Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη

Ελάχιστες είναι οι φορές που παρακολουθώ, σχεδόν τυχαία, για πρώτη φορά κάποιον καλλιτέχνη σε προσωπική του συναυλία ή project και χρόνια μετά μου έχει μείνει τόσο έντονα αποτυπωμένη στη μνήμη μου. Κάτι τέτοιο είχε συμβεί και με τα Δανεικά Παπούτσια της Χριστίνας Μαξούρη, τότε, πριν 4-5 χρόνια, στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων της Κυψέλης. Από τότε, έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές, σε γνωστές μουσικές σκηνές, μικρά μπαράκια, μεγάλα και μικρά θέατρα, φαίνεται, όμως, ότι ποτέ δε θα ξεχάσω εκείνη την πρώτη μας. Το άλλο παράδοξο με την συγκεκριμένη, είναι ότι δε μπορώ να αποφασίσω ποτέ αν μ’ αρέσει περισσότερο σαν τραγουδίστρια ή σαν ηθοποιός. Και σε μια εποχή που το να κάνεις ένα πράγμα μόνο και να αφοσιώνεσαι αληθινά σε αυτό, δύσκολα το συναντάς, ε, το να κάνεις δύο και να τα κάνεις εξίσου καλά, μάλλον είναι σπάνιο.

Με αυτές τις σκέψεις και τα διλήμματα, την Πέμπτη 6 Αυγούστου βρέθηκα ξανά στον πιο πράσινο κήπο του κέντρου της Αθήνας, για ένα ακόμα ραντεβού με τη Χριστίνα. Το προηγούμενο μας ήταν θεατρικό (στο Hotel Eternite του Εθνικού Θέατρου, που κόπηκε απότομα τον Απρίλιο όπως και τα υπόλοιπα) και η απάντηση τότε στο παραπάνω δίλημμα ήταν ηθοποιό-σίγουρα την προτιμώ ηθοποιό. Μαντέψτε ποια ήταν η απάντηση τα μεσάνυχτα της Πέμπτης βγαίνοντας από το cafe του Νομισματικού Μουσείου -ναι, τραγουδίστρια, σίγουρα την προτιμώ τραγουδίστρια!

Η παράσταση είχε τον τίτλο του πρώτου της δίσκου “Το άσπρο μαμά νοσταλγώ” που κυκλοφορεί από την Μικρή Άρκτο και δημιούργησαν μαζί με την Ελένη Φωτάκη και τον Άγγελο Τριανταφύλλου. Όχι, σε καμιά περίπτωση δεν ήταν μια ακόμα παρουσίαση δίσκου – αυτή είχε γίνει κάποτε στον Σταυρό του Νότου, ήταν όμως ένα λάιβ σίγουρα νοσταλγικό – από αυτά που περίμενες πως και πως μέσα στην καραντίνα, που σε ταξιδεύουν στην Ισπανία, σε ελληνικά νησιά όπως τη Σκύρο, αλλά και αρκετές φορές στο χρόνο. Και αυτά -όπως λέω πάντα- είναι σίγουρα τα καλύτερα ταξίδια.

Εννοείται, όμως, ότι ακούσαμε και τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου, όπως αυτό που έδωσε και τον τίτλο του, το “Κάθαρμα”, το “Δε σε Παίζω άλλο”, την “Κυριακή”, το “Η Αγάπη δεν είν’ έτσι”, αλλά και τραγούδια από τη live αποτύπωση της επίσης εξαιρετικής παράστασης “20+1 λαϊκά μεταπολεμικά τραγούδια με μπαρόκ σύνολο” που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Όλα αυτά, λοιπόν, μπλέχτηκαν με τα υπόλοιπα τόσο όμορφα και αρμονικά, με τον Τσιτσάνη, τον Σαββόπουλο, την Καραΐνδρου, τον Δεληβοριά, την Φριντζήλα, που δημιούργησαν μια ενιαία, ομοιόμορφη παράσταση, πάντα χάρη και στις υπέροχες ενορχηστρώσεις, που σίγουρα έκανε την αυγουστιάτικη εκείνη νύχτα λίγο πιο δροσερή σε όσους ήμασταν ακόμη στην πόλη, και που σίγουρα θα έχουμε καβάτζα να θυμόμαστε σε ένα δεύτερο πιθανό οριζόντιο, κάθετο ή ό,τι άλλο lockdown -και μάλλον ήταν και η τελευταία συναυλία, μέχρι τις 31 Αυγούστου τουλάχιστον, που παρακολουθήσαμε χωρίς μάσκα, κι ας ήταν οι συνθήκες και η παραγωγή στο Νομισματικό άριστη, όσον αφορά αποστάσεις τραπεζιών και καθήμενων…

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner.gr…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here