Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.musiccorner.gr
Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Παρατηρώ τελευταία ότι η παρέα σαν να έχει αρχίσει να αραιώνει… Αναφέρομαι στη δική μου παρέα, αλλά δεν νομίζω ότι αυτή είναι η εξαίρεση – φαίνεται τελικά πως είναι ο κανόνας.

Στην αρχή αραίωνε ύπουλα. Ένας που έφυγε για σπουδές και τελικά δεν γύρισε ποτέ, άλλος που επισκέφτηκε κάποιο φίλο και τελικά έμεινε να δουλέψει μερικούς μήνες που όμως έγιναν χρόνια, τρίτος που γνώρισε το άλλο του μισό κάνοντας τουρισμό και τελικά ξέμεινε στα ξένα γιατί όταν τέθηκε το ερώτημα που-θες-να-μεγαλώσουν-τα-παιδιά-μας η απάντηση ήταν προφανής.

Τώρα όμως το πράγμα έχει σοβαρέψει.

Νομίζω ότι με το ζόρι προλαβαίνω να γιορτάσω τα γενέθλια μου την άνοιξη πριν μείνω …μόνος μου εγώ κι ο πόνος μου! Τώρα όλοι πακετάρουν για κάπου και τα εισιτήρια τους είναι για «απλή μετάβαση» που λέει και το site της Ολυμπιακής.

Κι εγώ, που δεν θέλω να φύγω γιατί είμαι παιδί της συνήθειας και μ’ αρέσει το τζέρτζελο, μ’ αρέσουν τα τσιγάρα τα ποτά και τα ξενύχτια, μ’ αρέσει η θάλασσα κι ο ήλιος στον οποίο ξεροψήνομαι, βλέπω τις συνήθειες μου να με αποχαιρετούν, γιατί ο τόπος μπορεί να έμεινε ο ίδιος αλλά οι άνθρωποι φεύγουν.

Τελικά οι συνήθειες που αγαπάμε είμαστε εμείς ή οι άλλοι;

Θα γίνει άραγε τίποτα αν δεν φύγουμε, αν κρατήσουμε τα χέρια μας σφιχτά και χτυπήσουμε τη μοίρα, ή πιστεύουμε σε κάτι τέτοια τραγικά μελό μονάχα εγώ και η Έλενα;

Παραδέχομαι πως είμαι πολύ προβληματισμένη.

Φαίνεται πως δεν περνάει κρίση μονάχα η χώρα, περνάω κρίση κι εγώ και δυστυχώς αδυνατώ να ρίξω το φταίξιμο στη μέση ηλικία.

Ποια είναι τελικά εκείνα που καθορίζουν το μέλλον μας; Είναι αυτά που επιλέγουμε να κάνουμε ή όσα δεν κάναμε ποτέ; Και πόσο σωστά είναι άραγε όσα αποφασίζουμε με σύμβουλο την απελπισία;

Ανέκαθεν θεωρούσα επικίνδυνες τις βεβιασμένες κινήσεις, αλλά μάλλον η αδράνεια είναι αυτή που προκαλεί τα μεγαλύτερα προβλήματα.

Όταν τα πάντα αρχίζουν να διαλύονται με μαθηματική ακρίβεια, σαν κόκκινα και μαύρα ντόμινο τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο, η κατάσταση κάπως πρέπει να σωθεί έστω και πριν πέσει το τελευταίο κομμάτι.

Με κόκκινη ή μαύρη σημαία, όσοι επιλέξαμε να μείνουμε πρέπει να φέρουμε το μέλλον στα μέτρα μας, γιατί ακόμα κι αν βρούμε τελικά το ταίρι που ψάχναμε ήδη από την εφηβεία, τι στο καλό θα το κάνουμε, αν το μέλλον δεν μοιάζει με τίποτα παραπάνω από ένα σωρό με σκουπίδια;

Απουσιολόγιο!

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. You’re sooo right!!! Δυστυχώς, ο καθένας πρέπει να αποφασίσει μόνος του για το μέλλον του. Σίγουρα θα υπάρξουν θυσίες αλλά… ίσως αυτό να είναι το τίμημα για την ευτυχία! 😉

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here