Γράφει η Εύη Παπαγιάννη
Φωτογραφίες: Στάθης Κατάρας

Το προτελευταίο βράδυ του Ιουλίου έδωσαν ραντεβού ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που αγαπούσαν τη μουσική, τη νύχτα της πόλης και για κάποιο λόγο υποπτεύομαι (αν και δεν το έχει αναφέρει κανένας από τους δύο) και τις ταινίες του Wes Anderson. Είπαν και σε φίλους τους, παρά την παράξενη ατμόσφαιρα και τους καινούργιους κανόνες που λένε ότι άμα σηκωθείς απ’ τη θέση σου και χορέψεις καίγεσαι.

Υπάρχουν δύο γερά ριζωμένοι μύθοι στη σύγχρονη πολιτιστική βιομηχανία: 1) η pop είναι ένα ρηχό και απλοϊκό είδος που οι σοβαροί μουσικόφιλοι οφείλουν να σνομπάρουν 2) το coming of age είναι το ίδιο, αλλά για τους βιβλιόφιλους ή τους σινεφίλ. Υπάρχει και μια υποπαράγραφος, η 1) α., σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει αξιόλογη pop διεθνών προδιαγραφών στην Ελλάδα.

Δεν είχα πάντα pop ακούσματα. Είχα όμως πάντα μια ιδιαίτερη αγάπη στις νεανικές ιστορίες. Αυτές στις οποίες ο/η ήρωας/ηρωίδα αναμετριέται (συχνά με μόνη τακτική του τις περισσές γκάφες και την υπερμετρη επιθυμία του) με το εγώ του, τις ψευδαισθήσεις, αλλά και την ομορφιά της αντιξοότητας. Όσο μεγάλωνα έκρυβα την αγάπη μου αυτή. Εν μέρει γιατί το coming of age είναι δύσκολο είδος. Πάντα μπορείς να κατηγορηθείς για εύκολο συναισθηματισμό. Όμως τι γίνεται με την άλλη -χειρότερη- παγίδα; Ο επιπολασμός του κυνισμού στα τριάντα plus είναι άστα να πάνε.

Δεν ξέρω αν ήταν στις άμεσες προθέσεις των καλλιτεχνών, όμως φεύγοντας από τη συναυλία του Leon of Athens και της Κατερίνας Ντούσκα ένιωσα σαν να είχα παρακολουθήσει το πιο εξαιρετικό coming of age που είχα δει τα τελευταία χρόνια. Και σίγουρα πείστηκα για την ακυρότητα της υποπαραγράφου 1) α.

Αλλά ας το πάρουμε απ’ την αρχή…

Στην είσοδο και μέσα στο χώρο της Τεχνόπολης οι αποστάσεις τηρούνται αυστηρά. Υπάρχει κάτι λιγάκι μουδιασμένο στην ατμόσφαιρα. Παρόλ’ αυτά σκέφτομαι ότι η Τεχνόπολη είναι ιδανικός χώρος για ένα τέτοιο δίδυμο: Ηλεκτρικό και ανάλαφρο, δυναμικό και ονειροπόλο.

Ο indie pop-rock τραγουδοποιός Leon of Athens (κατά κόσμον Τιμολέων Βερέμης) ο οποίος συστήθηκε στο ευρύ κοινό το 2011 με το δίσκο του Future. Οι συνεργασίες του περιλαμβάνουν τον David Kosten (υπεύθυνο παραγωγής των Bat For Lashes και Marina and The Diamonds), τον Παύλο Παυλίδη, αλλά και το Γιώργο Λάνθιμο. Αναφορές του οι Talking Heads, o David Bowie, o Nick Drake, o Sufjan Stevens και ο Bon Iver. Με εξαιρετικές κριτικές από τo Guardian, τους New York Times και το BBC και συμμετοχές σε διεθνή φεστιβάλ όπως το Okeechobee Festival, το Summerfest, το Firefly Music Festival και το South by South West, ο Leon εκπέμπει μια πηγαία ισορροπία και απλότητα. Οι ποιότητες αυτές αντανακλώνται στην ευαισθησία και την καθαρότητα του ήχου του.

Η Ελληνο-Καναδή Κατερίνα Ντούσκα, έκανε αίσθηση με τη συμμετοχή της στον περσινό διαγωνισμό της Eurovision με το “Better Love” (γραμμένο από την ίδια, τον Leon of Athens και τον David Sneddon). Πριν και πέρα από αυτό όμως έχει διαγράψει μια αξιολογη διεθνή πορεία από το 2013 με το “One In A Million” και τη διασκευή του “Do I Wanna Know” των Arctic Monkeys, τη συμμετοχή της στο O2 Academy, το Rockwave Festival και το “Give A Home” του Sofarsound’s για τη Διεθνή Αμνηστία. Έχει συνεργαστεί με τους LP, Albin Lee Meldau, Tom Baxter, Yasmine Hamdan, Oddisee Hamdan, και Kadebostany. Πίσω από το ντεμπούτο άλμπουμ της Embodiment βρίσκεται η ομάδα παραγωγής που ανέλαβε και τη Lana Del Rey και τον Lewis Capaldi. Η χροιά της ανεπανάληπτη, η δουλειάς άρτια, βαθύτατα αισθαντική και σύγχρονη. Όπως θα έλεγαν οι φίλοι μας στο εξωτερικό “she packs a punch”- έχει τσαγανό και φαίνεται.

Εκ πρώτης όψεως μοιάζουν ετερόκλητοι. Όσο το σκέφτομαι όμως είναι (και οι δύο μαζί και ο καθένας μόνος του) η τέλεια αναλογία θηλυκής και αρσενικής ενέργειας, αστικού και ονειρικού, αισθησιασμού και αθωότητας. Περιμένω λοιπόν με ανυπομονησία, και ομολογώ με κάποια περιέργεια το πως θα λειτουργήσει η μουσική συνάντηση.

Τη συναυλία ανοίγει ο Sneaky Black, αντηχώντας κάτι από Jeff Buckley, ζεστό και μελαγχολικό, μελωδικό και λιτό. Μόνος στη σκηνή με τη φωνή και την ηλεκτρική κιθάρα του, τόσο απόλυτα χαλαρος -από το ντύσιμο μέχρι τη χροιά και την απεύθυνση του στο κοινό. “When you came in the air went out ” τραγούδησε στο πρώτο του κομμάτι, και κάπως έτσι νιώσαμε κι εμείς με το εκπληκτικό φωνητικό του εύρος και το μελωδικό του κλάμα και στα πέντε κομμάτια που μοιράστηκε μαζί μας.

Η Κατερίνα και ο Leon τον διαδέχονται σχεδόν ντροπαλά αρχικά με την επιτυχία τους “Άνεμος”. Ξεκινάνε ακαπέλα και αρχίζει και χτίζεται το ύφος της βραδιάς. Μαζί τους παίζουν ο Θοδωρής Ντούσκας (drums και πλήκτρα), ο Δημήτρης Στασινός (κιθάρα και πλήκτρα) και ο Τζιμ Σταριδας (τρομπόνι).

Ο Leon βάζει το κοινό στο παιχνίδι νωρίς με το “Baby Asteroid”- το οποίο παρόλο που μπορεί να μοιάζει σαν ανεβαστικό roadtrip στο σύμπαν, οι γνωστές θα ξέρουν πως ο Γιώργος Λάνθιμος το έντυσε με ένα βίντεο που διαπνέεται από το χαρακτηριστικό σκοτεινό του χιούμορ.

Η Κατερίνα με ένα στιβαρό jazz funk ήχο απαντάει στην αγορίστικη ανεμελιά του Leon, πώς εκτός από την πτήση υπάρχει και η πτώση, και τι ηδονική που είναι…

Ακολουθεί το “Έλα Κοντά Μου” του Παύλου Παυλίδη (το οποίο ο Leon το έχει διασκευάσει και στα Αγγλικά με τίτλο “Fire Inside You”). Μας διαβεβαιώνει πως το βέλος του χρόνου ταξιδεύει ήρεμα προς ένα φωτεινό σημείο στον ορίζοντα.

Η Κατερίνα μας καλωσορίζει με απλότητα και ζεστασιά. Της έχει λείψει το κοινό. Μας έχουν λείψει οι συναυλίες… Πέρασε καιρος έτσι, χωρίς το μοίρασμα της μουσικής… Και πως είναι άραγε να περνάει ο καιρός περιμένοντας χωρίς να ξέρουμε; Η Κατερίνα τραγουδάει πώς “… θα περάσουν οι μέρες” και ο Leon συνοδεύει με ήρεμες αρμονίες. Όμως την ήμερη θλίψη διαδέχεται η αίσθηση της πάλης με κάτι μεγαλύτερο το οποίο αναδύεται με θόρυβο. Με το “Dreamcatchers” του Leon βιώνουμε ένα συναίσθημα το οποίο μπορεί να το μεταδώσει μόνο ένας κυκλωτικός ήχος.

Όσο προχωράει η ώρα αισθάνομαι όλο και περισσότερο ότι η ομάδα που παίζει στη σκηνή της Τεχνόπολης είναι ένα δεμένο σχήμα με αλληλοσεβασμό και φρεσκάδα – στυλιστική και παραστατική. Το αποτέλεσμα που δίνουν είναι ανάλαφρο, ακέραιο, γενναιόδωρο και έντονα αφηγηματικό. Μοιάζει ταυτόχρονα με κάτι ζωντανό αλλά και με αναπόληση.

Κάπως έτσι είναι και το “Corfu”, το οποίο όπως μας εξηγεί ο Leon γελώντας είναι ένα τέλειο singalong song. Το συνοδεύει με ukelele και με ένα κλείσιμο του ματιού σε μια παλιά οικεία μελωδία που μιλάει για γραφόμενα σε τοίχους. Προσπαθούμε να ακολουθήσουμε, μπερδευόμαστε, γελάμε. Δεν είναι και τόσο εύκολο τελικά!

Αμέσως μετά με το δικό της “Somebody” η Κατερίνα μοιάζει να μιλάει για αναζήτηση, παλινωδία, και πόνο, ενώ ο Leon με τα “Προάστια” των Στέρεο Νόβα μας οδηγεί με φρενήρη ρυθμό και ορμή σε ένα πιο απεγνωσμένο τοπίο.
Με το δικό της “Sanctuary” η Κατερίνα μας δίνει άλλο ένα δείγμα του ξεσηκωτικού και ταυτόχρονα αέρινου r&b funk που ξέρει τόσο καλά να γράφει και να ερμηνεύει.
Το “Communication”, το οποίο έγραψαν μαζί, έρχεται να μας μιλήσει για το πόσο απατούν τα φαινόμενα, και πάνω σ’ έναν χορευτικό ποπ ρυθμό θίγεται το δύσκολο και το δυσεπίλυτο της επικοινωνίας.
Ακολουθεί ένα αγαπημένο τραγούδι της Κατερίνας, το κλασικό πλέον “Killing Me Softly”, ακολουθούμενο από το δικό της “Slow”, στο οποίο πλέον δεν αμφιβάλλουμε καθόλου για τις τεράστιες ερμηνευτικές της δυνατότητες και την τραγουδοποιία της.

Αμέσως μετά ο Leon μας ρωτάει αν θα πάμε βόλτα με το αεροπλάνο. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι έχω την αίσθηση πως ακούω μια ανθρώπινη καρδιά σε όλα τα τραγούδια αυτής της συναυλίας. Ίσως ακούω και τη δική μου: μεγαλόφωνα, αλλά όχι γρήγορα ή αναστατωμένα. Ηχεί περισσότερο σταθερά κι επίμονα, σα μετρονόμος. Μια στιγμιαία, γλυκιά πτώση και μετά επιστρέφει ο ρυθμός μιας διαδρομής σε flight mode. Σκέφτομαι πόσο η εικονοποιία του συγκεκριμένου τραγουδιού (είτε το ακούς με προσοχή, είτε επιφανειακά, είτε σου αρέσει, είτε σε αφήνει παγερά αδιάφορο) μιλάει σε μια ολόκληρη γενιά νέας μετανάστευσης με δική της κουλτούρα και χαρακτηριστικά.

Ακολουθεί ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι της Κατερίνας για την Αθήνα. Μας καλεί να σπάσουμε τα δεσμά της συνήθειας. Μετά έρχεται το “Fire Away”: ένας μουσικός εξορκισμός που απηχεί σίγουρα κάτι από την τελετουργική αγωνία των Florence and the Machine.
Σ’ αυτήν την ένταση έρχεται παρηγορητικά το “Moonlight” του Leon. Απλή ή μελωδία από κάτω, όπως και απλή ή ιστορία. Απλό (όπου απλό βάλε ανθρώπινο) δεν είναι να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις τελικά; Να ψάχνεις να αποκοιμηθείς σε ένα μέρος ασφαλές; Η σκηνή σκοτεινιάζει γλυκά, και τα φωνητικά και των δύο αγγίζουν το απόκοσμο. Τελειώνοντας το τραγούδι κάθονται στην άκρη της σκηνής τρυφερά και παρεΐστικα, κι αστειεύονται.

Εν τω μεταξύ, όπως παρατηρεί κι η φίλη που έχει έρθει μαζί μου, τα τζιτζίκια κάνουν …υπερωρίες! Η Κατερίνα και ο Leon μας τραγουδάνε μαζί τη “Θάλασσα” της Θεοδοσίας Τσάτσου και συνεχίζουν να μας κάνουν παρέα από την άκρη της σκηνής ξαπλωμένοι στη νοερή τους παραλία με το “Να με προσέχεις” και το “Για που το ‘βαλες καρδιά μου”.
Όμως δεν είμαστε για να παραμελαγχολούμε. Αλλάζει η ατμόσφαιρα ξανά. Η Κατερίνα κι ο Leon σηκώνονται και μας τραγουδάνε για εκείνη την πόλη που είδε πρώτος ο Παύλος Παυλίδης στην οποία όλοι λένε “Δεν ξέρω, δεν είμαι από δώ” – ένας τοπος καινούργιος και υποσχώμενος για όλους.

Κι όπως σε όλα τα καλά, αξέχαστα -για τους σωστούς και τους λάθος λόγους- πάρτυ, ακριβώς πάνω στην τρελή χαρά, έρχεται το “χτύπημα στην πόρτα”: ένα κοφτερό ερώτημα απ’ το οποίο ακόμη και για τους πιο κυνικούς δεν υπάρχει διαφυγή… “How to be true when everyone is faking?” Είναι μια στιγμή που θυμάμαι πάλι τους παράξενους καιρούς που ζούμε… Τί μπορείς να κάνεις όταν όλα αλλάζουν; Μπορείς να το διασκεδάσεις ίσως.
Η Κατερίνα έχει μια απάντηση: “Better Love”. Και τι να αντιτείνεις σε αυτό;

Κάπως έτσι, δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα, ο χρόνος και κάναμε έναν κύκλο (από αυτούς της ελικοειδούς ανόδου) και ξανακλείνουμε με τον “Άνεμο”, με ολόκληρη την ορχήστρα αυτή τη φορά.

Το προτελευταίο βράδυ του Ιουλίου μιας πολύ παράξενης χρονιάς, στο τέλος μιας πολύ παράξενης δεκαετίας, και στην αρχή μιας καινούργιας, όπου όλοι προσπαθούν να μας πείσουν πως αν είμαστε έξυπνοι πρέπει να φοβόμαστε τα χειρότερα, έδωσαν ραντεβού ένα κορίτσι κι ένα αγόρι για να τραγουδήσουν με φίλους. Το κορίτσι, το αγόρι κι οι φίλοι τους το είπαν και το έκαναν: πήγαν βόλτα με το αεροπλάνο, φεγγαράδα, θάλασσα… Αντάλλαξαν κασέτες. Έκαναν ζημιές, και τις έπαθαν. Κάνανε μπερδεμένες κουβέντες σε περίεργες ώρες. Κι ανακάλυψαν κόσμους που τους τραγούδησαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Κι έτσι ανακάλυψαν πως δε φοβούνται πια…

——————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here