Οι ρὸκ γᾶζ ξαναρωτούν… Από πού ερχόμαστε; Που πηγαίνουμε; Ποιοι είμαστε;
Το κάνουν με δύο παράλληλες αφηγήσεις μέσα σε μία πλοκή μυστηρίου.
Στην πρώτη αναζητούν ένα δρόμο προς την ελευθερία, τον έρωτα.
Στην δεύτερη, μία γυναίκα, η Ευρυδίκη, είναι παγιδευμένη, φυλακισμένη. Αυτή την φορά μέσα στο σπίτι της. Εγκλωβισμένη από ένα μηχανισμό ελέγχου, από ένα άτεγκτο σύστημα, από απατηλά μέτρα και εντολές που την οδηγούν στην ψευδαίσθηση ότι και η ίδια επιθυμεί την απομόνωσή της. Κι έτσι φτιάχνει έναν αντίθετο εαυτό… και τον αντιμετωπίζει…
Η Νάντια Βαλαβάνη παίζει την Ευρυδίκη και ο Jim Barbayiannis σκηνοθετεί.
Οι ρὸκ γᾶζ, μέσα από μια νέα no wave μουσική και ποιητική ματιά, ξανακοιτάνε τα στερεότυπα και τις βεβαιότητες της εποχής μας. Αναζητούν την ανάκτηση των εννοιών και τον δρόμο στον οποίο ο άνθρωπος είναι και γίνεται άνθρωπος.
ρὸκ γᾶζ είναι ο Γιώργος Γκίνης (Alive She Died, Trespass, Ding An Sich, Άμμος, George Ginis) και ο Ηρακλής Αναστασιάδης (Alive She Died, Trespass, Atria, GAD., Dark En Ciel)
ἡ τίγρη μὲ κοιτᾶ
ἔρχεται πιὸ κοντά
ἡ τίγρη μοῦ κελαηδᾶ
καὶ μετὰ χυμᾶ
ὁ λόγος εἶσαι ἐσύ
εἶσαι Ρωμαία
εἶσαι ἡ τίγρη
ἡ μαθήτρια τοῦ Μάξιμου τοῦ Ὁμολογητῆ
μὲ φιλᾶς μὲ τὴν γλῶσσα
τὴν ἑλληνική
εἶσαι συμπονετική
γνωρίζω πὼς σὲ ἔχω χάσει
ἡ τίγρη μοῦ κελαηδᾶ
ἔρχεται πιὸ κοντά
μὲ χαϊδεύει καὶ μὲ φιλᾶ
γκρεμίζει τὰ εἴδωλα τὰ νοητά
τίγρη
μὲ τὸν τρόπο ποὺ πίνεις τὸ κρασί σου
ὅπως καὶ μὲ τὴν ὑπομονή σου
μοιάζεις σὲ ἐκείνη ποὺ μαζί της
στὰ ὄνειρά μου περπατῶ
ξέρεις
τὰ λάφυρά μου συνηθίζω νὰ φορῶ
ἐσὺ κι ἐγώ
εἴμαστε ἀπὸ τὸν ἴδιο χῶρο
καὶ χρόνο πραγματικό
ἔχουμε ψυχικὸ
δεσμό
ποὺ λύνει καθὼς δένει
μᾶς φέρνει
νὰ φιλιόμαστε στὰ χείλη στὸ στόμα
δικό μας δὲν εἶναι μὲ κατοχή
κι ἀκόμα
φιλιόμαστε μὲ τὴν γλῶσσα
δικό μας εἶναι μὲ οἰκειότητα
νὰ φιλιόμαστε παθιασμένα
εἴμαστε ἕνα
ἴσως γι’ αὐτὸ μᾶς ἀρέσει
μαζὶ μὲ τὸ ξένο νὰ ὑπάρχουμε
φαίνεται
ὅσο καὶ νὰ τὸ κυβερνᾶμε
μόνο στὸ δικό μας δὲν χωρᾶμε
πᾶμε
νὰ φιλιόμαστε μὲ τοὺς τρόπους μας
κι ὕστερα μὲ τοὺς ἀδοκίμαστους
κι ἄς εἶναι νωρίς
κι ἄς εἶναι ὁ καιρὸς βαρῦς
στὰ ταξίδια μας
τὸ πνεῦμα δὲν τὸ καταποντίζουμε
σὲ ἐνέργεια διανοητική
ἀλλὰ μᾶλλον γιὰ μᾶς
τὸ πνεῦμα ἔχει ἰσχύ
ὅταν τὴν ὑπαρξή μας τὴν πληροῖ
τίγρη φωτεινή
μέσ’ τὴν ἀγκαλιά μου σὲ κρατῶ
σὰν γυναῖκα γυμνή
πού ’χει ἰδρώσει κι ἔχει βαριὰ ἀναπνοή
τίγρη
ἐσὺ γεννήθηκες μὲ ἐξέλιξη μη-γραμμική
ἐδῶ κι ἐκεῖ
ἀργὰ πολύ
ξεπήδησες
καὶ γύρισες
ξαφνικά
νὰ μὲ φιλᾶς πονετικά
μὲ χάδια τρυφερά
ἡ τίγρη μοῦ κελαηδᾶ
τὸν θάνατο δὲν ξεχνᾶ
θυμᾶται τὴν αἰώνια ζωή
μοῦ δίνει ἕνα φιλί
τίγρη
μὲ τὸν τρόπο ποὺ κάνεις τὸν σταυρό σου
ὅπως καὶ μὲ τὸν πόνο σου
τὸν φοβερό σου
μοιάζεις σὲ ἐκείνη ποὺ μαζί της
στὰ ὄνειρά μου περπατῶ
κι ἐκείνη
μοῦ ’χε πεῖ
νὰ σοῦ τὸ πῶ
ξέρεις
τίγρη
σ’ ἀγαπῶ
γιατὶ εἶσαι ἀσύμμετρη
ὅπως κι ἐγώ