Οι ρὸκ γᾶζ συνεχίζουν με δύο παράλληλες αφηγήσεις σε μία πλοκή μυστηρίου.
Στην πρώτη αναζητούν ένα δρόμο οδηγό προς το φως, την ελευθερία, τον έρωτα.
Στην δεύτερη, μία γυναίκα, η Ευρυδίκη, είναι παγιδευμένη , φυλακισμένη. Αυτή την φορά μέσα σε έναν εικονικό μεταπραγματικό κόσμο. Σε ένα κόσμο όπου όλα, αν και φαίνονται φυσικά, είναι προγραμματισμένα να ακολουθούν απρόσωπα, άψυχα μέτρα και εντολές, μέσα σε προκαθορισμένα κουτιά-πίστες. Έχει οδηγηθεί εκεί μέσα από κάποιο μηχανισμό ελέγχου, από κάποιο άτεγκτο σύστημα; Μήπως η ίδια επιθυμεί τον εγκλωβισμό της; Ή μήπως έχει φτιάξει έναν αντίθετο εαυτό;
Η Χριστίνα Τσάτσου παίζει την Ευρυδίκη και ο Δημήτρης Σεμιτέκολο σκηνοθετεί.
Οι ρὸκ γᾶζ, μέσα από μια νέα no wave μουσική και ποιητική ματιά, ξανακοιτάνε τα στερεότυπα και τις βεβαιότητες της εποχής μας. Αναζητούν την ανάκτηση των εννοιών και τον δρόμο στον οποίο ο άνθρωπος είναι και γίνεται άνθρωπος.
ρὸκ γᾶζ είναι ο Γιώργος Γκίνης (Alive She Died, Trespass, Ding An Sich, Άμμος) και ο Ηρακλής Αναστασιάδης (Alive She Died, Trespass, Atria, GAD., Dark En Ciel)
Το τραγούδι κυκλοφορεί από την Ammos Music.
τὸ ὄνομά μου εἶναι κανένας
ἔρχομαι μέσα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες
μέσα ἀπὸ τοὺς ἐσωτερικοὺς χειμῶνες
καὶ μέσα ἀπὸ τὸ μεγάλο ἀπροστάτευτο καλοκαίρι
μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ σοῦ κρατῶ τὸ χέρι
ἔτσι ξεκινᾶ ἡ ἱστορία
νὰ ξαναδῶ τὰ μάτια σου τὰ κρύα
νὰ χαϊδέψω καὶ πάλι τὰ μαλλιά σου
νὰ κλάψω μέσ’τὴν ἀγκαλιά σου
τὸ ὄνομά μου εἶναι κανένας
εἶμαι καὶ πολλοὶ καὶ ἕνας
ἔρχομαι μέσα ἀπὸ τὸ πουθενά
κοπήκαν οἱ δρόμοι ποὺ πᾶνε στὰ κοινά
ἔρχομαι νὰ σοῦ μιλήσω
τὰ χείλη σου νὰ τὰ φιλήσω
τὰ κόκκινα τὰ χείλη σου
κόκκινο κάναν παλιὰ τὸν ἥλιο
κοκκίνιζαν παλιὰ τὸν κόσμο ὅλο
τώρα ἀκόμα ψάχνω νὰ βρῶ
φωνὴ ποὺ νὰ μὴν ἔχει δόλο
τὸ ὄνομά μου εἶναι κανένας
εἶμαι καὶ πολλοὶ καὶ ἕνας
εἶμαι ἕνα σῶμα στρατοῦ
ἀπὸ παιδιά
μὲ ἕνα βέλος στὴν καρδιά
τέρατα κυρίαρχα
μὲ σκιὲς πᾶνε νὰ μὲ σαγηνεύσουν
ἐπιθυμίες ποὺ δὲν ἔχω νὰ μοῦ φορέσουν
κι ἄν μοιάζει ὅτι δὲν ἔχω πιὰ τόπο
κατοικῶ ἀκόμα στὸν δικό μας τρόπο
γι αὐτὸ καὶ πολλὲς φορὲς ζῶ στὸ μέλλον
κάτω ἀπ’τὶς φτεροῦγες τῶν ἀγγέλων
τὸ ὄνομά μου εἶναι κανένας
εἶμαι καὶ πολλοὶ καὶ ἕνας
στὴν Ἄγρια Δύση περπατάω
ἀδιάκοπα νὰ σὲ ζητάω
τὸ ὄνομά μου εἶναι Κανένας
κι εἶμαι ἀνυπότακτος ποιμένας
ὅταν σὲ φιλῶ στὰ χείλη
ἱερὴ εἶναι ἡ ὕλη
τὰ σώματα ἱερά
καὶ πάλι κρᾶτα με γερά
τῆς ἀγάπης ὁ τρόπος ὁ φωτεινός
ὅλοι μαζὶ μέχρι ἑνός
μὴ ἄρχεσθαι ὑπὸ μηδενός
εἶν᾽ ὁ δικός μας οὐρανός
τὸ ὄνομά μου εἶναι κανένας
εἶμαι καὶ πολλοὶ καὶ ἕνας
στὴν Ἄγρια Δύση περπατάω
ἀδιάκοπα νὰ σὲ ζητάω