Γράφει η Γιώτα Πριόνα
Φωτογραφίες: Νίκος Περίσσιος
Η επετειακή ατμόσφαιρα έχει ανάγκη από διάθεση γιορτινή, καλούς φίλους να μοιραστείς τις αναμνήσεις, μια νοσταλγία να πλανάται για τις στιγμές που έμειναν χαραγμένες και ένα χαμόγελο για όσα πρόκειται να έρθουν. Προσθέστε στο σκηνικό 7.000 άτομα να χορεύουν, να τραγουδούν και να ζητωκραυγάζουν, υπό την επιβλητική παρουσία των Βράχων και δείτε να εμφανίζεται στην σκηνή ο Μίλτος Πασχαλίδης.
Μετρά άλλωστε 20 χρόνια πορεία στη δισκογραφία και έτσι αποφάσισε να το γιορτάσει με ένα συναυλιακό διήμερο στο Θέατρο Βράχων. Καλεσμένους του είχε αδελφικούς του φίλους και συνεργάτες, με τους οποίους μοιράστηκε για άλλη μια φορά την σκηνή, στην σύντομη αναδρομή σε αυτά τα 20 χρόνια μουσικής.
Δεν θα μπορούσαν να λείπουν όπως ήταν φυσικό δυο εκ των Πυξ Λαξ, ο Μπάμπης Στόκας και ο Φίλιππος Πλιάτσικας, σηματοδοτώντας την αρχή του νήματος, με εμφανή την απουσία της ψυχής του συγκροτήματος, του Μάνου Ξυδούς. Παρών ήταν και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, να τραγουδήσει την «Απουσία», το πρώτο κομμάτι του Μίλτου που ακούστηκε δια στόματος άλλου καλλιτέχνη.
Όψη και τρέλα και ανεμελιά εφηβείας, όταν στην σκηνή ανέβηκαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Χρήστος Θηβαίος για να σταθούν δίπλα στον Μίλτο και όλοι μαζί να εκμυστηρευτούν τις «Μικρές τους Νοθείες». Και έπειτα οι μουσικοί «προπάτορες», Θάνος Μικρούτσικος και Νότης Μαυρουδής, έφεραν την αλήθεια την αναλλοίωτη στον χρόνο. Δεν θα μπορούσαν από την φιέστα να λείπουν δυο σπουδαίες κυρίες. Πρώτα πρώτα, η Γιώτα Νέγκα εξιστόρησε τα «Παραμύθια της οκάς» και έδωσε πνοή στις «Πεθαμένες καλησπέρες». Αλλά και η Μιρέλα Πάχου, σταθερή στο πλάι του Μίλτου τα τελευταία χρόνια, τραγούδησε μαζί του το πιο γλυκό «Τραγουδάκι» που μοιράζονται.
Αν και τέτοιου είδους συναυλίες είναι δώρο από μόνες τους, ο Μίλτος αποφάσισε να υπάρξουν κι άλλες εκπλήξεις επί σκηνής. Πέραν των ήδη ανακοινωμένων ατόμων, τραγούδησαν δίπλα του 4 άλλοι φίλοι. Την πρώτη βραδιά, ο Γιάννης Χαρούλης και ο Παντελής Θαλασσινός, την δεύτερη ο Σταύρος Σιόλας και ο Σπύρος Γραμμένος. Είναι για το σημείο που αναρωτιέσαι, πόσο καλύτερη θα μπορούσε να γίνει μια συναυλία και εκεί μπροστά στα μάτια σου εμφανίζεται η απόδειξη.
Δεν τελειώνουμε όμως εδώ. Τα ταξίδια στο χρόνο ξυπνούν και μνήμες σκοτεινές, όπως οι μέρες που χάθηκαν τρεις πραγματικοί στυλοβάτες της μουσικής. Ο Δημήτρης Μητροπάνος, η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή, ο πιο αγαπημένος του κοινού και εκείνα τα αθάνατα τραγούδια που περνούσαν από στόμα σε στόμα, σαν προσευχή, το βράδυ της Κυριακής. Ο Άλκης Αλκαίος, ο ποιητής και στιχουργός, ο παντοτινός φίλος του Μίλτου και μια από τις μεγαλύτερες απώλειες της ζωής του, όπως παραδέχθηκε. Και ο Σάκης Μπουλάς, ο φίλος όλων, εκείνος που σε κάθε μελαγχολία έδινε φως με το φλασάκι του. Οξύμωρο αρκετά, το πιο αισιόδοξο τραγούδι όλων, να τραγουδιέται κάθε φορά με ένα κρυμμένο «αχ»…
Δεν θέλω να σας πω τα τυπικά. Το βράδυ της Κυριακής, άλλωστε, δεν είχε τυπικότητες. Είχε φίλους που έπιαναν το μικρόφωνο και τραγουδούσαν πρώτα για την πάρτη τους και μετά για πάρτη μας. Είχε συγκίνηση, γιατί δεν είναι και λίγο να συνειδητοποιείς πόση αγάπη έχεις εισπράξει και συνεχίζεις να εισπράττεις. Είχε και λόγια, γιατί πως αλλιώς να εξιστορήσεις όσα αξίζουν για να μείνουν; Είχε και μια μικρή μελαγχολία για την απουσία εκείνων που έπρεπε να βρίσκονται στην σκηνή. Πάνω απ όλα, όμως, είχε 7.000 άτομα που πήγαν και αν μπορούσαν θα ξαναπήγαιναν. Που τραγούδησαν και αν μπορούσαν θα ξανατραγουδούσαν με περισσότερη ένταση. Που αγαπούν τον Μίλτο Πασχαλίδη και τα τραγούδια του και αν ήταν δυνατόν θα του το ομολογούσαν ένας προς έναν. Φυσάει ένας αέρας που σαρώνει /Μα αυτός με ένα τραγούδι αλλοτινό /Στου δρόμου το λιοπύρι και το χιόνι /αγύριστο κεφάλι θα γυρνά. Ώσπου οι χρόνοι να γίνουν τριάντα, σαράντα, εκατό…
Χρόνια πολλά Μίλτο!
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…