Γράφει ο Γιάννης Τσούμαλης
Φωτογραφίες: Ματίνα Φουντούλη

Πρόκειται, ίσως, για μία από τις πιο πλήρεις μουσικές βραδιές. Τα έχει όλα. Jazz, ελληνικό σινεμά, τα ωραία μας τα (ελαφρο)λαϊκά και ρεμπέτικα, swing, απόκριες, καλοκαίρι, έρωτα σε γλώσσα γαλλική, ιταλική, έρωτα σε γλώσσα ελληνική, πρόζα, χιούμορ, συγκίνηση… Πρόκειται για την Έλντα Πανοπούλου, την Ελένη Πέτα και την Τάνια Τρύπη στο «Ρυθμό Stage» που μαζί με τη χορευτική, θεατρική κα ερμηνευτική συνοδεία νέων ταλαντούχων παιδιών ερμηνεύουν τραγούδια από όλη τη γκάμα του ελληνικού και όχι μόνο πενταγράμμου.


Θα μπορούσα να εστιάσω στο πλούσιο ρεπερτόριο της βραδιάς, αλλά θα προτιμήσω να το φυλάξω για έκπληξη για τους μέλλοντες θεατές τους, διότι ένα πολύτιμο στοιχείο της παράστασης είναι το στοιχείο της έκπληξης με την επιλογή των τραγουδιών. Αρκεί, προς επίρρωση των λεγομένων- να αναφέρω ότι ακούσαμε από Αλεξίου, Πορτοκάλογλου, Ρίζου, Πλέσσα, Bill Withers μέχρι (διασκευασμένη) Βίσση, Μαρινέλα, Πάριο, Γαλάνη, Μπέλλου και πολλά άλλα.


Η Ελένη Πέτα αναμφισβήτητα βρίσκεται σε μια μοναδική στάση στη καριέρα της! Και δεν είναι μόνο η εκπληκτική της χημεία με τις άλλες δύο γυναίκες (πράγμα που αντιλαμβανόμαστε ήδη από τα πρώτα τραγούδια), αλλά κυρίως η αίσθηση ελευθερίας που μεταδίδει πάνω από τη σκηνή. Φαίνεται πιο χειραφετημένη από άλλες φορές, πιο χαλαρή με συνέπεια να χαρίζει εκπληκτικές, αισθαντικές ερμηνείες, να απογειώνει όσα τραγούδια ανέλαβε να πει, αλλά και να δείχνει τη πιο κωμική της πλευρά, αποτελώντας έτσι από τη μία ντίβα (με την καλή έννοια της λέξης) της βραδιάς, αλλά από την άλλη μια τσαχπίνα, επικοινωνιακή ερμηνεύτρια, που στο τέλος καταχειροκροτήθηκε.


Η Τάνια Τρύπη για άλλη μια φορά δίνει τα πάντα πάνω στη σκηνή. Στη περίπτωσή της η «ερμηνεία» ως όρος λαμβάνει τη πραγματική της διάσταση, καθώς από το «Έχω ένα μυστικό» επιβιβάζεται εύκολα στο «Τραμ το τελευταίο», και σε άλλα εκπληκτικά ερμηνευόμενα κομμάτια, χάρη σε αυτή τη μοναδική της χροιά και υποκριτική ικανότητα, τα οποία συνδυάζει με εκπληκτικές χορογραφίες και κίνηση .Μας έχει, άλλωστε, αποδείξει και πρόσφατα ( στο «Ας ερχόσουν για λίγο», του Δημήτρη Μελισσόβα) ότι οι μουσικοθεατρικές παραστάσεις τις ταιριάζουν γάντι!


Η Έλντα Πανοπούλου είναι ο ακούραστος εγκέφαλος της παράστασης. Είναι αυτή που ευθύνεται για ό,τι ζήσαμε, καθώς έχει την επιμέλεια και την ιδέα της παράστασης αυτής, αλλά και είναι εκείνη που κάνει τη βραδιά να ξεχωρίζει από όλες τις άλλες μουσικές παραστάσεις της Αθήνας. Σατιρίζει, αναμειγνύεται με το κοινό, σχολιάζει με απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, χρησιμοποιεί το δεινό υποκριτικό της ταλέντο να σε κάνει να κρατάς το στομάχι απ΄τα γέλια, αλλά και τα μάτια από τη συγκίνηση. Σημείο άξιο αναφοράς η μεταμφίεσή της σε τσιγγάνα, η οποία έχει έναν φανταστικό διάλογο με τον (αγαπημένο της) Τσίπρα. Η φωνή της εκπληκτική, αλλά γι’ αυτό που ξεχωρίζει είναι που παρασύρει θεατές και θεατρίνους με το κέφι και το μπρίο της!


Η βραδιά είχε και μια έκπληξη απρόσμενη τόσο για εμάς, όσο και για τους συντελεστές. Κάπου εκεί στο κοινό βρισκόταν και ο Άγγελος Διονυσίου, τον οποίο δεν άφησαν φυσικά ανεκμετάλλευτο ύστερα και από τις «πιέσεις» του κοινού. Το μικρόφωνο του δόθηκε απλόχερα από τις γυναικείες παρουσίες και απλά τραγούδησε, όπου το «απλά» χρησιμοποιείται με την έννοια της ουσιαστικής ομορφιάς και αυθεντικότητας μιας λαϊκής φωνής, που μας πήγε σε άλλες εποχές. «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» και ύστερα «Μάτια που κλαίνε» με το κοινό να έχει απόλυτα παραδοθεί και την Έλντα να έχει συγκινηθεί ιδιαιτέρως από τη στιγμή.


Θα ήμουν άδικος, αν δεν αναφερόμουν στα νέα παιδιά που πλαισιώνουν τις τρεις υπέροχες αυτές κυρίες, που είναι η Στέλλα Κωστοπούλου, ο Κωνσταντίνος Φερεντούρος, η Δέσποινα  Κυριάκου, ο Γιάννης Απέργης, η Κατερίνα Γρηγορίου, ο Θωμάς Κοτζαμάνης καθώς και μια υπέροχη ορχήστρα που ικανοποιεί εξαιρετικά όλες τις μουσικές απαιτήσεις των πολύχρωμων κομματιών που έχουν διαλεχθεί! Είναι όλοι αυτοί υπαίτιοι για τη δημιουργία ενός πολύ ζεστού κλίματος, ελαφρώς θεατρικού –χωρίς πολλές υπερβολές-, αλλά κυρίως ενός κλίματος παρέας και ψυχαγωγίας.


Κι ίσως αυτός να ήταν ο σκοπός της Έλντας. Στο τέλος, όπως κάθισε στη σκηνή με ένα ακορντεόν και όλους τους συντελεστές γύρω της, είπε : «Παρέα είμαστε εδώ πέρα. Και αυτό μην το ξεχνάμε. Μια παρέα είμαστε οι άνθρωποι». Με αυτή τη βάση ξεκίνησαν οι Έλντα, η Τάνια και η Ελένη. Να γίνουμε μια παρέα και να ανταμώσουμε ξανά με το γέλιο, τις όμορφες τις μουσικές και τα τραγούδια μας, με το κέφι και το ωραίο μας το δάκρυ, με το τίναγμα της ψυχής λίγο ψηλότερα.

Και το καταφέρνουν δίχως άλλο, γιατί έχουν το πιο αθώο κίνητρο : να αποκαλυφθούν μπροστά μας, να τα δώσουν όλα με βασική πίστη στην έρμη την εποχή μας ότι ο Έλληνας θα «λύσει το ζωνάρι και θα ζητήσει φασαρίες» (Ν. Καζαντζάκης, «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπα») έστω με διάρκεια ενός Σαββατόβραδου και γι’ αυτό λαμβάνουν το πιο μεγάλο χειροκρότημα του κοινού!

Δείτε τα video του MusicCorner.gr από την εμφάνιση έκπληξη του Άγγελου Διονυσίου!

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here