Συνέντευξη στην Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Μας συστήθηκε το 2009 μέσα από το άλμπουμ «Είναι κι άλλοι σαν εμάς» ενώ το 2012 μας ξενάγησε σε μια «Τελευταία ανατολή» για να μας υπενθυμίσει το 2016 ότι «Θα το ‘κανα ξανά». Ακολούθησαν άλλα δύο άλμπουμ: «Προσάναμα» και «Χ Hotel» το 2018 και 2019 αντίστοιχα.

Ο Ορέστης Ντάντος, έχει το «χάρισμα» να πιάνει τον παλμό των γεγονότων και να τα μετουσιώνει σε τραγούδια – πομπούς. Μέσα στη δεκαετία της πορείας του, έχει αποδείξει περίτρανα ότι πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση καλλιτέχνη όπου μπορεί κάλλιστα να είναι άψογος σε όλα: στίχους, μουσική, ενορχήστρωση, ερμηνεία. Ένας πολυσχιδής άνθρωπος που δεν επαναπαύεται και μοιάζει να μη στερεύει από ιδέες.

Η νέα του δουλειά, που τιτλοφορείται «τακούνια για καρφιά», είναι η πρώτη που δεν ερμηνεύει ο ίδιος τις δημιουργίες του αλλά αντ’ αυτού, το κάνουν τέσσερις υπέροχες γυναίκες. Είχα αρκετό καιρό να ακούσω κάτι και να ενθουσιαστώ τόσο πολύ! Να πατήσω repeat με το που τελείωσε ένα τραγούδι. Και σε αυτόν τον δίσκο, πραγματικά του αξίζει να ακούγεται έτσι! Στο repeat…!

Αφοπλιστικά απλός, με χιούμορ και χαλαρή διάθεση, εύστοχες απαντήσεις και απόψεις «ψαγμένου» ατόμου, όχι με την έννοια της …φανφάρας αλλά με εκείνη του συνειδητοποιημένου, μειλίχιου και ώριμου μυαλού και σκέψης.

Με αφορμή το νέο του δίσκο αλλά και το live που θα πραγματοποιηθεί στις 6 Μαΐου, στο Σταυρό του Νότου, συναντήσαμε τον Ορέστη για ένα κυριακάτικο καφέ και μιλήσαμε μαζί του για όλα…

Έχεις πλέον στη φαρέτρα σου έξι ολοκληρωμένες δουλειές. Θέλω να μου πεις τι έχει αλλάξει στον Ορέστη  καλλιτεχνικά και σαν άνθρωπο από την πρώτη σου δουλειά, μέχρι σήμερα;
Καταρχάς καλλιτεχνικά είμαι πιο απελευθερωμένος, δεν έχω κολλήματα του ανθρώπου που ξεκινάει έχοντας έντονα όνειρα και προσδοκίες συγκεκριμένες για το τι θέλει να είναι. Τώρα αφήνομαι πιο πολύ σε αυτό που μου βγαίνει, εξού και ο τελευταίος μου δίσκος. Είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους γιατί είναι κάτι που μου βγήκε και το έκανα με μεγάλη χαρά χωρίς να το σκεφτώ. Σε ανθρώπινο επίπεδο, μεγαλώνοντας, σου φεύγει αυτή η μανία της αποδοχής, το αν θα κάνεις σωστές κινήσεις ή όχι .

Και τι παραμένει ίδιο;
Η όρεξή μου να το κάνω και να εκφράζομαι μέσα από τη μουσική. Παραμένει ίδιος ο τρόπος να υπάρχω μέσα από αυτό.

Βλέπω ότι δεν κάνεις κάτι …φασόν. Πειραματίζεσαι, αλλάζεις, είναι η ανάγκη του δημιουργού να δοκιμάσει νέα μονοπάτια;
Συμβαίνει ακριβώς επειδή αφήνομαι στην ηλικία μου, στην εποχή που διανύουμε, δεν έχω κάποιο λόγο ή κάποιο απώτερο σκοπό για να το περιορίσω αυτό. Όσοι έχουν ένα κοινό ή μια σχέση με ένα κοινό την οποία και θέλουν να συντηρήσουν, θα το σκεφτούν δύο κ τρεις φορές να αλλάξουν κάτι. Εγώ δεν έχω κανένα τέτοιο θέμα, άρα λειτουργώ πάντα με κριτήριο το τι μου βγαίνει να κάνω, να γράψω. Ανάλογα με το τι μου συμβαίνει στη ζωή, τι ακούσματα έχω εκείνη την περίοδο, όταν κάθομαι στο πιάνο ή πιάνω την κιθάρα, αφήνομαι 100% και το αφήνω να πάει όπου είναι να πάει.

Είναι βιωματικά δηλαδή;
Είναι βιωματικά με την έννοια ότι τα συναισθήματα τα οποία τα προκαλούν είναι βιωματικά, άρα ναι. Περνάς μια φάση που θες να πεις, να εκφράσεις κάτι με κάποιο τρόπο, τώρα τα σχήματα τα στιχουργικά και τι σύμβολα χρησιμοποιείς, εκεί μπορεί να παίξει η φαντασία σου, να παίξουν πολλά ρόλο.

…εμένα μου φτάνει ότι ακόμη και σήμερα θα μου στείλουν μήνυμα άνθρωποι άγνωστοι και θα μου πουν «ρε Ορέστη, ακούω αυτό και κλαίω». Αυτό μου αρκεί, μου φτάνει και μου περισσεύει…

Είσαι ικανοποιημένος από την μέχρι τώρα πορεία σου;
Όσον αφορά στο δημιουργικό κομμάτι, είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί έχω καταφέρει να παράγω πράγματα για τα οποία είμαι υπερήφανος ακόμη γι’ αυτά. Και παρότι βιοποριστικά, δεν ζω από αυτό, βρίσκω τρόπους και το κάνω. Είναι εξίσου σημαντικό και είναι πολύ δύσκολο. Σχετικά με την αναγνώριση, εμένα μου φτάνει ότι ακόμη και σήμερα, με τον τελευταίο δίσκο μου ας πούμε, θα μου στείλουν μήνυμα άνθρωποι άγνωστοι και θα μου πουν «ρε Ορέστη, ακούω αυτό και κλαίω». Αυτό μου αρκεί, μου φτάνει και μου περισσεύει.

Φαίνεσαι συγκινημένος που το λες και μοιάζει σαν να γίνεται η μουσική, το μέσο για να καταθέσουμε προσωπικές αλήθειες. Θαρρώ ότι δεν αφορά μόνο στο καλλιτεχνικό κομμάτι αλλά είναι στάση ζωής.
Ακριβώς! Είναι ένας τρόπος να υπάρχουν. Οι άνθρωποι που γράφουν ξεκινάνε γιατί θέλουν να καλύψουν ένα κενό δικό τους. Είναι συνήθως «ελλειμματικές» προσωπικότητες. Όταν κάποιος είναι πλήρως ισορροπημένος δεν κάθεται να ασχοληθεί τόσο πολύ με τη δημιουργία, θέλει λίγο να …«τρώγεσαι με τα ρούχα σου», να έχεις μεράκι. Ξεκινάει με έναν τρόπο για να επουλώσεις τις δικές σου πληγές και να καλύψεις τα δικά σου κενά. Αν τώρα αυτό αρχίζει να αφορά και άλλους, είναι πολύ όμορφο γιατί το μοιράζεσαι. Θεωρώ όμως ότι πρέπει να ξεκινάει έτσι και δευτερευόντως να πηγαίνει στους άλλους. Γιατί αν ξεκινάει από ναρκισσιστική πεποίθηση, ότι το κάνω γιατί αναζητώ την αναγνώριση, να αρέσει στους άλλους, νομίζω ότι είναι λάθος βάση και δεν βγαίνουν εν τέλει τόσο ωραία πράγματα.

Δηλαδή, θεωρείς ότι η πραγματική τέχνη πηγάζει από την ψυχή;
Ναι! Εννοείται! Από την ψυχή του ανθρώπου που έχει και νιώθει την ανάγκη να το κάνει. Αντικειμενικά, η ζωή δεν έχει κάποιο νόημα, δεν σου δίνει κανείς καμιά συνταγή τύπου «αυτό έχει νόημα να κάνεις». Μόνος σου καθορίζεις ποιό νόημα θα δώσεις. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν που απαντάνε σε αυτό το ερώτημα με τη δημιουργία, είναι μια κατηγορία ξεχωριστή. Έχουν τα δικά τους…

Η τέχνη και ο πολιτισμός είθισται να προπορεύονται. Να ρίχνουν φως στην αλήθεια και να ανυψώνουν την κοινωνία μας. Μια κοινωνία με σαθρό υπόβαθρο και τη μυρωδιά της σαπίλας να μην μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Το κάνει;
Δεν ξέρω αν το κάνει και δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνει. Ωραίο θα ήταν, αλλά έχω την εντύπωση ότι τη βαραίνουμε την τέχνη με σκοπούς. Δεν το βλέπω ακριβώς έτσι. Η τέχνη είναι προϊόν συγκεκριμένων ανθρώπων που δεν έχουν κάποιο …task, το οποίο θα πρέπει να ακολουθήσουν. Καλό είναι όταν συμβαίνει αλλά δεν θεωρώ ότι πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός.

Διδάσκεις κιόλας. Άρα έχεις άμεση επαφή με το «μέλλον» της κοινωνίας μας. Τι μηνύματα λαμβάνεις από τους μαθητές σου;
Το σχολείο που διδάσκω, δεν είναι χαρακτηριστικό δείγμα των σχολείων και της κοινωνίας γιατί είναι μουσικό σχολείο. Σίγουρα είναι παιδιά που έχουν κάποιες ευαισθησίες και κάποια ψαξίματα παραπάνω από τον μέσο όρο. Αυτό που διαπιστώνω είναι ότι όλα τρέχουν πάρα πολύ γρήγορα. Τα χρόνια κι αυτή η εποχή αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Υπάρχει μεγαλύτερος όγκος πληροφορίας και τα παιδιά είναι περισσότερο καταναλωτές πληροφορίας. Καταναλώνουν ερεθίσματα και πληροφορίες πολύ πιο γρήγορα συγκριτικά με εμάς.

Αυτό συμβαίνει και με τη μουσική;
Εκεί, έχουν και αυτοί τα δικά τους. Η hip hop παίζει πάρα πολύ, όπως επίσης και η trap. Με προβληματίζει και το αισθητικό κομμάτι και το περιεχόμενο το στιχουργικό στην trap. Αντανακλάται βέβαια μια κατάσταση που υπάρχει στην κοινωνία, αυτό το αμερικάνικο πρότυπο του looser και του winner, ο πλήρης ατομικισμός. Αυτό το πράγμα το έχουμε φάει κανονικότατα: αν τα καταφέρεις είσαι οκ, αν όχι δεν είσαι. Το έχουμε καλλιεργήσει όλο αυτό 40 χρόνια, δεν είναι εύκολο να αλλάξει. Υπάρχει άκρατος ανταγωνισμός και καταντά να μας νοιάζει μόνο ποιος τελικά θα τα καταφέρει. Αυτό που στην ουσία περισσότερο με προβληματίζει, είναι ότι τα παιδιά αλλάζουν πολύ γρήγορα ακόμη και αυτά που ακούνε, δεν συνδέονται συναισθηματικά με αυτά. Υπάρχει ένας καταιγισμός Δεν υπάρχει πλαίσιο, να σου προτείνει, να μην σου προτείνει, ακούς τα πάντα και αυτό κάπου απογοητεύει και τον κόσμο.

…έχουμε φτάσει στο σημείο να υπερισχύει η περσόνα. Έχουμε μια αποθέωση της περσόνας, έναντι του έργου. Μας ενδιαφέρει μόνο ο influencer, ο άνθρωπος που φτιάχνει και χτίζει το brand name του, χωρίς να ασχολούμαστε με το δημιούργημά του…

Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί και σε δυσαρεστεί στον μουσικό κόσμο της χώρας μας;
Το γεγονός ότι έχουμε φτάσει στο σημείο να υπερισχύει η περσόνα. Έχουμε μια αποθέωση της περσόνας, έναντι του έργου. Δηλαδή ανάλογα με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας, υπάρχει η αντίστοιχη προβολή. Μας ενδιαφέρει μόνο ο …influencer, ο άνθρωπος που φτιάχνει και χτίζει το brand name του, χωρίς να ασχολούμαστε με το δημιούργημά του, το έργο που παράγει κάποιος. Υπάρχει μια απαξίωση ως προς τη μουσική…

Απαξίωση; Πως το εννοείς αυτό;
Από την εποχή της αντιγραφής, από τα ’90s και μετά, από τα cd στις εφημερίδες, από όλη αυτήν την κατάσταση καθώς και την ευκολία με την οποία μπορείς να ηχογραφήσεις πια, άρα δεν υπάρχει ένα πρώτο φιλτράρισμα από τις εταιρείες, με αποτέλεσμα να φτάνουν στα αυτιά του ακροατή μια πληθώρα από ότι θελήσει ο καθένας να ανεβάσει…

Στον αντίποδα, υπάρχει κάτι που σε κάνει να ελπίζεις και να είσαι αισιόδοξος;
Αισιόδοξη είναι η ίδια η ζωή γιατί πάντα βρίσκει τρόπους να προχωράει και καταφέρνει να σε εκπλήξει. Αναφορικά με τη μουσική, βλέπω ότι βγαίνουν διαρκώς νέα πράγματα. Για παράδειγμα, στο νεοελληνικό τραγούδι βγαίνουν διαρκώς παιδιά 20, 25 χρονών και το ξαναφέρνουν, αλλά το φέρνουν με έναν καινούριο τρόπο. Επίσης, η hip hop δίνει μέσα από κάποια τραγούδια, «διαμαντάκια» με τους στίχους της. Παρατηρώ ακόμη ότι τα παιδιά ασχολούνται με τον στίχο και τους αρέσει και ο ποιητικός στίχος. Αυτές οι δύο πλευρές, θεωρώ ότι είναι θετικές.

Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έδωσε κάποιο σημαντικό για εσένα πρόσωπο και την κουβαλάς / ακολουθείς στη ζωή σου;
Εμένα με έβγαλε στο τραγούδι ο Γιώργος Ανδρέου, παραγωγός  με τον οποίο έκανα και τον πρώτο μου δίσκο. Τότε λοιπόν εγώ ήμουν …στα σίδερα που λέμε! Ξέρεις, πριν έρθει ο πρώτος δίσκος, εκεί έχουν μαζευτεί οι προσδοκίες, τα όνειρα, όλα μαζί. Εκείνος λοιπόν μου είπε την εξής ατάκα: «δεν είναι αγώνας δρόμου, είναι μαραθώνιος». Είχε απόλυτο δίκιο. Η ενασχόληση με τη μουσική και τη δημιουργία, είναι κάτι που δεν γίνεται μπαμ και έξω. Είναι μια διαδικασία που είναι αργή και όλο δίνει, δίνει…

Το ακολουθείς και στη ζωή σου να υποθέσω αυτό;
Ναι, προσπαθώ να την ακολουθήσω γιατί είμαι ένας ανυπόμονος τύπος και όλο βιάζομαι…

Τι αποτελεί το προσωπικό σου καταφύγιο;
Ο εξορθολογισμός κατά κάποιο τρόπο. Το να κλείνομαι σε εμένα και να ξαναβάζω τα πράγματα στην θέσης τους, όταν εκείνα μπερδεύονται και δυσκολεύουν. Προτιμώ να βλέπω από μια απόσταση την ζωή και την ύπαρξη. Αυτό κάνω, εκεί βρίσκω καταφύγιο: στο να παίρνω  μια απόσταση και να ξαναθυμηθώ πώς βλέπω τη ζωή σφαιρικά, να το φιλοσοφήσω.

Περάσαμε δύο δύσκολα και περίεργα χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων όμως, εσύ ετοίμαζες μια εξαίσια δουλειά: το νέο σου δίσκο «τακούνια για καρφιά». Πώς προέκυψε η ιδέα αυτής της υπέροχης συνεργασίας;
Όλα ξεκίνησαν με το «Γιάννη μου». Κάθισα μια μέρα και έγραψα αυτό το τραγούδι. Μου βγήκε έτσι απλά. Κατάλαβα φυσικά ότι αυτό δεν ήταν κάτι που μπορούσα να ερμηνεύσω εγώ και απ’ ευθείας, μου ήρθε στο μυαλό η Ελένη Τσαλιγοπούλου η οποία όταν το είπε, της ταίριαξε απόλυτα. Έτσι ξεκίνησε και μου μπήκε η ιδέα, μήπως θα μπορούσαν να υπάρξουν κι άλλα αντίστοιχα τραγούδια. Μπήκα λοιπόν σε αυτή τη διαδικασία, πήγαινε προς τα εκεί και η γραφή μου και είδα ότι έβγαινε υλικό.

Τέσσερις γυναικείες φωνές που η κάθε μια μοιράζεται μαζί μας και μια ξεχωριστή ιστορία. Ιστορία που αφορά στη γυναικεία φύση. Με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή των τεσσάρων συγκεκριμένων ερμηνευτριών;
Καταρχήν ήθελα να είναι τραγουδίστριες από διαφορετικές γενιές. Βασικό κριτήριο ήταν επίσης το να είναι φωνές που με έχουν συγκινήσει και να είναι άτομα που σου εμπνέουν συμπάθεια. Γνωρίζοντάς τες λοιπόν, διαπίστωσα ότι δεν είναι μόνο συμπαθητικά άτομα αλλά είναι αυτό που πίστευα: ειλικρινή και αληθινά, δεν είναι fake.  Για τις ερμηνευτικές τους ικανότητες δεν χρειάζεται να πω τίποτα…

Θέλεις να μου πεις πως βίωσες την εμπειρία της συνεργασίας με την κάθε μια ξεχωριστά και τι «αποτύπωμα» σου άφησαν;
Η Μάρθα Φριντζήλα είναι ένας μύθος! Είναι ο άνθρωπος που πραγματικά θεωρείς ότι έχει βρει το νόημα της ζωής της και όλα γίνονται με μια ευκολία και με μια διαδικασία που η ίδια ευχαριστιέται. Δεν υπάρχει κανένα άγχος, έχει «φύγει», ίπταται, δεν την ενδιαφέρει η αποδοχή, είναι λίγο σαν …γκουρού!
Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι ένας ογκόλιθος σαν περσόνα. Ως επαγγελματίας, δεν το πιστεύεις ότι είναι τόσο σωστή, ψάχνεις να βρεις ψεγάδι και δεν βρίσκεις πουθενά, ούτε στη δουλειά, ούτε στη συμπεριφορά της. Είναι επίσης μια κοπέλα που έχει πολύ στιβαρό αξιακό σύστημα και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της.
Η Ελένη Τσαλιγοπούλου είναι ένα άτομο που έχει κρατήσει την παιδικότητά της. Έχει κρατήσει τον ενθουσιασμό του παιδιού αλλά πλέον έχει την εμπειρία ενός ανθρώπου που ξέρει τι κάνει και πως το κάνει. Θεωρώ ότι βρίσκεται στην καλύτερή της φάση καλλιτεχνικά και αυτό που δίνει είναι καταπληκτικό.
Η Ιουλία Καραπατάκη είναι ένα νέο παιδί τόσο φωτεινό, τόσο καλόψυχο που με το που την αντικρίζεις καταλαβαίνεις ότι είναι αυτό που λέμε «καλός άνθρωπος». Έχει δώσει πολλά στη μουσική και έχει να δώσει ακόμη περισσότερα.

…πρέπει να την προστατέψουμε την ελευθερία. Οπουδήποτε βλέπουμε να καταστέλλεται, να ορμάμε όλοι, να μην αφήνουμε περιθώρια καταπάτησής της. Δεν πάει άλλο…

Έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες πλήθους γυναικοκτονιών και κακοποιήσεων. Σαφώς και έχει επηρεαστεί ο δίσκος από όλο αυτό το κίνημα. Η ελευθερία, το ύψιστο και υπέρτατο δικαίωμα του ανθρώπου, για τις γυναίκες μοιάζει με ρούχο που δεν μπορούν να φορέσουν και να το αισθανθούν. Η ανάγκη για ελευθερία πρέπει να γίνει πράξη. Τι απαιτείται γι’ αυτό;
Ακούγοντας τον δίσκο έτσι σαν μια δεύτερη ακρόαση, σκεφτόμουν ότι υπάρχει αυτό το ζητούμενο. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από τις ίδιες ελευθερίες, να είμαστε ίσοι. Πρέπει να την προστατέψουμε την ελευθερία. Οπουδήποτε βλέπουμε να καταστέλλεται, να ορμάμε όλοι, να μην αφήνουμε περιθώρια καταπάτησής της. Δεν πάει άλλο. Παράλληλα, θα πρέπει να αναπτυχθεί μια παιδεία ώστε οι νέες γενιές να θεωρούν την ελευθερία όλο και πιο δεδομένη.

Δυστυχώς όμως, το  αυτονόητο, το απλό, διαπιστώνουμε σε καθημερινή βάση και σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ζωής των γυναικών, ότι έχει γίνει ζητούμενο. Από το να κυκλοφορήσουν, να σπουδάσουν, να εργαστούν, να διασκεδάσουν, μέχρι το να ζήσουν την κάθε στιγμή τους, νοιώθουν ότι αιωρείται μια δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους. Μια αόρατη-ορατή απειλή.
Η κοινωνία αυτή τη στιγμή τραβάει το σχοινί προς μια κατεύθυνση, η οποία είναι και η σωστή. Πρέπει επιτέλους κάποια πράγματα να τα τελειώνουμε. Πρέπει να επέλθει μια ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλλα και για εμένα το ζητούμενο είναι να έρθει κάποια στιγμή ώστε να μην χρειάζεται να συζητάμε γι’ αυτό. Να μη μιλάμε για άνδρα-γυναίκα, να μιλάμε για ανθρώπους. Αυτό ονειρεύομαι και αυτό είναι το ιδανικό.

Υπάρχουν στερεότυπα που δεν καταρρίπτονται εύκολα και στη βάση αυτών των προκαταλήψεων, στέκεται αγέρωχος ο μισογυνισμός. «Τακούνια για καρφιά να εκδικηθεί η ομορφιά». Σε αυτόν τον στίχο κρύβεται όλο αυτό το νόημα…
Η ομορφιά είναι ο μελλοντικός στόχος και εγώ εκεί θέλω να κοιτάω. Να πάμε δύο βήματα πιο μπροστά. Καλώς αυτή τη στιγμή υπάρχει όλη αυτή η ένταση και η αντίδραση, η επίθεση, και έτσι πρέπει να γίνει προκειμένου να εξαλειφθεί το φαινόμενο. Θέλω όμως να φτάσουμε στο σημείο που η ομορφιά θα έχει κερδίσει, θα έχει εκδικηθεί και δεν θα χρειάζεται όλο αυτό. Να μην υπάρχει φόβος, να υπάρχει η πολυπόθητη ελευθερία.

…θεωρώ ότι ο άνθρωπος έχει τεράστιο κομμάτι κακής πλευράς και μέσα από τον πολιτισμό και την μακρόχρονη προσπάθεια της ανθρωπότητας, προσπαθεί να το καταπολεμήσει…

Σαν άντρας, πώς νοιώθεις όταν α ακούς και γίνεσαι μάρτυρας απαράδεκτων συμπεριφορών στο γυναικείο φύλο; Τι σκέφτεσαι;
Με πιάνει μια απογοήτευση ως προς τον άνθρωπο και το πόσο παλεύει τελικά με τα δαιμόνια του, με την κακή του πλευρά. Γιατί θεωρώ ότι ο άνθρωπος έχει τεράστιο κομμάτι κακής πλευράς και μέσα από τον πολιτισμό και την μακρόχρονη προσπάθεια της ανθρωπότητας, προσπαθεί να το καταπολεμήσει. Η διαστροφή της εξουσίας του ενός πάνω στον άλλο, η ηδονή που εισπράττουν οι άνθρωποι από αυτό…

Με αφορμή το νέο σου αυτό υπέροχο δίσκο, θα πραγματοποιηθεί στις 6 Μαΐου, ένα live στον Σταυρό του Νότου. Τι να περιμένουμε από αυτό;
Θα είναι ένα πρόγραμμα που θα χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο ένα θα είναι ο παλιός Ντάντος και στο άλλο θα είναι παρούσες και οι τραγουδίστριες που ερμηνεύουν τα νέα μου τραγούδια. Το περιμένω με μεγάλη χαρά και ανυπομονησία, καθώς πέρασαν δύο χρόνια από τα τελευταία live. Είναι ένα πολύ φιλόδοξο project και θέλω να τα χωρέσω όλα.

Με τι αίσθηση θέλεις να φεύγει από τα live σου, το κοινό; Τι να παίρνει μαζί του;
Θέλω να συγκινείται μωρέ! Αυτό που μου αρέσει και εμένα σαν ακροατής. Δεν είναι αυτό το κλασσικό να φύγουμε λίγο πιο ανάλαφροι από ένα live. Ανάλαφρος να φύγεις, ναι, αλλά επειδή συγκινήθηκες. Η ποσόστωση της ψυχαγωγίας και της διασκέδασης παραέχει γύρει ως προς το να αδειάσει το κεφάλι σου και τίποτε άλλο.

————–

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here