Γράφει η Χρύσα Λύκου
Φωτογραφίες: Σοφία Κοσμίδου
Το Θέατρο Πέτρας είναι από μόνο του όμορφο, όμως όταν γεμίζει με ψυχές ανθρώπων είναι κάτι μαγικό! Τετάρτη βράδυ και από νωρίς ο κόσμος γέμισε τις κερκίδες φουμάροντας τσιγάρα στον ουρανό, περιμένοντας τον Βασίλη και τον Χρήστο να βγουν να τραγουδήσουν, να σταματήσουμε να νιώθουμε μόνοι.
Λίγο πριν τις δέκα, άνθρωποι κάθε λογής δεν άφηναν πολλά περιθώρια για λόγια παρά μόνο για στίχους, δεν έδινα πολλά περιθώρια για δάκρυα μόνο για υψωμένες γροθιές. Στη σκηνή, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και ο Χρήστος Θηβαίος καλούν τον Πέτρο, τον Γιόχαν και τον Φρανς, να γυρίσουν την πλάτη τους στο μέλλον, σ’ ένα μέλλον που φτιάχνεται όπως θέλουν άλλοι, γράφοντας ιστορία για εμάς οδηγώντας μας σ’ ένα τρίτο παγκόσμιο.
Καπνογόνα ανάβουν και πνίγουν με καπνό τη σκηνή που τρίζει από τους σκληρούς ήχους της ηλεκτρικής κιθάρας, υψώνεται στον ουρανό από τις μεθυστικές νότες του βιολιού. Ένα εμβατήριο ηχεί στα αφτιά μας και ο κόσμος ξεσηκώνεται, φωνάζει σφίγγοντας τα χείλη του, πονάει για όσα κάποτε τραγούδησε και τώρα ζωντανεύουν ξανά, επίκαιρα και γεμάτα αγωνία.
Όταν ο Χρήστος κατεβαίνει, ο Βασίλης καλεί τον Νικόλα Άσιμο, τον ζωντανεύει μπροστά μας σε μια εποχή που θυμίζει τον Καίσαρα, με τους μελλοθάνατους να μας χαιρετούν ενώ εμείς γερνάμε και μπουσουλάμε στα τέσσερα. Μας εκτελούν με σφαίρες ντούμ ντούμ, φίλε, και εμείς ξεπουλιόμαστε στο γιουσουρούμ, ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.
Είναι εξήντα πέντε και μοιάζει με εικοσιπέντε, ροκάρει τρυφερά μας κοιτάει έναν έναν ξεχωριστά, μας ανεβάζει στην πλάτη του, μας πάει στο Πόρτο Ρίκο σιγοτραγουδώντας μας ότι όπου και αν πάει μένει πάντα εδώ, με των ματιών μας τη φωτιά σαν σημαία, Θεέ μου πόσο όμορφα είναι να ανταμώνουμε απόψε εδώ… Τραγουδά για όλους εκείνους που κράτησαν την παιδική τους εικόνα, εκείνου του αλητάμπουρα που κράταγε σφεντόνα.
Όταν κατεβαίνει απ’ τη σκηνή, το Θέατρο βράζει, χρειάζεται ανάσες που του δίνει ο Χρήστος Θηβαίος με τη μαγική του φωνή, τους σαν για σεμινάριο στίχους των τραγουδιών του. Φωνάζει με τη σειρά του τον έφηβο τον Φάνη που τον συνάντησε ξανά μια Κυριακή, γίνεται ο Άμλετ της σελήνης και ο κόσμος χειροκροτά μέχρι να ακουστεί στο φεγγάρι, να τους ακούσει, να φωτίσει τις σκοτεινές του νύχτες! Τα μάτια τρέμουν για όλους εκείνους που τόσο αγαπήσαμε και ποτέ δεν θα το μάθουν, μιας και δεν τους υποσχεθήκαμε ζωή και θαύματα δεν κάνουμε…
Ο Μίλτος Πασχαλίδης, κάνει την υπόθεση για τρείς, τρεις μπαγάσες που τραγουδούν τραγουδάκια με τα πιο όμορφα στιχάκια στο ρεφρέν, για τον χαμένο μας αγώνα και τ’ αστεράκια που ’μείναν μόνα να τον κλαίν. Μικρές νοθείες σκαρώνονται απόψε και είμαστε όλοι συνένοχοι σ’ αυτές.
Ξημερώνει Πέμπτη, μοιάζει όμως τόσο με βράδυ Σαββάτου και ’μεις μένουμε πριν μείνουμε μόνοι το τέλος να δούμε! Τα καπνογόνα δεν σβήνουν στιγμή, τα συνθήματα δεν υποχωρούν και Κράτα ρε φίλε γερά γιατί ζούμε στην Ελλάς και μίλα μας και ας μη μας αγαπάς!
Αν κάτι κράτησα απόψε απ’ αυτή την επανάσταση τραγουδιών και συναισθημάτων είναι αυτό που η εποχή ταχυδρόμησε στη ζωή μας, αν κάτι ένιωσα απόψε είναι ο φόβος για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα…
—————
Δείτε περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από τη συναυλία
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…