Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογραφίες: Ιωάννης Αδαμίδης
Το πρώτο τραγούδι του που άκουσα, ήταν το «Φύγε σε παρακαλώ». Τέλη Ιουλίου 1980, από τα μεγάφωνα ενός εστιατορίου. Τον είδα για πρώτη φορά «ζωντανά» το Μάρτιο του 1985, σ’ ένα παιδικό αποκριάτικο χορό του ΟΤΕ, στην πάλαι ποτέ «Νεράιδα» της Θεσσαλονίκης, όπου εμφανιζόταν τότε μαζί με τον Χάρρυ Κλυνν, την Τάνια Τσανακλίδου και το Λάκη Χαλκιά. Ελάχιστα πράγματα θυμάμαι από τότε…
Έκτοτε, κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Έμαθα όλα τα τραγούδια του, αγόρασα τους δίσκους του, άκουσα, είδα και διάβασα πολλά γι’ αυτόν. Όμως, ποτέ δεν κατάφερα να τον δω live. Όλα αυτά, μέχρι το Σαββατόβραδο 2 Ιανουαρίου 2015. Είχα ένα «ραντεβού» 35 ετών με τον Πασχάλη και δε θα το έχανα με τίποτα!
Ο δημοφιλής και πάντα έφηβος ερμηνευτής, βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη και στο “Eightball” για μία και μοναδική εμφάνιση. Η ευκαιρία αφενός να τον ακούσω «ζωντανά» κι αφετέρου να παρουσιάσω το ρεπορτάζ από τη βραδιά, ήταν πρώτης τάξεως.
Ο χώρος σχετικά μικρός, αλλά ιδανικός για τέτοιες εκδηλώσεις. Μια μικρογραφία του «Σταυρού του Νότου» στην Αθήνα, θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω. Ατμόσφαιρα γιορτινή, κόσμος ντυμένος «με τα καλά του» και με διάθεση για χορό και διασκέδαση με μοναδικά κι αξέχαστα τραγούδια. Εν κατακλείδι, ιδανικό σκηνικό για μια «σπέσιαλ» βραδιά…
Η αφίσα της εκδήλωσης, ανέφερε ώρα έναρξης 22:00. Φυσικά, επειδή στην Ελλάδα ουδέποτε άρχισε (και τέλειωσε) κάτι στην ώρα του, θεώρησα αναμενόμενη μια καθυστέρηση μισής ώρας, το πολύ 45 λεπτών. Συνηθισμένα πράγματα (δυστυχώς…), οπότε έκανα υπομονή. Αυτό όμως που έγινε το περασμένο Σάββατο, ξεπέρασε κάθε όριο. Το πρόγραμμα άρχισε ούτε λίγο, ούτε πολύ στις 23:30 και ο Πασχάλης εμφανίστηκε στη σκηνή πέντε λεπτά πριν τις δώδεκα.
Δεν ξέρω ποιος φέρει την ευθύνη γι’ αυτό, όμως η τουλάχιστον απολογητική στάση των υπεύθυνων του μαγαζιού όταν διαμαρτυρηθήκαμε, δείχνει ότι κατά πάσα πιθανότητα φταίνε οι ίδιοι. Θεωρώ απαράδεκτο έως εξωφρενικό ν’ αρχίζει ένα πρόγραμμα με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, χωρίς επιπλέον να δίνεται η παραμικρή εξήγηση στους θαμώνες, κάποιοι εκ των οποίων πληρώνουν από το υστέρημά τους για να διασκεδάσουν λίγο, τέτοιες εορταστικές ημέρες…
Εν πάση περιπτώσει, η τρίωρη και πλέον «παράσταση» που ακολούθησε, μ’ έκανε να ξεχάσω τον εκνευρισμό που μου προκάλεσε το προαναφερθέν συμβάν. Ο Πασχάλης είναι πραγματικά μοναδικός στο να κερδίζει το κοινό με το «καλησπέρα» και να το κρατά σε εγρήγορση καθ’ όλο το χρονικό διάστημα που βρίσκεται επί σκηνής. Κεφάτος, αεικίνητος, επικοινωνιακός, γεμάτος ενέργεια και ζωντάνια, αλλά και με μια φωνή που δεν παρουσιάζει την παραμικρή φθορά έπειτα από 50 χρόνια «ταλαιπωρίας» της, καταφέρνει να κερδίσει το στοίχημα με τον κόσμο και να μη τον αφήνει ούτε δευτερόλεπτο χωρίς «δράση»…
Αυτός ο σπουδαίος και «παντός καιρού» καλλιτέχνης λοιπόν, μπόρεσε να φέρει το καλοκαίρι στην καρδιά του χειμώνα. Αν κι έξω η θερμοκρασία πλησίαζε το μηδέν, νιώθαμε ότι βρισκόμασταν σ’ ένα beach party κι επί…παρά κάτι τρεις ώρες, οι θαμώνες δε σταμάτησαν να χορεύουν και να τραγουδούν τις μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες του…
Από …διαστροφή, μετά το τέλος κάθε προγράμματος που παρακολουθώ, αρχίζω να σκέφτομαι ποια τραγούδια έμειναν έξω από το ρεπερτόριο που παρουσιάζει ο εκάστοτε ερμηνευτής. Και κάθε φορά, λέω «δεν είπε το τάδε, το δείνα» κλπ. Ε λοιπόν, στην περίπτωση του Πασχάλη δεν κατάφερα να βρω σχεδόν ούτε ένα που δεν άκουσα. Στην κυριολεξία, ήτανε μιαν εμφάνιση «εφ’ όλης της ύλης». Δεν έλειψε το παραμικρό (εκτός ίσως από το «Αχ και να μπορούσα» ή το «Μακάρι»…).
Ακούστηκε όλη η χρυσή εποχή των Olympians («Ο τρόπος», «Το σχολείο», «Ο Αλέξης», «Συγνώμη», «Ιστορία», «Το κορίτσι του Μάη» και τα μεταγενέστερα «Φίλε μου φίλε», «Η συντροφιά μας»), ακόμη και κάποια τραγούδια που μείνανε στη σκιά των προαναφερθέντων («Ψεύτικη αλήθεια», «Γράψε στ’ αστέρια τ’ όνομά σου», «Σιγά-σιγά», «Μείνε κοντά μου»).
Και φυσικά, η «αφρόκρεμα» του ρεπερτορίου του ερμηνευτή στην 45χρονη σόλο πορεία του. Ποια να πρωτοαναφέρω; «Αν μια μέρα σε χάσω», «Φύγε σε παρακαλώ», «Παραδώσου λοιπόν», «Κατερίνα-Κατερινάκι», «Πες, πες, πες μου», «Μη με μαρτυρήσεις», «Είσαι αυτή που αγαπώ», «Είσαι το ταίρι μου», «Ουρανέ που περνάς», «Κοπακαμπάνα», «Η τρομπέτα»…
Επιπλέον, τραγούδησε και κομμάτια που δεν ανήκουν στη δισκογραφία του, ωστόσο γίνανε πασίγνωστα από άλλα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’60 («Τρελοκόριτσο», «Ξαφνικά με αγαπάς», «Το κορίτσι του φίλου μου»), μα και πολλά ξένα τραγούδια που ταίριαζαν με το όλο κλίμα. Φυσικά, είχε στο «δισάκι» του και πιο slow επιλογές, όπως «Εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο», «Ανάμνηση» κ.α.
Αν θα έπρεπε να επιλέξω τις κορυφαίες στιγμές από μιαν έτσι κι αλλιώς υπέροχη και γεμάτη κέφι και χορό βραδιά, θα διάλεγα εκείνες που ο Πασχάλης παρουσίασε κάποια περισσότερο «ερμηνευτικά» κομμάτια. Λ.χ., έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ στο «Πώς» του Γιώργου Χατζηνάσιου, στο «Μου χρωστάς μια καληνύχτα» και στο «Τραγούδι μου», παίζοντας παράλληλα και φυσαρμόνικα.
Επίσης, ξεχωριστή ήταν η στιγμή που ζήτησε τη βοήθεια του κόσμου για να τραγουδήσει το αγαπημένο «Μάθημα σολφέζ», ακολουθώντας μάλιστα κατά γράμμα κινησιολογικά τον τρόπο εμφάνισής του στη Eurovision του 1977. Επιπλέον, διάλεξε μια κοπέλα από το κοινό για να ερμηνεύσει μαζί της τους «Καταπληκτικούς», οι οποίοι γίνανε μεγάλη επιτυχία ως ντουέτο με την κόρη του, Ζήνα…
Μαζί του, εκτός από την εξαιρετική μπάντα του, ήτανε και ο Στέλιος Μακ, ο οποίος είχε την ευκαιρία να δείξει τις ερμηνευτικές και…κιθαριστικές δυνατότητές του τόσο στην έναρξη του προγράμματος, ερμηνεύοντας κάποια ξένα ροκ κομμάτια, όσο και κατά τη διάρκειά του. Στις εκπλήξεις της βραδιάς, η παρουσία του Μιχάλη Εμιρλή που ανέβηκε στη σκηνή κατά τη διάρκεια του μίνι διαλείμματος, για να τραγουδήσει το «Μη μου μιλάτε για κείνη»…
Γενικότερα, γίναμε μάρτυρες ενός ξέφρενου πάρτι γεμάτο κέφι, χορό, υπέροχα τραγούδια και διάθεση στα ύψη. Από αυτά που μόνον ο Πασχάλης ξέρει να προσφέρει εδώ και πολλές δεκαετίες και είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει να το κάνει για άλλες τόσες. Η επαφή του με τον κόσμο είναι μοναδική και πραγματικά, αποτελεί εμπειρία το να τον παρακολουθείς live. Προσωπικά, ευχαρίστως θα τον έβλεπα ξανά. Το ίδιο συνιστώ και σε σας…!
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…