Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας
Πριν λίγους μήνες, στην συναυλία του Ιουλίου στο Βεάκειο μας ευχήθηκε καλό καλοκαίρι και είπε χαρακτηριστικά: «θα τα πούμε κάπου εκεί το Φθινόπωρο». Και κράτησε την υπόσχεσή του. Βρεθήκαμε λοιπόν στην πρεμιέρα του Μίλτου Πασχαλίδη στο Σταυρό του Νότου. Παρότι φτάσαμε αρκετά νωρίς, ο κόσμος -πιστός στο ραντεβού του με τον καταξιωμένο τραγουδοποιό- είχε ήδη κατακλύσει τη μουσική σκηνή.
Πηγαίος, ανεξάντλητος, ανθρώπινος, επικοινωνιακός, με μια ξεχωριστή εσωτερική δύναμη, μας χάρισε μια βραδιά γεμάτη μουσικές ιστορίες με βάθος, με συνθέσεις και μελωδίες θαρρείς από αλλού φερμένες. Νιώσαμε τυχεροί, σαν να βρεθήκαμε εκεί που ψυχή και ταλέντο συναντιούνται και σε κερνάνε ένα πολύτιμο χαρμάνι…
Έχουν κάτι ιδιαίτερο τα τραγούδια του Πασχαλίδη. Πάντα άμεσα και επίκαιρα, πάντα γοητευτικά και ευκολοτραγούδιστα, βαθυστόχαστα και κατανοητά. Είναι φορές που ενώ ένα κομμάτι το έχω ακούσει ξανά και ξανά -επί χρόνια- το ίδιο αυτό κομμάτι μπορεί να αποκτήσει την ικανότητα να μου παρουσιαστεί σαν καινούργιο. Να μου αποκαλύψει έναν άλλο εαυτό του και να μου συστηθεί από την αρχή.
Σε ένα τρίωρο (ναι, τρίωρο!) γεμάτο και ολοκληρωμένο πρόγραμμα, μας θύμισε για μια ακόμη φορά τους λόγους που τον αγαπάμε, τους λόγους που θέλουμε να τον ακούμε και που του δίνουν την ποιητική αδεία να μας ανεβάσει στο τρεχαντηράκι του και με τα χέρια ανοιχτά επί σκηνής, θαρρείς και βρίσκεται στο κατάρτι, να μας ταξιδέψει με την χαρακτηριστική φωνή του σε θάλασσες παλιές αλλά και σε νέες διαδρομές.
Η έναρξη έγινε με τις «ξερολιθιές». Τραγούδι προπομπός του νέου δίσκου του Μίλτου Πασχαλίδη που θα κυκλοφορήσει από την Cobalt Music τις επόμενες μέρες με τίτλο «Τραγούδια που ζούνε λαθραία». Ένας δίσκος που ετοιμάζει τα τελευταία τρία χρόνια όπως δήλωσε, στο καλωσόρισμα του. Οι στίχοι είναι του Άλκη Αλκαίου ενώ οι μελωδίες του Μάριου Τόκα.
Το κοινό δεν χρειάστηκε καμιά απολύτως προσπάθεια να …«ζεσταθεί», ένθερμο από την πρώτη στιγμή της εμφάνισης του Μίλτου στη σκηνή, παρέμεινε έτσι καθ’όλη την διάρκεια του live και αποθέωνε τον αγαπημένο του καλλιτέχνη. Ησυχία επικράτησε μόνο 2-3 φορές όταν το ζήτησε ο Μίλτος για να πει κάποια «ιδιαίτερα» κομμάτια. Αφού κάναμε ησυχία, όπως μας προέτρεψε, ακούσαμε ένα νέο τραγούδι για την «Ρωξάνη» και την συγκινητική ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτό, καθώς αφορά στον αυτοπυρπολισμό μιας νεαρής τουρκάλας για τα δεινά των Κούρδων.
Η ώρα της «Πηνελόπης» ήρθε. Οι ρυθμοί ανέβηκαν και η μουσική σκηνή του Σταυρού σείστηκε με έναν Μίλτο να δίνει τον καλύτερό του εαυτό και με ένα κοινό να ταξιδεύει μαγεμένο αναζητώντας την δική του Ιθάκη. Ακολουθούν στίχοι που έχεις λατρέψει, μουσική που αναμένεις να ακούσεις, εκρήξεις που ονειρεύεσαι να ζήσει το μέσα σου, καθώς οι «βυθισμένες άγκυρες» έρχονται και σου θυμίζουν… «τι βλακείες είπες για να ξεμπερδέψεις» όταν έπρεπε ή όταν …δεν έπρεπε.
Ακούσαμε την «Απουσία» και εκείνος δεν παρέλειψε να το αφιερώσει στην κόρη του Ευγενία. Στην Ευγενία αλλά και στην Χαρά, την κόρη του Άλκη Αλκαίου, είναι αφιερωμένο και ένα κομμάτι που είχαμε την χαρά να ακούσουμε από τον ακυκλοφόρητο ακόμη δίσκο του.
Στη συνέχεια, το μικρόφωνο πήρε η Νίκη Γρανά, η συνεργάτιδα του Μίλτου Πασχαλίδη. Θεωρώ ότι αξίζει ιδιαίτερη μνεία, καθώς στο σύνολό της μας άρεσε πολύ και κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις, με την σκηνική της παρουσία αλλά κυρίως με την ερμηνεία της. Νέα, ταλαντούχα και με ιδιαίτερη χροιά στη φωνή της. Κυρίως στο τραγούδι «Εσύ εκεί» του Μάνου Ξυδούς, ήταν καθηλωτική και αυτό της έδωσε και το διαβατήριο να συνεχίσει να μας κερδίζει με τις μετέπειτα ερμηνείες της κατά την διάρκεια τούτης της βραδιάς. Ήταν επίσης εξαιρετική όταν, ντουέτο με τον Μίλτο, αναρωτιόταν «Τι να θυμηθώ»…
Η μουσική σκυτάλη ξανά στον Μίλτο για να μας πει δυο λόγια απλά. Αφεθήκαμε στη μαγεία της φωνής του, ανατριχιάσαμε με την ερμηνεία του και του επιτρέψαμε να μας παρασύρει με ένα τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει, σαν να βγαίνεις από το χρόνο και να νιώθεις ότι τώρα μπορείς να μοιραστείς συλλαβές και νότες, μα κυρίως να δεθείς στα ψιθυριστά σημεία των στίχων σε αυτά τα τραγούδια που ξέρει μόνο …η «δική μας γλώσσα». Το ίδιο συνέβη και στις «κακές συνήθειες», τις οποίες τραγούδησε a capela με το κοινό να είναι συγχρονισμένο και να τον συνοδεύει μέσα σε μια ατμόσφαιρα όμορφη και συγκινητική. Ήταν από τις στιγμές της βραδιάς που ξέρεις ότι θα σου μείνουν γιατί είχε μέσα της το απλό και το αληθινό. Και είναι τότε που νιώθεις ότι δεν θέλεις να τιθασεύσεις τον εαυτό σου παρά τα …(σαρα)…άντα αλλά να μένεις όρθιος και να τραγουδάς «τα μπλουζ της άγριας νιότης», να ανάβεις «Φωτιά» και να αισθάνεσαι ότι τα τραγούδια του περιέχουν στοιχεία λύτρωσης και κάθαρσης.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος ξεκίνησε με μια βροχή από «Περσείδες» και στη συνέχεια γέμισε με παλιά, όμορφα και αγαπημένα τραγούδια του Πασχαλίδη που περιμέναμε να απολαύσουμε. Και τα απολαύσαμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί ακούσαμε πολλά! Από την «Ελαιοματούσα», στα «τραγούδια μια σταλιά» και από εκεί στο «αγύριστο κεφάλι» και στον «Τρελό». Πέρα από τα γνωστά και πολύ αγαπημένα κομμάτια του τραγουδοποιού, απολαύσαμε και άλλα λιγότερο γνωστά, αλλά κατ’εμέ αρκετά όμορφα, όπως το «πεύκο στην ακρογιαλιά».
Η έκπληξη της βραδιάς άκουγε στο όνομα Γιώτα Νέγκα! Από τις πιο όμορφες και δυνατές στιγμές της πρεμιέρας, όταν καλωσόρισε στην σκηνή την «αδερφή» του, όπως είπε χαρακτηριστικά Γιώτα Νέγκα. Μαζί, τραγούδησαν το «Ανεπίδοτο» (Κίτρινα Γράμματα) ενώ μέσα σε κλίμα αποθέωσης ακολούθησε άλλο ένα ντουέτο από τους δυο τους: αυτές οι «πεθαμένες καλησπέρες» σε μια ανατριχιαστική και συγκλονιστική ερμηνεία και από τους δύο.
Καθώς αναρωτιόμουν αν θα τραγουδήσει καθόλου Μητροπάνο, μιας και στα τελευταία του live δεν συνήθιζε να το κάνει, εκτός από το «Ανεπίδοτο» που είχαμε ακούσει, απολαύσαμε το «Πάντα γελαστοί» αλλά και τη «Ρόζα». Την μουσική σκυτάλη πήρε ο Δημήτρης Μουτάφης για να ερμηνεύσει το «Δε ζητάω πολλά» ενώ ο Μίλτος βρέθηκε ξανά στη σκηνή και τον ακούσαμε σε παλιά κομμάτια συναδέλφων του που έχουμε αγαπήσει.
Εκεί, λίγο πριν τελειώσει η όμορφη βραδιά, τρυπώσαμε παρέα στο «καπηλειό» για να μας μιλήσει για ένα όνειρο παλιό που έχει απομείνει ενώ όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα σταματήσει να μας συμβουλεύει «με διαβατάρικα πουλιά έρωτα να μην πιάνεις, γιατί είναι διαβατάρικα και γρήγορα τα χάνεις». Το παραμύθι με λυπημένο τέλος δεν θα μπορούσε φυσικά να ξεχαστεί. Και τα πιο ωραία παραμύθια είναι αυτά με το λυπημένο τέλος, ίσως γιατί σε κάνουν να τα πιστέψεις.
Το φινάλε ήρθε γύρω στις 2.30, με το «Χάρτινο το φεγγαράκι», όπου ο τραγουδοποιός και οι μουσικοί του μας καληνύχτισαν με μια βαθιά υπόκλιση που έμοιαζε πιότερο με αγκαλιά. Συγκινητικό το κλίμα και αποθεωτικό για έναν καλλιτέχνη που έδειχνε να το απολαμβάνει μαζί με το κοινό του. Άλλωστε τα live του Πασχαλίδη, φημίζονται για το ξεχωριστό, καθ’ όλα όμορφο, «απόλυτο» και «χορταστικό» πρόγραμμα.
Φύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Δεν νιώσαμε να βαριόμαστε πραγματικά ούτε στιγμή, δεν μας κούρασε καθόλου, κάτι που δεν ξέρω σε πόσα 3ωρα προγράμματα το συναντάς εύκολα. Ο Μίλτος όμως, με την 20χρονη και αξιόλογη πορεία του δεν ήταν καθόλου δύσκολο να το πετύχει. Και έπειτα το άλλο: να έχεις την αίσθηση ότι λίγο ακόμη θα το ήθελες, αλλά από την άλλη να νιώθεις πληρότητα, ότι άκουσες «πολλά» τραγούδια και όμορφα και διαφορετικά…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…