18/11/2010
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Νίκος Παπανικολάου
Άνεμος αλλαγής. Αυτό πιστέψανε. Γι’ αυτό πολέμησαν. Τριανταεπτά χρόνια πριν. Σε εκείνο το κτίριο επί της Πατησίων. Σε εκείνο το Πανεπιστήμιο που έμελλε να γίνει σύμβολο ελευθερίας και ταυτόχρονα σύμβολο μίας εποχής, ενός αγώνα και μίας επανάστασης που έφτασε στο τέλος της.
Πολυτεχνείο. Λέξη που ξυπνάει στον καθένα πράγματα διαφορετικά. Είτε τα έζησε είτε όχι. Ο καθένας έχει μία ιστορία να σου πει. Οι παλιότεροι έχουν και ένα δάκρυ. Ήταν η τελευταία φορά εδώ, και σχεδόν, σαράντα χρόνια που ο λαός, οι φοιτητές, οι τότε εικοσάρηδες ξεσηκώθηκαν για να διεκδικήσουν μία πιο ανθρώπινη ζωή, περισσότερη ελευθερία. Και τα κατάφεραν. Υποθέτω πως είχαν ένα τελείως διαφορετικό όραμα για την Ελλάδα μετέπειτα από αυτό που τελικά συνέβη. Αλλά αυτό δε μειώνει ούτε στο ελάχιστο τον αγώνα τους.
Τριανταεπτά χρόνια μετά όλα έχουν αλλάξει. Πολυτεχνείο. Όλοι έχουν κάτι να πουν για τη θυσία όσων πάλεψαν εκείνη τη μέρα. Κάθε χρόνο μία μεγάλη πορεία που τείνει να γίνει ένα γραφικό ραντεβού μεταξύ αστυνομικών και αντιεξουσιαστών. Κομμάτων και συνδικάτων. Πολιτικών και πολιτικάντηδων. Μολότοφ και δακρυγόνων. Η ουσία άλλωστε χάθηκε μέσα σε αυτά τα χρόνια. Αγοράστηκε με λεφτά. Τυφλώθηκε από την εξουσία. Οι τότε φοιτητές έγιναν βουλευτές. Το κτίριο του Πολυτεχνείου έμεινε να θυμίζει, μόνο του, τι μπόρεσαν να καταφέρουν, ενωμένοι, φοιτητές, συνταξιούχοι, άνεργοι, δάσκαλοι, πολιτικοί που είχαν ακόμα μπέσα και όνειρα πριν αυτά σκεπαστούν από κιλά σκανδάλων, μιζών και αγοραπωλησιών. Η 17η του Νοέμβρη είναι η μέρα που συμβολίζει το θάνατο της δικτατορίας. Δικτατορίας με όπλα και σφαίρες. Με ξυλοδαρμούς και εξορισμούς.
Τριανταεπτά χρόνια μετά η Ελλάδα είναι ξανά υπό το καθεστώς μίας δικτατορίας. Στη θέση των όπλων είναι τα μνημόνια. Στη θέση των στρατιωτών είναι οι ελεγκτές. Στη θέση της Δικτατορίας είναι η Τρόικα. Αλλά τώρα πια όλα είναι διαφορετικά. Ο φόβος δεν γίνεται κίνητρο για να πολεμήσεις. Οι θάνατοι φοβίζουν, δεν πεισμώνουν. Η φτώχεια απογοητεύει, δε σε κάνει να διεκδικήσεις. Οι πορείες κουκουλώνονται από κόμματα και συνδικάτα. Ο λαός μοιάζει ανάπηρος να διεκδικήσει κάτι καλύτερο χωρίς καμία ταμπέλα και κανένα έμβλημα πάνω από το κεφάλι του. Ο ένας δε νοιάζεται για τον άλλο. Μας έδειχναν το φεγγάρι και εμείς κοιτάζαμε το δάχτυλο. Και όλα πλέον μοιάζουν τόσο κοντινά και συνάμα τόσο μακρινά. Κοντινά λόγω συνθηκών, μακρινά λόγω νοοτροπίας…
Η δικτατορία δεν είναι η Τρόικα και το Μνημόνιο. Δικτατορία ήταν όλα αυτά τα χρόνια (η βολεμένη) γενιά του πολυτεχνείου που έχτισε δημοσίους υπαλλήλους και συνδικαλιστές, που το μόνο που έκαναν ήταν εδώ και 30 χρόνια να φέρνουν εμπόδια σε οποιαδήποτε ανάπτυξη της χώρας, προκειμένου να συνεισφέρουν στο φαγοπότι της περιβόητης αυτής γενιάς, με το αζημίωτο βέβαια.
Η τρόικα και το μνημόνιο, δεν είναι η λύση. Είναι η βίαιη σφαλιάρα που τρώμε για να κάνουμε σαν λαός τα αυτονόητα. Να αναγκαστούμε να παράγουμε και όχι ΜΟΝΟ να καταναλώνουμε.
Θα συμφωνήσω μαζί σου. Άλλωστε γι’ αυτό έβαλα καί τον τίτλο αυτό. Θεωρώ πως κάπου στην πορεία τα ιδανικά εξαγοράστηκαν καί ο αρχικός σκοπός χάθηκε μέσα στη σκόνη των χρόνων. Λύσεις υπάρχουν αγαπητέ μου, η διάθεση καί η αποφασιστικότητα λείπει.