Γράφει ο Φίλιππος Λαμπρινός
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
Το βράδυ της Τρίτης στην Πλατεία Νερού, μπροστά στην Polly Jean Harvey υποκλίθηκε και ο …καιρός! Η Τρίτη μέρα του Release Festival, η μεγαλύτερη μέρα σε προσέλευση, ολοκληρώθηκε με τεράστια επιτυχία. Τα παιχνίδια του καιρού με τις ξαφνικές μεσημεριανές μπόρες μας ανησύχησαν, ήταν όμως τόσο μεγάλη η θέληση του κόσμου να απολαύσει την PJ που ακόμα και τα πιο μαύρα σύννεφα χάθηκαν στον ορίζοντα. Θα ήταν κρίμα να χαθεί αυτή η βραδιά.
Η μεσημεριανή αναστάτωση καθυστέρησε την προσέλευσή μου στην Πλατεία Νερού. Λίγο οι πλημμυρισμένοι δρόμοι και η κίνηση, λίγο η δυσκολία στην απόφαση, με έφεραν στην είσοδο του Release την ώρα που ετοιμάζονταν να παίξουν οι Slowdive. Ως εκ τούτου δεν έχω άποψη για τους Έλληνες Noise Figures και Closer, οι οποίοι βέβαια απ’ ότι πήρε το αυτί μου ήταν εξαιρετικοί (τους πρόλαβε πάντως η φωτογράφος μας!).
Οι Βρετανοί Slowdive είχαν το χειρότερο timing στην βραδιά. Η εμφάνισή τους συνέπεσε με την εμφάνιση του ήλιου πάνω από την Πλατεία Νερού και έτσι χάθηκε η ευνοϊκή για τη μουσική τους ατμόσφαιρα. Το πρόγραμμά τους ήταν αρκετά δυναμικό, βασιζόμενο στους δίσκους των 90’s «Souvlaki» (ναι καλά διαβάζετε) και «Pygmalion», ο ήχος τους πεντακάθαρος και η Rachel Goswell έκλεψε την παράσταση με το κοραλλί φόρεμά της. Οι ίδιοι έδειξαν να το διασκεδάζουν επί σκηνής, οι πρώτες σειρές μπήκαν στο κλίμα αλλά τους έλειπε αυτό το κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Η ατμόσφαιρα που θα μας παρέσυρε στους low tempo ηλεκτρικούς ήχους τους.
Επόμενοι στην σκηνή οι ψυχεδελικοί Brian Jonestown Massacre. Με τον frontman Anton Newcombe να κερδίζει την παράσταση τόσο και για τις μουσικές και ερμηνευτικές του ικανότητες όσο και για την εμφάνισή του. Εμφάνιση χίπικη, ντυμένος στα λευκά με χάντρες στο λαιμό, τσιγάρο στο χέρι και φαβορίτα επιπέδου …Σταμάτη Κόκοτα σε λευκό. Οι Αμερικανοί με το τεράστιο παρελθών των 14 δίσκων, ήταν πάρα πολύ καλοί και πλημμύρισαν τον χώρο με τη μουσική τους. Κατάφεραν να δημιουργήσουν και την απαραίτητη psychedelic ατμόσφαιρα με το σκοτάδι να κάνει πλέον την εμφάνισή του, τον φωτισμό να παίζει από πίσω τους και τις γιγαντοοθόνες να προβάλουν ψευδαισθησιακά. Ο κόσμος, αν εξαιρεθούν φυσικά οι πρώτες σειρές, δεν έδειξε να αγκαλιάζει το σχήμα, κάτι που φάνηκε να πειράζει τον Newcombe.
Για το τέλος έμεινε η εμφάνιση που όποιος βρέθηκε στην Πλατεία Νερού θα αισθάνεται απίστευτα τυχερός που την είδε από κοντά. Η παράσταση που έδωσε η PJ Harvey, γιατί περί παράστασης πρόκειται όχι συναυλίας, θα χαραχτεί στην μνήμη μου ως η αρτιότερη εμφάνιση καλλιτέχνη που έχω δει ποτέ. Πραγματικά δεν μπορούσες να βρεις κάτι λάθος την μιάμιση περίπου ώρα που βρέθηκε στη σκηνή η PJ και οι 8 απίστευτα προικισμένοι μουσικοί της.
Η παράσταση της PJ Harvey, ήταν η αποθέωση της λιτότητας. Εμφανίστηκε στη σκηνή ανάμεσα στους μουσικούς της με ένα κοντό μαύρο φόρεμα και ένα στεφάνι στα μαλλιά, αληθινό ξωτικό, σαν να βγήκε από τις σελίδες του Τόλκιν στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Λιτή στην κίνησή της αλλά τόσο απολαυστική, δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω της ή ακόμα και από τις γιγαντοοθόνες που εστίαζαν στο πρόσωπό της αν καθόσουν πιο πίσω. Στα καλύτερά της από άποψη ομορφιάς, αλάνθαστη όπως την περιμέναμε φωνητικά, απίστευτα εκφραστική όταν ερμήνευε, μας έδωσε να καταλάβουμε γιατί θεωρείται μία από τις σημαντικότερες Κυρίες στη διεθνή σκηνή.
Όποιος ήρθε να δει στην Πλατεία Νερού να δει την PJ να βάζει φωτιά στη σκηνή με την ηλεκτρική της κιθάρα μάλλον απογοητεύτηκε, όπως και από το setlist που δεν είχε σχεδόν καμία από τις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος. Η παράστασή της ήταν σε μεγάλο βαθμό μια παρουσίαση του καινούριου της δίσκου, ο οποίος καταλάβαμε ότι είναι κομμένος και ραμμένος επάνω της. Όταν πρωτοάκουσα τον δίσκο ήμουν κι εγώ ένας από τους πολλούς που απογοητεύτηκαν, τώρα όμως που τον άκουσα ενορχηστρωμένο σε live και οπτικοποιημένο με τέτοιο τρόπο μπορώ να πω ότι είναι αριστούργημα.
Η εμφάνιση της PJ Harvey ήταν καθηλωτική. Άψογα σχεδιασμένη και εκτελεσμένη στο κάθε της βήμα. Χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού, χωρίς προσπάθειες ξεσηκωμού του κοινού, ένα απολαυστικό θέαμα. Η ίδια δεν χρειάστηκε να συστήσει καν τον εαυτό της στον κόσμο, το έκανε μόνο για την μπάντα της. Μεγάλη σιγουριά στην κάθε της κίνηση, μας άφησε με ανοιχτό το στόμα ουκ ολίγες φορές. Η πιο όμορφη στιγμή για μένα ήταν η ερμηνεία της στο κομμάτι «To bring you my love». Ανατριχιαστική!
Η τελευταία εικόνα του Live ήταν η υπόκλιση της PJ και των μουσικών της στον κόσμο. Μια εικόνα που θα έπρεπε να γίνει ανάποδα. Εμείς να υποκλιθούμε μπροστά σε αυτό που είδαμε. Όπως υποκλινόμαστε στην μουσική θεότητα της PJ Harvey!
—————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…