Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Φωτογραφίες: Νίκος Περίσιος
Οι συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου δεν μοιάζουν με άλλες κάποιου Έλληνα καλλιτέχνη. Έχοντας πάει σε πολλές επί σειρά ετών, το συμπέρασμά μου είναι ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου έχει καταφέρει να έχει ένα πιστό κοινό, που αδημονεί για κάθε συναυλία του, αλλά και να το επεκτείνει –σημειωτέον ότι είμαι νέος σχετικά ακροατής του- σταθερά μέσα στο χρόνο.
Η συναυλία ξεκινά «Σαν αστραπή» και ήδη η αρένα έχει ξεσηκωθεί. «Τειρεσίας» και μπαίνει η Ματούλα Ζαμάνη με τον «Ζέφυρο». «Βάλια Κάλντα», «Ομίχλη», «Amor fati» και πόσα άλλα! Η εμπειρία του να είσαι κάτω, με τον ζωηρό παλμό δε συγκρίνεται με την εξέδρα. Κι αυτό αποδεικνύεται ακόμα περισσότερο όταν είπαν την «Ηλιόπετρα», τη «Κοιλάδα των Τεμπών», την «Ανδρομέδα», τον «Διάφανο» και το «Στην Αμερική». Φωτοβολίδες, χορός, ο κόσμος να τραγουδά με ψυχή και σώμα. Κρασί ή μπύρα στο χέρι και η Ματούλα επάνω να τραγουδά κάπως πιο συγκινημένη, λόγω του ότι είναι το τελευταίο καλοκαίρι με τον Θανάση, το «Μιλώ για σένα». Κερνάς τον άγνωστο διπλανό σου, χοροπηδάς με την άγνωστη διπλανή σου και νιώθεις να ξεκλειδώνουν συναισθήματα μέσα σου, χάρη στα τραγούδια αυτά του Θανάση, αλλά και επειδή βλέπεις τους γύρω σου να παθιάζονται και να τραγουδούν το «ακατανόητο», όπως είπε ο Θανάσης.
Ο «Πεχλιβάνης» είναι συχνά το αποκορύφωμα στη συναυλία του Θανάση, αλλά όταν κάπου εκεί «κρύβεται» ο Χαρούλης η συναυλία, όπως καταλαβαίνετε, αποκτά άλλη διάσταση. Ανέβηκε, υπό τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες του κοινού και είπε, όπως πάντα μοναδικά, το «Στις χαραυγές ξεχνιέμαι». Κατέβηκε ύστερα, αλλά ο Θανάσης τον ξαναφώναξε να πει το «Σκουλαρίκι».
Τα παρατράγουδα, βέβαια, δεν έλειψαν από τη συναυλία, καθώς κατά τη διάρκεια της ερμηνείας του «Αποσπερίτη» από τον Θανάση, φύγανε κάτι μπουκάλια στη σκηνή. «Ρε ’σεις, γιατί το κάνετε αυτό; Τι θέλετε να πετύχετε; Εγώ είμαι ο στόχος; Εγώ αυτό το κομμάτι το έγραψα με αγάπη προς τον άνθρωπο. Με αυτά που κάνετε θα με αναγκάσετε να μην ξαναπαίξω». Κι είχε δίκιο απόλυτο, καθώς –κι αυτό είναι η άλλη διάσταση του θέματος- οι συναυλίες δεν είναι αρένα μάχης για να ξεδίνει με κάθε τρόπο το κοινό, αλλά κυρίως για να ξεδίνει πρώτα η ψυχή με σεβασμό σε αυτόν που καταθέτει τη ψυχή του πάνω στη σκηνή.
«Αποσπερίτης», λοιπόν, κι ύστερα τα «Έρημα κορμιά» της Ματούλας. Δύσκολα μπορώ να κρίνω λογικά και αποστασιοποιημένα το τι έζησα στη συναυλία του Θανάση. Το πρόγραμμα ήταν «χορταστικό», αποτελούμενο και από τραγούδια που δε περιμέναμε να πει, αλλά και τόσο απολαυστικό! Στο τελευταίο ευθύνεται, βέβαια, η εκπληκτική ορχήστρα που συνόδευε τον Θανάση αποτελούμενη από τη Ματούλα Ζαμάνη στο τραγούδι, τον Αλέξανδρο Κούστα επίσης στο τραγούδι, τον Δημήτρη Μυστακίδη στη κιθάρα, στο λαούτο και φωνή, τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο στη τρομπέτα και στο φλικόρνο, τον Σωτήρη Ντούβα στα τύμπανα, τον Κώστα Παντέλη στην ηλεκτρική κιθάρα, τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα, τον Αντώνη Μαράτο στο ηλεκτρικό μπάσο, τον Γιάννη Αντωνιάδη στο κλαρίνο και τον Αλέξανδρο Κτιστάκη στη κιθάρα και το τραγούδι.
Στη πρώτη συναυλία στο Βράχων στις 6 Ιουνίου ο Θανάσης έκλεισε τη συναυλία με τα εξής λόγια : «Μη δίνετε σημασία στους δημιουργούς. Αυτό που κάνουν το κάνουν, για να περνάνε καλά. Είναι καλοπερασάκηδες. Να δίνετε σημασία σε αυτούς που θυσιάζουν όλο τους τον εαυτό για τους άλλους.» Έμεινα για λίγο να τον κοιτάζω συνειδητοποιώντας με βαθύ σεβασμό και χαρά ότι πρόκειται για έναν αληθινό άνθρωπο κι ύστερα καλλιτέχνη, που δε φτιασιδώνεται για φαίνεται κάποιος και δεν κοροϊδεύει τον εαυτό του. Ίσως γι’ αυτό πέτυχε, διότι με τέτοιο ήθος και μέσα από τα τραγούδια του, όσο «ακατανόητα» κι αν είναι κάποιες φορές, κωδικοποίησε τα πιο βαθειά μας συναισθήματα, τα εξέφρασε! Κι είναι άξιος σεβασμού και θαυμασμού, όχι τόσο για το αδιαπραγμάτευτα πηγαίο ταλέντο του, αλλά για το ότι είναι αληθινός άνθρωπος. Όσο για εμάς, περιμένουμε την επόμενη συναυλία του.
—————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…