Γράφει η Μαρία Αβραμίδου
Το 1952, η Mitzi (Michelle Williams) και ο Burt Fabelman (Paul Dano) πηγαίνουν για πρώτη φορά τον εξάχρονο γιο τους, Sammy (Mateo Zoryon Francis-DeFord και, σε μεγαλύτερη ηλικία, Gabriel LaBelle) στο σινεμά. Η εμπειρία χαράσσεται έντονα στον νου και την καρδιά του παιδιού, επιδρώντας καταλυτικά στη ζωή του…
Για πρώτη φορά στην πολυετή πορεία του, ο Steven Spielberg συνυπογράφει –μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του, Tony Kushner– το σενάριο για ταινία που σκηνοθετεί ο ίδιος. Το, διόλου τυχαίο, όνομα αυτής; “The Fabelmans”. Το έργο μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη την παιδική ηλικία του σκηνοθέτη μέχρι και λίγο μετά την ενηλικίωσή του. Επιλέγει δε να δώσει σε αυτήν την κινηματογραφική του οικογένεια το όνομα “Fabelman”, το οποίο παραπέμπει σαφώς στη λέξη “fable”, δηλαδή, «μύθος, παραμύθι, αφήγηση». Ο σπουδαιότερος παραμυθάς του σύγχρονου Σινεμά ανασυνθέτει με αγάπη, απλότητα, ειλικρίνεια, συγχώρεση και αναγνώριση τις παιδικές του αναμνήσεις, αποδίδοντας φόρο τιμής στους ανθρώπους που τον έφεραν στη ζωή, τις τρεις μικρότερες αδελφές του και στην Τέχνη που του έδωσε σκοπό. Αποφεύγοντας τις αγαπημένες του γρήγορες ταχύτητες, αλλά διατηρώντας τη σπιρτάδα του, «υφαίνει» τη σκηνοθεσία του αοράτως και ευφυώς. Έτσι, το πιο προσωπικό του φιλμ μοιάζει ώρες-ώρες με home video εποχής, ενώ παράλληλα διαθέτει ορισμένες καθηλωτικές σεκάνς, γεμάτες χιούμορ και συναίσθημα. Η επιλογή του Spielberg να κινηθεί χαμηλότονα και απλά διακρίνεται και στις ερμηνείες, με εντυπωσιακότερη όλων αυτή του νεαρού Gabriel LaBelle, ο οποίος γίνεται κυριολεκτικά το alter ego του σκηνοθέτη. Περιττό, επίσης, να αναφερθεί η αρτιότητα της παραγωγής σε όλα τα επίπεδα, ενώ ιδιαίτερα εντυπωσιακές είναι οι αναπαραστάσεις των πρώτων μικρού μήκους ταινιών που γύρισε στην εφηβεία του ο Spielberg.
Γιατί, όμως, να μας ενδιαφέρει η προσωπική ιστορία ενός ανθρώπου ή το πώς τον επηρέασαν οι γονείς του και τί ήθελε να τους πει; Ακόμη κι αν αυτός ο άνθρωπος είναι ένας παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης; Αυτό που προσωπικά βρήκα ιδιαιτέρως συγκινητικό στο “The Fabelmans” είναι το ότι η Τέχνη –και συγκεκριμένα ο Κινηματογράφος– έδωσε σε έναν άνθρωπο τον π ρ ο ο ρ ι σ μ ό του. Σε αυτήν τη ζωή, με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της, τις χαρές και τις πληγές της, όταν μάς αποκαλυφθεί ο σκοπός για τον οποίο βρισκόμαστε σε αυτή τη γη, όλα μπαίνουν στη θέση τους. Ο Sammy – Steven έγινε ευ-τυχής διότι το Σινεμά του αποκάλυψε έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο και η κινηματογραφική κάμερα του προσέφερε τον έλεγχο και την επιλογή. Μπορούσε να ξορκίσει τους φόβους του και να κρατήσει όση απόσταση ήθελε από τα γεγονότα βλέποντάς τα μέσα από τον φακό της, ακόμη κι όταν αυτός του έδειχνε περισσότερα απ’ όσα άντεχε να δει. Επίσης, χάρη στη θέση του πίσω από την κάμερα, γρήγορα αντιλήφθηκε ότι μπορούσε να φτιάχνει ο ίδιος τις εικόνες που θα έμεναν για πάντα στη μνήμη του και που θα επηρέαζαν και το βλέμμα των άλλων. Κι αυτό δεν ήταν μόνο δύναμη –ήταν και παρηγοριά. Με το να γίνει θεράπων της Έβδομης Τέχνης, ο Spielberg βίωσε καταλυτικά την θεραπευτική της αξία. Και, το σπουδαιότερο, έμαθε πως όταν επικοινωνείς και μοιράζεσαι τα όσα αισθάνεσαι, μπορείς να θεραπεύσεις και άλλους…
*Η ταινία προβάλλεται στους κινηματογράφους σε διανομή από την Odeon, από την Πέμπτη, 24 Νοεμβρίου.
—————
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…