«Ό,τι πιο δυσεύρετο υπάρχει σήμερα είναι η αλήθεια»…

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαρία Αβραμίδου
Φωτογράφηση: Δώρα Παναρίτη
Music Corner – 17/10/2012

Η Ηρώ είναι καλλιτέχνις με προσωπικότητα, εντός και εκτός σκηνής, η οποία ωστόσο επιλέγει να κινείται σε χαμηλούς τόνους και να δίνει συνεντεύξεις μόνο όταν υπάρχει κάποιος επαγγελματικός λόγος. Η δική μας συνομιλία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τις unplugged εμφανίσεις της στον «Ιανό» όλα τα Σάββατα του Οκτωβρίου. Το Music Corner τη συνάντησε σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας και η ταλαντούχα τραγουδοποιός μοιράστηκε μαζί μας σκέψεις και συναισθήματα για τη δουλειά της, την κοινωνία, την Τέχνη, αλλά και τον εννιάχρονο γιο της, Γιώργο…

Music Corner: Το live που επέλεξες να παρουσιάσεις στον «Ιανό» είναι πολύ ιδιαίτερο. Νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που θα τολμούσαν εύκολα να εμφανιστούν επί σκηνής μόνο με ένα πιάνο και να είναι τόσο εκτεθειμένοι…
Ηρώ: Νομίζω ότι γενικά δεν υπάρχουν καλλιτέχνες στην Ελλάδα που να μπορούν να στηρίξουν ένα live τελείως μόνοι τους, ειδικά με ένα πιάνο, το οποίο, καλώς ή κακώς είναι ένα δύσκολο σχετικά όργανο. Για μένα όμως η συνέχεια του σώματός μου είναι το πιάνο. Κι αυτό γιατί από πάρα πολύ μικρή έχω ξεκινήσει σπουδές και είχα και μια πολύ καλή πορεία –ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, με υποτροφίες. Έχω μια άνεση, λοιπόν, αλλά, αν βάλω στη ζυγαριά το πιάνο και τη φωνή, το πρώτο αδικείται γιατί είμαι τραγουδίστρια και το βάρος μου πέφτει εκεί. Συνήθως παίζω «τυφλό σύστημα», χωρίς να κοιτάζω, αλλά αυτό μου στερεί πάρα πολύ από τη δεξιοτεχνία και απ’ ό,τι θα μπορούσα να δώσω. Μέχρι το σημείο που μπορώ να το κάνω, νομίζω ότι το κάνω αξιοπρεπώς. Το κάνω, άλλωστε, πάρα πολλά χρόνια και τον τελευταίο καιρό το επανέφερα ως κομμάτι μέσα στο πρόγραμμά μου. Υπάρχει δηλαδή συνήθως ένα μικρό μέρος του προγράμματος όπου τραγουδώ μόνο με πιάνο, αντί να είμαι απλά όρθια στη σκηνή. Αυτό το μέρος το θεωρώ και ως το πιο ουσιώδες για την επαφή μου με τον κόσμο. Δεν ξέρω πώς ακριβώς γίνεται αυτό, αλλά όταν είμαι στο πιάνο νιώθω ότι ο κόσμος ξαφνικά έρχεται πιο κοντά μου. Ο καλλιτέχνης παύει να είναι αυτό το «ίνδαλμα» στη σκηνή και γίνεται ένας άμεσος «επικοινωνός» που βρίσκει τρόπο να πει τα δικά του πράγματα. Για μένα δεν παίζει ρόλο μόνο η μουσική, αλλά να υπάρχει και λόγος, ένας διάλογος με το κοινό. Αυτό είναι κάτι φοβερά κινούμενο, διότι ποτέ δεν ξέρεις πώς θα αντιδράσει ο άλλος. Δεν ξέρεις την απάντηση που θα πάρεις, οπότε δεν γνωρίζεις και τον αντίλογο που θα δώσεις. Γενικά είμαι αθυρόστομη και ετοιμόλογη στις αντιδράσεις μου, αλλά το τελικό αποτέλεσμα εξαρτάται και από τον κόσμο, ο οποίος πολλές φορές δεν έχει το μέτρο και, όταν κάποιος έχει πιει και λίγο, μπορεί και να το χάσει τελείως. Υπάρχει όμως η μαγεία της μοναδικότητας της αντίδρασης του κόσμου, που είναι κάθε φορά άλλη και εξαρτάται από την ψυχική του διάθεση.
(σημ. Music Corner: Δείτε ρεπορτάζ από την εμφάνιση της Ηρούς στον Ιανό, εδώ: http://www.musiccorner.gr/?p=56116)

Music Corner: Γενικά σου αρέσει να πειραματίζεσαι, να δοκιμάζεις καινούργια πράγματα;
Ηρώ: Ναι, δοκιμάζω! Ενώ κάθε πρόγραμμά μου έχει έναν γενικό μπούσουλα -έναν οδηγό, αν θέλεις- στην πορεία αλλάζει πάρα πολύ. Στην πρώτη μου παράσταση τώρα, ας πούμε, δεν είπα ούτε ένα λαϊκό τραγούδι. Μπορεί το Σάββατο που έρχεται να πω, γιατί έτσι βλέπω να κυλάει το πρόγραμμα ή γιατί απλά έτσι μου την έδωσε! Καλλιτέχνης γαρ!

Music Corner: Είναι ωραίο να υπάρχουν απρόβλεπτα στοιχεία, ειδικά για τον κόσμο που σε έχει ξανακούσει…
Ηρώ: Ο κόσμος που έρχεται να με δει γενικά, είναι σε μεγάλο ποσοστό κόσμος που έρχεται συχνά να με δει, ένα σταθερό κοινό δηλαδή. Το οποίο δεν έρχεται γιατί είναι fan μου μόνο. Δεν τους βλέπω σαν fans γιατί «fans» είναι ένας μαζικός χαρακτηρισμός που δεν μου αρέσει για τους ανθρώπους. Το fan club, παρόλο που όλοι έχουμε με έναν τρόπο, είναι κάτι το οποίο ηχεί στ’ αφτιά μου μια αίσθηση μάζας, απρόσωπη, που δεν μ’ αρέσει. Επίσης δεν έχω στο μυαλό μου ότι πρέπει να τους κάνω να διασκεδάσουν, να τραγουδήσουν και να γελάσουν. Δεν είναι απαραίτητο αυτό, γιατί αυτό που κερδίζει ο κόσμος από αυτό το μοναχικό live που είναι πιάνο-φωνή, είναι η χαρά του να βιώνει κάτι αληθινό. Ό,τι πιο δυσεύρετο υπάρχει σήμερα είναι η αλήθεια. Κι αυτό τολμώ να πω ότι το καταγγέλλω και για όλη τη νέα γενιά τραγουδιστών. Ακούω εξαιρετικές φωνές, βλέπω εξαιρετικές παρουσίες, αλλά στα παιδιά σήμερα ψάχνω να ανακαλύψω την αλήθεια και δεν την παίρνω. Δηλαδή, παίρνω μια πολύ ωραία φωνή, πολύ ωραία ερμηνεία, αλλά την αλήθεια τους, αυτή που σε βαράει εδώ μέσα στην καρδιά, δεν την έχω εντοπίσει. Δεν κατηγορώ τα παιδιά, αλλά είναι μια εποχή απόλυτης ισοπέδωσης και απόλυτης άρνησης των πάντων. Έχουμε εκμηδενίσει τα πάντα, οπότε εκ των πραγμάτων η αλήθεια έχει αλλοιωθεί, έχει εκφυλιστεί, υπάρχουν πια εκατομμύρια αλήθειες. Έτσι λοιπόν η νέα γενιά που έχει σαν δοσομετρητή αυτόν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας είναι πολύ λογικό να μην μιλά με αλήθεια. Εγώ που είμαι λίγο μεγαλύτερη, είμαι και λίγο πιο καχύποπτη σε αυτό που βλέπω απέναντί μου. Τα νέα παιδιά δεν έχουν τέτοιου είδους καχυποψία γιατί αυτό είναι το status: Εικόνα, ομορφιά, χαμόγελο, καθαρές δημόσιες σχέσεις, αν τους ενοχλήσει κάτι δεν το λένε στον άλλον… Αποκαλούμε «αγάπη» τις δημόσιες σχέσεις που δίνουμε και παίρνουμε υπερβολικά. Αν ξέρεις τί πραγματικά είναι αγάπη, τότε γνωρίζεις και το βάρος της ευθύνης του να αγαπάς ή να μην αγαπάς. Και τότε δεν αγαπάς τόσο πολύ εύκολα. Δεν αγαπάς τον πρώτο δημοσιογράφο που συναντάς! Μπορεί να με κατηγορήσει κάποιος ότι είμαι δύστροπη, αλλά μου αρέσει πολύ ό,τι συμβαίνει να το νιώθω γιατί έτσι έχει και άλλη αξία. Έτσι, αν μια μέρα σε κάποια παράσταση μου ‘χει συμβεί κάτι και δεν έχω διάθεση, γιατί να μη σου δείξω αυτό που νιώθω;

Music Corner: Νομίζω ότι, όταν ο καλλιτέχνης σου επικοινωνεί αυτό που έχει μέσα του, εκείνη τη στιγμή εισπράττει από σένα άμεση κι αληθινή ανταπόκριση…
Ηρώ: Αυτή είναι και η διαφορά: Το πώς εισπράττεις κάτι όταν σε χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά! Ή το πώς χρειάζομαι τη μαγεία των στίχων, τη μαγεία των φώτων, τη μαγεία του στίχου για να σου πω κάτι. Αν ακούσεις τις μεγάλες μορφές της τζαζ, την Ella Fitzgerald ας πούμε, η γυναίκα αυτή σε έξυνε κατευθείαν στο βαθύτερο σημείο της ψυχής σου και τραγουδούσε με τόση απλότητα λες και έπλεκε! Αυτή τη μαγεία νομίζω ότι οι νέοι την ψάχνουν κι εύχομαι να την ανακαλύψουν γιατί εμένα δεν με πείθουν. Και μπορεί κάποιος να πει, «Έλα τώρα, από ζήλεια το κάνει!». Δεν μπήκα ποτέ μου σε διαδικασία του ανταγωνισμού, να βλέπω τί κάνει ή τί δεν κάνει ο άλλος και να το μιμηθώ ή όχι.

Music Corner: Ποιο χαρακτηριστικό σου νομίζεις ότι σε κάνει να ξεχωρίζεις;
Ηρώ: Με την περίπτωσή μου συμβαίνει κάτι παράδοξο: Οι εμπορικοί με λένε ποιοτική και οι ποιοτικοί με θεωρούν εμπορική! Εντάξει, η ενορχήστρωσή μου καμιά φορά μπορεί να είναι pop, αλλά δεν κάνω το ίδιο πράγμα που κάνει ο Ρουβάς, ούτε αυτό που κάνει ο Τσαλίκης. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τους ανθρώπους, αλλά δεν κάνουμε το ίδιο πράγμα. Έτσι είμαι εγώ, ήμουν πάντα αληθινή, αυτό που είμαι και τίποτε παραπάνω. Και το τίμημα απ’ αυτό είναι το να ισορροπώ ανάμεσα στις «ταμπέλες» που βάζουν οι άλλοι για μένα –ελληνικό φαινόμενο είναι αυτό, άλλωστε. Το ότι είμαι ο εαυτός μου, μου έδωσε την ελευθερία να μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Δηλαδή, αν σήμερα αποφασίσω ότι θέλω να συνεργαστώ με τον Ρουβά, δεν θα με κατηγορήσει κανείς γι’ αυτό, γιατί προσπαθώ να κάνω επιλογές που δεν επιτρέπουν στους άλλους να με κατηγοριοποιήσουν εύκολα. Δεν θέλω να μπορούν να μου κολλάνε απλά μία ταμπέλα, θετική ή αρνητική. Δυσκολεύεται πολύ ο κόσμος να το κάνει αυτό για μένα και χαίρομαι διότι, ενώ οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι είμαι μια τραγουδίστρια με πολύ καλή φωνή, ουσιαστικά κανείς δεν μπορεί να με τοποθετήσει κάπου.

Music Corner: Νομίζω ότι, αν και προέρχεσαι από οικογένεια που είχε σχέση με τη μουσική, δεν σκεφτόσουν εξ αρχής να ασχοληθείς με αυτήν…
Ηρώ: Η μαμά μου ήταν μουσικός και σπούδαζα πιάνο και θεωρητικά από πολύ μικρή ηλικία. Αν και είχα έμφυτη τάση για τη μουσική, ποτέ στη ζωή μου δεν σκέφτηκα να γίνω τραγουδίστρια, ούτε πιανίστρια. Μου άρεσε και το ‘κανα για μένα. Ήθελα να γίνω εισαγγελέας. Ευτυχώς που δεν έγινα, σώθηκε ο κόσμος! Στην ηλικία που είμαι μου επιτρέπεται να το πω κι ας φανεί ότι περιαυτολογώ, ότι με διακρίνει μία ακεραιότητα, η οποία είναι πολύ χαρακτηριστική στην προσωπικότητά μου. Θα ήμουν, λοιπόν, πάρα πολύ αυστηρή εισαγγελέας γιατί είμαι αμείλικτη! Ευτυχώς το επάγγελμα που διάλεξα στην πορεία με βοήθησε πολύ γιατί η φύση μου είναι φοβερά μοναχική και εσωστρεφής. Μέσα από τη μουσική μπορώ να επικοινωνήσω τα συναισθήματά μου γιατί είμαι βαθειά συναισθηματικός άνθρωπος. Η ακεραιότητα ωστόσο δεν βοηθάει στη δουλειά μας –σήμερα προέχουν οι δημόσιες σχέσεις, η ικανότητα ελιγμού… Πράγματα που σιγά σιγά έμαθα αναγκαστικά να κάνω, αλλά και πάλι πολύ οριακά. Εξακολουθώ να μην μπορώ να πουλήσω κάτι που δεν είμαι. Όμως με τα χρόνια έφυγε ο θυμός μου για κάποια πράγματα που συμβαίνουν γύρω μου και κατάλαβα ότι ο καθένας κάνει αυτό που νομίζει.

Music Corner: Σε βοήθησε σε αυτό το γεγονός ότι έγινες μητέρα; Είδες κάποια πράγματα διαφορετικά μέσα από το βλέμμα του γιου σου;
Ηρώ: Πάρα πολύ! Η ύπαρξη ενός παιδιού στη ζωή μιας γυναίκας την αλλάζει. Ο γιος μου, μου έμαθε να έχω όρια, γιατί μέχρι να έρθει στη ζωή μου ήμουν αγρίμι. Με μαλάκωσε πολύ, με έκανε πολύ τρυφερή και όλα λειτούργησαν με το ένστικτο. Με καθοδηγούσε μόνος του. Με τη βοήθεια του παιδιού αρχίζεις και αυτοκριτικάρεσαι κι έτσι αρχίζει και η αυτογνωσία. Μαλακώνεις απέναντι στο παιδί και απέναντι στην κοινωνία γιατί σκέφτεσαι «εκεί θα ζήσει αύριο ο γιός μου».

Music Corner: Η δική μας κοινωνία με όλα αυτά που ζούμε σήμερα τί σε κάνει να σκέφτεσαι;
Ηρώ: Προσωπικά πιστεύω ότι το χρήμα, που είναι ο θεός της εποχής εδώ και δεκαετίες, και ο καταναλωτισμός, είναι μια κατάσταση τόσο ψεύτικη, τόσο κίβδηλη και τόσο εικονική που νομίζω ότι εάν το πάρουμε χαμπάρι θα γελάμε πάρα πολύ με όλο αυτό. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι η ανθρώπινή φύση ως φύση -απογύμνωσέ την απ’ τα ρούχα της, απ’ το βάψιμό της, απ’ τα πάντα- δεν έχει στο DNA της το χρήμα, τα χρηματιστήρια, τα ομόλογα… Αυτή λοιπόν είναι η μοναδική μου ελπίδα: Ότι η ανθρώπινη φύση θα πετάξει από πάνω της αυτό το σάρκωμα που έχει φυτρώσει στο κορμί της -ή που το ‘βαλε η ίδια, δεν έχει σημασία ποιος το εμφύτευσε. Αυτό δεν παύει να είναι ξένο σώμα και η φύση του ανθρώπου θα το πετάξει με έναν τρόπο. Δεν ξέρω ποιος θα είναι -μπορεί να είναι πόλεμος, μπορεί να είναι η καταστροφή όλων των τραπεζών και της οικονομίας παγκοσμίως-, πάντως με κάποιον τρόπο θα απαλλαγούμε απ’ αυτό το σάρκωμα που λέγεται καταναλωτισμός και χρήμα. Διότι οι πραγματικές ανάγκες είναι αυτές της ψυχής. Νομίζω ότι έχουμε αρχίσει σε κάποιον βαθμό να το συνειδητοποιούμε αυτό και να είμαστε και λίγο επιθετικοί απέναντι σε προκλητικές συμπεριφορές επίδειξης πλούτου. Είναι υγιής αντίδραση αυτή. Βέβαια, θα σου πει ο άλλος «Εγώ δούλεψα και τα ‘βγαλα!». Ναι, ρε φίλε, αλλά σε μια κοινωνία που ο άλλος δεν έχει να φάει κι εσύ έχεις όλα αυτά, κάτι δεν πάει καλά…

Music Corner: Υπάρχουν πράγματα που σου λέει ο γιος σου και σε βάζουν σε διαδικασία να ξανασκεφτείς τα δεδομένα σου ή να θυμηθείς πάλι πράγματα και συμπεριφορές που είχες ξεχάσει;
Ηρώ: Ο Γιώργος μου πετάει κάτι ατάκες που μοιάζουν άσχετες αλλά νομίζω ότι είναι μεγάλες φιλοσοφίες! Λέει, ας πούμε, «Μαμά, ξέρεις κάτι; Η σκιά μου είναι ο άγγελός μου!». Για μένα είναι τρομερά βαθύ αυτό που λέει: Η σκιά του, το εγώ που δεν βλέπει αλλά υπάρχει, είναι ο άγγελός του. Επίσης μου ‘χει πει την ατάκα «Ηράκλειτος»: «Μαμά, όλα είναι νερό!» «Πού το άκουσες, αγόρι μου εσύ, αυτό;», του λέω. «Μα κοίταξε γύρω σου! Δεν είναι όλα νερό;» Τα μικρά παιδιά έχουν έναν σοκαριστικά αφοπλιστικό τρόπο να βλέπουν τα πράγματα.

Music Corner: Τα παιδιά είναι ίσως και ένας λόγος να μας κάνουν να ελπίζουμε σε καλύτερο μέλλον…
Ηρώ: Είμαι λίγο επιφυλακτική ως προς αυτό. Κοιτάζω την ψυχή του Γιώργου πόσο καθαρή είναι και πόσο τη βρομίζουμε κάθε μέρα που περνάει. Με κακία, με ανταγωνιστικότητα… Ακόμη και στο σχολείο κάθε λέξη που διαβάζει είναι καθοδηγημένη και είναι σοκαριστικό αυτό. Δεν ξέρω, λοιπόν, κατά πόσο η νέα γενιά μπορεί όντως να δώσει ελπίδα…

Music Corner: Μέσα από την τέχνη μπορεί να προκύψει κάποια διέξοδος ή η λειτουργία της είναι κυρίως παρηγορητική;
Ηρώ: Η τέχνη είναι το μοναδικό ανθρώπινο δημιούργημα που διαχωρίζει τον άνθρωπο από τη ζωώδη φύση του, αλλά και το μοναδικό κομμάτι της ζωής του ανθρώπου που τον τραβάει απ’ την αυτοκαταστροφή του. Είμαστε το μόνο ον πάνω στη γη που σκέφτεται αυτοκαταστροφικά από την ώρα που γεννιέται μέχρι την ώρα που πεθαίνει. Η τέχνη και η αρμονία εν γένει, όχι μόνο μέσα στη μουσική, μπορεί να προσφέρει διεξόδους. Βέβαια και αυτή η κακομοίρα έχει γίνει βιομηχανικό προϊόν, κι αυτή είναι κατευθυνόμενη πολλές φορές…

Music Corner: Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι playlists των ραδιοφώνων;
Ηρώ: Μα δεν είναι γελοίο το πώς λειτουργεί όλο αυτό;

Music Corner: Ναι! Ένα τραγούδι, όσο ωραίο κι αν είναι, όταν το ακούς συνεχώς για 50 μέρες στη σειρά, στο τέλος μάλλον θα το βαρεθείς.
Ηρώ: Και το αντίστροφο: Ένα χάλια τραγούδι, αν το ακούς συνεχώς, θα σου κολλήσει, σαν πλύση εγκεφάλου.

Music Corner: Δεν θα ήταν, λοιπόν, καλύτερο, οι εταιρείες να στέλνουν στους παραγωγούς τα CD και να τους λένε «Ακούστε αυτή τη δουλειά και παίξτε όποια τραγούδια σας αρέσουν»;
Ηρώ: Μα δεν γίνεται αυτό! Δεν ακούει κανείς τίποτε πια! Ένας σοβαρός λόγος -και τους δικαιολογώ σε αυτό- είναι ότι και η κουτσή Μαρία πλέον βγάζει δίσκο! Τους έρχονταν λοιπόν 30 CD την ημέρα. Τί θα πρωτοακούσεις και τί θα αφομοιώσεις; Ποιος έχει τον χρόνο να το κάνει αυτό; Ο χρόνος έχει καταλύσει τα πάντα στη ζωή μας. Πας διακοπές, για παράδειγμα, και σκέφτεσαι τί θα κάνεις τον χειμώνα. Αυτομάτως έχεις ακυρώσει τις διακοπές σου! Αν δεν έχεις τη δυνατότητα να «κλείσεις» κάθε σκέψη και να πεις «Τώρα, ζω το τώρα!», τελείωσες!

Music Corner: Πώς ορίζεις την επιτυχία;
Ηρώ: Η επιτυχία καταρχήν πρέπει να έχει μια δόση ευτυχίας για να ‘χει νόημα. Η ευτυχία για να ‘χει νόημα πρέπει να μην καταστρατηγείται, παρεμποδίζεται ή πιέζεται από άγχος, φιλοδοξίες, χρήμα και οτιδήποτε αλλοιώνει την έννοιά της. Ακούω πολλές φορές να λένε «Η ευτυχία για τον καθένα είναι προσωπική και ξεχωριστή». Φούμαρα! Η ευτυχία είναι απλά πράγματα. Μπορείς να πεις, «Ευτυχία για μένα είναι να ‘χω πέντε κότερα!». Κι αν δεν έχεις και δέκα φίλους να μοιραστείς τα κοτεράκια σου, ρε φίλε, τί σόι ευτυχία έχεις; Ευτυχία για τον γιο μου είναι να παίζει με τους φίλους του στο δωμάτιό του, χωρίς να τον ενδιαφέρει ούτε τί παιχνίδια θα έχει ούτε πόσα, αρκεί να είναι με τους φίλους του. Η επιτυχία, λοιπόν, κρίνεται από τον χρόνο και μόνο απ’ αυτόν. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, την επιτυχία την αναγνωρίζεις στο πέρας της ζωής σου. Πολλές φορές λένε, «Α, αυτός έκανε επιτυχία!» Και λέω, «Ρε παιδιά, αυτό σε είκοσι χρόνια θα κριθεί, όπως κι εμείς κρίναμε την επιτυχία της προηγούμενης γενιάς». Η επιτυχία κρίνεται από τον χρόνο ζωής της και όχι από το μέγεθός της…

Music Corner: Παίζει και ρόλο το πώς διαχειρίζεται κάποιος μια επιτυχία;
Ηρώ: Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση… Η διαχείριση της επιτυχίας είναι εξίσου δύσκολη με τη διαχείριση της αποτυχίας γιατί η παρακμή είναι ό,τι πιο σκληρό μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος. Ό,τι είδους παρακμή κι αν είναι αυτή: Στο σώμα, στην ομορφιά, στο χρήμα, στη δόξα, στην επιτυχία… Η δύναμη της προσωπικότητας και της ψυχής ενός ανθρώπου κρίνεται από το αν μπορεί να βάλει στη θέση μιας παρακμής την ακμή κάποιου άλλου πράγματος. Γιατί τίποτε δεν φεύγει χωρίς να έρθει κάτι άλλο και τίποτε δεν έρχεται χωρίς να φεύγει κάτι άλλο. Είναι η αρμονία για την οποία μιλούσαμε πριν. Εγώ μεταξύ του 2000 και του 2003 έζησα τη μεγάλη επιτυχία. Τα ‘χω βιώσει όλα αυτά τα αστεία τριπάκια του να πηγαίνω κάπου και να με κυνηγάνε οι θαυμαστές, του να έχω σεκιουριτάδες στις συναυλίες μου… Δεν υπήρχε χειρότερη περίοδος στη ζωή μου. Δεν λέω ότι δεν χαιρόμουν την επιτυχία μου, ίσα-ίσα! Απλά ξύπναγα και κοιμόμουν με ένα αδιόρατο άγχος. Δεν ξέρω αν μου ταίριαζε όλο αυτό και ίσως και γι’ αυτό στο απόγειο της καριέρας μου, το 2003, αποφάσισα να κάνω παιδί. Δεν είναι τυχαίο, γιατί ήξερα ότι αυτό θα με φρενάρει. Άρα, ασυνείδητα, κάτι μέσα στην ψυχή μου με έσπρωξε σ’ αυτήν την ισορροπία. Δεν το μετάνιωσα ποτέ και είμαι και μια χαρά ήρεμη. Με ενδιαφέρει το βιοποριστικό κομμάτι, να μπορώ δηλαδή να ζω απ’ τη δουλειά μου εγώ και το παιδί μου. Κατά τα άλλα, δεν μου λείπει κάτι.

Music Corner: Με αφορμή το «Έτσι Είμαι Εγώ», ένα τραγούδι σου που είναι και επιτυχημένο και διαχρονικό, κι αυτό που λέει στο ρεφρέν του «και δεν μπορώ ούτε και θέλω ν’ αλλάξω», θέλω να σε ρωτήσω αν πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν μέσα τους…
Ηρώ: Μεγαλώνοντας, πιστεύω ότι ο άνθρωπος στην πρωτόλεια μορφή του, δεν αλλάζει. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι μαλακώνουν οι “γωνίες” του. Αυτές που έχεις όταν είσαι μικρός και πληθαίνουν στην εφηβεία και σε τρυπάνε, αυτές οι γωνίες σιγά σιγά αμβλύνονται και λειαίνονται. Για παράδειγμα, ένας οξύθυμος άνθρωπος μπορεί να γίνει μεγαλώνοντας λιγότερο οξύθυμος, αλλά ποτέ πράος ή μειλίχιος.

Music Corner: Η σχέση σου με τα όνειρα ποια είναι; Σ’ αρέσει να ονειρεύεσαι;
Ηρώ: Όχι μόνο στον ύπνο μου! Απλά τα όνειρα της ζωής μου ήταν πάντα τέτοια που να μπορώ να τα πιάσω. Δεν πίστευα ποτέ σε μεγαλεπήβολα σχέδια –είναι πολύ όμορφα, αλλά, από μια ηλικία και πάνω, είναι κατά τι ανώριμα. Τα όνειρά μας πρέπει να είναι κοντά στην ψυχή μας. Και για να μπορούμε να τα πιάσουμε κάποια στιγμή, να πούμε «Το κατάφερα!». Είναι τόσο ωραίο αυτό! Όταν θέτεις στόχους πάρα πολύ υψηλούς και πάρα πολύ μακρινούς είναι σαν να μην αγαπάς τον εαυτό σου, σαν να τον θέτεις μονίμως σε μια κριτική: «Α, δεν το ‘κανες αυτό!». Αυτό δεν μειώνει την προσπάθεια, ούτε θέλω να πω μ’ αυτό ότι πρέπει να σταματάς να προσπαθείς, κάθε άλλο! Αλλά πρέπει να δίνουμε τη χαρά στον εαυτό μας να πει «Τα κατάφερα!». Ας πούμε, έκανα τον γιο μου –ήταν τεράστιο όνειρο ζωής για μένα!

Music Corner: Ως μητέρα μονογονεϊκής οικογένειας, είχες ποτέ δεύτερες σκέψεις ως προς το γεγονός αν κάνεις καλά που τον μεγαλώνεις μόνη σου;
Ηρώ: Καθόλου! Ήταν μια φυσική εξέλιξη, από τη στιγμή που δεν μου είχε προκύψει σχέση ή γάμος. Υπάρχουν όμως πολλές δυσκολίες. Έχει δυσκολία το να μεγαλώνεις ένα παιδί μόνος σου: χρονική, ψυχική… Φαντάσου ότι πρέπει να είσαι αυστηρός και τρυφερός μαζί, να υπάρχει ιεραρχία μαζί με τρυφερότητα. Όταν υπάρχουν δύο σκέλη, αυτά τα πράγματα μοιράζονται. Στη δική μου περίπτωση, έρχονται στιγμές που κοντράρω τον εαυτό μου. Πώς να είμαι αυστηρή και τρυφερή παράλληλα; Αυτή η ισορροπία είναι δύσκολη. Συνήθως γίνομαι πιο αυστηρή κι όταν το ξανασκέφτομαι μετανιώνω λίγο…

Music Corner: Κλείνοντας, θέλεις να μας πεις αν ετοιμάζεις κάτι άλλο επαγγελματικά;
Ηρώ: Ετοιμάζω ένα single, ένα νέο τραγούδι που μάλλον θα κυκλοφορήσει σε περίπου ένα μήνα, καθώς και κάποιες εμφανίσεις ακόμη, οι οποίες όμως δεν είναι ανακοινώσιμες γιατί δεν έχουν ακόμη φιξαριστεί.

——————-

*** Ευχαριστούμε το cafe “Φίλιον” για τη φιλοξενία (Σκουφά 34 , Κολωνάκι)
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here