26/2/2013
Γράφει ο Σέργιος Κουκουλάγκος
Φωτογράφηση: Χαρά Γερασιμοπούλου
www.musiccorner.gr
(Χορηγός Επικοινωνίας)

Την Παρασκευή, μία από τις πιο βροχερές μέρες των τελευταίων δεκαετιών, ξεκίνησε  τις εμφανίσεις του στην Αρχιτεκτονική, όπου και θα συνεχίσει να εμφανίζεται κάθε Παρασκευή, ο Ορφέας Περίδης στο πλαίσιο της χειμερινής του περιοδείας. Πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που συμπληρώνει φέτος 20 χρόνια στη δισκογραφία και αποτελεί έναν από τους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς της γενιάς του έχοντας διαγράψει μία λαμπρή πορεία στο χώρο και διαθέτοντας στο ενεργητικό του πολλές σημαντικές συνεργασίες.

Βασική επιδίωξη της μουσικής του παράστασης, όπως ο ίδιος τόνισε στην αρχή του προγράμματος, ήταν να προκύψει ένας ακουστικός ήχος με εξαιρετική απλότητα. Μάλιστα, αυτή η επιδίωξη ήταν και ο κύριος λόγος επιλογής των μουσικών που τον πλαισιώνουν, της Εύας Ατματζίδου στα έγχορδα, του Αλέξανδρου Ιακώβου στο βιολί και της Εύης Κανέλλου στα κρουστά. Αναφερόμενος δε στη συζήτηση για το τι είναι σημαντικότερο σ’ ένα τραγούδι, ο στίχος ή η μουσική, υποστήριξε το δεύτερο…

Λίγο μετά τις 11 κι ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει την Αρχιτεκτονική, προβλήθηκαν στη σκηνή φιγούρες του θεάτρου σκιών υπό τους ήχους ενός χιουμοριστικού τραγουδιού για τα τεκταινόμενα. Αμέσως μετά, βγήκε στη σκηνή ο Ορφέας Περίδης με την κιθάρα του για να μας τραγουδήσει το ακυκλοφόρητο τραγούδι του «Ρεμάλι πατέρα» που αποτελεί έναν παραλληλισμό με τη σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας. Ακολούθησε ο «Ιούλιος», ένα κομμάτι που ξεχωρίζει από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Ονειροπόλων μόχθοι», το οποίο είναι αφιερωμένο στους νέους κάτω των 20 ετών.

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με παλιότερα τραγούδια του καλλιτέχνη μεταξύ των οποίων «Ο Ρομπέν των καμένων δασών», «Τα τραγούδια μου τα Αμερικάνικα» που βασίζεται σε μία μαντινάδα ενός Κρητικού (με την κορυφαία μουσική έκφραση σύμφωνα με τον Περίδη «όλοι τα ίδια λέγανε, την ίδια αγάπη κλαίγανε») που με κάποιες προσθήκες έγινε ένα τραγούδι που μιλά για την οικουμενικότητα της αγάπης και της μουσικής. Ακολούθησαν το «Αχ να σε δω» που ζέστανε για τα καλά την ατμόσφαιρα και το «Παραμύθι» για να αποχωρήσει για λίγο ο Ορφέας δίνοντας τη σκυτάλη στην Εύα Ατματζίδου, η οποία είπε τρία τραγούδια (ένα ακυκλοφόρητο με τη συνοδεία του Ορφέα κι άλλα δύο από το «Μάταιο ροζ», τον πρώτο της προσωπικό δίσκο, με το «Η πόλις εάλω» να ξεχωρίζει).

Στη συνέχεια, ο καλλιτέχνης πήρε τη φλογέρα του για να μας ταξιδέψει με τους μελωδικούς ήχους του «Για πού το ‘βαλες καρδιά μου» που τραγούδησε όλο το μαγαζί, όπως ακριβώς συνέβη και με το «Βαλς» που ήταν το επόμενο κομμάτι. Στη συνέχεια, τα φώτα έπεσαν στον Αλέξανδρο Ιακώβου, ο οποίος ερμήνευσε το ντουέτο με το Διονύση Τσακνή «Ο χειρότερος μου εχθρός» από τον πρώτο του δίσκο «Κάτι καινούριο απ’ τα παλιά» κι ένα ηπειρώτικο που μας εκμυστηρεύθηκε ότι τραγούδαγε κάθε μέρα ο παππούς του στη γιαγιά του. Το πρώτο μέρος έκλεισε με το «Ζηλεύει η νύχτα», με εξαιρετικό παίξιμο στην εισαγωγή του κομματιού από τον Αλ. Ιακώβου στο βιολί.

Μετά από ένα δεκαπεντάλεπτο διάλειμμα, ξεκίνησε το δεύτερο μέρος του προγράμματος όπου μετά τα δύο πρώτα τραγούδια («Φεγγάρι» και «Ο ίσιος δρόμος» σε ποίηση Κωστή Παλαμά), ο Ορφέας Περίδης ζεστάθηκε για τα καλά και ξεδίπλωσε όλο του το μουσικό ταλέντο προσφέροντας μία υπέροχη μουσική παράσταση σε όσους ήρθαν να τον ακούσουν από κοντά.

Ξεκινώντας με τα «Τσιγάρα» και το «Μάτια μου», αλλά κυρίως μετά το (για άλλους προφητικό, για άλλους πάντα επίκαιρο) «Εθνικό έλλειμμα» ξεσήκωσε το κοινό που τον συνόδευε στα τραγούδια του. Ακολούθησαν η «Υλαγιαλή» και οι μεγάλες επιτυχίες «Κάτι μου κρύβεις» και «Γιατί πολύ σ’ αγάπησα» για να συνεχιστεί το πρόγραμμα με το «Στις αγορές», όπου ο τραγουδοποιός έκανε ιδιαίτερη μνεία στη φιλία του με το Σωκράτη Μάλαμα.

Με το κέφι να έχει ανάψει για τα καλά, ο Ορφέας τραγούδησε «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια», για να έρθουν δύο από τα πιο γνωστά και αγαπημένα του κομμάτια, η «Φωτοβολίδα» και το «Φεύγω». Σε εκείνο το σημείο, άρχισαν οι αυτοσχεδιασμοί και η παρέκκλιση από το tracklist καθώς οι παραγγελίες έπεφταν βροχή κι ο καλλιτέχνης δεν ήθελε να χαλάσει χατίρι στους θαυμαστές του. Έτσι, ερμήνευσε την «Κυψέλη», την «Κοιλάδα των Τεμπών» και τις «Αλυσίδες» για να αποχωρήσει με τα «Ρωσικά μου μάτια» και το «Ένεκα βύθισης του πλοίου».

Ωστόσο, το κοινό είχε άλλη άποψη κι έπειτα από λαϊκή απαίτηση επέστρεψε μόνος, κάθισε σε μία καρέκλα κι έπαιξε με την κιθάρα του τρία τραγούδια που επιθυμούσε ο κόσμος για να κλείσει στις 3 ακριβώς, οριστικά αυτή τη φορά, το πρόγραμμα, μαζί με τους μουσικούς με το «Αυτός που πάει τη ζωή» και μία αυτοσχέδια μαντινάδα.

Με αυτόν τον τρόπο, έκλεισε μία υπέροχη μουσική παράσταση με την υπογραφή του Ορφέα Περίδη και των συνεργατών του, η οποία δεν πρέπει να άφησε παραπονεμένο κανέναν από όσους ήρθαν και απόλαυσαν ένα ηχητικό αποτέλεσμα εξαιρετικής απλότητας και υψηλής ποιότητας…

Αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live


***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here