Γράφει η Πόπη Βεζάζη
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Διαχυτική, με αστείρευτη ενέργεια, θεατρικότητα και χιούμορ μάς κέρδισε αναμφισβήτητα όλους. Ομολογώ πως τη Ματούλα Ζαμάνη την είχα πράγματι στο μυαλό μου σαν μια δυνατή περσόνα με δυνατή, ηχηρή φωνή σοπράνο που κάνει πάταγο στα live της εδώ και χρόνια από τις εμφανίσεις με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Σωκράτη Μάλαμα, τη Γιώτα Νέγκα, τη Μάρθα Φριντζήλα και άλλους πολλούς. Στο live της όμως ως solo, παρέα με τους μουσικούς της, την περασμένη Παρασκευή στον Σταυρό του Νότου, απέδειξε ότι είναι μια χαρισματική τραγουδοποιός και καλλιτέχνης, με ψύχη, πάθος και λατρεία για ό,τι κάνει –και φυσικά ξεσήκωσε τα πλήθη!

zamani_live_03_2018_006

Η κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου ταρακουνήθηκε από τις ζητωκραυγές και τις ιαχές λατρείας για τη Ματούλα. Εκείνη, αποφασιστική και χειμαρρώδης, εισβάλει στη σκηνή και ξεκινάει με όμορφα κομμάτια για τους ήδη και τους εν δυνάμει –όπως λέει– ερωτευμένους –τραγούδια από το δίσκο της “Varligali” του 2012, όπως τη «Δονούσα» και «Το τι και το ε».

Συνεχίζει το ίδιο παθιασμένα και με τεράστια ευαισθησία απέναντι σε κοινωνικά θέματα, τα οποία απευθύνει με αμεσότητα στο κοινό της, παρέα με την κιθάρα της, να παντρεύει τους ήχους των τραγουδιών της με μια πιο μοντέρνα διάθεση, με ύφος λίγο πιο νεωτεριστικό, αλλά ταυτόχρονα εμμένοντας σε παλιές μελωδίες, δίνοντας ταυτόχρονα έμφαση σε παλιά αγαπημένα της τραγούδια. Θορυβώδης και εντυπωσιακή στο πέρασμά της, «αναμειγνύεται» με την μπάντα της, γίνονται ένα, παίρνει τα drums και όλη αυτή η χημεία αποδίδει ένα τρομερό αποτέλεσμα. Η μουσική αυτή «οικογένεια» έχει δέσει τρομερά και είναι φανερό αυτό στη σκηνή του Σταυρού –όλοι νιώθουμε τον δυναμισμό και τον τσαμπουκά της Ματούλας. «Παίζει άμυνα με φουλ επίθεση», όπως μας λέει και η ίδια.

 

Εξιστορεί γεγονότα με βάση τα οποία έγραψε τα νέα τραγούδια της, που επρόκειτο να κυκλοφορήσουν με τον καινούργιο δίσκο της, όπως τη «Γιαννούλα την κουλουρού», και εκφράζει βαθιές ευαισθησίες και πιστεύω της με δυνατές μελωδίες και καλοδουλεμένους στίχους. Χαιρετάει τη μητέρα της που βρίσκεται μέσα στον χώρο του Σταυρού του Νότου, η οποία την παρακολουθεί και την επευφημεί. Η Ματούλα έχει τρομερά μεγάλη μεταδοτικότητα στο κοινό, σχεδόν τραγουδάει μαζί μας, α καπέλα, μας «βάζει στο παιχνίδι» και υπάρχει διαδραστικότητα και πολλή θεατρικότητα (αυτό είναι που μας φέρνει κοντά με εκείνη), με την ίδια να μας παρουσιάζει τους μουσικούς συνταξιδιώτες της με θέρμη και αγάπη: Κώστας Νικολόπουλος στην ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, Θάνος Καζαντζής στα τύμπανα-pads, Γιάννης Κονταράτος στο βιολί και Ηλίας Ρότσιας στο ηλεκτρικό μπάσο.

 

Και κάπως έτσι το α’ μέρος λαμβάνει τέλος, κι εμείς ακούμε τις «Μέλισσες» της Φωτεινής Βελεσιώτου και πριν προλάβουμε να χαθούμε τελείως στη λησμονιά και την ομορφιά του τραγουδιού, η Ματούλα παίρνει φόρα και χτυπάει ξανά δυνατά. Ανεβάζει τον ρυθμό και ξεκινάμε όλο το κοινό να χορεύουμε. Δείχνει τη στόφα της, την καλλιτεχνική, αντισυμβατική της φύση. Μια ανατρεπτική, δραματική σοπράνο, γεμάτη ζωή και κέφι.

Με το β’ μέρος του live να έχει πλέον ξεκινήσει, ακούμε παλιά και νέα τραγούδια της. Η Ματούλα αποκαλύπτεται μπροστά στο κοινό της, καλλιτεχνικά και ηθικά. Πρόκειται για μία καλλιτέχνιδα «ηχηρή», έχοντας να μας πει ενδιαφέρουσες ιστορίες, κομμάτια από τη ζωή της, να μοιραστεί με το κοινό της πόθους και αλήθειες και να μας κάνει να πιστέψουμε σε έρωτες με φόντο τα Κουφονήσια. Στον «Τρυγητή» πλέον ο χώρος έχει πάρει φωτιά και ο Γιώργος Δούσιας με το κλαρίνο του συμπληρώνει τη μουσική εικόνα άρτια και ενισχύει τη Ματούλα, η οποία φωνητικά έχει καταπλήξει. Τραγουδά τα «Λάθος Φιλιά» και μας σφυρίζει στο μεσοδιάστημα πονηρά, ενθαρρύνοντάς μας να συμμετέχουμε ενεργά ως κοινό, βάζοντάς μας στη μεγάλη οικογένειά της. Παίρνει τα ντραμς και πάλι και ξεκινάει αυτή τη φορά συνδυαστικά ένα τσιφτετέλι, το οποίο ξαφνικά γυρνάει στο γνωστό εύηχο cult intro του ’80 του Michael Knight. Ε, και κάπου εκεί και ο τελευταίος παρευρισκόμενος στο χώρο γίνεται ένα με αυτό που διαδραματίζεται εκεί μέσα. Εκεί καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για μία γυναίκα πρωτοποριακή, μια ευφάνταστη και ταλαντούχα παρουσία μέχρι το μεδούλι.

Συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι το δημιουργικό τέλος του β’ μέρους. Ακούμε τη «Μπανιστηρτζού», γλεντάμε και πλέον ο κόσμος μπροστά – μπροστά ανεβαίνει στα τραπέζια, σε στύλους, όπου μπορεί δηλαδή ο καθένας για να κλέψει λίγη από τη μαγεία της. Η Ματούλα συνεχίζει αέναα με διασκευές, τραγουδά Πίτσα Παπαδοπούλου εκφράζοντας μεγάλη λατρεία προς αυτήν, συνεχίζει με την αγαπημένη πάντα «Τσιγγάνα» και παντρεύει τον δημοτικό ήχο με τον σύγχρονο και τον πιο λαϊκό, με έναν τρόπο αισθαντικό, πλήρη.

 

Φτάνει η στιγμή, λοιπόν, που καλεί τον ξεχωριστό Φώτη Σιώτα στη σκηνή, ο οποίος τραγουδάει το «Αερικό» του Θανάση και προκαλεί ένα κύμα λατρείας, ένα χάος στον κόσμο, που εκστασιασμένος τραγουδά μαζί του και όλοι γινόμαστε ένα με τον Φώτη, δημιουργώντας εικόνες όμορφες. Το μεγάλο φινάλε της Ματούλας γίνεται με τον πιο εκθαμβωτικό τρόπο, εκτινάσσει τη διάθεση στα ύψη με το κοινό να θέλει να ακούσει το «Μιλώ για σένα». Ένα μεγάλο πάρτι όλοι μαζί, χορεύουμε και τραγουδάμε με όση φωνή μας έχει απομείνει, η Ματούλα περνάει το μικρόφωνο πάνω μας, για να ακουστούμε όσο το δυνατόν περισσότεροι και όλοι μαζί κραυγάζουμε «μιλώ με τ’ ουρανού τα μαύρα σύννεφα και του μιλώ για σένα, πως όταν περπατάς, γλυκά όπου πατάς, η στέρφα γη ανθίζει».

Φυσικά, ενώ η Ματούλα φεύγει από τη σκηνή, το κοινό ζητάει με μανία encore και οι μουσικοί της γυρνούν. Για το τέλος, ακούμε μαγεμένοι τον «Διάφανο» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, συμμετέχουμε φωνητικά χωρίς μουσική στον «Αύγουστο» του Νίκου Παπάζογλου και στον «Αποσπερίτη» και συγκινούμαστε με την αφιέρωση της Ματούλας στη μητέρα της, όταν έπαιξε στην κιθάρα το «Ήτανε μια φορά» του Νίκου Ξυλούρη. Θυμάται τις εποχές που έπαιζε μουσική στην Αμοργό, μεταφέρει «καθαρές» εικόνες από εκείνη την εποχή και είναι λες και το βιώνει «φωναχτά» για να μπούμε όλοι μέσα στο κεφάλι της.

zamani_live_03_2018_015

Είναι σαν να παίζει έναν ρόλο, ένα θεατρικό παιχνίδι με το κοινό της, εξιστορώντας περιστατικά, περιπλανώμενη ανάμεσα στον κόσμο και τις εποχές, αφηγείται περιόδους μακρινές ενώ παίζει με τις μελωδίες της, για να μας κάνει να θυμηθούμε περασμένα καλοκαίρια σε ελληνικά νησιά και να μας φυτέψει ιδέες και νοήματα στο κεφάλι. Μία αυθεντική δημιουργός.

Μουσικά το ηχόχρωμά της ταξιδεύει την ψυχή και τον νου και ομορφαίνει την αισθητική. Βγάζει μια δύναμη, μια πυγμή και ένα γέλιο αυθόρμητο και πλατύ. Η Ματούλα είναι λαμπερή σε αυτό που κάνει, λαμπυρίζει ολόκληρη επάνω στη σκηνή και μαγεύει τα πλήθη με την εικόνα που πλάθει από την αρχή της παρουσίας της, μέχρι να φύγει και να ξανάρθει και να ξαναφύγει. Ενσωματώνει την αμερικάνικη country στο show της, κάνει παιχνίδι με τους ήχους από το συρτάκι και ταξιδεύει τον κόσμο με τις ικανότητές της, φωνητικές και δραματουργικές. Αυτή είναι η Ματούλα Ζαμάνη, μια εξαιρετική παρουσία επάνω στη σκηνή, θα μαγνητίζει και σε κερδίζει φωνητικά!

 

***Η Ματούλα Ζαμάνη θα εμφανίζεται για ακόμα δύο Παρασκευές, 16/3 και 23/3, στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου.

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here