το καλοκαίρι θα κάνετε;
Επειδή δουλεύω πάνω σε δύο νέα πρότζεκτ αυτό τον καιρό, οι εμφανίσεις θα ξεκινήσουν το φθινόπωρο. Υπολογίζω από Οκτώβρη και μετά.
Καινούργια τραγούδια θα έχουμε;
Ναι, ετοιμάζω, αλλά η δουλειά αυτή θα ολοκληρωθεί το χειμώνα. Είναι ένα νέο άλμπουμ, ένα νέο ξεκίνημα, ελληνόφωνο, αλλά έχω βάλει μπροστά και το αγγλόφωνο τραγούδι. Δεν ξέρω όμως ακόμα πως θα γίνει αυτό. Όχι σαν Γιώργος Δημητριάδης όμως, σαν «The small Hero»
Κλείνοντας θέλω να μου πείτε μια φράση, μια ευχή ή ένα πιστεύω δικό σας για όλα αυτά που ζούμε.
Εύχομαι πάνω από όλα ψυχραιμία και σίγουρα όχι βιαστικές κινήσεις. Και πάνω από όλα εύχομαι καλή δύναμη και να κατανοούμε τους άλλους. Έτσι τα πράγματα ίσως φτιάξουν προς το καλύτερο. Όταν βγούμε από το εγώ μας και αρχίσουμε και βλέπουμε και τους άλλους…
——————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…