Η Βιολέτα Ίκαρη, μια ταλαντούχα νέα καλλιτέχνιδα, που έχει ξεχωρίσει µε την µοναδική και ιδιαίτερη χροιά της φωνής της, ερμηνεύει δυο τραγούδια που έχουν την δική τους ιστορία.
Τα τραγούδια “Καστελλόριζό μου” & “Ερημοπούλι (για την Κυρά της Ρω)” γράφτηκαν για την παράσταση “Η Κυρά της Ρω” του Γιάννη Σκαραγκά, σε σκηνοθεσία Σταύρου Λίτινα και με την Φωτεινή Μπαξεβάνη στον ομώνυμο ρόλο.
«Αυτό που με ενθουσιάζει είναι που η ενέργεια μιας ηρωίδας, μπορεί και συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και μετά θάνατον. Η ιστορία της κυράς της Ρω συνεχίζεται χάρη στη Φωτεινή Μπαξεβάνη και τον Γιάννη Σκαραγκά».
Βιολέτα Ίκαρη
Τα τραγούδια κυκλοφορούν με αφορμή την επέτειο του εορτασμού του Καστελλόριζου. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943 το Καστελλόριζο αποτέλεσε το πρώτο κομμάτι Ελληνικής γης που απελευθερώθηκε.
Σημείωμα από τη Φωτεινή Μπαξεβάνη
«Το Καστελλόριζο είναι ο τόπος της καρδιάς μου, και μέσα από εκείνη γράφτηκαν αυτά τα δύο τραγούδια για να ταξιδέψουν το αγαπημένο αυτό νησάκι σε όλες τις καρδιές του κόσμου.
Όλα τα έσοδα από τα τραγούδια θα διατεθούν για την μουσική και θεατρική εκπαίδευση των παιδιών του νησιού μέσω του συλλόγου ΕΝ.Ι.Γ.ΜΑ (Ένωση Ιδεών-Γρίφων-Μαθηματικών) του Καστελλόριζου.
Είναι η δική μου μικρή αλλά εγκάρδια συνεισφορά ως ένας ελάχιστος φόρος τιμής προς τον αγαπημένο και πολύπαθο τόπο της καρδιάς μου: το Καστελλόριζο.
Συμπαραστάτες σ΄αυτό το σκοπό είναι: ο Γιάννης Σκαραγκάς, η Βιολέτα Ίκαρη, και η δισκογραφική εταιρεία Walnut Entertainment.
Για όσους ενδιαφέρονται να στηρίξουν οικονομικά την προσπάθεια αυτή μπορούν να το κάνουν σ’ αυτόν τον λογαργιασμό: https://paypal.me/pools/campaign/114506993505262195
Μεγάλο ευχαριστώ σε όλους!»
Δως μου φτερά να κρατηθώ,
δωσ’ μου μια γη ν’ ανθίσω,
μες το γαλάζιο να χαθώ,
τον πόνο μου να πνίξω.
Αμάν, αχ κι αμάν.
Έλα νησάκι μου, έλα,
Καστελλόριζό μου, έλα,
Με τον καημό σου θ’ ανοίξουμε πανιά.
Φτιάξε ανθρώπους, έλα,
με την ψυχή σου, έλα,
φύσα τραγούδι μου, ταξίδεψε καρδιά.
Αμάν, αχ κι αμάν.
Σαν το κλαράκι στο γκρεμό,
κρέμομαι κι ας πετάω,
στη μοναξιά με πέταξες,
τον κόσμο να φυλάω.
Αμάν, αχ κι αμάν.
Έλα νησάκι μου, έλα,
Καστελλόριζό μου, έλα,
Με τον καημό σου θ’ ανοίξουμε πανιά.
Φτιάξε ανθρώπους, έλα,
με την ψυχή σου, έλα
φύσα τραγούδι μου, ταξίδεψε καρδιά.
Αμάν, αχ κι αμάν.
Ερημοπούλι και πεφταστέρι,
και της ζωής μου λογαριασμέ,
πήρα τη μοίρα μου δεύτερο χέρι,
μα φυλαχτό μου σ’ έχω ουρανέ.
Δεν σου χρωστάω, δεν με χωράω,
να ξερες Θεέ μου πόσο μου φταις,
δεν έχω δάχτυλα για να μετράω,
όσα σου ζήτησα και όσα θες.
Μες το συρτάρι σ’ έχω κραδιά μου,
σ’ έχω κερδίσει σαν μερτικό,
έμεινα μόνη στα όνειρά μου,
την μοναξιά μου φοράω νυφικό.
Δεν σου χρωστάω, δεν με χωράω,
να ξερες Θεέ μου πόσο μου φταις,
δεν έχω δάχτυλα για να μετράω,
όσα σου ζήτησα και όσα θες.
Αυτά που αγάπησα γίναν σημάδια,
κι όσο κι αν θάμπωσαν δεν θα χαθώ,
Θεέ μου όταν κοιτάζεις εσύ από πάνω,
να ξέρεις κάτω κι εγώ σε κοιτώ.
Δεν σου χρωστάω, δεν με χωράω,
να ξερες Θεέ μου πόσο μου φταις,
δεν έχω δάχτυλα για να μετράω,
όσα σου ζήτησα και όσα θες.