Γράφει η Ειρήνη Ζαβιτσάνου
Φωτογραφίες: Γιάννης Τσούμαλης
Σάββατο βράδυ, το τελευταίο του Οκτώβρη, μας βρίσκει στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στον όμορφο και οικείο χώρο της μουσικής σκηνής «Σφίγγα». Σταύρος Σιόλας και Ευτυχία Μητρίτσα βρέθηκαν εκεί για μια και μοναδική εμφάνιση, την οποία δεν θέλαμε με τίποτε να χάσουμε.
Αμφότεροι εκπρόσωποι μιας νέας γενιάς τραγουδοποιών που έχουν κερδίσει επάξια σημαντική θέση τόσο στο μουσικό γίγνεσθαι της χώρας μας, όσο και στις καρδιές μας. Τους γνωρίσαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2006 και ξεχώρισαν. Η μεν Ευτυχία εμφανίστηκε με το τραγούδι «Λίγο πριν ξημερώσει», ο δε Σταύρος με «Της άρνης το νερό», το οποίο απέσπασε και το πρώτο βραβείο.
Να αναφέρουμε ότι δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυο τους συμπράττουν, καθώς, πριν από αρκετά χρόνια, το 2010, εμφανίστηκαν ξανά μαζί, ενώ το καλοκαίρι που μας πέρασε έκαναν από κοινού δύο εμφανίσεις.
Οι δύο καλλιτέχνες, αποκαλύπτοντας επί σκηνής όλα όσα τους ενώνουν, μοιράστηκαν μαζί μας, με κέφι και ενθουσιασμό, τα τραγούδια τους και, αρκετές φορές, μας ξάφνιασαν με τις ιδιαίτερες επιλογές τους, σε μια μουσική παράσταση που, εκτός από την προσωπική τους δισκογραφία, φιλοξένησε τραγούδια από την ελληνική σκηνή που τους έχουν επηρεάσει μουσικά και αισθητικά. Ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα, κατά τη διάρκεια του οποίου ακούστηκαν τόσο παλιές όσο και νέες επιτυχίες.
«Τα αφρικάνικα» είχαν την τιμητική τους, αναδεικνύοντας τη φρέσκια αλλαγή της Ευτυχίας, η οποία μας παρέσυρε στον ρυθμό και, έχοντας εξαίσια σκηνική παρουσία, έβλεπες ότι το απολάμβανε. Βρήκαμε επίσης καταπληκτική την ερμηνεία της στο «Καίγομαι και σιγολιώνω», καθώς ο ήχος και οι μελωδίες του κομματιού σε συνάρτηση με τηχαρακτηριστική φωνή της έδεναν, προσφέροντας μας το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
«Μόνο εσένα θα κρατούσα, αν ξαναζούσα» τραγουδούσε γλυκά η Ευτυχία, αφιερώνοντας αυτές τις «Χίλιες δεύτερες φορές» σε όλα τα ζευγάρια που αντέχουν στον χρόνο, όπως είπε χαρακτηριστικά. Δεν έλειψαν φυσικά και οι επιτυχίες της όπως το «Βγάλ’ το από μέσα σου» και το «Πηγάδι». Αισθαντική η ερμηνεία της, ενώ ήταν καθισμένη στο πιάνο, όταν έπαιξε το «Πέτρινο». Η φωνή της έμοιαζε θαρρείς πιο ώριμη σε αυτό το είδος τραγουδιών, καθώς ο παραδοσιακός ήχος μπλεκόταν και ξεδιπλωνόταν αργά.
Πριν χρόνια, όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Της Άρνης το νερό», μου είχε γίνει εμμονή. Πρόκειται για ένα «μοιρολόι», για ένα αριστουργηματικό κομμάτι που, κάθε φορά που το ακούς, δεν μπορεί να μην σε συγκινήσει και να προκαλέσει ανατριχίλα ώς τα έγκατα της ψυχής σου. Έτσι συνέβη και το Σάββατο το βράδυ στη Σφίγγα. Νότες αισιοδοξίας μας πλημμύρισαν ακούγοντας «Κάθε φορά που τελειώνει ο κόσμος / όταν θα κλαίω θέλω να μου γελάς»… Και μπορεί ο Γιάννης Κότσιρας να έχει απογειώσει το κομμάτι που έγραψε γι’ αυτόν ο Σταυρός Σιόλας, αλλά είναι πραγματικά υπέροχο να ακούς και τον ίδιο τον δημιουργό του τραγουδιού να το ερμηνεύει.
Πέρα από τις δικές του επιτυχίες («Προσμονή, «Βόλτα», «Γεροπλάτανος», «Χωρίς εσένα»), απολαύσαμε τον Σταύρο και σε τραγούδια συναδέλφων του, όπως το «Τι να θυμηθώ» και τις «Μέλισσες». Ο τρόπος με τον οποίο οικειοποιήθηκε τα συγκεκριμένα κομμάτια ήταν άξιος λόγου και μας άρεσε ιδιαίτερα.
Μας ενθουσίασαν τα ντουέτα που ερμήνευσαν οι δυο τους –και αυτά ήταν αρκετά. Ξεχωρίσαμε το «Αν μ’ αγαπάς κι είναι όνειρο / ποτέ να μην ξυπνήσω…» («Τα Λιανοτράγουδα») .Εκεί που σαν γαϊτανάκι μπλέχτηκε η νοσταλγία με το κέφι και οι ερμηνευτικές απογειώσεις ήρθαν να δέσουν με την αστείρευτη διάθεση…
Καθ’ όλη τη διάρκεια του live, Μητρίτσα και Σιόλας άλλαζαν θέση στο πιάνο, δημιουργώντας κάθε φορά ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Σε μια από αυτές τις εναλλαγές, ακούσαμε το «Βρες τρόπο και φύγε», ένα κομμάτι που ακούστηκε για πρώτη φορά και το έχει γράψει ο Σταύρος. Στο ίδιο μοτίβο «Τα εισιτήρια», ένα επίσης δικό του κομμάτι, που περιλαμβάνεται στον τελευταίο δίσκο της Ελεωνόρας Ζουγανέλη, ενώ εκείνος το ερμήνευσε για πρώτη φορά.
Στις εκπλήξεις της βραδιάς περιλαμβανόταν και το… “Happy Birthday”, καθώς ο αγαπημένος ηθοποιός Μιχάλης Μαρίνος, επέλεξε τη «Σφίγγα» και το συγκεκριμένο πρόγραμμα για να γιορτάσει τα γενέθλιά του!
Να αναφέρουμε ότι υπήρχαν και κάποιες –ελάχιστες– επιλογές που μας φάνηκε ότι δεν έδεναν τόσο, όπως «Τα παιδιά της γειτονιάς σου» και το «Σου μιλώ και κοκκινίζεις».
Όταν τελικά περνάς τα «Διόδια», όλα μπορούν να συμβούν… Οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά σου διαφορετικοί, κι εσύ νιώθεις έτοιμος να γκαζώσεις και να δραπετεύσεις… Οι στροφές μπορεί να κρύβουν σπίτια στον παράδεισο και οικόπεδα σε παραλία… Με πολύ πάθος, λοιπόν, αφεθήκαμε και ταξιδέψαμε όπου ονειρευτήκαμε, σε εποχές και θάλασσες, σε ερωτικές ιστορίες και μουσικές λυτρώσεις.
Προς το τέλος λοιπόν του προγράμματος, και αφού είχαμε περάσει τα διόδια, αλλάξαμε πορεία. Οι δύο καλλιτέχνες άρχισαν να ερμηνεύουν ρεμπέτικα και πιο… παραδοσιακά τραγούδια. Εξάλλου, η ελληνική παράδοση αποτελεί και για τους δύο πόλο έλξης. Εκεί που οι ερμηνείες συναντούν το συναίσθημα δημιουργώντας την ιδανική ατμόσφαιρα, ώστε το κέφι να μοιάζει περίσσιο. Τότε ήταν που ακούσαμε τραγούδια από Παπάζογλου μέχρι τα…«Λιανοχορταρούδια».
Ιδιαίτερη μνεία και στην καταπληκτική ορχήστρα που συνόδευε τους δύο καλλιτέχνες επί σκηνής: Ευγενία Πανταζόγλου στα πνευστά, Δημήτρης Καζάνης στο βιολί, Στέλιος Φραγκούς στο πιάνο και Αιμίλιος Μπαριαμπάς στο μπάσο.
Καθώς η Σαββατιάτικη βραδιά κυλούσε όμορφα, η ώρα της κατάνυξης ήρθε και ο Σταύρος Σιόλας, μας κάλεσε να… προσευχηθούμε όλοι μαζί. Έτσι, το «Θεέ μου, μεγαλοδύναμε», έγινε μια «προσευχή» στα χείλη όλων των παρευρισκομένων, η οποία πιστεύω ότι έφτασε… ψηλά εκεί πάνω… Σαν «Αερικό», η ψυχή και η διάθεσή μας πέταξαν ψηλά, κάνοντας το φινάλε να μοιάζει ακόμη πιο όμορφο.
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…