Φωτορεπορτάζ: Γιάννης Τσούμαλης
Την περασμένη εβδομάδα στον «Σταυρό του Νότου» έγινε η παρουσίαση του δίσκου του Φώτη Σιώτα και του Θοδωρή Γκόνη, με κεντρική ερμηνεύτρια την Ιουλία Καραπατάκη και τρεις πολύτιμες συμμετοχές των Δήμητρα Γαλάνη, Σωκράτη Μάλαμα και Γιάννη Διονυσίου. Θα μπορούσα να ακολουθήσω τη συνήθη οδό της δημοσιογραφικής καταγραφής των γενομένων εκείνη τη νύχτα, κάτι που ίσως δεν θα ενδιέφερε –πέραν των συντελεστών– τον διαδικτυακό αναγνώστη. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μεταδώσω λίγο από την ατμόσφαιρα που ένιωσα, κλειδί για την απόλαυση του δίσκου.
Ο δίσκος αυτός χτυπά σα σφυγμός το παλιό τύμπανο αυτής της γης, η οποία φαίνεται στην τεχνική ταχύτητα του καιρού μας να έχει σταματήσει τη μυρωδάτη καρποφορία της. Χτύπησε η ρίζα μέσα του, όπως είπε ο συνθέτης του δίσκου, και πήρε τη γενναία απόφαση να ερευνήσει στην ψηλοτάβανη κουζίνα του, με τσιπουράκι και διάθεση ερευνητή, τα μουσικά συστατικά του τόπου κουβαλώντας, όμως, πάντα και την ιδιαίτερη μουσική του ταυτότητα. Αποτέλεσμα ένας δίσκος λαϊκός –εντελώς διαφορετικός από εκείνα που έχουμε συνηθίσει από τον ίδιο- με την εφευρετική συνοδεία εγχόρδων. Οι στίχοι -γραμμένοι στην Περιπατητική Σχολή των στιχοπλόκων- ολοκληρώνουν το όραμα του συνθέτη. Αποτέλεσμα: μια ανανεωτική επανίδρυση της σχέσης μας με το παλιό λαϊκό τραγούδι.
Ο ρόλος της Δήμητρας Γαλάνη εδώ όμορφα συμβολικός, καθώς είναι σαφής η αναφορά των δημιουργών στον μέγα Βασίλη Τσιτσάνη και η ίδια φέρει χρόνια τώρα επάξια στις πλάτες της την ουσία των εμπνευσμένων διδασκάλων. Ο Μάλαμας πάντα άξιος των προηγούμενων μεγάλων ερμηνευτών εισφέρει τη δική του κρυστάλλινη αύρα στον δίσκο.
Θα σταθώ, όμως, σε δύο ερμηνευτές. Εν αρχή ην η Ιουλία Καραπατάκη, ως έμπνευση για τη δημιουργία του δίσκου. Δίπλα στο τζάκι με την κιθάρα της να τραγουδά το «δικό σου το φαρμάκι», στιγμή ικανή να ανάψει την σπίθα στο μυαλό του συνθέτη. Και δικαιολογώ τη Μούσα που στρογγυλοκάθισε στη φαντασία του δημιουργού στο θέαμα της δωρικής Ιουλίας. Διότι η ερμηνεύτρια αυτή είναι ρεμπέτισσα από τις παλιές ωραίες μορφές του τόπου μας. Δουλεμένη φωνή με μετρημένη παρουσία χωρίς ανώφελες εξάρσεις και βεγγαλικά. Το νόημα εκπορευόμενο από αυτή δίνεται ολόκληρο και διαφανές, πονετικό και ξάστερο. Ο δίσκος δεν θα ήταν τέτοιας αξίας, αν δεν ήταν η ίδια η Ιουλία να εκπροσωπήσει αυτά τα τραγούδια.
Κι ύστερα άκουσα τον Γιάννη Διονυσίου. Live. Στον δίσκο αυτόν ερμηνεύει το «Ο περιττός ο άνθρωπος». Ο Γιάννης είναι εκπληκτική μορφή καλλιτέχνη. Τη βραδιά της παρουσίασης του δίσκου ήταν στη σκηνή κυρίαρχος. Είναι από εκείνους που βγαίνουν μια στιγμή εφτά λεπτών στο πάλκο και τους θυμάσαι για πάντα, ένα «πάντα» ικανό να διαρκέσει μέχρι να τους ξαναδείς, όπου ο αιώνιος όρκος μουσικής πίστης θα ανανεωθεί στερεότερα. Γνήσιος λαϊκός τραγουδιστής, που συναιρεί τους προηγούμενους χωρίς να θυμίζει κανέναν. Αληθινά συγκινητικός.
Στιγμή χρυσή της βραδιάς η συμβολή του Dasho Kurti. Ιδιαίτερα συγκινητικός με το υπέροχο τραγούδι του «Μάνα» σε μια σκηνή άδεια, με μόνο το ακορντεόν του.
Δεν ξέρω αν πέτυχε το στοίχημα των συντελεστών να φτιάξουν τραγούδια σαν εκείνα τα παλιά λαϊκά που ανήκουν σε κάθε κοινωνική τάξη και ψυχική διαύγεια κάθε εύρους , διότι αυτό είναι αρμοδιότητα του πανδαμάτορος χρόνου. Μπορώ να πω, όμως, ότι πάνε ενώπιον του δικαστηρίου του με τα καλύτερα υλικά, εκ των οποίων μιαν ατμόσφαιρα αναζωογόνησης εκείνων των στοιχείων που πάντα μας θυμίζουν την όμορφη απλότητα ως κέρδος και όχι ως έναρξη ποιητικής –εν ευρεία εννοία– δημιουργίας.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…