Συνέντευξη στην Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ, αλλά και των δύο επερχόμενων εμφανίσεών τους (11 & 18 Μαΐου) στο Σταυρό του Νότου, σε μια ιδιαίτερη οπτικοακουστική παράσταση, συναντήσαμε τον Γιώργο και τον Αλέξανδρο Παντελιά –ήτοι τα «Κίτρινα ποδήλατα»- και μας μίλησαν για …όλα.
Είναι ροκ, τους πάει και το υποστηρίζουν με κάθε κύτταρό τους! Είναι τέτοια η ζέση και το πάθος τους όταν μιλάνε τόσο για τη μουσική όσο και για τις ιδέες τους και τις αντιλήψεις τους, που πραγματικά δεν θα μπορούσα να σκεφτώ πιο κατάλληλο χαρακτηρισμό από αυτόν του ροκ. Δύο νέα παιδιά, δύο ταλέντα που κάνουν electro-πεταλιές στη μουσική σκηνή της χώρας μας τα τελευταία 19 χρόνια, κατακτώντας την όλο και περισσότερο. Καινοτόμοι, ανατρεπτικοί, αντικομφορμιστές, οραματιστές και κυρίως αληθινοί…
Γιώργο και Αλέξανδρε, γιατί τα ποδήλατα είναι «Κίτρινα»;
Αλ.Π.: Είναι κίτρινα λόγω του ότι έχουμε αισιόδοξες σκέψεις και θέλουμε να δούμε τη φωτεινή πλευρά της ζωής, αυτό θέλουμε να περάσουμε γι’ αυτό και “βάψαμε” τα ποδήλατα κίτρινα. Η ροκ δεν βάφεται με το underground μαύρο χρώμα, αλλά έχει πολλά χρώματα.
Η μουσική έχει χρώματα;
Αλ.Π.: Η μουσική έχει χρώματα, γεύσεις, διαθέσεις… Την ίδια μουσική αν την ακούσεις 20 φορές, μπορεί να σου προκαλέσει κάθε φορά διαφορετική διάθεση.
Γ.Π.: Ναι, τα συναισθήματα που σου προκαλεί η μουσική είναι χρώματα, μπορεί βέβαια να είναι και ασπρόμαυρα…
…ξέραμε ότι θα χρειαστεί να κάνουμε πετάλι προκειμένου να ανέβουμε και να φτάσουμε κάπου. Θέλαμε ωστόσο, αυτό να γίνει με την προσπάθεια και τις δυνάμεις μας και να μην βιαστούμε ποτέ να φτάσουμε…
Από το 2000 που ξεκινήσατε «πάει τόσος καιρός». Να υποθέσω ότι στις ποδηλατάδες όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρχαν μόνο ευθείες αλλά και ανηφοριές. Δύσκολο το πετάλι; Πώς τα καταφέρατε;
Γ.Π.: Ξέραμε ότι θα υπάρχουν ανηφοριές από την αρχή που μας έγινε πρόταση να κάνουμε δίσκο. Τότε ήμασταν αρκετά μικροί και φυσικά άπειροι. Είχαμε ακούσει για αυτό το «τέρας» της δισκογραφίας. Το όνομά μας ταυτίζεται με τη φιλοσοφία του ποδηλάτου, επιλέξαμε ένα όχημα που μπορούσαμε να το κινήσουμε μόνοι μας. Ήταν επιλογή μας αυτές οι ανηφοριές, ξέραμε ότι θα χρειαστεί να κάνουμε πετάλι προκειμένου να ανέβουμε και να φτάσουμε κάπου. Θέλαμε ωστόσο, αυτό να γίνει με την προσπάθεια και τις δυνάμεις μας και να μην βιαστούμε ποτέ να φτάσουμε. Αυτά τα χρόνια ήταν όντως δύσκολα αλλά δεν σε πειράζει αυτό γιατί όταν έρχεται μια καλή στιγμή, ξεχνάς οποιεσδήποτε κακές. Θέλαμε λοιπόν να στηριχτούμε αποκλειστικά και μόνο στις δικές μας δυνάμεις.
Αλ.Π.: Ήταν λίγες οι ευθείες, η διαδρομή είχε κυρίως ανηφοριές, ήταν επιλογή μας και είχαμε από πριν στο νου μας ότι θα προσπαθήσουμε γι’ αυτό.
19 χρόνια μετά την «Ανάδυση» του συγκροτήματός σας, έχετε δει πλέον ότι οι προσπάθειές σας έχουν αποδώσει καρπούς. Τι έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια σε εσάς και τι παραμένει ίδιο;
Γ.Π.: Έχουμε γεμίσει εμπειρίες, έχουμε διευρύνει τις γνώσεις μας, γι’ αυτό και επιχειρούμε νέα πράγματα. Ίδια παραμένουν η διάθεση, η όρεξη, ο τρόπος και το όραμα που κάναμε μουσική από την πρώτη μέρα. Φυσικά και η φιλοσοφία μας παραμένει ίδια.
Αποτελείτε ένα συγκρότημα που είστε κοντά στη νεολαία. Αυτό θα ήταν ευχής έργον για πολλούς καλλιτέχνες. Τι μηνύματα θα θέλατε να στείλετε, να περάσετε στους νέους;
Αλ.Π.: Ότι ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και στις δυσκολίες δεν κατεβάζουμε το κεφάλι. Με την πάροδο όλων αυτών των χρόνων, συντροφεύουμε μια νεολαία που αντιμετωπίζει πλέον σοβαρά προβλήματα, όπως το εργασιακό και την όλη κοινωνική κατάσταση. Προσπαθούμε λοιπόν να τους συντροφεύουμε με αισιοδοξία και είμαστε συγκρότημα που θέλουμε ο κόσμος να φεύγει από τα live μας με ανάταση ψυχής για να μπορέσει να παλέψει και την επόμενη μέρα.
Γ.Π.: Τα νέα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που δεν έχουν τα καλύτερα δυνατά πρότυπα. Πρέπει να καταλάβουν ότι για να πετύχουν αυτό που θέλουν χρειάζεται πολύ δουλειά, υπομονή, γνώση, για την ακρίβεια ειδικές και γενικές γνώσεις. Αυτά τα παιδιά τα έχουν βάλει στον εύκολο δρόμο γιατί οι γονείς τα έχουν πάρει από το χέρι και τα οδηγούν εκεί. Πρέπει οι νέοι γονείς να μην επιλέγουν τον εύκολο, γρήγορο και εντυπωσιακό δρόμο, γιατί δεν έχει ουσία. Είναι σαν ένα χαλί που κάποια στιγμή θα σου τραβήξουν κάτω από τα πόδια. Για παράδειγμα, κανένας γονιός δεν θα έπρεπε να στέλνει τα παιδιά του σε όλα αυτά τα talent show. Πρέπει οι γονείς να είναι κοντά στα παιδιά τους, να αφουγκράζονται τις ανάγκες τους και να τα οδηγούν στην επιλογή του δρόμου που θα τους προσφέρει ουσιαστικές ευκαιρίες, που θα τα εξελίξει πραγματικά και θα τα πάει παρακάτω.
…είμαστε εδώ για να μιλήσουμε μέσα από τα τραγούδια μας και να προβληματίσουμε και φυσικά ξέρουμε το τίμημα…
Οι στίχοι των τραγουδιών σας έχουν κοινωνικοπολιτικό χαρακτήρα. Από το «θα πάρω φόρα» ως το «τι είναι κράτος» και το «μετά φόρου και πίστεως». Πώς βιώνετε την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα του 2019;
Γ.Π.: Είμαστε άνθρωποι που ζούμε μέσα στην κοινωνία, στο δρόμο κινούμαστε με μετρό, ακούμε τι λένε οι διπλανοί μας στα καφέ, έχουμε φίλους που βρήκαν την πρώτη τους δουλειά ή πήραν ένα δάνειο. Αφουγκραζόμαστε το τι γίνεται και είμαστε μέρος του προβλήματος. Έχουμε την δυνατότητα να εξωτερικεύουμε και να εκφράζουμε κάποια συναισθήματα μέσω των στίχων και της μουσικής μας και θέλουμε να συντροφεύουμε τον κόσμο σε όλες τις εκφάνσεις και τις ώρες της καθημερινότητάς του, μιλώντας γι’ αυτά που ζει σε κοινωνικό, πολιτικό και συναισθηματικό επίπεδο. Πάντα με φως και αισιοδοξία, προσπαθούμε να κοιτάμε λίγο παρακάτω, να μην είμαστε απλά περιγραφικοί.
Αλ.Π.: Το να εκφράζει ένας καλλιτέχνης την κοινωνικοπολιτική του θέση δεν είναι καθόλου εύκολο και πολλές φορές δεν είναι αρεστό. Όπως πχ σε μια παρέα που θα σηκωθεί κάποιος και θα πει δυνατά την άποψή του, θα κάνει αίσθηση αμέσως όταν δεν συμφωνεί και δεν συμβαδίζει με εκείνη των άλλων. Είναι πολύ μικρό σήμερα το ποσοστό των καλλιτεχνών που εκφράζεται μέσω της δισκογραφίας του για τα κοινωνικοπολιτικά.
Γ.Π.: Ξέρεις τι γίνεται; Είμαστε απομονωμένοι γιατί κανείς δεν θέλει να ακούγεται κι αυτή η πλευρά. Σε αυτή την εποχή όμως, όχι, δεν θα κάτσουμε να λέμε φρου-φρου κι αρώματα. Είμαστε εδώ για να μιλήσουμε μέσα από τα τραγούδια μας και να προβληματίσουμε και φυσικά ξέρουμε το τίμημα…
…ο Χριστοδουλόπουλος για μένα είναι «ροκ» γιατί αυτό που κάνει το εννοεί, το κάνει καλά και δεν το έπαιξε ποτέ ο άνθρωπος τίποτε άλλο…
Θεωρείστε αμιγώς «ροκ» συγκρότημα, από τα λίγα εναπομείναντα στην Ελλάδα. Τι θέση πιστεύετε ότι καταλαμβάνει το ροκ στην χώρα μας σήμερα;
Γ.Π.: το ροκ είναι φιλοσοφία, δεν είναι καθαρά μια ηλεκτρική κιθάρα, δεν είμαστε μια ταμπέλα που την ακολουθούμε, είμαστε όμως ροκ σαν φιλοσοφία. Ένα τραγούδι μας παλιό, το «να σε δω να γελάς», είναι ότι πιο ροκ μπορεί να ακουστεί αυτή τη στιγμή, γιατί το να μπορέσεις να βρεις την χαρά, την αισιοδοξία, να μπορείς να χαμογελάς στο διπλανό σου και να έχεις εσωτερική γαλήνη και δύναμη είναι πραγματική αντίσταση στις μέρες μας. Αυτό είναι ροκ. Ακόμη και κάποιοι λαϊκοί καλλιτέχνες, σου βγάζουν αυτή τη «ροκιά». Ο Χριστοδουλόπουλος για μένα είναι «ροκ» γιατί αυτό που κάνει το εννοεί, το κάνει καλά και δεν το έπαιξε ποτέ ο άνθρωπος τίποτε άλλο.
Αλ.Π.: Στην αρχή τον αποποιούμασταν αυτό τον τίτλο του ροκ και λέγαμε… άσε θα δείξει η πορεία. Τώρα όμως, 19 χρόνια μετά, ναι, τον αποδεχόμαστε και μπορούμε δικαίως πλέον να λέμε ότι είμαστε ροκ.
Έχετε στο ενεργητικό σας πολλές συμπράξεις και συνεργασίες… Μιλήστε μου λίγο γι’ αυτές καθώς και για το σπουδαίο εγχείρημα που είχατε πραγματοποιήσει με την σύμπραξη με την ορχήστρα της Σύγχρονης Μουσικής στην ΕΡΤ.
Γ.Π.: Έχουμε κάνει όντως πολλές συνεργασίες και όλες μας έχουν δώσει κάτι, μας πήγαν «παρακάτω» και τους ευχαριστούμε όλους και τον καθένα ξεχωριστά γι αυτό. Κάναμε πάντα κάτι στην προσπάθειά μας να παντρέψουμε διαφορετικά πράγματα και να βγάλουμε ένα ωραίο αποτέλεσμα. Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν ήταν και η «Τριλογία». Θέλαμε να κάνουμε μια απόπειρα να πειραματιστούμε εκ νέου με τον ήχο όπως ποτέ άλλοτε, να φτάσουμε μέσω της μουσικής σε αποστάσεις μεγάλες που δεν είχαμε κατακτήσει ποτέ.
Αλ.Π.: Είμαστε πολύ τυχεροί γιατί από την αρχή της πορείας μας, επιλέγαμε εμείς τις συνεργασίες και όχι οι δισκογραφικές, οπότε αυτό έχει μια ιδιαίτερη βαρύτητα για εμάς και είναι πραγματικά τιμή μας που όλοι αυτοί που επιθυμούσαμε να συνεργαστούμε, έχουν δεχθεί να το κάνουν. Αναφορικά με την σύμπραξη με την ορχήστρα της Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, μας δίδαξε τι σημαίνει ιεραρχία και πειθαρχία, πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες όταν βρίσκεσαι σε μια ορχήστρα με 50-60 άτομα. Η ΕΡΤ έψαχνε ένα άνοιγμα σε νέους καλλιτέχνες και εμείς ψάχναμε νέους ορίζοντες και κάτι καινοτόμο, οπότε έτσι προέκυψε και η σύμπραξη. Η εμπειρία αυτή ήταν πέρα από τη φαντασία μας και φυσικά ήταν πολύ τιμητικό για εμάς καθώς όλο το πρώτο άλμπουμ με ηχογράφηση ορχήστρας έγινε από την αρχή στο στούντιο, κάτι που στην Ελλάδα συνέβη πρώτη φορά. Να μην παραλείψω βέβαια να πω, πόσο τιμητική ήταν για εμάς και η σύμπραξη με τον Αl di Meola.
…για μένα, αν δεν έρθει το εγγόνι σου να σου πει, ξέρεις παππού, ακούμε ένα δύο τραγούδια από αυτά που έχεις γράψει πριν είκοσι χρόνια, δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Ούτε η δόξα, ούτε τα χρήματα ούτε ότι πρόσκαιρο έζησες έχει σημασία…
Φαίνεστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι σε αυτό που κάνετε και όπως έχει αποδειχθεί, το κάνετε καλά. Τι είναι για εσάς η μουσική;
Γ.Π.: Η μουσική είναι όλη μας η ζωή. Ζούμε με τη μουσική και για την μουσική. Είναι βέβαια και μια τεράστια ευθύνη καθώς ο κόσμος σου δίνει την εντολή να συνεχίσεις. Θέλουμε σίγουρα να υπηρετήσουμε τη μουσική και την φωτεινή πλευρά της δισκογραφίας, να βάλουμε έστω ένα λιθαράκι. Ο απολογισμός θα έρθει χρόνια μετά. Για μένα, αν δεν έρθει το εγγόνι σου να σου πει, ξέρεις παππού, ακούμε ένα δύο τραγούδια από αυτά που έχεις γράψει πριν είκοσι χρόνια, δεν έχεις καταφέρει τίποτα. Ούτε η δόξα, ούτε τα χρήματα ούτε ότι πρόσκαιρο έζησες έχει σημασία. Χρειάζεται να βρεις ένα όραμα, να είσαι ασκητής σε αυτό και να δουλέψεις με πάθος. Μόνο έτσι θα μπορέσεις να κάνεις κάτι ξεχωριστό.
Να μιλήσουμε λίγο για το νέο άλμπουμ και το νέο τραγούδι «δρόμοι της αγάπης» με την συμμετοχή του Διονύση Σαββόπουλου, το οποίο μετρά μόλις λίγες μέρες κυκλοφορίας;
Γ.Π.: Το electro project, το οποίο είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας, το έχει αναλάβει ουσιαστικά ο Αλέξανδρος. Στους «δρόμους της αγάπης», αυτό που προτρέπουμε είναι να μείνουμε σε αυτό που θα μας πάει παρακάτω. Αυτό θέλει πείσμα, δύναμη, όραμα. Οι εποχές έχουν ρίξει τις μάσκες και πλέον όλοι ξέρουμε τι φταίει. Απαιτείται να μειωθούν οι εγωισμοί και οι γραφικές διαφορές που έχουμε και να γίνουμε άνθρωποι με ουσία. Αν δεν αναζητήσουμε τα ρομαντικό και το ουτοπικό, δεν γίνεται δουλειά… Μπορεί να μη το κατακτήσουμε ποτέ αλλά η προσπάθεια αρκεί, μας φέρνει πιο κοντά. Φως, αισιοδοξία και μια διαφορετική επόμενη μέρα. Αυτό λέει το τραγούδι.
Αλ.Π.: Όταν ξεκίνησε η τριλογία δεν φανταζόμασταν ότι θα ήταν τόσο δύσκολο. Ουσιαστικά είχαμε το 2015 το «ACOUSTIC», συνεχίσαμε με το «ORCHESTRA» το 2016 και τώρα ολοκληρώνουμε αυτό το concept με το «ELECTRO». Αποκομίσαμε πολλά πράγματα, αλλά το τρίτο project ήταν το πιο παρεμβατικό και πέρασαν τρία χρόνια μέχρι να γίνει η δισκογραφία του «electro project». Βασικά ένα χρόνο διαβάζαμε για να αποκτήσουμε το know how! Ανοίχτηκε μπροστά μας ένας νέος δρόμος, είμαστε χαρούμενοι με το αποτέλεσμα και περιμένουμε πως και πώς να το παρουσιάσουμε. Σε κάποια σημεία εκτός από electro, που είναι εκ των πραγμάτων η βάση, έχουμε βάλει και παραδοσιακά ηχοχρώματα, είτε μπουζούκια, είτε φλογέρες. Είναι ουσιαστικά τρία χρόνια σκληρής δουλειάς…
Τι περιέχει το άλμπουμ; Υπάρχουν αρκετές και πολύ σημαντικές συμμετοχές, καθώς και διασκευές έτσι;
Γ.Π.: Ναι, περιέχει τρεις επανεκτελέσεις από παλαιότερα τραγούδια μας και έξι καινούργια. Υπάρχουν επίσης σημαντικές διασκευές, όπως είναι «της αγάπης αίματα», όπου είχαμε την μεγάλη τιμή να ακούσει και να εγκρίνει την διασκευή αυτή ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης. Η δεύτερη διασκευή, αφορά και αυτή σε ένα τραγούδι «θρύλο» και είναι «η μπαλάντα του Φάνη» με τη συμμετοχή του Χάρη Κατσιμίχα. Είναι πρώτη φορά που γίνεται κάποια διασκευή από τον δίσκο «ζεστά ποτά». Υπάρχει όπως είπαμε η συμμετοχή του εξαιρετικού Διονύση Σαββόπουλο στους «δρόμους της αγάπης», το οποίο κυκλοφόρησε και έχουμε επίσης ένα τραγούδι με τον Νίκο Πορτοκάλογλου.
Σε ένα electro κομμάτι όπου παντρεύουμε και παραδοσιακά όργανα υπάρχει η συμμετοχή του Χρήστου Θηβαίου, ενώ σε ένα άλλο την «κινούμενη άμμο» υπάρχει η συμμετοχή του Διονύση Τσακνή καθώς και της Γεωργίας Νταγάκη. Τέλος, σε ένα ωραίο τραγούδι, συμμετέχει η Νατάσσα Καμπαστάνα, μια νέα καλλιτέχνιδα.
Τους ευχαριστούμε όλους γιατί είναι σπουδαίο να βλέπεις -ενώ πιστεύεις ότι είσαι μόνος- ότι δεν είναι έτσι και υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πιστέψει σε σένα και στο έργο σου.
…όταν ξεκινήσαμε, υπήρχαν γύρω μας πολλά γκρουπ που σήμερα δεν υπάρχουν. Κάπου πεισμώνεις λοιπόν και λες θα μείνω εδώ και θα συνεχίσω…
Μου ακούγεται πολύ καινοτόμο και ιδιαίτερο όλο αυτό το concept με την «Τριλογία». Έχετε σκεφτεί να κάνετε κάποιο άνοιγμα στο εξωτερικό;
Γ.Π.: Όλο αυτό το εγχείρημα, την τριλογία, σε αυτή τη χώρα θα έπρεπε να το αγκαλιάσουν περισσότερο. Όμως, όπως συμβαίνει με κάθε καινοτόμο πράγμα, πρέπει να περάσει από …300 κύματα. Ναι, είχαμε προτάσεις για το εξωτερικό και μάλιστα από το 2013. Δεν πήγαμε γιατί θέλαμε να μείνουμε και να επιμείνουμε σε αυτή τη χώρα. Μας ενδιαφέρει με τις όποιες δυνάμεις μας να ανεβάσουμε τη χώρα μας, τον τόπο μας. Στο εξωτερικό βέβαια όλα αυτά είναι αυτονόητα, τι να πας να τους δείξεις και να τους διδάξεις; Αυτοί είναι χρόνια μπροστά…
Αλ.Π.: Όταν ξεκινήσαμε, υπήρχαν γύρω μας πολλά γκρουπ, όπως «Διάφανα κρίνα», «Ενδελέχεια», «Ξύλινα σπαθιά», «Τρύπες», «Ονειροπαγίδα», «Magic de Spell» και όλοι αυτοί έκαναν μουσική και έβλεπες μια υγεία, όχι ένα κυνηγητό πίσω από το lifestyle. Δυστυχώς σήμερα τα περισσότερα από αυτά τα group δεν υπάρχουν. Κάπου πεισμώνεις λοιπόν και λες θα μείνω εδώ και θα συνεχίσω. Ο καθένας θα ‘θελε να ζήσει μια εμπειρία στο εξωτερικό, όμως είχαμε αυτήν την πεποίθηση μέσα μας, ότι δεν έχουμε ολοκληρώσει πράγματα που είχαμε στο μυαλό μας και όλο αυτό το εγχείρημα απαιτούσε πολλή και σκληρή δουλειά εδώ.
…είναι αδιανόητο 5 περσόνες να έχουν κατακτήσει το 90% των air play. Υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που δεν έχουν βήμα και μένουν στο κενό. Το ραδιόφωνο είναι στείρο…
Από τα λεγόμενά σας και την κουβέντα που κάνουμε τόση ώρα, μου βγάζετε ένα …«παράπονο». Τι είναι αυτό που δεν σας αρέσει στο χώρο της μουσικής; Τι σας ενοχλεί περισσότερο;
Γ.Π.: Μας ενοχλεί το άτολμο. Υπάρχει μιζέρια, αναβλητικότητα, σου λένε όλα είναι ρίσκο. Φυσικά , δεν γίνεται να γίνονται όλα για την απόσβεση, κάπου πρέπει να υπάρχει και ένα όραμα. Δεύτερον, αυτή η άγονη, η στείρα λογική των playlist στα ραδιόφωνα. Δεν θα ήταν κακό, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί να αφιερώσουν 10 ώρες την εβδομάδα στο να παιχτούν τραγούδια καλλιτεχνών πέρα από αυτούς τους 10 που παίζουν αποκλειστικά. Οφείλουμε να σεβαστούμε την ίδια τη μουσική και είναι αδιανόητο 5 περσόνες να έχουν κατακτήσει το 90% των air play. Υπάρχουν νέοι καλλιτέχνες που δεν έχουν βήμα και μένουν στο κενό. Το ραδιόφωνο είναι στείρο. Με όλη τη συμπάθεια προς όλους αυτούς τους ανθρώπους, πρέπει να ακουστεί και το καινοτόμο και το διαφορετικό. Με πειράζει που ο κόσμος δεν μιλάει… Παραπονιούνται αλλά δεν κάνουν κάτι να το αλλάξουν. Δυστυχώς, υπάρχουν κοσμήματα στην δισκογραφία που δεν παίρνουν ποτέ τη θέση που τους αξίζει γιατί δεν ακούγονται.
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να «ταξιδεύετε το εγώ σας»;
Ταυτόχρονα και οι δύο: Η μουσική! (γέλια)
Αλ.Π.: Για την ακρίβεια δεν ξέρουμε κανένα άλλο τρόπο! Ο νους και η μουσική είναι ότι καλύτερο για να ταξιδέψεις το εγώ σου…
Ποια είναι η γνώμη σας για τα social media;
Αλ.Π.: Είναι ο καινούριος τρόπος επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης. Έχει τα καλά του και τα κακά του. Επειδή λειτουργούν καμιά 10ετία, ίσως η μεγαλύτερη ηλικία να κάνει λίγο «κακή χρήση». Θέλω να πιστεύω ότι από την επόμενη γενιά θα χρησιμοποιηθεί καλύτερα. Για εμάς, είναι ένας τρόπος να αναδείξεις τη δουλειά σου και μέσω αυτού η μουσική ταξιδεύει πιο γρήγορα. Η χρήση όλων των μέσων τεχνολογίας, έγκειται βέβαια στον άνθρωπο, στην παιδεία και στο ήθος του καθενός.
…ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο κάθε μέρα που ξυπνάει μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι του…
Έχετε κάποιο μότο;
Γ.Π.: Ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει τον κόσμο κάθε μέρα που ξυπνάει μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι του. Μια κοινωνία υγιής μπορεί να αποτελείται μόνο από υγιείς αυτόνομες μονάδες που απαρτίζουν μια ομάδα, ένα καλό σύνολο. Ο καθένας πρέπει να πιστέψει ότι από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο είναι στο χέρι του, να κάνει το καλύτερο δυνατό.
Αλ.Π.: Συμφωνώ. Ακριβώς αυτό, να αλλάξουμε τον κόσμο. Με μια μικρή κίνηση ο καθένας μπορεί να επηρεάσει τον διπλανό του, αρκεί να το πιστέψει. Εμείς πιστεύουμε πολύ στους ανθρώπους και δη στους νέους ανθρώπους.
Τι ετοιμάζετε να μας παρουσιάσετε στο Σταυρό του Νότου;
Γ.Π.: Θα παρουσιάσουμε την τριλογία μας, θα είναι μια οπτικοαουστική παράσταση, όπου ήχος, φως και εικόνα θα συνδυαστούν με ιδιαίτερο και καινοτόμο τρόπο και θα ενισχύσουμε τα νοήματα των τραγουδιών. Πρόκειται για μια δύσκολη παραγωγή για να στηθεί, θα υπάρξουν αρκετές εκπλήξεις αλλά δεν πρόκειται αποκαλύψουμε κάτι γιατί θέλουμε να μείνουν για αυτούς που θα μας τιμήσουν στις παραστάσεις στο Σταυρό. Θα υπάρξουν πολλές συμπράξεις και με διάφορους τρόπους και το όλο εγχείρημα θα είναι κάτι διαφορετικό. Όσοι πιστεύουν ότι θέλουν να δουν λοιπόν αυτό το κάτι διαφορετικό, τους καλούμε να έρθουν στο Σταυρό στις 11 και 18 Μαΐου, ώστε να το απολαύσουν από κοντά…
——————-
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…