23/12/2011
www.musiccorner.gr
Γράφει ο Φάνης Κόλλιας
Βρίσκομαι στη στάση του 790 στο Σύνταγμα και περιμένω το λεωφορείο. Ακριβώς μπροστά στη στάση βρίσκεται μία πιάτσα με ταξί. Ξαφνικά 3 παιδιά πλησιάζουν το ταξί που έχει προτεραιότητα. Είναι 2 αγόρια και μία πανέμορφη κοπέλα σε αναπηρικό καροτσάκι. Ένα από τα αγόρια σκύβει προς το παράθυρο και ρωτάει τον οδηγό αν θα τους πάρει. Ο οδηγός, λογικά, απαντάει «Ναι» και το ένα παιδί βοηθάει την κοπέλα να κάτσει στη θέση τού συνοδηγού ενώ ο άλλος διπλώνει το καροτσάκι.
Ο ταξιτζής βγαίνει από το αυτοκίνητο για να ανοίξει το πορτ μπαγκάζ ώστε το παιδί να βάλει μέσα το καροτσάκι… Ενώ λοιπόν ο νεαρός κλείνει το καροτσάκι και το τοποθετεί στο ταξί ο οδηγός γυρίζει στον από πίσω ταξιτζή και του κάνει μία γκριμάτσα σα να του έλεγε «Κοίτα τι γκαντέμης είμαι… Σε μένα έπρεπε να κάτσει αυτή η κούρσα;;;» Ο πίσω οδηγός κάνει κι αυτός νόημα «Ε τι να κάνουμε, υπάρχουν κι αυτά…»
Συμβαίνει πολλές φορές άτομα σε αναπηρικά καροτσάκια, με πατερίτσες κ.α. να πέφτουν θύματα ίσως του χειρότερου είδους ρατσισμού που υπάρχει.
Δεν θα το παίξω “Απόστολος Παύλος” ή κάτι τέτοιο… Κι εγώ τυχαίνει να κοιτάω και να ξανακοιτάω κάποιο άτομο με ειδικές ανάγκες… Αυτό όμως δεν με κάνει πιο έξυπνο. Μπορεί να στέκομαι καλύτερα στα πόδια μου ή να έχω ένα χέρι παραπάνω. Έχω όμως ένα μυαλό λιγότερο! Μία ψυχή πιο άσπλαχνη… Και μία καρδιά που δυστυχώς χωράει μόνο εμένα…
Δευτερόλεπτα μετά, τους λυπάμαι… Το σχήμα του προσώπου μου αλλάζει. Ίσως και να λυγίσει… Για αρκετή ώρα η διάθεση μου παραμένει ίδια… Τους λυπάμαι! Τους λυπάμαι μέχρι και την επόμενη φορά που θα δω κάποιον άλλο «ξεχωριστό» άνθρωπο και θα επανέλθω και πάλι στο πρώτο στάδιο για να πραγματοποιηθεί και πάλι όλος αυτός ο κύκλος που θα φέρει τη λύπη.
Λένε πως δεν θέλουν να τους λυπάσαι. Εγώ λέω πως δεν θέλω να τους λυπάμαι και να μην κάνω τίποτα… Το θέμα δεν είναι να φέρω τον εαυτό μου στη θέση της κοπέλας για να με παρακινήσει η σκέψη να βοηθήσω… Το θέμα είναι να βοηθήσω χωρίς πρώτη, δεύτερη ή τρίτη σκέψη…
Όταν κάνεις μία καλή πράξη δεν αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος;
Όταν βοηθάς έναν τυφλό στο μετρό…
Όταν βοηθάς την γιαγιά να περάσει απέναντι…
Όταν βοηθάς έναν ανάπηρο να ανέβει στο 790…
Δεν αισθάνεσαι πιο όμορφα; Πιο χρήσιμος; Πιο άνθρωπος;;;
Εγώ θέλω να γίνω πιο άνθρωπος……
Από εκείνο το βράδυ σκέφτομαι συνέχεια γιατί δεν τσακώθηκα με τον οδηγό…
Μήπως όμως αυτό έκανε την κοπέλα να αισθανθεί χειρότερα; Δεν ξέρω…
Δεν πρόκειται όμως και να μάθω εάν μένω απλώς στα λόγια…
———–
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…