14/3/2013
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)
Η έναρξη των χειμερινών εμφανίσεων του Γιάννη Χαρούλη είναι γεγονός! Απο τις 11 Μαρτίου, και κάθε Δευτέρα και Τρίτη για 10 παραστάσεις, βρίσκεται στην κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου και από την πρώτη κιόλας μέρα ήμασταν εκεί για να δούμε τι… “μαγγανείες” είχε σκαρφιστεί αυτή τη φορά!
Όπως ήταν φυσιολογικό, πριν από τις 21:00 ακόμα, ο κόσμος είχε κλείσει την οδό Θαρύπου και περίμενε με ανυπομονησία να μπει. Η ώρα δεν είναι ιδιαίτερα νωρίς αφού, καθότι καθημερινή ημέρα η Δευτέρα, το live θα ξεκινούσε στις 22:00. Το περίεργο ήταν ότι πράγματι στις 22:10, ο Γιάννης Χαρούλης και οι μουσικοί του ήταν στη σκηνή! Ομολογώ πως είχα πολύ καιρό να δω live να ξεκινά την ώρα που αναγράφεται στην αφίσα! Από την αρχή λοιπόν, η παρέα του Γιάννη πήρε το πρώτο bonus, καθώς, μπορεί ο κόσμος να ήταν υπερβολικός για το χώρο, αλλά τουλάχιστον δεν κρατήθηκε πολλή ώρα σε αναμονή.
Το καλωσόρισμα πάντα ζεστό, όπως και το χαμόγελό του. Άλλοτε μας τραγουδά “Χίλια καλώς εσμίξαμε”. Αυτή τη φορά μας χαιρέτησε σα συγχωριανούς του, σα μικρά σπιτάκια του χωριού του, που έχουν ξαποστάσει για λίγο στο Σταυρό του Νότου να ακούσουν αυτή τη χειμερινή παρουσίαση των “Μαγγανειών”, της τελευταίας δισκογραφικής του δουλειάς σε συνεργασία με το Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έτσι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ακούσαμε όλα τα κομμάτια του νέου δίσκου, “Ανεμόσκαλα”, “Πλύστρα του ουρανού”, “Μαγγανείες”: ξεσηκωτικά όπως πάντα, με ενορχηστρώσεις τόσο δυνατές που να μην αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο, κανέναν να μην ανατριχιάζει απο τα πνευστά του Κωνσταντή Πιστιόλη ως τη μπότα του Πάνου Τόλιου και το τσέλο του Μιχάλη Πορφύρη. Από την άλλη, ήρθε και η σπλαχνική του «Πέρδικα». Ακόμα κι αν ο δίσκος δεν έχει ούτε ένα χρόνο που κυκλοφορεί επίσημα, όλος ο κόσμος ήξερε απέξω τα κομμάτια, τα είχε ήδη κάνει δικά του και δεν άφηνε ποτέ το Γιάννη μόνο του από τα κουπλέ ως τα ρεφραίν. Οι… μαγγανείες του είχαν πιάσει πολύ καλά τελικά. Μόνο που, ενώ παραδοσιακά οι μαγγανείες έχουν κακοποιό σκοπό, ο Γιάννης μας χάριζε μόνο χαμόγελα εκείνο το βράδυ.
Ειδικότερα στο δεύτερο κομμάτι της βραδιάς, η παρέα αυτή μας άφησε για ακόμη μια φορά με το στόμα ανοιχτό και τα χέρια ψηλά να χειροκροτούν ασταμάτητα, αποδεικνύοντας πόσα πολλά στοιχεία μπορούν να συνδυαστούν επί σκηνής, χωρίς κανένα από αυτά να χάσει την ιδιαιτερότητά του. Στην αρχή ο Γιάννης εμφανίστηκε μόνος του – αν και ποτέ δεν είναι μόνος, πάντα στην αγκαλιά του στέκει το λαούτο του -, κάνοντάς μας να μελαγχολήσουμε για λίγο, φέρνοντας «Ένα γύρο το φεγγάρι» ή τραγουδώντας «Τότε κι εγώ». Αργότερα όμως, τα υπόλοιπα «κοπέλια» παίρνουν πίσω τα όργανα κι ακολουθεί ένα πραγματικό μουσικό «ντελίριο». Το λαούτο, που για ώρα ήταν μόνο του, αγκαλιάζει το κλαρίνο, τη γκάιντα, τη μελόντικα. Αυτά, με τη σειρά τους, αγκαλιάζουν το τσέλο, την ηλεκτρική κιθάρα και τα τύμπανα. Κι είναι πλέον ένα πέρασμα από την Ήπειρο του Κωνσταντή στην Κρήτη του Γιάννη – από το balkan του Κωνσταντή στο rock του Παύλου.
Μιλώντας για τον Παύλο Συνοδινό, και με αφορμή την κυκλοφορία και παρουσίαση του καινούργιου του δίσκου, «Greeklish Babylon», μας χάρισε ένα δικό του κομμάτι, «Ένας μικρός λαός», καθώς και δυο κομμάτια ενός άλλου Παύλου, του Σιδηρόπουλου, όπως «Μη μου μιλάς για τίποτα» και «Το ’69 με κάποιο φίλο».
Συχνά, στις εμφανίσεις του Γιάννη, περιμένουμε να ξεπηδήσει από τα μπροστινά τραπέζια κάποιος καλεσμένος. Με μεγάλη μας χαρά, τη Δευτέρα σηκώθηκε στη σκηνή η Μαρία Παπαγεωργίου, γλυκύτατη, απλή και συμπαθέστατη όπως πάντα. Εκείνη ερχόταν από τα Γρεβενά και ο Γιάννης από την Κρήτη: έπρεπε λοιπόν να τα βρούνε κάπου στα μισά. Με μια υπέροχη φωνή, σαν από γλυκό νανούρισμα και σχεδόν λυρική, μας τραγούδησε τη «Νεράιδα», ένα γρεβενιώτικο κομμάτι.
Η βραδιά ήταν απλά μοναδική, αν και δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από το Γιάννη και τους μουσικούς του. Κι άλλοι καλεσμένοι έφτασαν εκεί μέσα απο τη φωνή του Γιάννη, όπως ο Νίκολας Άσιμος, ο Γιάννης Αγγελάκας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Χρήστος Θηβαίος. Μετά την «καληνύχτα», τα παιδιά βγήκαν στη σκηνή ακόμη δυο φορές. Τα κομμάτια ήταν πολύ δυνατά για το περασμένο της ώρας, ανάμεσα σ’ αυτά τα «Σκουλαρίκι», «Τίγρης», καθώς και το προσωπικό του κομμάτι «Άντε και ξέχασα». Παρόλα αυτά ο κόσμος χόρευε και τραγουδούσε σα να ήταν το πρώτο κομμάτι της βραδιάς, σαν η δύναμή του να κρατούσε για άλλο τόσο.
Αυτό που κρατάω από τα λόγια του Γιάννη εκείνο το βράδυ είναι πως «Παρά τις δυσκολίες αυτόν τον καιρό που διαβαίνουμε, να θυμόμαστε τι καλά που είναι όταν σμίγουμε πού και πού, και να χαμογελάμε». Κι έτσι ακριβώς έγινε. Παρά την ορθοστασία και τη δυσκολία της βολής όλων, εκείνο το βράδυ σμίξαμε.
Η περιγραφή του προγράμματος παραπάνω είναι εντελώς ενδεικτική. Αν λάβουμε υπόψη τις εμφανίσεις του Γιάννη στις μουσικές σκηνές της Αθήνας, μπορούμε να πούμε ότι το πρόγραμμα κάθε βράδυ αλλάζει, ίσως ακόμα και οι ενορχηστρώσεις να διαφέρουν απο εμφάνιση σε εμφάνιση. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, μη χάσετε κάποια από τις επόμενες εμφανίσεις του στο Σταυρό του Νότου! Είμαι σίγουρη ότι θα δείτε ή θα ακούσετε κάτι, που, εγώ ή όποιος άλλος ήταν εκεί τη Δευτέρα, δεν είδε και δεν άκουσε…!
Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…