1/11/2011
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
Φωτογράφηση: Λάζαρος Πρέμτσης
www.musiccorner.gr
Βράδυ Πέμπτης, παραμονή της Εθνικής επετείου και το “Maison Crystal” στον παραλιακό χώρο της Θεσσαλονίκης έχει βάλει τα καλά του, για να υποδεχτεί τη σημαντικότερη τραγουδίστρια – ερμηνεύτρια – μουσικό των τελευταίων 15 ετών: Τη Ραλλία Χρηστίδου, η οποία πάντοτε τιμά με την παρουσία της την πρωτεύουσα της Μακεδονίας και χαρίζει στους πολίτες της αξέχαστες βραδιές…
Λίγο πριν τις 23:00 φτάνει στο χώρο. Μικροκαμωμένη, ντυμένη αρκετά κομψά κι έτοιμη για «δράση». Μια κουβεντούλα μαζί της προτού ανέβει στη σκηνή έχει ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό ενδιαφέρον και πάντα έχει να πει ουσιαστικά πράγματα. Ο «τρίτος» στη συζήτηση που είχαμε ήταν τα …τσιγάρα της που ανάβανε το ένα μετά το άλλο, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν τη διέκοψαν από τακτ και διακριτικότητα…
Μας μιλά γεμάτη ενθουσιασμό για τη νέα της δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Στην απέναντι πλευρά» που κυκλοφόρησε εδώ και περίπου ένα μήνα αποκλειστικά στο διαδίκτυο: «Ο αρχικός προγραμματισμός έλεγε ότι το CD θα έπρεπε να κυκλοφορήσει πέρσι το χειμώνα. Ωστόσο, το όλο θέμα «κόλλησε» εξαιτίας της πρώην εταιρείας μου η οποία αποφάσισε να κάνει περικοπές στο μπάτζετ της κι έτσι έκρινα ότι έπρεπε να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου», λέει η Ραλλία η οποία πλέον έχει και το ρόλο του παραγωγού: «Το είδα περισσότερο ως μία δοκιμή. Θέλησα να τεστάρω τι μπορώ να κάνω στηριζόμενη στις δικές μου δυνάμεις, έχοντας βεβαίως και τη βοήθεια του Θύμιου Παπαδόπουλου όσον αφορά την παραγωγή. Δεν ξέρω αν θα το κάνω και στις επόμενες δουλειές μου, αλλά προς το παρόν δε μου κλέβει χρόνο από τη μουσική και το τραγούδι».
Ανάβει άλλο ένα τσιγάρο κι εξηγεί τους λόγους που επέλεξε να διαθέσει το CD της μόνο μέσω Ίντερνετ: «Δισκογραφική βιομηχανία με τη μορφή που ξέραμε έχει πάψει πλέον να υπάρχει στην Ελλάδα. Ο κόσμος οποιαδήποτε στιγμή θέλει μπορεί ν’ ακούσει μουσική on line και μάλιστα δωρεάν. Αυτό είναι πολύ κακό για τη δουλειά μας, γιατί μέχρι να βγει ένας δίσκος στο εμπόριο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν γύρω απ’ αυτόν. Μουσικοί, τραγουδιστές, στιχουργοί, τεχνικοί κ.τ.λ. Δεν πρέπει λοιπόν να πληρωθούν για τον κόπο που έκαναν; Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να διαθέσω τη νέα μου δουλειά αποκλειστικά μέσω του διαδικτύου και στην πολύ προσιτή τιμή των 4.90 ευρώ».
Ωστόσο, δεν έχουν λείψει και τα παρατράγουδα: «Ξέρεις ότι ανακάλυψα πως κάποιοι αντέγραψαν το CD χρησιμοποιώντας εξωτερική πηγή ηχογράφησης κι όχι μόνο αυτό, αλλά το πουλάνε κιόλας ενάμισι ευρώ; Δεν υπάρχει περίπτωση να τους αφήσω να συνεχίσουν να το κάνουν και θα κινηθώ δικαστικά. Δε μ’ ενδιαφέρει πόσο χρόνο θα μου πάρει, αλλά δεν πρόκειται κανένας να παίξει με τη δουλειά μου» …
Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, η Ραλλία πιστεύει ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει θέση και άποψη για όσα συμβαίνουνε γύρω του. Η ίδια δε, πολλάκις έχει αναρτήσει τη γνώμη της για τα τεκταινόμενα στην προσωπική σελίδα της στο facebook: «Έχει περάσει η εποχή που ο τραγουδιστής απέφευγε να πάρει σαφή θέση για όλα εκείνα που συμβαίνουν στον τόπο του, φοβούμενος μη τυχόν «σταμπαριστεί» πολιτικά. Εδώ που φτάσαμε, δε μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αντιδράσουμε και να εκδηλώσουμε τη διαφωνία και την αγανάκτησή μας για τα όσα βλέπουμε να γίνονται. Εμένα μ’ ενοχλεί περισσότερο η στάση της αστυνομίας στην εκάστοτε διαδήλωση και παλαιότερα την έχω νιώσει στο πετσί μου, ασχέτως αν …έτρεχα πολύ γρήγορα!»…
Κλείνοντας την κουβέντα, της ζήτησα μια τελευταία λέξη για το ρόλο του καλλιτέχνη σε μια τόσο δύσκολη εποχή: «Δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο, παρά τη δουλειά μας όσο γίνεται καλύτερα. Δεν έχουμε άλλα όπλα. Να τραγουδάμε, να προσπαθούμε να δίνουμε χαρά και ικανοποίηση στον κόσμο και να τον κάνουμε να ξεχνά για λίγο τα προβλήματα που τον απασχολούν» …
Πρώτο μέρος: Ροκ και μπαλάντες…
Λίγα λεπτά αργότερα, η Ραλλία μετουσιώνει σε πράξη τα τελευταία λόγια της. Ανεβαίνει στη σκηνή του Maison Crystal που είναι πλέον κατάμεστο, παίρνει την κιθάρα της και συνοδεία των εξαίρετων συνεργατών της ξεκινάει να μας ταξιδεύει.
Είναι πλέον 23:30 και το νέο της τραγούδι «Μάτια μου ξεχνάς» ανοίγει την αυλαία μιας απίθανης παράστασης που θα κρατήσει άπαντες σε εγρήγορση μέχρι τις 02:15. Γεμάτη διάθεση, ενέργεια, κέφι και χαμόγελο, τα μεταδίδει και στον κόσμο στιγμή τη στιγμή, τραγούδι το τραγούδι…
Ακολουθούν όλες οι γνωστές κι αγαπημένες επιτυχίες της: «Είσαι μακριά», «Κρύψου», «Μια ζωή», «Θα ‘μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε», ενώ παρεμβάλλονται πινελιές από Νίκο Πορτοκάλογλου («Θάλασσά μου σκοτεινή», «Δίψα»), Αλκίνοο Ιωαννίδη («Όνειρο ήτανε»), αλλά και Monty Pythons διασκευασμένους από «Μακρινά ξαδέρφια» («Σφύριξε χαρούμενα μπορείς») και ξένο ρεπερτόριο (“All’ infinito”). Για το τέλος του πρώτου μέρους, άφησε το «Εγώ για σένα» που έχει γίνει εδώ και χρόνια το σήμα κατατεθέν της κι απέσπασε το πιο θερμό χειροκρότημα του κοινού…
«Αν κατέβω πέντε λεπτά να κάνω ένα τσιγάρο θα φύγετε;» ρωτάει τον κόσμο και εισπράττει ένα μεγαλοπρεπές… «ναι» (!) σε αντίθεση με το πνεύμα της εθνικής επετείου (φυσικά ο κόσμος αστειευόταν!). «Γιατί να φύγετε, καλέ; Δε θα πάτε πουθενά. Εδώ θα είμαι και θα σας βλέπω», απαντά μισοαστεία-μισοσοβαρά κι αφήνει για λίγο τη σκηνή…
Δεύτερο μέρος: «Θέλω να τα πω (και να τ’ ακούω…)»
Η ώρα είναι περίπου μία το πρωί. Η ορχήστρα επανέρχεται στη σκηνή και το σόλο του μπουζουκιού μας προϊδεάζει για τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει. Η Ραλλία ανεβαίνει, πλησιάζει στο μικρόφωνο κι ακούω ίσως το μόνο τραγούδι που δε θα μπορούσα να φανταστώ ότι θ’ άκουγα από κείνη: «Θέλω να τα πω» του Άκη Πάνου, ένα «αυστηρά ανδρικό» κομμάτι που πρώτη φορά άκουγα από γυναικεία φωνή. Ομολογώ ότι έμεινα εμβρόντητος! Το έκανε τόσο «δικό της», που σε μια στιγμή πίστεψα ότι είχε γραφτεί για κείνη. Στο τέλος, ο κόσμος την αποθεώνει…
Ακολουθεί ο Διονύσης Σαββόπουλος με το «Ζεϊμπέκικό» του («Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια» για τους μη γνωρίζοντες…), ο Δήμος Μούτσης με το «Δε λες κουβέντα», ο Λουκάς Θάνος με τη «Μπαλάντα του κυρ-Μέντιου», ο Σταύρος Ξαρχάκος με το «Με τι καρδιά τον κόσμο ν’ αρνηθώ», ο Παντελής Θαλασσινός με «Τα σμυρναίικα τραγούδια», αλλά και μια σειρά από σπουδαίες κι αξέχαστες επιτυχίες της χρυσής εποχής του ελληνικού τραγουδιού: «Για κοίτα με στα μάτια», «Μια φορά μονάχα φτάνει», «Αυτά τα χέρια», «Όταν», «Μια καρδιά για σένανε», «Σε βλέπω στο ποτήρι μου», «Την αγαπούσα παραδέχομαι», «Πες μου πώς γίνεται», «Τα μάζεψα τα πράγματα» και πλέον το κέφι έχει ανάψει για τα καλά…
Πέραν όμως των λαϊκών, η Ραλλία μας ταξιδεύει και στα νησιά μας με το «Ικαριώτικο», τις «Μαντινάδες» και το «Τι λείπει», αποδεικνύοντας ότι είναι μια πραγματικά ολοκληρωμένη τραγουδίστρια-ερμηνεύτρια που μπορεί να πει τα πάντα χωρίς κανένα πρόβλημα. Ίσως κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνει μια «στροφή» σε πιο λαϊκούς δρόμους, αν και στο τελευταίο της CD το έχει επιχειρήσει ως ένα βαθμό…
Εν συνεχεία, μας εκπλήσσει χορεύοντας τσιφτετέλι και τραγουδώντας το «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» του Νίκου Ξυδάκη και συνεχίζει με το δικό της «Αν μετρηθούμε» και η βραδιά φαίνεται να πηγαίνει προς το τέλος της με το «Θα κλείσω τα μάτια» του Άκη Πάνου.
Παρουσιάζει τους συνεργάτες της, ευχαριστεί το κοινό κι αποχωρεί, αλλά τα «κι άλλο – κι άλλο» του κόσμου την υποχρεώνουν να επιστρέψει για να μας χαρίσει μια εκπληκτική ερμηνεία στο «Μη τον ρωτάς τον ουρανό» του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και να ξαναπεί το «Εγώ για σένα» αποχαιρετώντας μας κι αφήνοντάς μας στην καρδιά και στο μυαλό την πιο γλυκιά αίσθηση για τη μέρα που ξημέρωνε…
Εν κατακλείδει, αυτό το κορίτσι χρόνο με το χρόνο βελτιώνεται όλο και περισσότερο και δε μένει ποτέ του στάσιμο. Πάντα «ψάχνεται», πάντα αναζητά κάτι καινούργιο. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να σε συνεπαίρνει και να σε ταξιδεύει με την υπέροχη φωνή της, επιλέγοντας η ίδια τα τραγούδια που θα πει σε κάθε εμφάνισή της. Ελπίζουμε να είναι γερή και δυνατή για να συνεχίσει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμα, γιατί έχει αρκετά πράγματα να δώσει και το ελληνικό τραγούδι τη χρειάζεται…
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…