Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Αθανασία Ζήση
“Ξοδεύομαι με ταχύτητα φωτός.
Κάθε λεπτό μοιάζει με ώρα. Κάθε ώρα με μέρα.
Κάθε μέρα με χρόνο. Νομίζω πως πάσχω από αιμορραγία του χρόνου.
Και της νιότης”
Ο Ντέγιαν Ντουκόφσκι, μετά από το «Τα Βαλκάνια δεν έχουν πεθάνει» και τη «Πυριτιδαποθήκη», ολοκληρώνει την τριλογία του με το «Other Side», καταστώντας με τον πιο σαφή τρόπο τη φρίκη του πολέμου και ειδικά του εμφυλίου.
Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία έχει τελειώσει, τα θύματα του όμως ζωντανεύουν στη σκηνή του Πολυχώρου Vault, αχνίζοντας τη δυστυχία και την τρυπημένη από σφαίρες ελπίδα των ανθρώπων, που δεν στάθηκαν τυχεροί να λυτρωθούν μ’ έναν θάνατο.
Η Φένια Αποστόλου σκηνοθετεί καθηλωτικά τους Παναγιώτη Μπρατάκο, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Δημοσθένη Ελευθεριάδη και Μαρία Αποστολακέα, οι οποίοι αποδεικνύουν στη σκηνή ότι αποτελούν την πιο σωστή επιλογή για ένα έργο που οι πρωταγωνιστές του χάθηκαν στον πόνο. Άνθρωποι που θυμίζουν τραπουλόχαρτα αφήνοντας τον αέρα να παίξει με την ψυχή τους, μαριονέτες που σαν σκιές καθρεφτίζουν τις πιο σκοτεινές ανάγκες για αγάπη και έρωτα. Ο Κωστής Τσιαμάγκας και η Ανδριανή Θεοδωροπούλου κινούνται σαν αερικό ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, φορτίζοντας ακόμη περισσότερο το κλίμα της σκηνής.
Πρόκειται για ένα έργο σκληρό, τολμηρό με εκπληκτικές ερμηνείες από ανθρώπους που φαίνεται να έχουν δουλέψει σκληρά για να αποδώσουν και να ξεγυμνώσουν την πιο σκοτεινή πραγματικότητα του κόσμου μας. Η «άλλη» πλευρά, ο «άλλος» άνθρωπος και ο φόβος για το πόσο εύκολα μπορείς να μεταπηδήσεις απ’ την σιγουριά στην αγωνία, απ’ την αγάπη στο δηλητήριο, απ’ το νερό στη βότκα. Ο φόβος για το κατά πόσο ο «άλλος» είμαστε εμείς.
Κράτος αστυνομικό, κράτος πολιορκημένο, κράτος του χθες και του σήμερα. Ερείπια σπιτιών και σπασμένων καρδιών, σειρήνες περιπολικών περνούν χειροπέδες στα πιο μικρά όνειρα, για έναν ήλιο που ανατέλλει για να φωτίσει τις πιο λεπτές χαραμάδες της ελπίδας όσων έζησαν και δε μπορούν να το αντέξουν.
Ο κύκλος της ζωής μας, το μεγάλο λάθος του δημιουργού μας! Τίποτα δεν μπορεί πια να αλλάξει σ’ αυτόν, τίποτα δεν μπορεί να μας εμποδίσει να τον ονειρευτούμε αλλιώς. Να πεθάνουμε πρώτα, να ξεκουραστούμε, να ξυπνήσουμε σ’ ένα γεροκομείο που θα μας διώξουν όταν πια θα είμαστε πολύ νέοι για να είμαστε εκεί στέλνοντας μας για δουλειά χρόνια σαράντα. Έπειτα Πανεπιστήμιο, να ανοίξει το μυαλό μας, να χαραχτούν οι πιο όμορφες μνήμες, με έρωτα μέχρι το πρωί και καθαρή βότκα. Φωτογραφίες με το πτυχίο μας ενώ ετοιμαζόμαστε για πενταήμερη και τα πρώτα, τα καλύτερα φιλιά μας. Γυμνάσιο, ύστερα Δημοτικό και στη συνέχεια παιδικό σταθμό. Είμαστε πάλι μωρά. Καμία ευθύνη, καμία αγωνία, καμία ανάγκη για αποδοχή. Κλεινόμαστε σε μια μήτρα ζεστή και ασφαλή και περιμένουμε. Περιμένουμε την ένωση με το Σύμπαν και ελευθερωνόμαστε στο πιο έντονο και λυτρωτικό συναίσθημα. Τον οργασμό.
O Παναγιώτης Μπρατάκος και η Βιργινία Ταμπαροπούλου, λίγο πριν την αναζήτηση του μεγάλου τρικ που θα δώσει νόημα στη ζωή και την αναζήτηση της αγάπης σε κρεβάτια που μυρίζουν αλκοόλ και σπέρμα αντίστοιχα, μας μίλησαν για το νέο τους εγχείρημα.
Παναγιώτης Μπρατάκος: Στο έργο του ο Ντέγιαν Ντουκόφσκι τοποθετεί τέσσερις χαρακτήρες, τη Λίλυ, τη Μάλα, τον Τρίκυ και τον Λάκι, στα ερείπια μιας χώρας που δεν έχει ούτε όνομα ούτε ταυτότητα. Επιζήσαντες οι πρωταγωνιστές, μετά το τέλος του πολέμου, προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την αγάπη και την ελπίδα. Τη στιγμή που όλα έχουν αλλοιωθεί απ’ τη φρίκη του πολέμου και με τις έννοιες να έχουν χάσει το νόημα τους τα πρόσωπα αυτά αναζητούν δεσμούς και τρόπους να συνυπάρξουν. Ο έρωτας πια είναι βιασμός και σεξ χωρίς συναίσθημα. Η αγάπη έχει μεταλλαχτεί σε κάτι που κανείς δεν ξέρει τι είναι. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι οι άνθρωποι της άλλης πλευράς και το έργο δείχνει πόσο εύκολα μπορείς να βρεθείς σ’ αυτήν. Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος, πρόκειται για μια παγωμένη πραγματικότητα που η ζωή έχει την αξία μιας σφαίρας προκαλώντας σε πολύ μικρό διάστημα επώδυνα αποτελέσματα.
Σήμερα πιστεύω οι άνθρωποι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει σε ποια πλευρά βρισκόμαστε. Αναζητάμε κάποιο νόημα στην καθημερινότητα μας χωρίς να έχουμε κανένα έρεισμα. Ζούμε σε μια χώρα που οι θεσμοί έχουν παραλύσει και για το μόνο που πρέπει να προσευχόμαστε είναι να μη χάσουμε την ανθρωπιά και τα όνειρα μας.
Εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θα δούμε τα πράγματα. Τα πολιτικά γεγονότα τον δυο τελευταίων εβδομάδων, πρέπει να μας κάνουν να σκεφτούμε αν η αλλαγή που περιμένουμε απ’ τους άλλους πρέπει να έρθει πρώτα από εμάς, τον καθένα μας ξεχωριστά. Δε χρειαζόμαστε καμιά κυβέρνηση να φέρει την αλλαγή αν εμείς οι ίδιοι προσπαθήσουμε γι’ αυτήν. Οποιαδήποτε αλλαγή ας μας βρει έτοιμους να επαναπροσδιορίσουμε τη ζωή μας.
Βιργινία Ταμπαροπούλου: Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο έργο ως προς τη γραφή του. Ουσιαστικά παρακολουθούμε στιγμές, τα θραύσματα των ανθρώπων που επέζησαν απ’ τον πόλεμο και την ανάγκη τους να πιαστούν είτε απ’ το παρελθόν, είτε απ’ την ελπίδα τους για το μέλλον. Στο «Other Side» είναι σαν να βρίσκεσαι διαρκώς σ’ ένα μέρος που δεν υπάρχει λύτρωση. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν την ανάγκη να αντιληφθούν ξανά τον εαυτό τους σαν μια ολότητα.
Θεωρώ εξαιρετικά επίκαιρο το έργο αυτό μιας και ο πόλεμος υφίσταται και σήμερα με άλλη μορφή. Είμαι σκεπτική για το τι μπορεί να αλλάξει η νέα κυβέρνηση, θέλω όμως να είμαι αισιόδοξη. Πιστεύω ότι σαν λαός έχουμε φτάσει στα όρια μας και είμαστε πλέον έτοιμοι να πάρουμε κάθε ρίσκο, ακόμα και αν πρόκειται να διαλυθούν όλα. Κουραστήκαμε να ζούμε πλασματικά. Νιώθουμε ότι πρέπει να αρχίσουν όλα πάλι απ’ το μηδέν, επαναπροσδιορίζοντας την ταυτότητα μας και αυτό ίσως είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει.
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από την παράσταση
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…