21/3/2012
Γράφει η Πέννυ Γέρου
Φωτογράφηση: Ιωάννα Γκόγκου
www.musiccorner.gr
Την Παρασκευή, στις 15 Μαρτίου, ο Σταύρος Νιφοράτος, με την πρώτη του προσωπική μουσική παράσταση, μας χάρισε μια συμπαθητική βραδιά γεμάτη αναμνήσεις, νοσταλγία, αγάπη αλλά και κέφι στο Cabaret Voltaire, μέσα στα στενά του Μεταξουργείου.
Γύρω στις 22.30, και ενώ το μικρό μαγαζί του Cabaret Voltaire είχε γεμίσει από την οικογένεια, τους φίλους, τους συνεργάτες αλλά και υποστηρικτές του Σταύρου, τα φώτα χαμήλωσαν και ο ίδιος με τον συνεργάτη του, Γιώργο Τσοκάνη, έναν άνθρωπο …ορχήστρα, ανέβηκαν στη σκηνή για να ξεκινήσει το ταξίδι στο χρόνο. Το πρόγραμμα ήταν γεμάτο αγαπημένα τραγούδια, τα οποία σίγουρα έχουν σημαδέψει τις ζωές όλων μας και ο καθένας βλέπει τον εαυτό του μέσα σε αυτά.
Ο Σταύρος μας υποδέχτηκε με την «Όμορφη πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη, ένα συγκινητικό κομμάτι που μας έβαλε αμέσως σε μια νοσταλγική ατμόσφαιρα. Στο ίδιο μοτίβο συνεχίστηκε το πρόγραμμα με τα αγαπημένα κομμάτια «Δημοσθένους λέξις» και «Δεν είμαι άλλος». Αργότερα, διάλεξε να μας απελευθερώσει για λίγο από τις πληγές του παρελθόντος και τραγούδησε μαζί μας «Έλα ψυχούλα μου», αλλά και «Hit the road Jack» ξεφεύγοντας για λίγο από το ελληνικό ρεπερτόριο. Από τη σύντομη αναφορά σε δισκογραφία του εξωτερικού, δεν έλειψε και ο θρυλικός Frank Sinatra και το κομμάτι του «My Way», με το οποίο ο Σταύρος μας παρότρυνε να βρούμε ένα δικό μας τρόπο να κάνουμε αυτά που μας αρέσουν, αυτά που αγαπάμε και να μη χαθούμε μέσα στα πρέπει των άλλων.
Στο πρώτο μέρος του προγράμματος συμπεριλήφθηκαν κομμάτια όπως «Παρέα», «Πού να βρω μια να σου μοιάζει», «Το σαλάμι» – το οποίο ο Σταύρος αντιμετώπισε με πολύ χιούμορ – και άλλα τραγούδια, από μια άλλη εποχή της Ελλάδας, όπως «Άννα μην κλαις» και «Μανούλα μου». Δεν παρέλειψε επίσης να κάνει μια αναφορά στο νησί του, την Κεφαλονιά, ερμηνεύοντας «Το μαχαίρι», του συντοπίτη του, Νίκου Καββαδία.
Στο δεύτερο μέρος του προγράμματος, μπήκαμε σε ένα πιο λαϊκό κλίμα με κομμάτια όπως «Ζήνωνος», «Δε λες κουβέντα», «Κανείς εδώ δεν τραγουδά» και «Έτσι είναι η ζωή», ερμηνευμένα όλα από μεγάλους καλλιτέχνες που έχουμε αγαπήσει. Ο «Ανθρωπάκος» ήταν επίσης ένα κομμάτι με το οποίο ταυτιστήκαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι και τραγουδήσαμε παρέα με τον Νιφοράτο. Οι αναφορές σε μεγάλες κυρίες του τραγουδιού και του πολιτισμού, όπως η Μελίνα Μερκούρη και η Βίκυ Μοσχολιού, μας συγκίνησαν επίσης και μας θύμισαν φωτισμένες εποχές του ελληνικού τραγουδιού.
Ο αποχαιρετισμός ήρθε με μια a capella ερμηνεία του «Εν Λευκώ», ερμηνευμένο σε πρώτη εκτέλεση από τη Νατάσσα Μποφίλιου, κατά τη διάρκεια της οποίας όλοι σιωπηλοί παρακολουθούσαμε το ξέσπασμα του Σταύρου Νιφοράτου σε ένα τόσο δυνατό κομμάτι! Η καληνύχτα δόθηκε μέσα από ένα μελωδικό και ταξιδιάρικο κομμάτι του Δημήτρη Λάγιου, γνωστό από την ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα, με τίτλο «Να ονειρεύομαι».
Όσοι βρέθηκαν στο ζεστό Cabaret Voltaire χειροκρότησαν θερμά το Σταύρο Νιφοράτο και τον συγχάρηκαν ιδιαίτερα για τις μουσικές επιλογές του σε ένα τόσο γεμάτο πρόγραμμα, αλλά και για το πάθος των ερμηνειών του.
Πρόκειται για ένα νέο παιδί, που κάνει τα πρώτα του βήματα στο ελληνικό τραγούδι. Ο ίδιος σπουδάζει το αντικείμενο της μουσικής και έχει σίγουρα πολύ δρόμο μπροστά του ακόμα. Παρουσιάζοντάς μας δυο προσωπικές του δουλειές, δύο δικά του κομμάτια, μπορέσαμε να το διαπιστώσουμε αυτό. Τα βήματά του είναι αργά και σταθερά, όπως λέει και ο ίδιος, και ευχόμαστε σιγά σιγά να φτάσει εκεί που θέλει, γιατί οι αρχές του και το πάθος του γι’ αυτό που κάνει είναι σίγουρα πολύ καλά εφόδια για τη σταδιοδρομία του.
Μετά το τέλος της παράστασης, ανεβήκαμε στον πάνω όροφο του Cabaret Voltaire και μιλήσαμε λίγο μαζί του, για την παράστασή του, την οπτική του για τα μουσικά πράγματα αλλά και τα σχέδιά του για το μέλλον.
Music Corner: Παρακολουθήσαμε σήμερα μια παράσταση με όνομα «Τα Χ του χρόνου». Πώς διάλεξες αυτό τον τίτλο της παράστασης και, κατ’ επέκταση, τα τραγούδια που ακούσαμε;
Σταύρος Νιφοράτος: Η παράσταση αυτή ουσιαστικά βασίστηκε στα Χ του χρόνου, και, όταν λέω Χ του χρόνου, εννοώ τα κομμάτια της ζωής του καθενός μας. Αυτό είναι που εκφράζει ο τίτλος της παράστασης. Πρόκειται για τα Χ που, είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα, θέλουμε να τα αφήσουμε πίσω μας οριστικά, Χ με τα οποία αγαπήσαμε, αλλά και Χ τα οποία ακόμα μας βασανίζουν. Οπότε, ουσιαστικά, αυτό που προσπάθησα να κάνω εγώ μέσα από αυτόν τίτλο και την ίδια την παράσταση ήταν να κάνω τον κόσμο να τραγουδήσει αγαπημένα του τραγούδια, τραγούδια ζωής. Τραγούδια που έχει αγαπήσει, τα έχει συνδέσει με πολύ όμορφες αλλά και πικρές στιγμές. Ελπίζω να το πέτυχα!
Music Corner: Σίγουρα το πέτυχες! Στο πρόγραμμα σου ακούσαμε ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, το «Ζήνωνος». Ξέρω ότι είσαι από την Κεφαλονιά, είσαι παιδί της επαρχίας όπως λέμε. Ποιες είναι οι δικές σου εντυπώσεις απο τις αντιδράσεις του κόσμου αλλά και τη ζωή στην Αθήνα;
Σταύρος Νιφοράτος: Σίγουρα η ζωή στην Αθήνα κινείται με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από ό,τι σε μια επαρχιακή πόλη. Βέβαια, για αυτό το οποίο εγώ θέλω να κάνω, τη μουσική, ερχόμενος στην Αθήνα άνοιξαν οι ορίζοντές μου. Από ένα μικρό επαρχιακό ωδείο, ήρθα στο ωδείο Αθηνών, όπου φοιτώ και παρακολουθώ μαθήματα πιάνου και ανώτερων θεωρητικών. Γενικότερα, έχεις πολύ περισσότερες δυνατότητες πάνω στο αντικείμενο το οποίο θέλω να κάνω. Κακά τα ψέματα, τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι τα μόνα τα οποία μπορούν να σου προσφέρουν ένα ξεκίνημα. Βέβαια, στις ημέρες μας, λόγω του Internet, βλέπουμε ότι οι νέοι καλλιτέχνες κινούνται διαφορετικά. Αλλά η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη είναι τα κέντρα, οι δύο πυρήνες της μουσικής.
Music Corner: Παράλληλα με τη μουσική σπουδάζεις κιόλας, έτσι δεν είναι;
Σταύρος Νιφοράτος: Σπουδάζω, ναι. Είμαι στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο, φοιτητής στο τμήμα Γεωγραφίας, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Εθνικό Ωδείο. Είναι μια σχολή που παρακολουθώ και, να σου πω την αλήθεια, τα πάω καλά. Έτσι όπως είναι τα πράγματα στις μέρες, με όλα αυτά που βιώνουμε όλοι μας, βλέποντας την αγορά εργασίας, τη μουσική, βλέπουμε ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Πρέπει όμως να αντιστεκόμαστε και να αισιοδοξούμε. Το Πανεπιστήμιο είναι, αυτό που λέμε, «δημιουργείς μια καβάτζα». Είναι καλό να έχεις ένα πτυχίο. Το ίδιο ισχύει και για το Εθνικό Ωδείο. Τα πτυχία του σύγχρονου τραγουδιού, των ανώτερων θεωρητικών, του πιάνου, σου προσφέρουν κάποιες δυνατότητες και έχεις μια μικρότερη αβεβαιότητα ως προς το μέλλον σου. Όπως είπαμε, η μουσική και το τραγούδι είναι από τα πιο αβέβαια επαγγέλματα. Θα μου πεις, και τι δεν είναι σήμερα; Τέλος πάντων…
Music Corner: Ισχύει! Άλλη μια ερώτηση… Ακούσαμε σήμερα κυρίως επανεκτελέσεις αγαπημένων τραγουδιών, αλλά ακούσαμε και λίγα δικά σου. Προγραμματίζεις κάτι προσωπικό;
Σταύρος Νιφοράτος: Αυτό το κομμάτι το οποίο ακούσατε είναι σε στίχους ενός νέου στιχουργού, του Μάκη Μεζόπουλου, και σύνθεση δική μου. Μ’ αυτό το παιδί συνεργαζόμαστε έχουμε δημιουργήσει αρκετά τραγούδια. Είναι στα σκαριά μια δουλειά, αλλά ακόμα δε μπορώ να σου πω κάτι συγκεκριμένο. Θέλω ό,τι κάνω να το κάνω αργά, σταθερά, γιατί ξέρω ότι μόνο λιθαράκι – λιθαράκι μπορείς να πετύχεις κάτι σωστό. Αυτά τα πολύ απότομα πυροτεχνήματα θέλω να τα αποφύγω.
Music Corner: Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία!
Σταύρος Νιφοράτος: Σε ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ το Music Corner, εσάς για την παρουσία σας και για την κάλυψη του live και εύχομαι ό,τι καλύτερο για το site σας!
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το live
***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…