Οι «Ματ σε 2 Υφέσεις» στο Music Corner! (27/12/2012)

«Μακροπρόθεσμα η κρίση μπορεί να είναι ότι καλύτερο συνέβη ποτέ στην ελληνική μουσική σκηνή!»

Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στη Μαριάνα Πουτακίδου
Φωτογράφηση: Θαλίνα Καρπούζη
Music Corner – 27/12/2012

Σάββατο βράδυ. Ο περισσότερος κόσμος επιλέγει να βγει έξω να ξεσκάσει πόσω μάλλον όταν οι μέρες είναι γιορτινές. Οι Ματ σε 2 Υφέσεις -οι πέντε από τους εφτά της μπάντας- είναι μαζεμένοι στο σπίτι του μπασίστα τους Πέτρου Λαμπρίδη περιμένοντας να ανοίξει το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι για να δώσουν μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις τους. Σπάνια γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο γι’ αυτούς να μαζευτούν από τις τέσσερις άκρες της Ευρώπης στις οποίες είναι διασκορπισμένοι, αλλά και γιατί η σχέση τους με τα Μ.Μ.Ε. περιορίζεται στα πολύ απαραίτητα που αφορούν τη δουλειά τους…

Δεκατρία χρόνια μετά τη δημιουργία τους δεν μπορούν να ορίσουν τη μουσική ταυτότητα της μπάντας και αρνούνται να δουν αυτό που κάνουν με τους αυστηρούς κανόνες που θέτει η μουσική βιομηχανία. Η συνάντησή μας ξεκίνησε ως συνέντευξη και εξελίχθηκε σε μια χαλαρή συνάθροιση μεταξύ φίλων!

Music Corner: Για αρχή να συστηθούμε. Μπορεί ο καθένας να μου συστήσει το διπλανό του και να μου τον παρουσιάσει με δύο επίθετα;
Σπυριδούλα Μπάκα: Δημήτρης Βαρελόπουλος. Τι να πρωτοπώ! Ένα όνομα μια ιστορία! Άρχοντας και μέγας μουσικός!
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Πέτρος Λαμπρίδης. Ο μπασίστας μας και ο ιδιοκτήτης του σπιτιού!
Πέτρος Λαμπρίδης: Κωστής Τσιουλάκης. Ο αρραβωνιαστικός μου. Παίζει τύμπανα!
Κωστής Τσιουλάκης: Γιάννης Τσιουλάκης. Μαέστρος και αδερφός!
Γιάννης Τσιουλάκης: Σπυριδούλα Μπάκα. Ντίβα και τζίβα! (γέλια)
Κωστής Τσιουλάκης: Ήλπιζα ότι μόλις ανοίξεις το κασετοφωνάκι θα σοβαρευτούμε για λίγο αλλά αυτό δε γίνεται! (γέλια)
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Έχουμε και δυο παιδιά που λείπουν. Ο Γιώργος Κοντογιάννης που παίζει λύρα και ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης φωνή και λάφτα.

Music Corner: Με ποιο σκεπτικό δημιουργήθηκαν οι Ματ σε 2 Υφέσεις; Απόφοιτοι μουσικών σχολείων που μαζεύονται για να κάνουν τι;
Γιάννης Τσιουλάκης: Μαζευτήκαμε πριν 13 χρόνια αρχικά εγώ, ο Δημήτρης ο Γιώργος και ο Αλέξανδρος απλώς γιατί όταν τελειώσαμε το σχολείο θέλαμε να παίξουμε μαζί. Βάλαμε ο καθένας ότι ήξερε και είπαμε να κάνουμε κάτι ethnic που εκείνη την περίοδο ήταν της μόδας. Μετά ήρθε ο Πέτρος και ο Κωστής. Κατά καιρούς ήρθαν και έφυγαν και άλλα μέλη. Η Σπυριδούλα ήρθε το χειμώνα 2001-2002 ακριβώς πριν κάνουμε τον πρώτο μας δίσκο.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Η Σπυριδούλα ήρθε για να κάνουμε τον πρώτο δίσκο…
Γιάννης Τσιουλάκης: …και για να ομορφύνει λίγο το σχήμα!

Music Corner: Πώς αισθάνεται μια γυναίκα ανάμεσα σε έξι άντρες;
Σπυριδούλα Μπάκα: Δεν είναι έξι απλοί άντρες. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να τους περιγράψεις. Τους έχω ζήσει σε πάρα πολλές διαφορετικές στιγμές. Πάντα έχουν τη δύναμη και την ικανότητα να προσπερνούν ηρωικά τα πάντα και πάντα με χιούμορ!

Music Corner: Ποια είναι η μουσική ταυτότητα της μπάντας και πόσο εύκολο είναι να υπάρξει μια;
Πέτρος Λαμπρίδης: Αυτό είναι κάτι που αλλάζει από εποχή σε εποχή. Αυτό που βγαίνει ως αποτέλεσμα στους Ματ έχει να κάνει με τις επιρροές που έχουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά την εκάστοτε χρονική περίοδο. Όταν καταφέρνουμε να το κάνουμε αυτό τότε βγάζουμε καλή μουσική.

Music Corner: Δεν πιστεύετε ότι για να υπάρξει ένα σχήμα πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα; Ένα συγκεκριμένο ήχο;
Πέτρος Λαμπρίδης: Η ενορχήστρωση είναι ένα εργαλείο. Αυτό που βγαίνει σαν αποτέλεσμα θα έχει πάντα τα χαρακτηριστικά του σχήματος. Η ταυτότητα δεν είναι κάτι απαγορευτικό. Αν ξεκινήσεις με έναν τρόπο δεν είναι απαραίτητο ότι πρέπει να συνεχίσεις με τον ίδιο τρόπο.
Κωστής Τσιουλάκης: Όταν προσπαθώ να περιγράψω λακωνικά τη μουσική μας σε κόσμο που δεν μας ξέρει το βρίσκω αδύνατο. Προσπαθώ να χρησιμοποιήσω όρους που υπάρχουν όπως ethnic, jazz, έντεχνο -όρο που μισούμε όλοι εδώ μέσα-. Πάντα θα δώσεις έμφαση σε μία από αυτές τις λέξεις και ο άλλος θα καταλάβει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που παίζουμε. Ο μόνος τρόπος για να καταλάβεις τι παίζουμε είναι να μας ακούσεις και αυτό δεν είναι βέβαιο ότι θα το κατορθώσεις (γέλια).

Music Corner: Δεν είχα σκοπό να πάω προς τα εκεί αλλά είπες: «όρος έντεχνο τον οποίο μισούμε όλοι εδώ μέσα». Προς τι το μίσος;
Κωστής Τσιουλάκης: Θα πω κάτι κλισέ αλλά στην μουσική δεν υπάρχει κάτι άτεχνο. Η μουσική είναι τέχνη οπότε όλα είναι έντεχνα. Αν μιλάς για κάτι που είναι άτεχνο εξ ορισμού δεν μιλάς για μουσική.
Γιάννης Τσιουλάκης: Του λείπει το δεύτερο κομμάτι. Σαν όρος ήταν «έντεχνο λαϊκό». Κάποια στιγμή έμεινε το «έντεχνο» γιατί δεν ήταν πια «λαϊκό». Προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάτι που ήταν λαϊκό σαν ήχος αλλά έντεχνο ως προς τη δημιουργική διαδικασία και μετά τους έμεινε το έντεχνο γιατί το λαϊκό το άφησαν ως ήχο. Έχει εκφυλιστεί σαν όρος.
Πέτρος Λαμπρίδης: Δεν περιγράφει αυτό που υπονοεί.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Δεν νομίζω ότι φταίει ο όρος. Φταίει η σύνδεση του όρου με το είδος που περιέγραφε στην Ελλάδα. Ο όρος περιγράφει έναν τρόπο σύνθεσης που υπονοεί και δηλώνει ότι η συγκεκριμένη μουσική έχει μια λόγια διάσταση. Δημιουργείται και ακούγεται με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις. Στην Ελλάδα ο όρος αυτός ήρθε για να χαρακτηρίσει ένα είδος σχιζοφρενικής μίξης: λόγιοι συνθέτες όπως ο Θεοδωράκης ή ο Χατζιδάκις, οι οποίοι αντί να χρησιμοποιήσουν αυτή τη λόγια γλώσσα για να εκφράσουν το μουσικό τους κόσμο χρησιμοποίησαν ως εργαλείο τη λαϊκή αστική παράδοση. Δεδομένης της παραπληροφόρησής τους δεν ήξεραν πώς έπρεπε να το πουν. Δεν μπορούσαν να το πουν λαϊκό γιατί θα μείωναν την αξία του και δεν μπορούσαν να το πουν έντεχνο γιατί δεν είχε χαρακτηριστικά λόγιας μουσικής με εξαίρεση τον στίχο. Εμείς δεν έχουμε σχέση ούτε με το έντεχνο ούτε με το λαϊκό.
Πέτρος Λαμπρίδης: Είναι ταμπέλες και λέξεις. Απλώς κάποιες είναι πιο πετυχημένες από κάποιες άλλες.

Music Corner: Υπογράφετε και στίχο και μουσική. Τι αποτελεί έμπνευση για σας;
Κωστής Τσιουλάκης: Έμπνευση αποτελεί η παρατήρηση. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. παρατηρώ κάτι και το να γράψω είναι ο μόνος τρόπος να εξηγήσω αυτό που έχω βιώσει. Τουλάχιστον όσον αφορά στο στίχο. Ακούγεται λίγο δήθεν όταν το λες για μουσική. Δεν είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι μπορείς να περιγράψεις εικόνες ή συναισθήματα με τη μουσική.
Γιάννης Τσιουλάκης: Πρακτικά αυτό που κάνουμε όταν γράφουμε μουσική είναι να γράφουμε για το σχήμα. Προσπαθούμε να σκεφτούμε τι όργανα έχουμε, τι ανθρώπους έχουμε και να γράψουμε πράγματα που να αναδεικνύουν με κάποιο τρόπο τα δυνατά χαρακτηριστικά του σχήματος.

Music Corner: Έχετε μελοποιήσει ποιήματα του Μίλτου Σαχτούρη και της Κατερίνας Γώγου. Πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία όταν πρόκειται για ποιητικά κείμενα;
Γιάννης Τσιουλάκης: Αυτό προέκυψε από μια ημερίδα ποίησης που έγινε στον Ιανό και μας ζήτησαν να γράψουμε κάτι γι αυτό. Το πρώτο κομμάτι «Ο ναύτης» ήταν σχετικά εύκολο γιατί από μόνο του είχε μια εύκολη φόρμα και απλώς αναδιπλασίασα στίχους ώστε να το κάνω να ακούγεται λίγο πιο τραγουδιστικό. Από εκεί και πέρα ασχοληθήκαμε με πιο δύσκολα ποιήματα.
Πέτρος Λαμπρίδης: Θυμάμαι ότι από τα δέκα ποιήματα που μας άρεσαν πολύ, διαλέξαμε τα τρία που ήταν πιο εύκολα μελοποιήσιμα γιατί για τα άλλα ήταν αδύνατο. Δεν είχαν κανένα μέτρο που να μπορούσε να μεταφραστεί σε μουσική.

Music Corner: Live ή studio;
Όλοι μαζί: Live!
Γιάννης Τσιουλάκης: Έχουμε κάνει πολλές συζητήσεις γύρω από αυτό. Ήταν από τα σημεία τριβής του σχήματος ακόμα και για την ηχογράφηση στο studio. Πάντα θέλαμε να γράφουμε live.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Είναι και αισθητικό ζήτημα. Ακόμα και όταν γράφαμε θέλαμε ότι ηχογραφούσαμε να είναι παιγμένο.
Κωστής Τσιουλάκης: Τον πρώτο μας δίσκο τον παίξαμε live όλοι μαζί στο studio, ο δεύτερος ήταν το εντελώς αντίθετο και μόλις βγήκε ο δίσκος το αποκηρύξαμε σαν διαδικασία. Ο τρίτος δίσκος ήταν ένας συνδυασμός στον οποίο προσπαθήσαμε να βρούμε τη χρυσή τομή.

Music Corner: Στην περσινή σας εμφάνιση στην Αυλαία μου δώσατε την εντύπωση πώς παρόλα τα live, τις συνεργασίες και τους δίσκους αντιμετωπίζετε τη μουσική με την αθωότητα του ερασιτέχνη…
Πέτρος Λαμπρίδης: Τη μουσική που κάνουμε μεταξύ μας έτσι τη βλέπουμε, εκτός από μια πολύ μικρή περίοδο που πήγαμε να το δούμε πιο σοβαρά και πιο επαγγελματικά. Τα τελευταία χρόνια έχουμε αποφασίσει πως αυτό το πράγμα που κάνουμε, είτε είναι καλό είτε είναι κακό θα το κάνουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να περνάμε καλά και να κάνουμε πράγματα που μας ευχαριστούν. Έτσι αντιμετωπίζουμε και τα live μας ή μάλλον το ένα live που κάνουμε το χρόνο! (γέλια) Είναι μια ευκαιρία να παίξουμε ξανά όλοι μαζί. Αυτό είναι λογικό για ένα σχήμα που έπαιζε πολλά χρόνια και τώρα παίζει μια φορά το χρόνο. Δες το και τώρα! Μας πετυχαίνεις μαζί μια στιγμή που έχουμε να βρεθούμε μετά από μήνες. Ε, δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε να κάνουμε τη συνέντευξη! (γέλια)
Γιάννης Τσιουλάκης: Πάντως γενικά οι Ματ είναι ερασιτεχνικό σχήμα, όχι από άποψη ποιότητας, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι ποτέ δε βγάλαμε λεφτά! (γέλια) Δεν μπορείς να θεωρείς επαγγελματικό κάτι από το οποίο δεν έχεις φάει ψωμάκι αλλά ίσα ίσα έχεις δώσει! (γέλια) Αν το σκεφτείς κανένας μουσικός δεν έχει ποτέ δοθεί σε κάτι που κάνει επαγγελματικά. Αυτοί που το ευχαριστιούνται είναι εκείνοι που παίζουν ερασιτεχνικά κάνοντας αυτό που θέλουν. Κι εμείς αυτό κάνουμε.

Music Corner: Δεν ήταν έστω και στο πίσω μέρος του μυαλού σας όταν φτιάχνατε τους Ματ σε 2 Υφέσεις ότι μπορεί να βγάλετε λεφτά κάνοντας αυτό που αγαπάτε;
Κωστής Τσιουλάκης: Για πολλά χρόνια υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να βγάλουμε λεφτά από αυτό το σχήμα. Πλέον εδώ και αρκετό καιρό το έχω βγάλει και από το πίσω μέρος του μυαλού μου. (γέλια) Έχουμε και άλλα πράγματα που αγαπάμε. Καταλάβαμε ότι είναι δύσκολα τα πράγματα και πως για να βγάλουμε λεφτά από τους Ματ θα έπρεπε να θυσιάσουμε πράγματα που μας κάνουν να τους αγαπάμε. Αν τελικά θυσιάσεις τα πράγματα που σου αρέσουν για να βγάλεις λεφτά, φτάνεις στο τέλος να μη σου αρέσει αυτό που κάνεις.
Σπυριδούλα Μπάκα: Ένας σημαντικός παράγοντας είναι και το γεγονός πως τα αγόρια ξενιτεύτηκαν και είναι μακριά μας τρία μέλη. Είναι ένα σημείο των καιρών που δε βοηθάει.

Music Corner: Έτσι πώς το θέτεις θεωρείται μειονέκτημα, αλλά μήπως η απόσταση μειώνει πιθανές τριβές που θα μπορούσαν να δημιουργηθούν μεταξύ σας;
Κωστής Τσιουλάκης: Άμα θες να τσακωθείς υπάρχουν πολλοί τρόποι! Θα εκπλαγείς! (γέλια)
Σπυριδούλα Μπάκα: Όλα τα πράγματα έχουν δύο όψεις.
Πέτρος Λαμπρίδης: Μπορείς να το θεωρήσεις συν από άποψη προσλαμβάνουσας. Αυτό που λένε ότι θα πας έξω και θα ανοίξει το μάτι σου. Αλλά αντικειμενικά μόνο μείον είναι. Η μόνη περίπτωση να ήταν θετικό είναι αν είχαμε την πολυτέλεια να μπορούμε να ταξιδεύουμε. Αυτό είναι όμως τρομερά δυσκίνητο. Δεν είναι εύκολο να οργανώσεις εφτά άτομα να ταξιδεύουν στην Ευρώπη.
Σπυριδούλα Μπάκα: Από την άλλη αποδείξαμε πόσο θέλουμε να παίζουμε μαζί όταν έγινε ο Σαχτούρης μέσω internet.
Πέτρος Λαμπρίδης: Τον δίσκο με το Σαχτούρη τον γράψαμε ο καθένας από εκεί που ήταν. Δεν βρεθήκαμε ποτέ όλοι μαζί.
Κωστής Τσιουλάκης: Αν επανέλθουμε στο θέμα της μουσικής ταυτότητας, για μένα η ταυτότητα του σχήματος είναι οι ταυτότητες των εφτά μαζί. Η καθεμιά έχει τη δική της δυναμική. Όσο εμείς μαθαίνουμε πράγματα αυτό βελτιώνει εξ ορισμού το σύνολο. Αυτό έρχεται έμμεσα ως θετικό της απόστασης και φυσικά το ότι τουλάχιστον έχουμε μείνει στην ίδια ήπειρο! (γέλια)

Music Corner: Η παρουσία σας στα Μ.Μ.Ε φαίνεται να περιορίζεται στα απολύτως απαραίτητα. Είναι επιλογή δική σας ή των μέσων;
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Δεν το έχουμε κυνηγήσει. Σε όλη την πορεία μας δεν ακολουθήσαμε καμία συνταγή προώθησης. Το αφήσαμε τελείως στην τύχη του. Δεν συνεργαστήκαμε ποτέ με κάποιον επαγγελματία manager ή δισκογραφική εταιρεία. Όποτε το κάναμε αποτύχαμε παταγωδώς. Δε μας βοήθησε καθόλου. Δεν ποντάραμε ποτέ ότι θα μπορούσε κάποιος να μας βάλει σε μια γραμμή προώθησης απλώς και μόνο για να πουλήσουμε περισσότερο. Κάναμε ότι κάναμε με μοναδικό γνώμονα να κάνουμε μουσική και γι’ αυτό δεν έχουμε πουλήσει τίποτα. (γέλια) Για να μην είμαστε όμως και άδικοι, σε εμάς σε ένα μεγάλο βαθμό λειτούργησε το «από στόμα σε στόμα». Δεν τύχαμε ποτέ ιδιαίτερης μεταχείρισης από τα media. Η διαφήμιση και η προώθηση λειτουργούν κάτω από ορισμένες συνθήκες και ιδιαίτερα σε μουσικές που η βιομηχανία τις υποστηρίζει. Εμείς κάναμε οτιδήποτε είναι δυνατόν για να μην ακουστεί ποτέ τίποτα…
Γιάννης Τσιουλάκης: Και το πετύχαμε! (γέλια)

Music Corner: Πώς βλέπετε τη νέα γενιά που φτιάχνει μουσική;
Πέτρος Λαμπρίδης: Το συζητούσαμε χθες. Θεωρώ ότι οι τελευταίοι μήνες είναι πολύ γόνιμοι στην Αθήνα. Αυτό που βλέπω στη μουσική δημιουργία είναι πολύ ελπιδοφόρο. Υπάρχουν νέες οπτικές γωνίες και καλοί μουσικοί με αισθητική και άποψη.

Music Corner: Αντίστοιχα πώς βλέπετε τη νέα γενιά που ακούει μουσική;
Πέτρος Λαμπρίδης: Το μόνο που έχω να παρατηρήσω είναι πως η πολυσυλλεκτικότητα, το να ακούς τα πάντα τόσο εύκολα και τόσο απλά κοστίζει σε αφοσίωση. Μπορεί να έχεις ακούσει 25 μπάντες παραπάνω από εμένα όταν ήμουν στην ηλικία σου, αλλά εγώ τις είχα ακούσει πιο προσεκτικά. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό.
Γιάννης Τσιουλάκης: Υπάρχει μια διαφορά στον τρόπο που ο ακροατής έρχεται σε επαφή με τη μουσική. Πριν αρχίσουμε να κατεβάζουμε τα πάντα από το internet παίρναμε ένα CD και ακόμα και αν δεν ήταν πολύ ωραίο το ακούγαμε και δεύτερη και τρίτη φορά. Τώρα κατεβάζουμε πολύ ωραία πράγματα και δεν τα ακούμε ποτέ ή τα ακούμε μισή φορά. Όλα είναι αναλώσιμα επειδή είναι τζάμπα.
Σπυριδούλα Μπάκα: Αυτή είναι η σύγχυση και λόγω της υπερπληροφόρησης και λόγω του τρόπου που δέχεσαι τη μουσική ως εμπορικό προϊόν και ως φιλοσοφία. Συγκεκριμένα στην Ελλάδα και λόγω της κρίσης.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Η νέα γενιά σήμερα ορίζει τον τρόπο και της παραγωγής και της κατανάλωσης της μουσικής σε όλα τα επίπεδα. Υπάρχει μια νέα αντίληψη, μια νέα ερμηνεία του μεταμοντέρνου.
Πέτρος Λαμπρίδης: Δεν υπάρχει και τόσο έντονη η διαμεσολάβηση της δισκογραφίας. Δεν σε ενδιαφέρει αν στην εταιρεία αρέσει το CD σου.

Music Corner: Υπάρχει η δισκογραφία με την κλασική της έννοια;
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Δεν υπάρχουν δισκογραφικές εταιρείες. Δεν υπάρχουν media. Δεν υπάρχουν παραγωγοί με την αυστηρή έννοια και σχεδόν έχει καταργηθεί και η επαγγελματική τάξη των μουσικών. Στην Ελλάδα αυτές οι αλλαγές δημιουργούν τη νέα γενιά παραγωγής και κατανάλωσης της μουσικής. Σε αυτό το κλίμα όποιος ζει σε συγχρονία με την εποχή του είναι νέα γενιά ανεξαρτήτου ηλικίας.
Πέτρος Λαμπρίδης: Αντίστοιχα υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που είναι τρομερά συντηρητικά όσον αφορά στη μουσική κάτι που το βλέπεις και στεναχωριέσαι. Γενικά όμως αν μπορώ να πω κάτι για την εποχή είναι πως η δημιουργία είναι πολύ πιο ανοιχτή και πολύ πιο σφαιρική ακόμα και σε είδη παραδοσιακά «κλειστά». Παλιά αν δεν είχες μακρύ μαλλί και δε φορούσες μαύρα δεν μπορούσες να παίξεις metal. Πλέον δεν υπάρχουν τέτοια στεγανά.

Music Corner: Εφτά άτομα σε μια μπάντα είναι εφτά διαφορετικές φωνές και απόψεις. Για ποια θέματα δημιουργούνται οι μεγαλύτερες διαφωνίες σας;
Γιάννης Τσιουλάκης: Για την αισθητική της μουσικής μας. Το κύριο σημείο τριβής είναι η ταυτότητα. Το τι είναι τελικά αυτό το σχήμα δεν είναι το ίδιο για όλους ειδικά τώρα. Όταν ξεκινήσαμε υπήρχε μεγαλύτερη συμφωνία στο τι θέλαμε να κάνουμε όλοι μαζί. Τώρα υπάρχει μικρότερη. Το να συμβιβαστούν οι απόψεις δεν είναι πάντα εύκολο. Ας πούμε στις διασκευές δε συμφωνούμε ποτέ. Γράφουμε όλοι μουσική και ποτέ δεν έχει πει κάποιος: «δε θέλω να παίξω το κομμάτι σου». Όταν όμως συζητάμε για τις διασκευές ο καθένας προτείνει κάτι με το οποίο κάποιος άλλος διαφωνεί.
Πέτρος Λαμπρίδης: Κι εγώ δε θέλω να παίζουμε καθόλου διασκευές (γέλια)

Music Corner: Όσοι ζείτε μόνιμα στο εξωτερικό ποια βλέπετε να είναι η εικόνα που έχουν διαμορφώσει οι ξένοι για την Ελλάδα;
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Αν συζητήσουμε επιφανειακά μπορώ να σου πω το κλισέ ότι υπάρχουν καλοί και κακοί Γερμανοί. Το πώς όμως θα κρίνεις τη συμπεριφορά ενός λαού απέναντί σου έχει να κάνει και με τις δικές σου αναφορές. Σε ποιο επίπεδο συμφωνείς μαζί του και σε ποιο όχι. Οι Γερμανοί σε ένα μεγάλο βαθμό εκφράζουν μια επιφύλαξη γιατί και αυτοί ενημερώνονται από συγκεκριμένα μέσα που εκφράζουν ένα συγκεκριμένο εθνικισμό μέσα από ένα συγκεκριμένο οικονομικό πρίσμα. Αν το δεις σε ένα βάθος θα δεις ότι και οι Γερμανοί έχουν την ενημέρωση που επιλέγουν ή που ανέχονται όπως και εμείς. Σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι τα πράγματα είναι πολύ βαθύτερα και ότι η οποιαδήποτε κριτική θα πρέπει να γίνει σε μια συγκεκριμένη βάση που θα ξεπερνά το επικοινωνιακό κομμάτι και θα βασίζεται σε δεδομένα. Εκεί αλλάζουν οπτική. Προσωπικά δεν έχω αντιμετωπίσει κανένα ρατσισμό. Μπορεί να ήμουν ο τυχερός της υπόθεσης αλλά έχω την αίσθηση ότι αν υπήρχε τόσο έντονα, κάπου θα τον είχα πετύχει και θα είχε επηρεάσει τη ζωή μου.
Κωστής Τσιουλάκης: Νομίζω ότι οι Έλληνες του εξωτερικού και του εσωτερικού έχουμε λίγο τη μύγα. Είναι δύσκολο να μπορείς να καταλάβεις αντικειμενικά ποιος σε αντιμετωπίζει ως μετανάστη έχοντας μια προκατάληψη. Στην Αγγλία που είμαι έχω γνωρίσει πολλούς Έλληνες που έχουν μια εμπάθεια με τους ξένους γιατί νιώθουν ότι απειλούνται. Υπάρχει μια αντίθετη τάση που έχει μια άλλη δυναμική. Είναι αυτή των Ελλήνων που δικαιολογούν οτιδήποτε λένε οι ξένοι για μας. Είναι πολύ δύσκολο για μας που είμαστε έξω να κρίνουμε πώς μας αντιμετωπίζουν γιατί είμαστε μέρη μιας διάδρασης.
Γιάννης Τσιουλάκης: Στην Ιρλανδία που είμαι ακούω κυρίως θετικά πράγματα. Το πρώτο που σου λένε με το που ακούσουν ότι είσαι Έλληνα είναι: «μπράβο εσείς τουλάχιστον κάνετε κάτι». Έχουν την αίσθηση ότι οι Έλληνες είναι επαναστατημένοι και ότι διαμαρτυρόμαστε και προσπαθούμε να φέρουμε κάτι διαφορετικό τη στιγμή που εκείνοι έχουν καθίσει και κάνουν τα καλά παιδιά. Αυτό έχει να κάνει όμως και με το υπόβαθρο των ανθρώπων με τους οποίους συναναστρέφεσαι. Γενικά οι Ιρλανδοί μας έχουν σε μεγάλη υπόληψη και υπάρχει μια αλληλεγγύη γιατί βιώνουν την ίδια κατάσταση.

Music Corner: Σε μια εποχή που μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας στερούνται τα απαραίτητα τι κίνητρα έχει κάποιος για να διαθέσει χρήματα για τη μουσική;
Γιάννης Τσιουλάκης: Είναι πρόβλημα! Ένας από τους βασικούς λόγους που επιλέξαμε να παίξουμε στο Baumstrasse είναι ότι δεν είναι η τυπική μουσική σκηνή στην οποία πληρώνεις εισιτήριο και μετά πρέπει να πληρώσεις πολλά λεφτά για το ποτό σου. Θα ήταν λίγο αναίσθητο να περιμένουμε ότι θα κάνουμε μια συναυλία όπως τα προηγούμενα χρόνια και θα απαιτούσαμε από τον κόσμο να δώσει 15 ή 18 ευρώ εισιτήριο χώρια το ποτό.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Κάθε φορά που έρχομαι έχω την αίσθηση ότι τα πράγματα είναι χειρότερα. Πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα τίθενται υπό διαπραγμάτευση. Συζητάς ας πούμε αν θα βάλεις πετρέλαιο, δεν συζητάς καν αν θα πας να ακούσεις μια συναυλία. Ο πολιτισμός είναι κάτι που το συνεπαίρνει η οικονομική κρίση. Παρόλα αυτά νομίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει και αντίθετα. Οι άνθρωποι μπορούν εν μέσω κρίσης να έρθουν πιο κοντά και να ακούσουν καλύτερα πράγματα από καλλιτέχνες που θέτουν άλλα κριτήρια. Ακόμα και καλλιτέχνες που στήριζαν όλη τη δράση τους στα λεφτά συνειδητοποιούν ότι πλέον δεν έχουν αντικείμενο, οπότε ή εξαφανίζονται ή αλλάζουν προσανατολισμό. Πάντως ο κόσμος μπορεί να εκτιμήσει τα καλά πράγματα. Πλέον υπάρχει μια πιο ευθεία σχέση. Δεν υπάρχουν οι μεσάζοντες που δημιουργούν τα προβλήματα.
Γιάννης Τσιουλάκης: Μακροπρόθεσμα η κρίση μπορεί να είναι ότι καλύτερο συνέβη ποτέ στην ελληνική μουσική σκηνή. Αν το καλοσκεφτείς η σχέση παραγωγής και κατανάλωσης στην ελληνική mainstream μουσική είναι πολύ άρρωστη. Για να ακούσει live μουσική πρέπει ο κόσμος να πληρώσει του κόσμου τα λεφτά για να κλείσει ένα τραπέζι με μια κοινωνική σχέση που ξεκινάει από τα λεφτά που θα αφήσεις στον παρκαδόρο, από τα λεφτά που θα δώσεις στον μετρ για να σε βάλει σε καλό τραπέζι, από τα λουλούδια που θα αγοράσεις ή τα ποτά που θα πιείς. Είναι μια αρρωστημένη δοσοληψία είτε αναφέρεται στο σκυλάδικο, είτε στο pop είτε στο έντεχνο. Αν αυτή εκλείψει θα είναι ότι καλύτερο για τη μουσική βιομηχανία.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Έχω ένα φίλο στη Γερμανία με τον οποίο κάποια στιγμή συνταξιδεύαμε. Του έλεγα λοιπόν πώς ξεκίνησα να δουλεύω σε μαγαζιά. Του εξήγησα τι είναι το ρεμπετάδικο και του είπα πως ξεκινούσαμε στις 12.00 το βράδυ και τελειώναμε στις 6.45 το ξημέρωμα. Έγινε λοιπόν μια μεγάλη παύση και μετά από δέκα λεπτά με ρώτησε: «γιατί ξεκινούσατε στις 12.00;» Του εξήγησα λοιπόν ότι στην Ελλάδα η διασκέδαση είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη νύχτα και με ότι βρώμικο και ελεεινό αυτή συνεπάγεται. Για έναν μουσικό σαν εκείνον αυτό που του περιέγραφα θεωρούνταν αδιανόητο. Αυτός στις 12.00 είχε τελειώσει. Υπάρχει διαφορετική μουσική αντίληψη.

Music Corner: Αν αντιστρέφονταν οι ρόλοι από ποιον θα θέλατε να πάρετε συνέντευξη και τι θα τον ρωτούσατε;
Γιάννης Τσιουλάκης: Αν ήθελα να πάρω συνέντευξη θα ήταν από κάποιον που κατάφερε να δημιουργήσει μουσική μέσα από ζοφερές καταστάσεις. Οι τζαζίστες τις δεκαετίας του ’30 στην Αμερική, όπως ο Duke Ellington, κατάφεραν να δημιουργήσουν όχι μόνο σε περιπτώσεις φτώχιας αλλά και διακρίσεων. Πήραν μια μουσική που θεωρούνταν η μουσική των υποανάπτυκτων και των πιθήκων και την έκαναν τέχνη. Θα τους ρωτούσα λοιπόν πώς το έκαναν, τι είχαν στο μυαλό τους και τι τους έδινε κουράγιο.
Κωστής Τσιουλάκης: Θα ήθελα να ρωτήσω κάποιον που έχει ζήσει σε μια περίοδο ανάπτυξης όπως η Αναγέννηση που όμως δεν υπήρχε η τεχνολογία, πώς επιβιώνει πνευματικά. Πώς στέκεται όρθιος και συνεχίζει. Στα χρόνια που ζω δεν έχω βιώσει ανάπτυξη αλλά μόνο κατηφόρα. Θα ήθελα λοιπόν να ξέρω πως νιώθει ένας άνθρωπος όταν βιώνει ανάπτυξη.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές είναι ότι θα ήθελα να μιλήσω με έναν άνθρωπο που έχει πάρα πολλά λεφτά και να τον ρωτήσω αν πραγματικά έχει συνειδητοποιήσει ποτέ πόσο κοστίζει ο πλούτος του και τι ζημιά προκαλεί το κέρδος του σε κάποιους ανθρώπους. Έχω την αίσθηση πως μερικοί άνθρωποι είναι τελείως εκτός πραγματικότητας.
Σπυριδούλα Μπάκα: Κάθε φορά που μιλάω με έναν άνθρωπο εκτός του δικού μου μικρόκοσμου νιώθω ότι του παίρνω συνέντευξη. Ρωτάω με μια αγνή πρόθεση να μάθω. Είμαστε τόσο διαφορετικοί άνθρωποι και είμαι πολύ περίεργη να δω πώς βλέπει κάποιος τον κόσμο με τα δικά του μάτια.

Music Corner: Στο live στις 29 Δεκεμβρίου τι θα ακούσουμε;
Πέτρος Λαμπρίδης: Το διαφορετικό που σκεφτόμασταν να κάνουμε φέτος σε σχέση με άλλες φορές είναι να αντιμετωπίσουμε το live πιο συναυλιακά. Να έχει πιο σαφή σκελετό και να είναι πιο μαζεμένο.
Γιάννης Τσιουλάκης: Θέλουμε να είναι πιο ακουστικό και πιο αυτοσχεδιαστικό.

Music Corner: Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια;
Σπυριδούλα Μπάκα: Ποντάραμε στη συντέλεια και δεν σχεδιάσαμε κάτι! (γέλια)
Κωστής Τσιουλάκης: Όλοι έχουμε μελλοντικά σχέδια ως μονάδες. Ως ομάδα δεν ξέρω αν έχουμε. Θα έπρεπε όμως.
Γιάννης Τσιουλάκης: Για να είμαστε ειλικρινείς. Ένα από τα πράγματα που θα προκύψουν στο εγγύς μέλλον είναι ότι θα δημιουργηθούν μικρότερα υποσύνολα. Θα πειραματιστούμε με μικρότερα σχήματα. Το να έχεις μια μπάντα με τόσα άτομα επί σκηνής είναι προκλητικό και δε συμβαδίζει με την περίοδο. Έτσι μελλοντικά θα πειραματιστούμε με μικρότερους σχηματισμούς και με διαφορετικά είδη.
Πέτρος Λαμπρίδης: Το να έχεις εφτά άτομα σχήμα είναι αντικειμενικά δύσκολο. Για να ακουστεί καλό θα πρέπει να υπάρχουν και οι κατάλληλες συναυλιακές συνθήκες.

Music Corner: Διανύουμε μέρες γιορτινές… Ποιες είναι οι σκέψεις σας για το χρόνο που σιγά-σιγά φεύγει και οι ευχές σας γι’ αυτόν που έρχεται;
Γιάννης Τσιουλάκης: Οι σκέψεις μου για τη χρονιά που φεύγει δεν είναι καθόλου καλές. Να φύγει και να μην ξαναγυρίσει! Ήταν τραγική χρονιά και δεν ελπίζω και πολλά για την επόμενη! Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι να αρχίσει ο κόσμος να συμβιβάζεται με αυτό που υπάρχει και να κάνει το καλύτερο δυνατό για να παράγει μουσική που να είναι «βιολογική», χειροποίητη, με λιγότερο δήθεν και περισσότερη ουσία.
Κωστής Τσιουλάκης: Γενικά ο κόσμος δεν πάει καλά. Για τα ελληνικά δεδομένα η προηγούμενη χρονιά ήταν η χειρότερη. Ελπίζω η καινούρια χρονιά να φέρει λιγότερη θεωρία και περισσότερη πράξη σε πολιτικό όχι σε μουσικό επίπεδο. Με ενδιαφέρει να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν έχει πλέον να χάσει τίποτα.
Πέτρος Λαμπρίδης: Θα επικεντρωθώ στη μουσική γιατί έχω δει τόσα πολλά ωραία πράγματα φέτος που δεν τα έχω δει άλλες χρονιές. Πιστεύω πολύ σε αυτό. Αρχίζει και παίζεται πολύ ωραία μουσική ίσως και λόγω της κακής κατάστασης. Ελπίζω αυτό να συνεχιστεί.
Δημήτρης Βαρελόπουλος: Για την προηγούμενη χρονιά δεν έχω να πω τίποτα. Το ζήτημα είναι στις επόμενες χρονιές να αλλάξουμε τροχιά. να δούμε μια άσπρη μέρα γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Σπυριδούλα Μπάκα: Δεν έχω να πω κάτι συγκλονιστικό. Όντως η χρονιά που πέρασε δεν ήταν καθόλου καλή. Ελπίζω ότι η καινούρια θα είναι καλύτερη. Να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει και να έρθει μια μικρή προσαρμογή στο μυαλό μας. Επειδή αυτό που φοβάμαι πολύ είναι η ηθική κατάπτωση βασίζομαι στις μικρογραφίες της κοινωνίας και στην έννοια της αλληλεγγύης. Αυτό είναι το μόνο φως που μπορώ να δω στην καινούρια χρονιά.

——————

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή οπτικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…