Γράφει ο Θανάσης Παπαζαφειρόπουλος
Φωτογραφίες: Σπυρίδων Κωτσιόπουλος
Είναι κάποιες νύχτες που θες να ξεφύγεις από τα καθιερωμένα, να δεις και να ακούσεις κάτι ασυνήθιστο και διαφορετικό, που σου επιφυλάσσει εκπλήξεις και ανατροπές. Ο Πάνος Μουζουράκης και ο Σπύρος Γραμμένος είναι δύο σπάνιες μουσικές (και όχι μόνο) περσόνες που μέσα σε ένα πολύωρο πρόγραμμα καταφέρνουν να φέρουν τα πάνω-κάτω και τα ίσια-ανάποδα στη σκηνή και να παρασύρουν το θεατή σε μια ξέφρενη πορεία, καθιστώντας τον συνένοχο ενός διαρκούς και γοητευτικού εγκλήματος γέλιου, παράνοιας, συγκίνησης και αυτοσαρκασμού.
Συνένοχοι, λοιπόν, υπήρξαμε και εμείς το βράδυ της Παρασκευής, σε μια αξέχαστη πρεμιέρα στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου. Η αρχή έγινε «από ένα αγόρι κι ένα κορίτσι». Σε ένα από τα καλύτερα ανοίγματα συναυλιών, δύο νεαρά παιδιά, αποτέλεσαν με τις όμορφες φωνές τους και τον εφευρετικό τρόπο συνδυασμού διαφόρων τραγουδιών, την καλύτερη προθέρμανση γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Η σκυτάλη πέρασε αμέσως στον Πάνο και το Σπύρο, που έκαναν αρχή με περιπαικτική διάθεση για το ρεπερτόριο τους και τα ραδιόφωνα, φτιάχνοντας τραγούδια «για το ράδιο» και δηλώνοντας πως «για download είναι free».
Τα πειράγματα από τον ένα στον άλλο έδιναν και έπαιρναν, με θύματα τις περισσότερες φορές τα ίδια τους τα τραγούδια. Η καλή τους χημεία, αν και λίγο αμήχανη στην αρχή λόγω πρεμιέρας, επέτρεψε τον αβίαστο και φυσικό συνδυασμό τους. Πότε μαζί και πότε χωριστά, αντάλλαζαν τραγούδια και ατμόσφαιρα. Ξεκίνησαν για μια «διαδρομή ακόμα» στη «χώρα των λωτοφάγων», ζήτησαν «ένα φίλα με ακόμα» από μια «madame», «πέταξαν σαν τα μεγάλα πουλιά» κι «έπεσαν απ’ τα σύννεφα» μαζί με ένα … στηθόδεσμο που προσγειώθηκε από τον εξώστη και προκάλεσε στιγμές απείρου γέλιου.
Ο Πάνος ήταν η ανεξάντλητη πηγή ενέργειας της βραδιάς. Μια μπαταρία που συνεχώς επαναφορτίζεται, προτού καν χάσει τα μισά της αποθέματα. Η σκηνή, ως συνήθως, ποτέ δεν του είναι αρκετή και γι’ αυτό φροντίζει να την αξιοποιεί στο έπακρο. Ήταν απολαυστικό να τον ακούς στο ολόφρεσκο «Μη βιαστείς» ή στο «Volcano» του Damien Rice, να προσπαθεί να αναζητά το «Χρυσό αυγό» και το «Στόχο» του αλλά και να βυθίζεται στις εσωτερικές ερμηνείες του «Δώσε σημασία» και του «Πόσες φορές».
Ο Σπύρος ήταν το άλλο μισό του Πάνου, αυτό που από τη φύση του ξέρει να τσαλακώνεται. Τα ίδια του τα τραγούδια κοιτάνε ανενόχλητα τον καθρέφτη και όσο εύκολα κατηγορούν, άλλο τόσο εύκολα ξέρουν να κάνουν τη χιουμοριστική αυτοκριτική τους. Ακούστηκαν αρκετά από τον τελευταίο του δίσκο («16»), πιστού στην παραπάνω φιλοσοφία, αλλά και παλαιότερα, χαρακτηριστικά του ύφους του, όπως ο «Κουκουλοφόρος», οι «Τζίβες κι οι κοτσίδες», το «Από παγκάκι σε παγκάκι» και ένας «Σκύλος» διαφορετικός από τους άλλους.
Το πρόγραμμα ήταν αρκετά μεγάλο αλλά σε καμία περίπτωση κουραστικό. Αναλογιστείτε ότι το καθιερωμένο διάλλειμα δεν υπήρξε και η βραδιά τελείωσε λίγο πριν τις 4. Κάποιοι σίγουρα δεν άντεξαν αλλά οι περισσότεροι μείναμε και απολαύσαμε μέχρι τέλους. Τόσο το πετυχημένο opening act όσο και οι στιγμές χαλάρωσης των πρωταγωνιστών με τα ανέκδοτά τους και τη συχνή επικοινωνία με το κοινό, κατάφεραν να κάνουν το χρόνο σχετικό. Αν θέλετε, λοιπόν, να κλείσετε κάπως διαφορετικά την εβδομάδα σας, μπορείτε να γίνετε μάρτυρες αυτής της «γλυκιάς καταστροφής» για τις επόμενες πέντε Παρασκευές.
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Κιθάρες: Βασίλης Λαγδάς
Μπάσο: Δημήτρης Φροσύνης
Πλήκτρα: Μιχάλης Κατσαρός
Κλαρινέτο: Χρήστος Καλκάνης
Τύμπανα: Βαγγέλης Κοτσάμπασης
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…