21/12/2011
Γράφει ο Τάσος Κριτσιώλης
www.musiccorner.gr

Βράδυ Τετάρτης και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης φόρεσε για ακόμη μια φορά τα καλά του, ώστε να υποδεχτεί δύο από τις σημαντικότερες παρουσίες στο χώρο της ελληνικής μουσικής των τελευταίων 50 ετών: Τη Μαρία Φαραντούρη – μια από τις σπουδαιότερες κοντράλτο φωνές παγκοσμίως – και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη – που κάθε φορά σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι θα έπρεπε να είχε γεννηθεί στη «χρυσή» εποχή του τραγουδιού μας, όταν κυριαρχούσαν οι μεγάλοι συνθέτες και ποιητές. Η φωνή του είναι εξαιρετική, αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι τα τραγούδια που λέει και γράφει δεν τον αντιπροσωπεύουν πλήρως και δεν αναδεικνύουν τη σημαντικότητά της. Καθαρά προσωπική άποψη…

Οι δύο ερμηνευτές βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη για δύο βραδιές, θέλοντας να τιμήσουν τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου. Ενός από τους σπουδαιότερους και δημιουργικότερους ποιητές και στιχουργούς που γεννήθηκαν και μεγαλούργησαν σε τούτη δω τη χώρα, που σήμερα έχει γίνει περίγελος όλης της υφηλίου εξαιτίας ορισμένων ανίκανων κυβερνώντων…

Η Φαραντούρη είχε ένα λόγο παραπάνω να είναι παρούσα, αφού το πρώτο τραγούδι που ηχογράφησε στην καριέρα της το 1965 ήταν σε στίχους του Γκάτσου! Ο λόγος για το «Ματωμένο φεγγάρι» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, το οποίο και την ακούσαμε να ερμηνεύει επί σκηνής με ιδιαίτερη συγκίνηση.

Ο δε Ιωαννίδης είχε την τύχη να μελοποιήσει ανέκδοτους στίχους του ποιητή και να τους παρουσιάσει σ’ αυτές τις δύο βραδιές: Το «Σκουπιδαριό» και την… «Χατζηδακιάδα», την οποία – όπως είπε ο συνθέτης κι ερμηνευτής – ο Γκάτσος έγραψε περισσότερο για πλάκα ένα μεσημέρι σε μια από τις συναντήσεις του με τον Χατζιδάκι. Οι στίχοι αφορούσαν τη ζωή του αξέχαστου μουσουργού, αλλά δοσμένη με μια σκωπτική διάθεση. Άλλωστε, το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος ήταν αφιερωμένο στη συνεργασία των δυο τους, καθώς το έργο τους είναι και μεγάλο και σημαντικό…

Το ευχάριστο και παρήγορο στοιχείο, ήταν η παρουσία αρκετών εκπροσώπων της νέας γενιάς στο χώρο. Πολλά νεαρά παιδιά βρέθηκαν στο Μέγαρο για να παρακολουθήσουν τη συναυλία, γεγονός που σημαίνει ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα να σωθεί το καλό ελληνικό τραγούδι. Δεν ξέρουμε και δε μας ενδιαφέρει αν γνώριζαν ποιος είναι ο Γκάτσος και την πορεία του στα γράμματα και στη μουσική μας. Φτάνει που ήταν εκεί…

Η βραδιά ξεκίνησε στις 21:15, με τους δύο ερμηνευτές να τραγουδούν «Τ’ αστέρι του βοριά» και το κοινό να τους υποδέχεται μ’ ένα θερμό χειροκρότημα. Εν συνεχεία, η Μαρία Φαραντούρη (που συνήθως προλόγιζε κάθε τραγούδι) μας γύρισε στο 1976 και στον «Εφιάλτη της Περσεφόνης» αλλά και στο “Cundu luna vini” – αμφότερα από τα «Παράλογα» των Χατζιδάκι-Γκάτσου, με την παρεμβολή της «Τρελής του φεγγαριού» («Ψηλά στου Διγενή τα κάστρα»).

Τη σκυτάλη πήρε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ερμηνεύοντας τον «Ευαίσθητο ληστή» και τον «Γιάννη το φονιά», ακολούθησε το «Ματωμένο φεγγάρι» που αναφέραμε παραπάνω και μια σειρά από πιο «ρυθμικά» τραγούδια όπως «Η μυρτιά», «Έλα πάρε μου τη λύπη», «Αν θυμηθείς τ’ όνειρό μου» και «Γεια σου χαρά σου Βενετιά», τα οποία ακούστηκαν εναλλάξ ή και μαζί με τους δύο ερμηνευτές. Προς το τέλος του πρώτου μέρους, θυμηθήκαμε τα «Ήσουν παιδί σαν το Χριστό» και την «Περιμπανού», ενώ στο φινάλε ο Ιωαννίδης παρουσίασε τα δύο ανέκδοτα τραγούδια του Γκάτσου.

Στο τέταρτο που διήρκεσε το διάλειμμα, άπαντες στο χώρο ήταν …μαγεμένοι από τα σπουδαία τραγούδια που είχαν ακούσει, αλλά και από τις μαγικές ερμηνείες των δύο καλλιτεχνών! Επομένως, ήταν φυσικό να περιμένουν το δεύτερο μέρος που βεβαίως είχε την ίδια ποιότητα και σημαντικότητα με το πρώτο…

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ξεκίνησε με τρία κομμάτια από τον «Ματωμένο γάμο» του Λόρκα, ενώ η Μαρία Φαραντούρη μας θύμισε τη «Σκοτεινή μητέρα» από τον ομώνυμο κύκλο του 1986 κι ένα κομμάτι από τη θρυλική «Αμοργό» («Τι να μου κάμει η σταλαγματιά»). Η ίδια μας ταξίδεψε στα «Τώρα που πας στην ξενιτιά» και «Χάρτινο το φεγγαράκι», ενώ ο Ιωαννίδης ερμήνευσε εξαιρετικά «Τ’ όνειρο καπνός» που έχει σφραγίσει η φωνή της Φαραντούρη από το 1966, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης την τίμησε δίνοντας το επώνυμό της στον κύκλο των έξι τραγουδιών που συμπλήρωναν το δίσκο «Μαουτχάουζεν» του Ιάκωβου Καμπανέλλη…

Ακολούθησαν κάποια πιο «μπελκάντο» τραγούδια όπως ο «Κεμάλ», «Το ταξίδι», «Η νύχτα», «Αύριο πάλι» και «Στράτα τη στράτα», ενώ η καλύτερη – κατά τη γνώμη μου – στιγμή της βραδιάς ήταν η ερμηνεία «Του Ριζικάρη» από τους δύο καλλιτέχνες που ξεσήκωσε το κοινό. Είναι ένα τραγούδι του Χριστόδουλου Χάλαρη – από τον εξαιρετικό κύκλο «Δροσουλίτες» (1975) – που είχε πρωτοηχογραφήσει ο αξέχαστος Χρύσανθος…

Για το τέλος, Φαραντούρη και Ιωαννίδης επέλεξαν κάποια πολύ γνωστά μέρη από το περίφημο «Ρεμπέτικο» του Σταύρου Ξαρχάκου. Έναν εκπληκτικό συνδυασμό του «Πρακτορείου» με το «Καίγομαι-καίγομαι» και το τόσο επίκαιρο «Μάνα μου Ελλάς», με τα οποία το κοινό πραγματικά τους αποθέωσε! Φυσικά, δε μπορούσαν να φύγουν από τη σκηνή χωρίς κάποιο …bonus κομμάτι κι αυτό ήταν το πασίγνωστο «Δίχτυ», ενώ για το τέλος είπαν ξανά τη «Χατζηδακιάδα» !

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του Νίκου Πλατύραχου αλλά και της υπέροχης πιανίστα Ιρίνα Βαλεντίνοβα-Καρπούχινα, καθώς και τους εξαίρετους στολίστ που συνόδευαν μουσικά τους δύο καλλιτέχνες…

Για τη φωνή της Φαραντούρη δε νομίζουμε ότι έχουμε να πούμε και πολλά. Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο μεστή και «γεμάτη» γίνεται. Μια ερμηνεύτρια παγκοσμίου φήμης και βεληνεκούς, που ξέρει ενστικτωδώς να προσαρμόζεται στο ύφος του κάθε τραγουδιού και να το κάνει μοναδικό. Απλώς, υποκλινόμαστε…

Ωστόσο, δε μπορούμε παρά να «γκρινιάξουμε» για ορισμένα κακώς κείμενα: Ορισμένοι αμετ-ανόητοι επιμένουν κατά τη διάρκεια των κατά καιρούς εκδηλώσεων του Μεγάρου να …παίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα, παρά τη σχετική προειδοποίηση που πάντοτε γίνεται από τα μικρόφωνα. Άραγε, γιατί κάνουν τον κόπο να παν ως εκεί και δεν κάθονται στο σπίτι τους για να μη σπάνε και τα νεύρα εκείνων που θέλουν ν’ ακούσουν;

Επιπλέον, το πρόγραμμα που μοιράστηκε στο κοινό δε διέφερε σε κάτι από ένα …κατάλογο φαστ φουντ που συχνά βρίσκουμε κάτω από την πόρτα μας. Απαράδεκτο για μια τέτοια σημαντική βραδιά να δίνεται ένα απλό «ξερό» δισέλιδο – τιμοκατάλογος εστιατορίου, στο οποίο αναγράφονται απλώς τα τραγούδια και οι συντελεστές της εκδήλωσης. Στο κάτω-κάτω, ο Νίκος Γκάτσος ήταν το τιμώμενο πρόσωπο κι όχι η …Μπέλλα Κούλα από το τρίτο χιλιόμετρο της Εθνικής οδού. Μάλλον η οικονομική κρίση χτύπησε και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (το οποίο η αλήθεια είναι ότι αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα «επιβίωσης») κι έτσι δεν υπήρξε μια έκδοση προγράμματος που να ταίριαζε στο ύφος της βραδιάς…

(ΣΗΜ. MUSIC CORNER…. Πότε θα καταλάβουν εκεί στο Μέγαρο ότι πρέπει να αφήνουν τους φωτογράφους των διάφορων media να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, σεβόμενοι φυσικά το χώρο; Πότε θα καταλάβουν ότι  μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις και θα γίνουν πιο ελαστικοί στις απαγορεύσεις εισόδου σε κάποιο αριθμό έστω φωτογράφων, ώστε και τα media να μπορούν να προβάλουν πιο σωστά ρεπορτάζ από τις παραστάσεις, κάτι που σημαίνει και καλύτερη προβολή του ίδιου του Μεγάρου; Εκσυγχρονιστείτε επιτέλους κύριοι… Για καλό σας είναι…)

—————————–

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here