Γράφει η Στέλλα Καραμπακάκη
www.phonographic-society.com/artists#!__stella-karabakaki
Πέμπτη 8 Μαρτίου 2012
www.musiccorner.gr
Κάπου πήρε το μάτι μου ένα άρθρο αυτές τις ημέρες που έλεγε πολλά σοφά για τη σύγχρονη εποχή, το Φρόιντ, το Μαρξ κι άλλους τέτοιους τύπους, τις θεωρίες τους κλπ κλπ. Επειδή εγώ κάτι τέτοια άρθρα, σε γενικές γραμμές, τα βαριέμαι, κράτησα μονάχα ένα πράγμα που ήταν συμπέρασμα του αρθρογράφου και δεν το είχε βρει σε ξένα κείμενα στο google.
Τη σήμερον ημέρα, οι άνθρωποι που μας περιτριγυρίζουν είναι άνεργοι και αγάμητοι.
Μπορεί με την πρώτη ματιά να μην φαίνεται και πολύ σοφό το συγκεκριμένο συμπέρασμα, αλλά εγώ αφού το συζήτησα για λίγη ώρα με το μόνο αξιόπιστο άνθρωπο που συνηθίζω να συζητώ τους προβληματισμούς μου, εμένα δηλαδή, κατέληξα ότι έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι γύρω μου δεν έχουν ούτε γκομενάκι, ούτε δουλειά. Και είναι μάλλον εξίσου δύσκολο να βρούνε κάτι από τα δυο, οπότε παραιτούνται και δεν ψάχνουν τίποτα στο τέλος.
Όσοι πάλι έχουν το ένα από τα δύο θεωρούν πως αυτό φταίει που τους λείπει το άλλο. Και εξηγούμαι.
Όσοι έχουν δουλειά πιστεύουν πως λόγω της έλλειψης χρόνου δεν μπορούν να βρουν το γκομενάκι το σωστό, το πρόστυχο, και πως ακόμη κι αν το βρουν δε θα μπορέσουν να το κρατήσουν, μιας και δουλεύουν πολλές ώρες και δεν θα έχουν τον απαραίτητο χρόνο να διαθέσουν.
Βλακείες δηλαδή, μιας και στα φοιτητικά τα χρόνια που δουλειά δεν είχαμε και είχαμε γκομενάκια δε θυμάμαι να κρατήσαμε με επιτυχία και τίποτις καλό.
Όσοι πάλι έχουν γκομενάκι αλλά είναι άνεργοι συνήθως ασπάζονται τη θεωρία που λέει πως αδυνατούν να βρουν δουλειά επειδή το ταίρι τους τους τραβά πίσω, τους ζηλεύει και δεν θέλει να ανοίξουν τα φτερά τους και να βγουν στην αγορά εργασίας, όπου τους περιμένουν τόσα άδεια γραφεία για να πάνε να κάνουν καριέρα. Οι πιο ακραίοι δε, υποστηρίζουν πως θα είχαν ήδη φύγει στο εξωτερικό – όπου δεν τους περιμένουν απλώς γραφεία, αλλά διευθυντικές θέσεις, γιατί ξέρετε στο εξωτερικό ακούνε Έλληνας και τρέχουν να σου δώσουν το μισθό πριν ακόμη ξεκινήσεις – αν δεν είχαν το άλλο τους μισό, που θα πέσει να πεθάνει αν το εγκαταλείψουν και πάνε στην ξενιτιά.
Κάτι τέτοια ακούω εδώ κι εκεί και κοντεύουν να μου πέσουν όσα μαλλιά έχουν απομείνει στο κεφάλι μου μετά τη ντεκαπάζ που έκανα μετά μανίας προ διετίας.
Αλήθεια, γιατί χρειαζόμαστε τόσες δικαιολογίες για όλα;
Για το ταίρι που δεν έχουμε, το σεξ που δεν κάνουμε, την ανεργία και το ότι καθόμαστε σπίτι μας και δεν κάνουμε απολύτως τίποτα; Πλην της κρίσης, που φταίει ποικιλοτρόπως για όλα τα παραπάνω, σε κάποιους αρέσει να κάθονται σπίτι τους, να μην κάνουν τίποτα, να φτύνουν όλη μέρα το ταβάνι και να μην ρίχνουν τα στάνταρ τους για να σπιτώσουν κάποιον που θα ξοδεύει τον ελεύθερο του χρόνου προσπαθώντας να τους κάνει τη ζωή πατίνι.
Σ’ όποιον αρέσουμε λοιπόν, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε. Κάποιοι από έμας δεν ήθελαν ούτε εντός ούτε εκτός κρίσης να συνδέσουνε περιθώριο κι ουρανό. Κάποιοι απλώς έχουνε μάθει να χωράνε στο κενό και έτσι γουστάρουνε…
|
|
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…