“Απουσιολόγιο” – Για μένα, χωρίς εμένα … 12/4/2012

Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.phonographic-society.com/artists#!__stella-karabakaki
Μ. Πέμπτη 12 Απριλίου 2012
www.musiccorner.gr

Τώρα που έφτιαξε επιτέλους ο καιρός, ήρθε η ώρα να ανέβουν τα χειμωνιάτικα ρούχα, να κατέβουν τα καλοκαιρινά – για ανοιξιάτικα ούτε λόγος, αφού ούτε που θα προλάβει κανείς να τα φορέσει πάνω από μια φορά! – να δούμε ποια θα κρατήσουμε, ποια θα δώσουμε, ποια θα πετάξουμε…

Κι είναι μεγάλη υπόθεση αυτό, μιας και λένε πως από την ντουλάπα κάποιου μπορείς να καταλάβεις πολλά και για τη ζωή του.

Ε λοιπόν εμένα δεν μου αρέσει να πετάω τίποτα.

Αγαπώ τα πράγματα, τα ρούχα, αγαπώ τις αναμνήσεις που κουβαλάνε όλα τους – μονάχα τα παιδιά δεν αγαπώ, άσχετο αυτό βέβαια, αλλά θέλω να το πω κι αυτό επιτέλους χωρίς φόβο και πάθος.

Μου αρέσουν τα παλιά αντικείμενα, οι συνήθειες μου και οι άνθρωποι που γνωρίζω χρόνια τώρα, και λυπάμαι για όλα αυτά που αλλάζουν και αντικαθίστανται από άλλα, που δεν μου αρέσουν και δε θέλω να βάλω στη ζωή μου.

Ποτέ δε συμπάθησα τα mp3 τα ipod και όλα αυτά που ήρθαν και αντικατέστησαν τα ωραία μας cd – για να μην θυμηθώ τώρα και τις κασέτες και δακρύσω, γιατί κι αυτή ήταν μια αλλαγή που δυσκολεύτηκα πολύ να χωνέψω.

Εντάξει, τους δίσκους δεν τους πρόλαβα οπότε ας μην το φτάσουμε ως εκεί το ζήτημα.

Και το video τι καλό και χρήσιμο που ήταν, πάταγες το κουμπάκι και έγραφες την τηλεοπτική σειρά που ήθελες, χωρίς κόπο αλλά με τρόπο. Τώρα έχεις το dvd στο σπίτι, που ανάθεμα κι αν το χρησιμοποιεί πια κανείς, και κάνεις το σταυρό σου μπας και ανεβάσει μια ώρα αρχύτερα το site του mega τη σειρά που έχασες για να δεις το καινούργιο επεισόδιο.

Τα μηνύματα στο κινητό, πόσο ωραία ήταν κι αυτά. Τότε που οι κλήσεις ήταν πανάκριβες και δεν υπήρχαν τα 600 λεπτά ομιλίας προς όλους, και έστελνες μήνυμα για να δώσεις ραντεβού. Και είχες μετά να το χαζεύεις κάθε μέρα όλη μέρα, και να περιμένεις να συναντήσεις αυτόν που έκανε την καρδιά σου να φτερουγίζει – ναι υπάρχουν και τέτοιοι, αν και το φτερούγισμα που φέρνει στην καρδιά μου ένα ντόνατ σοκολάτα δεν κατάφερε ποτέ κανείς να το συναγωνιστεί με επιτυχία!

Κι ύστερα είναι τα βιβλία. Που τα πιάνεις στο χέρι σου, τα πασπατεύεις, τα μυρίζεις, τα ξεφυλλίζεις και μετά τα κουβαλάς μέχρι το σπίτι και τα τοποθετήσεις σαν τρόπαιο στο κομοδίνο σου. Πόσο μαγική είναι η αίσθηση να ακουμπάς το βράδυ στα γόνατα σου ένα βαρύ τόμο και να γυρνάς σελίδα τη σελίδα. Και πόσο απρόσωπο είναι ένα ηλεκτρονικό e-book, που μένει πάντα το ίδιο ό,τι βιβλίο και να διαβάζεις.

Μου αρέσει κάθε παλιό παλτό, όπως αρέσει στο Δάντη και όπως αρέσει και σε όλους εμάς τόσα χρόνια μετά.

Μου αρέσει και το Πάσχα στην Αθήνα, προ κρίσης, και λυπάμαι που πρέπει φέτος να βάλω απουσία.

Και “φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα” …

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…