Ο Σαββόπουλος μου είχε πει κάποια στιγμή ότι δεν πρέπει να εξηγείς τα τραγούδια σου. Καθώς έτσι περιορίζεις την ατομική φαντασία του εκάστοτε ακροατή.
Επίσης δεν το έχω γράψει εγώ, όπως βλέπετε στον υπότιτλο. Άρα το πλησιέστερο που θα μπορούσα να φτάσω στην περιγραφή του είναι το πώς το βίωσα εγώ όταν το τραγούδησα και τι σήμαινε για εμένα η κάθε λέξη την συγκεκριμένη στιγμή.
Και λέω την συγκεκριμένη στιγμή γιατί είναι από αυτά τα τραγούδια που είμαι σίγουρος πως αν τα ακούσω κάποτε ξανά, θα έχει άλλα δώρα νοηματικά κρυμμένα που θα μου φανερωθούν, με το βασικό απαράλαχτο μήνυμα «η αγάπη θα ’ρθει».
Θα ήθελα να ευχαριστήσω λοιπόν τους φίλους / συνεργάτες μου που φέραν όλη την αγάπη τους και δόθηκαν στην οπτικοακουστική πραγματοποίηση αυτού του έργου.
Την Άννα Φραγκούλη που μου εμπιστεύτηκε τους μαγικούς στίχους της, ντυμένους προσεκτικά με την αρμόδια μελωδία.
Τον Ορέστη Πλακίδη, διευθυντής των ήχων, χορογράφος των νοτών και οδηγός της μουσικής μας βόλτας.
Τον οραματιστή Πέτρο Αντωνιάδη που με την μοναδική ματιά του, την εφευρετικότητα και το ασυγκράτητο πάθος του κατάφερε με τα ελάχιστα μέσα που το σπίτι στο Λος Άντζελες εν μέσω καραντίνας είχε να προσφέρει, να αποδώσει σε εικόνα όλη την ουσία των στίχων και της μουσικής σε ένα οπτικό αποτέλεσμα που θα ζήλευαν παραγωγές Hollywoodιανές.
Τον υπέροχο, ταπεινό και πολύτιμο Κώστα Καρύδα που το πολυδιάστατο ταλέντο του και πάλι απλόχερα τάχθηκε στο μέρος της δημιουργίας και το κερασάκι που έβαλε στην τούρτα μας δεν ήταν απλό, ήταν διαμαντένιο και χρειάστηκε πολύ σκάψιμο για την εξόρυξη.
Τον εκπρόσωπο της δοτικότητας, Δημήτρη Γιαννέτο ζωγράφο ζωντανών πορτραίτων και Κόμη της κόμης. Που με την πινελιά του ομόρφυνε την εικόνα, εμένα και τα γυρίσματα.
Και φυσικά τους το ανθρώπους πίσω από κάθε κυκλοφορία μου… την εταιρία μου!
Πάνος Μουζουράκης
Μουσική & Στίχοι: Άννα Φραγκούλη
Πιάνο, ηλεκτρικές κιθάρες, keyboards and drum programming: Ορέστης Πλακίδης
Σκηνοθεσία/Φωτογραφία: Πέτρος Αντωνιάδης
Κυκλοφορεί από τη Minos EMI.
Κάποτε θα γυρίσω να δω και θα είμαι ένας άλλος εγώ
Θα κοιτάξω μέσα απ’ τα μαύρα γυαλιά
Το θολό μου αντικατοπτρισμό
Και θ’ αρχίσεις να μιλάς,
Με μια ασήμαντη αφορμή,
Θα μου πεις πως περνάνε οι μέρες, τα χρόνια
Μα τ’ όνειρο μένει εκεί
Στα δικά μας βήματα θα βαδίσουμε ξανά
Θα σηκώσουμε τα κύματα
Θ’ ανοίξουμε πάλι πανιά,
Θα με πιάσεις απ’ το χέρι όπως εκείνο το πρωί,
Θα ‘ναι όλος ο κόσμος δικός μας και πάλι
Από πάνω ανοιχτοί οι ουρανοί
Κι η αγάπη εκεί
Κάποτε θα γυρίσω να δω και θα είμαι ένας άλλος εγώ
Θα κοιτάξω μέσα απ’ τα μαύρα γυαλιά
Το θολό μου αντικατοπτρισμό
Και θ’ ανάψω ένα τσιγάρο
Θα βάλω ένα ποτό,
Δε θα πάω πουθενά, θα περάσω μαζί σου
Το βράδυ κι ας μην είσαι εδώ
Στα δικά μας βήματα θα βαδίσω ξανά
Θα σηκώσω όλα τα κύματα
Θ’ ανοίξω και πάλι πανιά,
Θα με πιάσω απ’ το χέρι όπως έκανες εσύ,
Θα ‘ναι όλος ο κόσμος δικός μου και πάλι
Από πάνω ανοιχτοί οι ουρανοί
Κι η αγάπη εκεί
Κάποτε θα γυρίσω να δω και δε θά ‘ναι κανένας εδώ
Στον καθρέφτη σαν σκιά θα περνάει
Σκοτεινό το είδωλό μου κι εγώ
Θ’ ανοίξω λίγο την πόρτα
Να δω λίγο ουρανό,
Είχες πει πως περνάνε οι μέρες, τα χρόνια
Μα τ’ όνειρο μένει εδώ
Στα δικά μας βήματα θα βαδίζω ξανά,
Θα σηκώνω όλα τα κύματα
Και θ’ ανοίγω και πάλι πανιά,
Θα με πιάνω απ’ το χέρι όπως έκανες εσύ,
Θα ‘ναι όλος ο κόσμος δικός μου και πάλι,
Από πάνω ανοιχτοί οι ουρανοί
Κι η αγάπη εκεί