Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Φωτογραφίες: Λία Διαμαντοπούλου
Νέα Υόρκη του ’50 σ’ ένα μπαρ με κόκκινο βελούδο, ξύλινο παρκέ για την ορχήστρα, μαυρόασπρα πλακάκια, στα οποία κείνται μικρά μαύρα τραπεζάκια με κεριά, που σιγολιώνουν. Πιο ‘κει, στο μπαρ, που φωτίζεται χαμηλά, ο μετρ του μαγαζιού τακτοποιεί τις τελευταίες λεπτομέρειες της ταξιθεσίας πριν αρχίσει η μουσική παράσταση. Αυτή ήταν η αίσθηση από τα πρώτα τραγούδια της παράστασης με τίτλο «Το τέλειο έγκλημα» του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, σηματοδοτώντας το χρώμα που θα είχε η βραδιά στον «Ιανό». Η κιθάρα, ηλεκτρική και κλασική, το μπάσο, τα τύμπανα, η φωνή της Νεφέλης και της Ειρήνης, που ομολογουμένως κέντησαν στις μουσικές του συνθέτη με το μεγάλο τους εύρος και την πολυχρωμία τους, κι ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος με κέφι, χιούμορ και πολλή όρεξη για ιστορίες, ήταν όλα εκείνα τα μέσα που συνέβαλαν στην πραγμάτωση του «Τέλειου εγκλήματος».
Η πρώτη άγρια βροχή του φθινοπώρου λυσσομανούσε έξω και μέσα κάναμε το έγκλημα τραγούδι, με τα δύο πρώτα καινούργια τραγούδια αντλημένα από μονόστηλα εφημερίδων, που αφορούσαν σε εγκλήματα γυναικών, να έχουν μετατρέψει την ανθρώπινη τραγωδία σε swing ρυθμού τραγούδι. Η ψυχική προθέρμανση ολοκληρώθηκε με το γνωστό «Λευκό γιασεμί», που αφιέρωσε, όπως και άλλα, ο Καλαντζόπουλος στον παρόντα εκεί φίλο του, Ρένο Χαραλαμπίδη. Ακολούθησαν τα τζαζ κομμάτια «Λόγια του αέρα», «Αγαπάτε απατάτε» κι ύστερα το «Summertime in Prague», ερμηνευμένο εξαιρετικά από τη Νεφέλη Φασουλή. Το τραγούδι αυτό το είχαμε μάθει από την Πασπαλά, αλλά η Νεφέλη κατάφερε να με κάνει να ξεχάσω την πρώτη εκτέλεση και να αφεθώ στον δικό της φωνητικό αεροδιάδρομο! Κι ύστερα ήρθε το «Δεν έχει ταξί», με την Ειρήνη Τουμπάκη να αποδεικνύει με τα εκπληκτικά της γυρίσματα και τον ερμηνευτικό της τρόπο πως πρόκειται για μια εξαιρετική ερμηνεύτρια.
«Έχετε όλοι προσέξει ότι το λουκούμι είναι το γλυκό που προσφέρεται στα χαρέμια, αλλά και στα αρχονταρίκια, όταν μπαίνεις στα μοναστήρια; Τα δύο άκρα υπέρ και κατά της ηδονής μοιράζονται το ίδιο γλυκάκι, το οποίο οι Αγγλοσάξονες το ονομάζουνε «Turkish delight». Κι έτσι είπαν το ομώνυμο -παιχνιδιάρικο θα έλεγα- ομώνυμο τραγούδι, το οποίο ακολούθησε το υπέροχο ομώνυμο soundtrack της ελληνοϊταλικής ταινίας «Uranya» σε σκηνοθεσία του Κώστα Καπάκα, με τον Καλαντζόπουλο να παίζει στην κιθάρα τη μελωδία αρχικά κι ύστερα η μπάντα και τα κορίτσια να το ντύνουν με τον γνωστό του ζωηρό ρυθμό και με τους μοναδικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου.
Κι ύστερα ήρθε το «Ψέμα» του, που είναι από εκείνα τα γόνιμα ψέματα, που ίσως είναι ωραίο να λέγονται. Ωραία στιγμή ήταν το σόλο του συνθέτη με την ηλεκτρική κιθάρα στο γνωστό τραγούδι «Λέει, λέει», που του έδωσε μια υπέροχη ροκ διάσταση! Στο συγκεκριμένο ήταν εξαιρετική η εναλλαγή των δύο φωνών των κοριτσιών, που έδιναν, πέρα από τον μουσικό, και έναν λεκτικό γρήγορο ρυθμό στο τραγούδι. Το τραγούδι αυτό αφιέρωσε ο Καλαντζόπουλος στον στιχουργό του, Άρη Δαβαράκη, καθώς, όπως είπε, ήταν από τις ομορφότερες εκπλήξεις της δουλειάς του, αφού ήταν οι πιο κατάλληλοι στίχοι σε μουσική του ήδη γραμμένη. Ξεχωριστή, επίσης, στιγμή ήταν η παρουσίαση του νέου τραγουδιού «Το σημάδι» σε στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Ωραίοι στίχοι, που έδεσαν πολύ όμορφα με τη μουσική του συνθέτη!
Η βραδιά είχε προχωρήσει, η βροχή έπνεε τα λοίσθια και πλησιάζαμε προς το φινάλε, το οποίο είχε δύο φωνητικές εκπλήξεις από την Ειρήνη και τη Νεφέλη. Έχοντας και οι δύο αποδείξει πως τιμούν με το ταλέντο τους τις δημιουργίες αυτού του εκπληκτικού δημιουργού, μας άφησαν για το τέλος το καλύτερό τους. Η Ειρήνη Τουμπάκη, με τη λαϊκή της χροιά ερμήνευσε το «Με τα μάτια κλειστά», προκαλώντας το ηχηρό χειροκρότημα του κοινού στο τέλος. Προσωπικά βρήκα την ερμηνεία της ως την καλύτερη μετά την πρώτη της Νέγκα -και γι’ αυτό ευθύνεται η εμπειρία της Ειρήνης στην ερμηνεία τέτοιων τραγουδιών.
Κι ανοίξαμε τα «παράθυρα κλειστά» και βρεθήκαμε στην «Istanbul» της Νεφέλης, η οποία φανέρωσε σε ένα τρίλεπτο την επιτομή του καλού ερμηνευτή. Σκέρτσο, ζωηράδα, κέφι, σεβασμό σε αυτό που τραγουδάει και φυσικά μια φωνή που, μέσα από τα κύματα της, σε αφήνει στην ακτή αμήχανα να την κοιτάς στο τέλος χειροκροτώντας.
Και έκλεισαν φυσικά με το «Να ‘χα δυο ζωές» προκαλώντας στο κοινό τη διάθεση να τα «ξανακούσουν όλα από την αρχή». «Δεν έχουμε χρόνο» είπε ο Καλαντζόπουλος μετά το φινάλε. «Η αλήθεια είναι ότι πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Παρασκευή σήμερα, το μετρό κλείνει αργά, βρέχει έξω. Πάμε να το ζήσουμε». Ακολούθησε μια χιουμοριστική συνομιλία με το κοινό και ύστερα επανέλαβαν το «Τέλειο Έγκλημα». Κι έτσι τα φώτα έκλεισαν…
Περπατώντας ύστερα στους υγρούς δρόμους της Αθήνας, έβαλα να ακούσω Καλαντζόπουλο. Τον άκουγα αρκετά, αλλά ποτέ σε σημείο να ξέρω όλα του τα τραγούδια και τις μουσικές. Και θέλησα εκείνο το βράδυ να φτάσω σε αυτό το σημείο. Σε αυτό ευθύνονται πάντα και οι ποιοτικές live εμφανίσεις των καλλιτεχνών. Λέγοντας ποιοτικές, εννοώ τις εμφανίσεις, όπου η αλήθεια του καλλιτέχνη συνοδεύεται με μια εκπληκτική ορχήστρα, που ξέρει να βαδίζει άνετα στις μουσικές διαδρομές του, μια φωνή (εν περιπτώσει δύο μοναδικά ταξιδιάρικες) που θα εκπροσωπήσει επάξια τις δημιουργίες του και τελευταίο, μα όχι έσχατο: το κλίμα που θα φτιάξουν. Και φτιάξανε το τέλειο κλίμα, την τέλεια φθινοπωρινή βραδιά, το «τέλειο έγκλημα»!
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…