14/8/2014
Γράφει ο Γιάννης Μαυρόπουλος
www.musiccorner.gr
Είναι αυτό που δεν θέλεις να ακούσεις. Και μετά να πιστέψεις. Είναι όμως τόσο εύκολο; Ο θάνατος (όσο μακάβριο και αν ακούγεται) πουλάει και κάποιος πρέπει να φύγει από τη ζωή για να παίξει το όνομά του σε όλα τα ειδησεογραφικά μέσα. Κάτι τέτοιο δεν άγγιξε τον Robin Williams. Γιατί φρόντισε να γίνει γνωστός με άλλους, λιγότερο ριψοκίνδυνους τρόπους. Το βλέμμα του, το γεμάτο ζεστασιά χαμόγελό του και ο αυτοσχεδιασμός του, το πιο ισχυρό όπλο για την καθιέρωσή του τον ανέδειξαν σε έναν ατόφιο κωμικό ηθοποιό. Που μας χάρισε γέλιο. Το γέλιο απότομα χάθηκε και τη θέση του πήρε ένα μεγάλο κρίμα…
Υπέρβαρος στην εφηβεία, μακριά από τα υπόλοιπα συνομήλικα του παιδιά, έπαιζε μόνος του. Παιχνίδια που ύφαινε στο μυαλό του. Η ευρηματικότητά του και οι stand-up παραστάσεις που ξεκίνησε να δίνει μόνος του το 1974 ήταν το εισιτήριο για την ανέλιξή του. Μπήκε στη ζωή μας ως εξωγήινος στο τηλεοπτικό «Μόρκ και Μίντι» και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Σπούδασε Πολιτικές επιστήμες, αλλά και ο ίδιος γνώριζε ότι το μέλλον του βρισκόταν στην υποκριτική. Και το πιστοποίησε στη δραματική σχολή Τζούλιαρντ της Νέας Υόρκης. Το Hollywood δεν ήταν πλέον πολύ μακριά…
Συστήνεται στο ευρύ κοινό με την ταινία «Καλημέρα Βιετνάμ». Η ατμοσφαιρικότητα και τα ανάμεικτα συναισθήματα που αναδύονται από την ερμηνεία του τον ανεβάζουν ψηλά. Αλλά ο Robin Williams δεν είχε ταβάνι. Άδραξε την ευκαιρία και σαν ένας ακόμα σοφός από τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών» παροτρύνει τους μαθητές του να υιοθετήσουν το λατινικό μοτίβο ζωής “carpe diem”. Δεν ήταν μόνο χαρισματικός δάσκαλος . Ήταν ψυχολόγος στον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ» στο πλευρό του Μάτ Ντέιμον, Πήτερ Πάν στο «Κάπτεν Χούκ» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ήρωας που τρεφόταν με σπανάκι (“Popeye”) αλλά και που πετούσε πάνω σε μαγικό χαλί («Αλαντίν»), ακόμα και πατέρας που θα ντυνόταν ηλικιωμένη γυναίκα για να βρεθεί ξανά δίπλα στην οικογένειά του σαν νταντά (“Mrs. Doubtfire” ). Τα έβαλε με ένα ολόκληρο μουσείο στην τριλογία «Μία νύχτα στο Μουσείο» (το τελευταίο μέρος δεν έχει ακόμη προβληθεί στις κινηματογραφικές αίθουσες), έδωσε τη φωνή του σε πιγκουίνο στο «Happy Feet», χάθηκε μέσα σε ένα ασυνήθιστο επιτραπέζιο εξαιτίας μιας στραβής ζαριάς στο «Jumanji», έπεισε με την ψυχρότητά του σε δραματικό ρόλο στο “Insomnia”. Ο Robin Williams διέθετε φιλμογραφία με περισσότερες από 100 ταινίες και έγινε ιδιαίτερα αγαπητός για κάθε ρόλο που υποδύθηκε. Το χαμόγελο του, όμως, δεν άφηνε να βγει προς τα έξω το προσωπικό δράμα που βίωνε.
Ο εθισμός στα ναρκωτικά και στο αλκοόλ συνδυάστηκαν με τα προβλήματα κατάθλιψης που ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει και του στέρησαν τη ζωή. «Η κοκαΐνη είναι ο τρόπος του Θεού να σου λέει ότι βγάζεις πάρα πολλά λεφτά», είχε πει. Το χιούμορ του δεν έσβησε ποτέ και φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετώπιζε τη σχέση του με τα ναρκωτικά. Η απώλεια του συναδέλφου του και πολύ στενού του φίλου, Τζον Μπελούσι, τον ταρακούνησε και τον απομάκρυνε από την επικίνδυνη συνήθεια που έκοψε το 1983. Όμως παραμόνευε ένας άλλος εφιάλτης για τον Robin: Το αλκοόλ, που προσπάθησε πολύ για να κόψει, ξαναμπήκε στη ζωή του. Σε περιόδους δύσκολες, γεμάτες από πολλές ώρες σκληρής δουλειάς. Ήταν ένας τρόπος να ηρεμεί, να ξεχνά την κούρασή του. Τον τραβούσε όμως ακόμα πιο βαθιά στον βούρκο και έτρωγε τα σωθικά και τη ζωή του. Τρεις γάμοι. δύο διαζύγια, τρία παιδιά (ένα από τον πρώτο γάμο και δύο από τον δεύτερο), με τον τρίτο του γάμο με τη Σούζαν Σνάιντερ να βρίσκει τον Robin σε ακόμη μια προσπάθεια να αποβάλλει από τον οργανισμό του το δηλητήριο. Δεν ήταν το αλκοόλ όμως μοιραίο. Η βαριά κατάθλιψη η οποία τον βασάνιζε και τον «σκότωνε» αργά και βασανιστικά, μοιραία ήταν η αφορμή για τον ηθοποιό για να δώσει τέλος στη ζωή του με βίαιο τρόπο.
Ο Robin Williams φεύγει και αφήνει πίσω του πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούμε να σκεφτούμε. Δεν είναι οι δύο Χρυσές Σφαίρες, τα 2 βραβεία EMMY, τα 5 GRAMMY, ούτε ακόμα το Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου που πήρε για την ταινία «Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ»…
…είναι το γέλιο, η χαρά και τα δάκρυα που χάρισε σε όσους μαγεύτηκαν από τις ταινίες του, από τη ζεστασιά του χαρακτήρα του, αλλά και την οξυδέρκειά του. Είναι η αναγνώριση που δέχθηκε από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και τον Γούντι Άλεν, στην οποία δεν δίστασε να υποκλιθεί και ο Μπαράκ Όμπαμα. Είναι το πένθος στο οποίο βυθίστηκε μέσα σε λίγες ώρες ολόκληρο το Hollywood. Μια καταιγίδα κωμικής ιδιοφυίας, όπως τον αποκάλεσε ο Σπίλμπεργκ, που πλέον θα κοσμεί τον παράδεισο…
Καλό σου ταξίδι Robin Williams…