«Έχει μαστοριά το τραγούδι κι εμένα μ’ αρέσει αυτό το μαστοριλίκι. Κι έχει αυτό το αβαντάζ της αμεσότητας που μπορεί αμέσως να σε πιάσει απ’ την καρδιά. Τσακ, να σε γραπώσει!»…
Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
Music Corner – 2/7/2012
Η ζεστή, χαρακτηριστική φωνή της και τα κινηματογραφικής αισθητικής τραγούδια της, έχουν συνοδεύσει κάποια στιγμή τη ζωή όλων μας. Καλλιτέχνιδα χαμηλών τόνων, η οποία προτιμά να εκφράζεται μέσα από τη δουλειά της, η Αφροδίτη Μάνου επισημοποιεί την ουσιαστική επάνοδό της στο τραγούδι και την επιθυμία της να μας ταξιδέψει ξανά, με μια γιορτή στην Τεχνόπολη, στις 3 Ιουλίου. Παρόντες, θα είναι οι φίλοι της Κώστας Θωμαΐδης, Γιάννης Κότσιρας, Σταμάτης Κραουνάκης, Γιάννης Μηλιώκας, Θάνος Μικρούτσικος, Ευαγγελία Μουμούρη, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ηρώ Σαΐα και Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Με αυτή την αφορμή, η εξαιρετική ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός, μας υποδέχθηκε στο σπίτι της και παραχώρησε στο Music Corner μία συνέντευξη από καρδιάς…
Music Corner: Τι μας ετοιμάζετε για τις 3 Ιουλίου στην Τεχνόπολη;
Αφροδίτη Μάνου: Μετά από ένα βγάλσιμο στα κοινά γύρω στις Γιορτές, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, αποφάσισα ότι θέλω να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, αυτή τη δουλειά που ξέρω και θέλω να κάνω. Ουσιαστικά ζητάω να κάνω μια δυναμική επάνοδο στον χώρο μου και να διεκδικήσω το δικό μου κομμάτι. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω μια μεγαλύτερη, απ’ ό,τι είχα συνηθίσει, συναυλία στην Τεχνόπολη και βεβαίως μια τέτοια συναυλία χρειαζόταν τη στήριξη φίλων. Τη συμμετοχή τους, τη συμπαράστασή τους, την ανταλλαγή της ύλης και της ενέργειας. Ειλικρινά με μεγάλη επιφύλαξη πρότεινα σε κάποιους ανθρώπους να συμμετάσχουν, γιατί και οι ίδιοι έχουν δουλειές πολλές και τρέχουν και η περίοδος που διανύουμε ως χώρα είναι η γνωστή, που ακόμη και κάποιος να είναι λίγο διαθέσιμος, δεν έχει διάθεση να τραγουδήσει. Ωστόσο, η ανταπόκριση ήταν πάρα πολύ μεγάλη απ’ όλους και πάρα πολύ συγκινητική. Και από ανθρώπους που είχα να τους δω δεκαετίες ολόκληρες! Δεν υπήρξε ένας άνθρωπος που να μου απάντησε αρνητικά. Όλοι δέχτηκαν και όσοι δεν θα έρθουν είναι γιατί έχουν δουλειά, είχαν κλεισμένη συναυλία εκείνη την ημέρα κάπου αλλού. Αυτό ήδη για μένα είναι πολύ μεγάλη δύναμη, παίρνω πολύ μεγάλη ώθηση από όλους αυτούς!
Τι θα κάνουμε τώρα στην Τεχνόπολη; Θα τραγουδήσουμε! Μόνο θα τραγουδήσουμε! Παρότι υπάρχουν και οι φίλοι και συνεργάτες μου, οι Ρέππας – Παπαθανασίου, που ουσιαστικά μοντάρουν το πρόγραμμα, το οργανώνουν για να υπάρχει μια λογική και μια ροή, αυτούς όμως τους θέλω γιατί είναι δικοί μου άνθρωποι, τους αγαπώ, τους εμπιστεύομαι και θέλω να είναι εκεί και εκείνη τη βραδιά. Όλοι οι άλλοι είμαστε μουσικοί. Άλλοι μόνο τραγουδάνε, άλλοι γράφουν τραγούδια, άλλοι γράφουν και τραγουδάνε… Στην πλειοψηφία τους θα πουν δικά μου τραγούδια που έχουν ερμηνεύσει για το σινεμά ή σε κάποιο δίσκο. Και περιμένω με μεγάλη λαχτάρα και μεγάλη χαρά τη βραδιά αυτή!
Music Corner: Της δώσατε και τον τίτλο «Πού Πας Καραβάκι με Τέτοιον Καιρό;» …
Αφροδίτη Μάνου: Ε, βέβαια! Είναι ο τίτλος του τελευταίου CD που έβγαλα το 1994 και έκτοτε δεν έχω ξαναβγάλει. Διότι το καραβάκι παραδέρνει δεξιά κι αριστερά και δεν μπορεί να βρει πού θα καταλήξει! Και επειδή με μια σχετική αίσθηση χιούμορ υπάρχει μια αντιστοιχία σε αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα, σε όλους μας δηλαδή, βρήκα ότι είναι ο πιο κατάλληλος τίτλος.
Music Corner: Πού το βλέπετε να πηγαίνει αυτό το καράβι τώρα και με όλα όσα έχουν γίνει τις τελευταίες ημέρες, μετά και από το αποτέλεσμα των εκλογών;
Αφροδίτη Μάνου: Το βλέπω να πηγαίνει σε άγνωστα νερά. Ξέρες καραδοκούν δεξιά κι αριστερά, είναι τα ρεύματα μυστήρια, τα μποφόρ πολλά… Είναι πολύ δύσκολη η φάση που ζούμε, το ξέρουμε όλοι, αλλά τη βλέπω και ως μια πρόκληση. Πιστεύω ότι θα υπάρξει μία αναγέννηση. Δεν γίνεται αλλιώς! Είμαστε πολύ βαθειά πια και δεν μπορεί, σιγά σιγά θα πρέπει πάλι να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε. Κι όταν λέω σιγά σιγά, δεν ξέρω αν αυτό θα το προλάβω εγώ και η δική μου η γενιά που είμαστε σε πολύ μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για όσα έχουν συμβεί σε αυτή τη χώρα και είναι κρίμα. Νομίζω όμως ότι τα νέα παιδιά συνειδητοποιούν τις εξαρτήσεις και τις προκαταλήψεις που έχουμε εμείς και εύχομαι και πιστεύω ότι θα τις αποφύγουν και δεν θα ξανακάνουν τα ίδια λάθη. Φυσικά λάθη θα γίνονται -γιατί άνθρωποι είμαστε και κάνουμε λάθη-, φυσικά θα υπάρχουν απατεώνες, φυσικά θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να εκμεταλλευτούν και να κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους –πάντα θα υπάρχουν αυτά…
Music Corner: Το θέμα είναι και πώς χειρίζεται ο καθένας από μας το δικό του το καράβι, έτσι δεν είναι;
Αφροδίτη Μάνου: Φυσικά! Θα συμφωνήσω απερίφραστα μαζί σου! Οι άλλοι διαλύανε τη χώρα κι εμείς κοιμόμασταν και τους αφήναμε! Είμαστε σαφέστατα συνυπεύθυνοι για όλο αυτό που συμβαίνει. Νομίζω όμως ότι πλέον καταλαβαίνουμε τι έχει συμβεί και αυτό είναι μια αρχή. Γι’ αυτό ο κόσμος, από τα περσινά Χριστούγεννα μπορώ να σου πω, ζει σιωπηλά, χωρίς φασαρία. Εγώ ζω εδώ, δίπλα στη Μεσογείων, και πριν από τρία χρόνια ήταν αφόρητη η κατάσταση. Το σπίτι που είχα πάρει στην αρχή ήταν μια χαρά και ψηλά και δεν άκουγα τίποτα, μετά …κορναρίσματα, ιστορίες, βρισιές. Εδώ και ενάμιση χρόνο, ο άλλος πάει αμίλητος στη δουλειά του, δεν κορνάρει, δεν κάνει εξυπνάδες…
Music Corner: Ίσως να είναι και δυσθυμία λόγω της όλης κατάστασης αυτό…
Αφροδίτη Μάνου: Αυτό είναι σίγουρο! Αλλά όταν έχεις και αυτή την ενοχή δεν έχεις κάτι να πεις. Και είμαστε πολλοί άνθρωποι που είμαστε σιωπηλοί…
Music Corner: Με τί μπούσουλα νομίζετε ότι μπορούμε να πάμε παραπέρα και να χαράξουμε ρότα;
Αφροδίτη Μάνου: Με τη σκέψη, την ορθή κρίση, την προσπάθεια να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται! Και θα πρέπει να το απαιτήσουμε και από τους κυβερνώντες και από τους αντιπολιτευόμενους να μας διαφωτίσουν για το τι ακριβώς συμβαίνει. Όσο ξέρουν κι αυτοί, γιατί κι αυτοί μη φανταστείς ότι ξέρουν και πολλά πράγματα. Ο καπιταλισμός περνάει μια κρίση την οποία δεν είναι σε θέση να την ελέγξει ούτε ο ίδιος κι αυτό συμβαίνει παγκόσμια. Με άλλα χαρακτηριστικά στην Αμερική, με άλλα στην Ευρώπη, πάντως η κρίση αυτή δεν φαίνεται να είναι υπό έλεγχο, ακόμη και από τους μεγάλους συν-Ευρωπαίους μας. Έτσι θέλει σκέψη, θέλει ενημέρωση…
Music Corner: Σας έχει εμπνεύσει όλη αυτή η κατάσταση για να γράψετε καινούργια πράγματα;
Αφροδίτη Μάνου: Ναι… Ένα περίεργο πράγμα! Και η κατάσταση και η αντιστοιχία της δικής μου ξηρασίας και της προσωπικής μου χρεωκοπίας με το τι συμβαίνει γύρω μου, κάνει να ανθίζει κάτι μέσα μου. Νομίζω ότι είμαι σε καλό δρόμο για τον επόμενο γύρο!
Music Corner: Είχατε πει κι όλας, ότι η δημιουργία για εσάς προέκυψε ως ανάγκη, όταν είδατε ότι δεν υπήρχαν πράγματα που σας εξέφραζαν απόλυτα κι έτσι αποφασίσατε να γράψετε η ίδια…
Αφροδίτη Μάνου: Έτσι ακριβώς έγινε…
Music Corner: Άλλωστε, όλοι οι άνθρωποι που ασχολείστε με την Τέχνη και δημιουργείτε, απευθύνεστε σε πολύ κόσμο και μπορείτε πιθανόν να γίνετε οδηγοί για καλύτερα πράγματα…
Αφροδίτη Μάνου: Μπορούμε να γίνουμε φορείς, όχι οδηγοί. Δεν μπορεί η Τέχνη να υποκαταστήσει μια ωρίμανση του κοινωνικού συνόλου. Μπορεί να βοηθήσει, μπορεί να απαλύνει λίγο τον πόνο, μπορεί να τα κάνει λίγο πιο εύκολα τα πράγματα. Ειδικά η μουσική, που από την αρχαιότητα μέχρι την εναλλακτική ιατρική έχουν γίνει μελέτες για τον θεραπευτικό της χαρακτήρα. Όντως η μουσική έχει ένα μαγικό πράγμα, το οποίο ίσως άλλες μορφές τέχνης δεν το έχουν. Αυτό όμως περισσότερο μπορεί να συμβάλλει στην παραμυθία, στην παρηγοριά για τον άνθρωπο. Εντάξει, άμα βγεις στη διαδήλωση, θες να πεις κι ένα τραγούδι του Θεοδωράκη! Αλλά ο καλλιτέχνης και ο μουσικός δεν μπορεί να είναι αυτός που θα αλλάξει από μόνος του τα πράγματα.
Music Corner: Για να δανειστώ έναν στίχο που έχετε γράψει και που φαντάζομαι ότι πολλοί έχουν χρησιμοποιήσει τον τελευταίο καιρό, αυτό το «Να γίνει ένα ωραίο μπαμ» … Σε αυτήν την εποχή, τί νομίζετε ότι μπορεί να το προκαλέσει;
Αφροδίτη Μάνου: Νομίζω ότι έγινε το μπαμ. Απλώς δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη τι καταστροφή έχει φέρει αυτή η έκρηξη. Τώρα δεν ξέρω αν θα γίνει και το επόμενο, όπως στους σεισμούς έχουμε και τον μεγάλο μετασεισμό, μπορεί. Αλλά νομίζω ότι αυτό το μπαμ έγινε διότι διαλυθήκαμε.
Music Corner:Είστε όμως αισιόδοξη για το μετά…
Αφροδίτη Μάνου: Είμαι αισιόδοξη διότι δεν σταματάει η ζωή! Ούτε η Ιστορία σταματάει επειδή εμείς κάνουμε βλακείες. Εδώ άνθρωποι σκοτώνονται, αφανίζονται, πόλεμοι γίνονται και η ζωή συνεχίζεται, μεγαλώνουν γενιές και γίνονται ξανά τα ίδια πράγματα. Αλίμονο αν σταματήσει η ζωή επειδή τα ‘κάναν θάλασσα οι τραπεζίτες απανταχού της γης! Φυσικά επειδή η Ελλάδα είναι μια πολύ φτωχή χώρα κι επειδή μας τα πήραν όλα, δεν έχουμε πια τίποτα, θα περάσουμε πάρα πολύ άσχημα, αυτό είναι δεδομένο. Αλλά τουλάχιστον θα το περάσουμε όλοι μαζί. Κάτι πάει να γίνει, δηλαδή. Διακρίνω μια αίσθηση ότι έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον, που αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό.
Music Corner: Να επιστρέψουμε στα καλλιτεχνικά και να μου πείτε δύο λόγια παραπάνω για τη συνεργασία σας με τον Μιχάλη Ρέππα και τον Θανάση Παπαθανασίου; Είστε άλλωστε από τις λίγες συνθέτριες που έχουν γράψει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο…
Αφροδίτη Μάνου: Είμαι πάρα πολύ τυχερή, γιατί δεν γίνονται και πολλές ταινίες στην Ελλάδα, μιας και είναι μια πολύ ακριβή μορφή τέχνης, και χάρη στα παιδιά έκανα «Το Κλάμα Βγήκε απ’ τον Παράδεισο». Γνωριστήκαμε στις αρχές τις δεκαετίας του ’90 και γίναμε φίλοι επειδή εκτιμούσε ο ένας τη δουλειά του άλλου. Έτσι η όποια φιλία μετά στην πορεία μας, είχε ως βάση την αλληλοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη. Τα παιδιά αγαπούσαν τη δουλειά μου πάρα πολύ και τους άρεσαν οι ιστορίες μου, γιατί κι αυτοί είναι ιστοριογράφοι, μυθοπλάστες, παραμυθατζήδες… Ήθελαν λοιπόν κάτι αντίστοιχο και μου είχαν εμπιστοσύνη γιατί ως τότε, πριν να γνωρίσω τα παιδιά, δεν είχα ασχοληθεί ούτε με το θέατρο ούτε με το σινεμά. Είχαν περισσότερη εμπιστοσύνη κι από μένα, το διαβλέψανε ότι θα μπορούσα να το καταφέρω αυτό το πράγμα με βάση τα στοιχεία που είχαν απ’ τις ήδη υπάρχουσες δουλειές μου. Πριν συνεργαστούμε με τα παιδιά, έκανε ο Σταμάτης Φασουλής τη μετάφραση στον «Βιολιστή στη Στέγη», μια παράσταση του Κώστα Τσιάνου με τον Γρηγόρη Βαλτινό, η οποία έκανε τεράστια επιτυχία. Συζητούσαν για τους στίχους κι ενώ με τον Σταμάτη γνωριζόμαστε πολύ περισσότερα χρόνια, ήταν ο Μιχάλης Ρέππας που του είπε «Γιατί δεν λες στην Αφροδίτη να σου κάνει τη μετάφραση των στίχων;». Από κει ξεκινήσαμε και μετά από δύο χρόνια περάσαμε στο «Δυόμιση Φόνοι κι Ένα Μπουλντόγκ» που ήταν μια φάρσα, αλλά εκείνοι ήθελαν μεγαλεπήβολα να διασκευάσω …Όφενμπαχ! Αυτά συνήθως δεν γίνονται από έναν πρακτικό μουσικό όπως εμένα, αλλά το ‘κανα τελικά και αυτό! Και μετά περάσαμε στο «Κλάμα» που είχε πολύ μεγάλο όγκο δουλειάς. Ανακαλύψαμε δε ότι οι ρυθμοί μου είναι πιο αργοί από τους δικούς τους και ότι με το που τους έρχεται η ιδέα πρέπει να ενημερωθώ αμέσως για να αρχίσω να κάνω κι εγώ τα δικά μου. Ήταν πρωτόγνωρο για μένα γιατί έπρεπε να εμπνευστώ από τα τραγούδια του παλιού ελληνικού κινηματογράφου χωρίς να τα αντιγράψω, οι άνθρωποι τους οποίους σατιρίζαμε δεν έπρεπε να πυροβοληθούν… Όλα έγιναν από σκοπιά μεγάλης αγάπης και νοσταλγίας και, στο κάτω κάτω της γραφής, είναι άνθρωποι που έκαναν τη δουλειά τους, δικαιώθηκαν μες στον χρόνο και δεν μπορεί κάποιος να κάνει μια καριέρα βρίζοντας τις προηγούμενες γενιές. Αυτό ήθελε πολύ λεπτές ισορροπίες και ήταν κάτι που έπρεπε να το προσέξουμε και τα παιδιά στην ταινία και εγώ στα τραγούδια. Νομίζω ότι τα πήγαμε καλά, γιατί και όλοι οι παλιοί στους οποίους αναφερθήκαμε μας αντιμετώπισαν με γλύκα και αγάπη.
Music Corner: Θεωρώ ότι σας ταιριάζει πάρα πολύ το σινεμά, γιατί στα περισσότερα τραγούδια σας υπάρχουν πολύ χαρακτηριστικές εικόνες. Σε συνδυασμό και με τη φωνή σας, ταξιδεύεις σαν να βλέπεις ένα μικρό ταινιάκι…
Αφροδίτη Μάνου: Κάτι μου βγήκε με την εικόνα από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω. Νομίζω ότι και η μουσική μου έχει τέτοια στοιχεία περιγραφικά. Δεν έχει έναν χαρακτήρα, προσπαθώ να φορέσω τα ρούχα αυτού του πράγματος που κάνω. Είναι λίγο χαμαιλεοντισμός αυτό, αλλά εμένα μ’ αρέσει, γιατί είναι σαν να παίζω έναν καινούργιο ρόλο κι εγώ η ίδια.
Music Corner: Πριν από δύο χρόνια είχατε εμφανιστεί ως guest στον Ζυγό με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Γιάννη Κότσιρα, ενώ τον χειμώνα στο Γυάλινο, όπως προαναφέρατε, κάνατε κάτι πιο προσωπικό με το «Πάμε Κοπέλες» …
Αφροδίτη Μάνου: Εκεί είχα τα δικά μου τραγούδια σε πολύ μεγάλη κλίμακα, με στοιχεία θεατρικά από τους συνεργάτες μου, τον Μιχάλη και τον Θανάση, και με δύο υπέροχες κοπέλες, την Ηρώ Σαΐα και την Ευαγγελία Μουμούρη –η μία τραγουδίστρια και η άλλη ηθοποιός και τραγουδίστρια. Μάλιστα με την Ηρώ θα συνεχίσουμε και θα κάνουμε μερικές συναυλίες φέτος το καλοκαίρι μετά την Τεχνόπολη. Πιστεύω ότι όπως ο Βασίλης ο Παπακωνσταντίνου θα μπορούσε να είναι η αρσενική μου έκφραση, η Ηρώ είναι η κοριτσίστικη μου έκφραση αυτή τη στιγμή. Είναι μια τραγουδίστρια με πολύ καλή φωνή, με χαρακτήρα στη φωνή της, πολύ καλή ερμηνεία και λέμε να συνεχίσουμε να κάνουμε συναυλίες μαζί.
Music Corner: Η ανάγκη σας να εμφανιστείτε και να εκφραστείτε μετά από καιρό, προέκυψε μέσα από τις συνθήκες της εποχής;
Αφροδίτη Μάνου: Πρέπει πια να αφήσω κατά μέρος οτιδήποτε άλλο γιατί θα με φάει το μαράζι! Αυτό θα ήταν το λάθος. Εάν πια δεν συνέχιζα, κινδύνευα να πάθω μαρασμό. Καλώς ό,τι έγινε έγινε ως τώρα -υπήρξαν και λόγοι υποκειμενικοί με τις αρρώστιες που είχα στην οικογένεια, τους θανάτους κι όλα αυτά τα πράγματα- αλλά τώρα πια κι εγώ θέλω να κάνω αυτό που ξέρω. Νομίζω ότι μπορώ να είμαι χρήσιμη και να βοηθήσω με τον τρόπο μου, όπως ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που μπορεί να προσφέρει.
Music Corner: Η δημιουργία, όπως προείπαμε, σας προέκυψε ως ανάγκη. Το να ασχοληθείτε με το τραγούδι ήταν κάτι που το θέλατε από νωρίς ή ήρθε κι αυτό στην πορεία;
Αφροδίτη Μάνου: Το ήθελα από μικρή, δεν γινόταν αλλιώς. Τραγουδούσα από πάρα πολύ μικρή και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Music Corner: Σε αυτή τη διαδρομή με τα όμορφα τραγούδια και τις σημαντικές συνεργασίες, θεωρείτε ότι η επιτυχία σας στέρησε κάτι;
Αφροδίτη Μάνου: Όχι. Ίσα ίσα εγώ της στέρησα της καριέρας μου γιατί είμαι πολύ μυστήριος άνθρωπος, βαριέμαι, νευριάζω κι όλα αυτά τα πράγματα. Οι επιλογές μου ήταν συνειδητές και δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτές σε γενικές γραμμές, είμαι σε αρμονία με τις επιλογές μου. Υπάρχουν πράγματα που σε άλλη περίπτωση δεν θα ήθελα να τα κάνω, αυτό εξυπακούεται…
Music Corner: Υπάρχει πάντα και κάποιο κέρδος απ’ τα λάθη, έτσι δεν είναι;
Αφροδίτη Μάνου: Όντως, αλλά δεν έχω πράγματα να με τρώνε επειδή τα ‘κανα έτσι και όχι αλλιώς.
Music Corner: Υπάρχει κάτι που έχετε ως απωθημένο, κάποια συνεργασία ίσως;
Αφροδίτη Μάνου: Ξέμεινα στις συνεργασίες. Νομίζω ότι και να βοηθηθώ μπορώ και να βοηθήσω νέους ανθρώπους. Θα ήθελα μια συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Δεν ξέρω τί τύπου. Μπορεί να είναι μια μουσική παράσταση, γιατί και ο ένας και ο άλλος είμαστε αυτάρκεις -αυτό που γράφουμε το τραγουδάμε κιόλας- αλλά θα μ’ άρεσε πάρα πολύ ένα αλισβερίσι με τον Σταμάτη Κραουνάκη. Είναι από τους συνθέτες της νεότερης γενιάς που εκτιμώ και θαυμάζω γιατί είναι πολύ θαρραλέος, πολυπράγμων, μέσα σε όλα, πέραν του ότι έχει ταλέντο και γράφει ωραιότατα τραγούδια. Χαίρομαι ιδιαίτερα που θα είναι κι αυτός στη συναυλία στην Τεχνόπολη, γιατί δεν είχαμε και καμία σχέση πριν. Θα ήθελα επίσης να δώσω τραγούδια σε ανθρώπους, τα οποία παλιότερα τα ‘γραφα πάρα πολύ αργά, αλλά τώρα νομίζω ότι οι ρυθμοί μου και με την τριβή μέσα απ’ το θέατρο, έχουν επιταχυνθεί, μπορώ να είμαι πιο παραγωγική. Αυτή την παρέα και τη συναναστροφή θα ήθελα να τη συνεχίσω.
Music Corner: Δεν θέλω να σας βάλω σε διαδικασία να μου πείτε ποιους νέους καλλιτέχνες ξεχωρίζετε, διότι σίγουρα θα αδικήσουμε ή θα ξεχάσουμε κάποιον…
Αφροδίτη Μάνου: Για υποκειμενικούς λόγους, όντας σε απόλυτη αποχή από τη δουλειά μου τα τελευταία πέντε – έξι χρόνια, δεν τους ξέρω και όλους ακόμα, δεν είμαι ενημερωμένη. Και δεν θέλω να αδικηθούν νέοι άνθρωποι που ξεκινάνε μέσα σε τόσο αντίξοες συνθήκες. Ουσιαστικά δεν υπάρχει δισκογραφία. Ο καθένας μαζεύει κάποια φράγκα και προσπαθεί να κάνει ένα δίσκο, κάτι που να μείνει, να το ‘χει και η μαμά του, να το ‘χει και αυτός, αλλά έχουν χαθεί οι τρόποι διανομής αυτού του υλικού. Όλοι μας ξέρουμε τι γίνεται στο Internet, όλοι μας κατεβάζουμε, και θα πρέπει αυτό το πράγμα να βρεθεί ένας τρόπος να ελεγχθεί. Γίνονται προσπάθειες και είμαι και σ’ αυτό αισιόδοξη. Αν ο καλλιτέχνης έχει τη δουλειά του και την εκθέτει στο site του ο κόσμος που θα τον ακούσει δεν θα διστάσει να δώσει τα χρήματα στον ίδιο, όταν ξέρει ότι δεν τα παίρνει η εταιρεία ή οποιοσδήποτε επιτήδειος. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό ρουτίνα, καθεστώς, χρειάζεται χρόνο. Οι νέοι άνθρωποι δεν ξέρουν από που ν’ αρχίσουν. Βλέπω πώς αγωνίζονται μόνο και μόνο να γνωρίσουν κάποιον, να κάνουν ένα live… Πόσο μάλλον όταν γράφεις κιόλας και θέλεις με κάποιον τρόπο να τα δώσεις σε κάποιον… Και ποιος θα ‘ναι αυτός ο κάποιος, αφού δεν υπάρχει παραγωγός, δεν υπάρχει εταιρεία και υπάρχουν ανταγωνισμοί; «Να τα δώσω σ’ αυτόν; Μήπως με ζηλέψει και δε με βοηθήσει;». Υπάρχει μια νεφελώδης και σκοτεινή ιστορία για τα νέα παιδιά και δεν θα ‘θελα ποτέ να αδικηθεί κάποιος και να του δημιουργηθούν αναστολές στις επιλογές του.
Music Corner: Αν και μάλλον θα έπρεπε να ρωτήσουμε τον Λουκιανό Κηλαηδόνη που το έχει γράψει, έχει αλλάξει κάτι σήμερα στη «Μια Μέρα Μιας Μαίρης»;
Αφροδίτη Μάνου: Μπα, όχι! Χωρίς να είμαι μαμά η ίδια, νομίζω ότι με το που γίνεσαι μητέρα αυτό σε σφραγίζει. Μια σύγχρονη γυναίκα, κι αυτό θα ισχύει για τις επόμενες γενιές ακόμα παραπάνω, δεν μπορεί να κάθεται στο σπίτι και να φροντίζει τα παιδιά. Θέλει και να δουλέψει και να δείξει την προσωπικότητά της κι έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει αυτό. Η μισή νομίζω όμως είναι στη δουλειά της και η μισή είναι στο σπίτι με το τηλέφωνο, «Τί κάνει το παιδί;». Οπότε αυτό το πράγμα δεν αλλάζει πολύ. Το μυστικό αυτού του τραγουδιού ήταν ότι κάτι έπιασε. Στην αρχή έλεγα, αν το ακούσει κάποιος μια φορά, ξέρει το τέλος, άρα δεν θα θέλει να το ξανακούσει. Αυτή την εντύπωση είχα και το συζητούσα με τον Λουκιανό. Τελικά όμως λειτουργεί σαν λύτρωση. Η ταύτιση των περισσοτέρων γυναικών με τη συγκεκριμένη κυρία Μαίρη Παναγιωταρά έχει έναν λυτρωτικό χαρακτήρα. Είναι κλασικό τραγούδι!
Music Corner: Τα τραγούδια που γράφετε η ίδια, δημιουργούνται συνήθως όταν είστε ακόμη φορτισμένη συναισθηματικά;
Αφροδίτη Μάνου: Ποτέ! Πάντα εν ψυχρώ!
Music Corner: Υπάρχει κάτι που να σας εμπνέει περισσότερο ή εξαρτάται από τις συνθήκες κάθε φορά;
Αφροδίτη Μάνου: Η έμπνευση δεν είναι ένα περίεργο πράγμα που σου ‘ρχεται απ’ τον ουρανό, παρότι μοιάζει να είναι έτσι. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος γράφει ή ζωγραφίζει ή οτιδήποτε άλλο, όταν κλείνει κάποιος προσωπικός του κύκλος και κατασταλάζει. Εγώ αυτή τη στιγμή ακόμα, είμαι σε μία φάση, ειλικρινά σας το λέω, που δεν ξέρω τί ρούχα θέλω να αγοράσω. Φοράω τώρα τρία χρόνια τα ίδια ρούχα -μαύρα T shirt και παντελόνι- γιατί με βόλεψε αυτό το πράγμα και τώρα νιώθω ότι θέλω να φύγω απ’ αυτό, παρότι το μαύρο το θέλω και μ’ αρέσει, κάτι μου δίνει… Δεν έχω βρει δηλαδή τον χαρακτήρα μου στην εξωτερική μου εμφάνιση. Δεν ξέρω ποιος είναι ο καινούργιος μου εαυτός ακόμη. Με αυτήν την έννοια χρειάζομαι λίγο ακόμα χρόνο να κατασταλάξουν οι ιδέες μου για να γράψω τα τραγούδια μου. Είναι σαφές ότι είμαι πάρα πολύ κοντά. Έχω πάρει απόφαση ότι έχω μεγαλώσει, έχω πάρει απόφαση ότι έχω κιλά, ότι έχω χάσει τρένα… Όλα αυτά τα πράγματα έχουν μπει στα κουτάκια τους, έχω ηρεμήσει μέσα μου. Πρέπει αυτό να βγει και προς τα έξω, να φανώ κιόλας, ώστε να μπορέσω και να τα γράψω αυτά τα πράγματα.
Music Corner: Σε μια πρόσφατη συνέντευξή σας, είπατε «Τραγουδάω για να μη φοβάμαι». Φοβάστε πολλά πράγματα γενικά ή είναι ανάλογα με τη στιγμή;
Αφροδίτη Μάνου: Είναι η εποχή και είναι και η δική μου ιδιαίτερη περίπτωση του ανθρώπου που είναι μοναχικός και δεν εμπιστεύεται κατά βάθος να στηρίζεται σε άλλους ανθρώπους. Εκτός απ’ τη δουλειά φυσικά, αλλά αυτό δεν είναι η ζωή μας μόνο! Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία έχω να φοβάμαι στις μέρες μας και δεν έχω και πολύ κόσμο γύρω μου για να με βοηθήσει. Ξέρεις, είναι σαν τα παιδιά που στο σκοτάδι μιλάνε για να ακούνε μια φωνή και είναι η δικιά τους…
Music Corner: Τι σας κάνει να ελπίζετε;
Αφροδίτη Μάνου: Το γεγονός ότι είμαι άνθρωπος της παρέας, είμαι κοινωνικός άνθρωπος και το ότι οι άνθρωποι που έχασα θα αντικατασταθούν μέσα στη ζωή μου. Εννοώ σαν επαφή –οι άνθρωποι που έφυγαν δεν μπορούν να αντικατασταθούν, κανένας δεν μπορεί να τους υποκαταστήσει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν φίλοι που μ’ αγαπάνε, δεν θα υπάρξουν κι άλλοι που θα μ’ αγαπήσουν και θα τους αγαπήσω και μπορούμε να ‘χουμε τις σχέσεις μας, τις παρέες μας…
Music Corner: Υπάρχει κάτι που ονειρεύεστε για εσάς, είτε επαγγελματικά είτε προσωπικά;
Αφροδίτη Μάνου: Αυτό που ονειρεύομαι είναι να μπορέσω να δώσω με όσο το δυνατόν καλύτερο τρόπο να γίνει κατανοητό τι έχω μέσα μου ως άνθρωπος. Χρωστάω ακόμα. Ακόμα δεν είμαι τόσο ανοιχτή, δεν είμαι τόσο ειλικρινής, είμαι κλειστός άνθρωπος. Παρότι φαίνεται ότι είμαι ανοιχτός και μαρτυράω τα φύλλα μου, ωστόσο έχω κι άλλα, τα οποία κάποια στιγμή πρέπει να τα αρθρώσω, να τα πω. Και ενδιαφέρον μπορεί να έχουν και για μένα λύτρωση θα είναι. Θέλω να τα πω όλα, θέλω να με καταλάβουν οι άνθρωποι. Δεν θέλω να φύγω απ’ αυτή τη ζωή και να μην έχω γίνει κατανοητή. Θέλω να ξέρουν οι άνθρωποι, τουλάχιστον αυτοί που είναι γύρω μου, γιατί είμαι αυτή που είμαι!
Music Corner: Έχω την αίσθηση ότι οι δημιουργοί μέσα από το έργο τους πάντα μας λένε πράγματα για τους ίδιους και μας βοηθούν να καταλάβουμε πράγματα για μας, για παράδειγμα σε στιγμές που ταυτιζόμαστε με ένα τραγούδι. Κι αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο που κάνετε και στον εαυτό σας και σε μας…
Αφροδίτη Μάνου: Αυτό είναι αλήθεια. Και το τραγούδι επειδή ναι μεν είναι ταπεινή μορφή τέχνης αλλά πολύ άμεση, την έχει αυτήν τη δύναμη και γλιτώνει ψυχές. Ένας τραγουδοποιός δεν είναι απαραίτητο να ‘χει τελειώσει το ωδείο, ούτε την αρμονία να γνωρίζει σώνει και καλά. Πρέπει να είσαι μουσικός βεβαίως, αλλά η τέχνη μας είναι ταπεινή… Είναι ωραίο γιατί έχει μαστοριά το τραγούδι κι εμένα μ’ αρέσει αυτό το μαστοριλίκι. Κι έχει αυτό το αβαντάζ της αμεσότητας που μπορεί αμέσως να σε πιάσει απ’ την καρδιά. Τσακ, να σε γραπώσει!
Music Corner: Σ’ αυτό το καινούργιο κεφάλαιο που ξεκινά τώρα καλλιτεχνικά για σας, και φαντάζομαι και στη ζωή σας, θα βάζατε κάποιον τίτλο ή θέλετε να το δείτε λίγο ακόμη;
Αφροδίτη Μάνου: Ξέρω ‘γω; Θα αρκεστώ ακόμα στο «Που Πας Καραβάκι με Τέτοιον Καιρό». Μου φτάνει αυτή τη στιγμή…
——————-
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…