Γράφει η Πέννυ Πηττά
Φωτογραφίες: Χαρά Γερασιμοπούλου
Όταν ανάβει μια μουσική φωτιά συνήθως το αποτέλεσμα καίει τόσο δυνατά που ενώ όταν ζεις τη φωτιά το χαίρεσαι, όταν εκείνη σβήσει σου μένει μόνο η ανάμνηση. Είναι λίγες οι φορές που τραγουδοποιοί προσπάθησαν για δεύτερη φορά να ανάψουν τις ίδιες φωτιές και τελικά κατάφεραν με τις μουσικές τους φλόγες να ενώσουν το κοινό και να το κάνουν να νιώσει σαν το πρώτο κάψιμο!
Ξεκινήσαμε να κατευθυνόμαστε για το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και σε όλη τη διαδρομή με το αμάξι σκεφτόμουν τι μπορεί να ενώσει δύο διαφορετικούς καλλιτέχνες. Πώς μπορούν οι «Φατμέ», να συμπράξουν με τους Τερμίτες και πως θα είναι η πρώτη σύμπραξη επί σκηνής, μεταξύ Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Νίκου Πορτοκάλογλου, κάτι που δεν έτυχε ποτέ, παρά τα 35 χρόνια τουλάχιστον παράλληλης πορείας. Μετά θυμόμουν τους στίχους της Αφροδίτης Μάνου που θα ήταν η καλεσμένη της βραδιάς «ρούχα μαζί που πλύθηκαν και έχουν γίνει ροζ» και σκεφτόμουν ότι ίσως αυτός να είναι ο πιο επίκαιρος στίχος της βραδιάς.
Τελικά «από τη Φωτιά» έχουν μείνει πολλά και ο απολογισμός της βραδιάς το απέδειξε ξεκάθαρα. Σε ένα άρτιο μουσικό πρόγραμμα το οποίο ξεκίνησε περίπου στις 23.00 και τελείωσε μετά από 4 ώρες, τα ακούσαμε όλα, με τη σειρά που θα θέλαμε, με τη μουσική που μας ξεσήκωσε, με τη χαρά σαν να τα ακούμε πρώτη φορά.
Το live άνοιξε με το «Διδυμότειχο μπλουζ» και ας είναι ένα από τα κομμάτια που περιμένεις να ακούσεις στο τέλος. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι και ποιο από τα τραγούδια των δύο δεν είναι από αυτά που περιμένεις να ακούσεις στο τέλος;
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου ήταν ο πρώτος που έμεινε μόνος στη σκηνή. Τραγούδια όπως «Χωρίς Αμορτισέρ», «τι λάθος κάνω», «Αν μια φορά ρωτούσες» μας ταξίδεψαν και μας έκαναν να επιβεβαιώσουμε τους χίλιους και δύο λόγους που ο Πορτοκάλογλου είναι εδώ και χρόνια ο δικός μας Νίκος. Η Αγάπη Διαγγελάκη εμφανίστηκε μαζί του και αποτέλεσε τη θηλυκή νότα της βραδιάς. Αν και τα τραγούδια παρουσιάστηκαν στις κλασσικές εκδοχές τους, χωρίς διαφορετικά στολίδια και παιξίματα, τον κανόνα έσπασε η διασκευή του «Βάλε μου δύσκολα» που εμπλουτίστηκε με πολλές νότες Τάνγκο και Φλαμένγκο και με μια ιδιαίτερη ερμηνεία από την Αγάπη Διαγγελάκη.
Με το «κλείνω κι έρχομαι» και πολλές προσδοκίες για αργότερα μας αποχαιρέτησε προσωρινά ο Νίκος Πορτοκάλογλου και ένας Λαυρέντης Μαχαιρίτσας γεμάτος όρεξη και χιούμορ ήρθε στη σκηνή. Ο τρόπος που μπορεί να εμπλακεί το χιούμορ, τα ερωτικά, τα κοινωνικά και τα ρομαντικά τραγούδια ήταν κάτι που δεξιοτεχνικά μας παρουσίασε ο ίδιος, από το πρώτο σβήσιμο των φώτων όταν κατάφερε να κάνει το μαγαζί έναν ουρανό με αστέρια τα φωτάκια από τα κινητά του κοινού και με τα «Μάτια δίχως λογική» να μας κάνουν να τα ερωτευόμαστε ξανά και ξανά.
Το ίδιο σκηνικό και στη συνέχεια, μπερδεύοντας αγαπημένα τραγούδια αλλά και νεότερα. Από το χιλιοτραγουδισμένο «Μάτια δίχως λογική» έως το νεότερο «πήγαινέ με όπου θες» μέχρι τον «Άμλετ της Σελήνης» του Μάνου Ελευθερίου. Στο πλευρό του Λαυρέντη το χαμογελαστό κορίτσι, η Μιρέλα Πάχου, με το ακορντεόν της, μας χάρισαν τραγούδια όπως «Ο Κήπος» από την οδό ονείρων ή το «Πες μου μια λέξη».
Ιδιαίτερη και καθόλου αδιάφορη ήταν η επιλογή της μπάντας με τους (αλφαβητικά) Άκη Αμπράζη, Δημήτρη Καλονάρο, Ηλία Λαμπρόπουλο, Φίλιππο Σπυρόπουλο, Steve Tesser & Βύρωνα Τσουράπη. Κατά τη διάρκεια της βραδιάς κέρδισαν το χειροκρότημα του κοινού με τις ιδιαίτερες μουσικές δεξιότητές τους.
Σε κάθε βραδιά οι δύο καλλιτέχνες υπόσχονται και έναν διαφορετικό “Επισκέπτη-Καλεσμένο”. Εμείς είδαμε την Αφροδίτη Μάνου ενώ έπονται ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας και ο Βαγγέλης Γερμανός. Την Αφροδίτη Μάνου δεν έτυχε ποτέ ως τώρα να τη δω live αλλά η παρουσία της και η σύμπραξή της με τους δύο οικοδεσπότες με ενθουσίασε. «Η νύχτα», η «παλιοκατίνα», η «νυχτερινή εκπομπή», «το μήλο» γέμισαν το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, μελωδίες, ιστορίες και ταξίδια. Στη συνέχεια ερμήνευσε το “Για ποια Ελλάδα”, με τρόπο που καθήλωσε και κέρδισε το κοινό.
Η οθόνη πίσω από τη σκηνή άναψε και μας πήγε πίσω στο χρόνο. Παλιές φωτογραφίες των νεαρών ακόμη Νίκου και Λαυρέντη άρχισαν να εναλλάσσονται με μία ρετρό διάθεση. Τι να μετρήσεις από τις φωτιές των τότε χρόνων; Τις στιγμές, τους έρωτες, τις επιτυχίες, τις χαρές ή τις λύπες που έχουν συνδεθεί με τραγούδια δικά τους; Όλα μαζί μπορείς να τα μαζέψεις και να τα κάνεις αναμνήσεις, μέσα από τις μελωδίες. «Το φλασάκι», «τα ψέματα», ο «άσωτος υιός», η «βασίλισσα της σιωπής», ήταν όλα εκεί, σε ένα ταξίδι «Πάνω απ’ τα σύννεφα»… Και το ταξίδι της βραδιάς είχε διαδρομές πλούσιες, από το ροκ, στο έντεχνο και στο λαϊκό των «Κλείσε τα μάτια», «ο Παλιός Στρατιώτης» και του «Πεθαίνω για σένα».
Ιδιαίτερη στιγμή όταν ο Λαυρέντης έπιασε τα τύμπανα, ο Νίκος τον συνόδευσε στη κιθάρα και ο Steve Tesser μετέφραζε στα ιταλικά το περίφημο «Ο Σουλτάνος της Βαβυλώνας και η γυναίκα»!
Τελικά «από τη φωτιά» έχουν μείνει πολλά και είναι όλα μαζεμένα σε στιγμές και σε τραγούδια, σε ένα live που αξίζει να δείτε…
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…