Η τέχνη δεν έχει μυστικά. Όταν εμπνέεσαι δημιουργείς και όταν δημιουργείς αγαπάς. Απόδειξη, τα «Τραγούδια που χρωστάω σε αυτούς που αγαπάω», όπως ερμηνεύει με τη χαρακτηριστική του φωνή ο Ρένος Χαραλαμπίδης στο δεύτερο τραγούδι του, «Τραγούδια που χρωστάω», σε δικούς του στίχους και μουσική, που μόλις κυκλοφόρησε από τη MINOS–EMI.
Το ταξίδι του στον κόσμο του πενταγράμμου αποκαλύφθηκε πριν λίγους μήνες, τον Ιανουάριο, με τον «Μυστικό Κήπο» που, όπως φαίνεται, έχει ήδη αρχίσει να ανθίζει και να σκορπάει αρμονία στις μελωδίες και αλήθεια στους στίχους.
Το «Τραγούδια που χρωστάω» μοιάζει με τραγούδι από άλλη εποχή. Όχι του παρελθόντος, αλλά της εποχής που θα θέλαμε να ζήσουμε. Με συναισθηματική αλήθεια χωρίς «αν» και «εφόσον». «Πηγαίνω και όπου πάω, αρκεί που αγαπάω», επιχειρηματολογεί στιχουργικά σε μουσική δική του, δείχνοντάς μας το ιδιαίτερο τραγουδιστικό ξέφωτό του.
Το τραγούδι δεν είναι για εκείνον μια παράλληλη ζωή, δίπλα στους ρόλους και τις ταινίες του. Ούτε η ζωή που δεν έζησε και θα ήθελε να ζήσει στο πάλκο ή στο στούντιο. Είναι η αυθεντική έκφρασή του μέσα από τις νότες, που περίμενε πολλά χρόνια να ωριμάσει. Απαλλαγμένη από τη λογική των σουξέ και το άγχος της επιτυχίας. Ίσως δεν είναι τυχαίο πως τα τραγούδια του κυκλοφορούν μετά τις μεγάλες γιορτές, όταν έχει καταλαγιάσει η έξαψη για διασκέδαση και η λογική της κατανάλωσης.
Τραγουδώντας σαν να πρόκειται για προσωπικές ιστορίες, μοιράζεται μαζί μας το νόημα της ζωής. Και της στιγμής. Όπως και της εμπιστοσύνης που πρέπει να δίνουμε στην κάθε στιγμή. Κυρίως μέσα από τη συναισθηματική μας αφοσίωση. Κάτι που έχει χαθεί. Όχι μόνο από τα τραγούδια. Αλλά και από τη ζωή.