5/7/2010
Αποστολή – Παρουσίαση: Λευτέρης Κατσουλιέρης
Φωτογραφίες από το επίσημο site του Hard Rock Calling
www.musiccorner.gr
 

Ζέστη και καυτός ήλιος δεν είναι ακριβώς ο καιρός που συνδυάζουμε με το Λονδίνο αλλά όσοι βρέθηκαν την Κυριακή 27 Ιουνίου στο Hyde Parκ για την 3η μέρα του ετήσιου φεστιβάλ Hard Rock Calling, έπρεπε απαραιτήτως να είναι εξοπλισμένοι με αντηλιακά και καπέλα! Οι ξεχασιάρηδες βέβαια μπορούσαν να τα προμηθευτούν από τα αντίστοιχα κιόσκια εντός φεστιβάλ καθώς το Hard Rock Calling πρέπει είναι από τα πιο βολικά φεστιβάλ στην Ευρώπη: στην καρδιά του κεντρικού Λονδίνου, λίγα λεπτά από στάσεις μετρό και λεωφορείων, με άπειρα κιόσκια που προσέφεραν κάθε είδους φαγητό, παγωτά και άφθονες μπύρες, βρύσες με πόσιμο νερό, πάγκους με τραπέζια, μαγαζάκια με τα απαραίτητα αναμνηστικά, φαρμακείο ακόμα και γιγαντοοθόνη για το Αγγλία-Γερμανία! Και φυσικά πολλή και καλή μουσική…

Το Music Corner βρέθηκε στη 3η και τελευταία μέρα του Φεστιβάλ η οποία ξεκίνησε με τους More Than Me, το άχρωμο ροκ των οποίων δεν ήταν αρκετό για να μας ξεκολλήσει …από τη σκιά των δέντρων αλλά λίγο μετά βρεθήκαμε κι εμείς κάτω από τον καυτό λονδρέζικο ήλιο με την απαραίτητη μπύρα ανά χείρας να χαζεύουμε τον τραγουδοποιό Joshua Radin να παίζει συμπαθητικό, αμερικάνικο soft-rock. Αρκετά καλός αλλά πολύ ευκολόπιοτος, χωρίς τις απαραίτητες “αιχμές” (κάτι στην ενορχήστρωση, λίγο γρέζι στη φωνή ίσως;) που θα τον ξεχώριζαν σε αυτό το είδος.


More Than Me

Joshua Radin

Γρήγορα όμως τα πράγματα σοβάρεψαν με την εμφάνιση στη σκηνή του Elvis Costello και των Sugarcanes, ανάμεσά τους ο τραγουδοποιός Jim Lauderdale και ο μαέστρος της dobro κιθάρας, Jerry Douglas, οι οποίοι ήταν η καλύτερη country μπάντα που είχα την τύχη να δω ως σήμερα: ορμώμενοι από την παράδοση των string bands των Αππαλαχίων, οι Sugarcanes περιλαμβάνουν ακουστικές κιθάρες, ακουστικό μπάσο, μαντολίνο, βιολί fiddle, ακορντεόν και dobro και το σετ τους ήταν εν μέρει βουτιά στο παρελθόν του Costello αλλά και εν μέρει φόρος τιμής στην αμερικάνικη μουσική παράδοση την οποία ο Costello τιμά όχι μόνο στον πρόσφατο δίσκο του Secret, profane & sugarcane αλλά και στα παλιότερα Almost blue (με διασκευές σε country κομμάτια) και King of America. Το δε τραγούδι που άνοιξε το σετ, το κλασικό “Mystery Train”,  ήταν ένα κλείσιμο του ματιού στον άλλο Elvis που το ηχογράφησε στα πρώτα του βήματα στη Sun. Ακολούθησαν αρκετά κομμάτια από τον πρώτο δίσκο του (Blame it on cain, Angels wanna wear my red shoes, το πανέμορφο Alison με πέρασμα από το Suspicious Minds…), τα γνωστά κι αγαπημένα “Everyday I write the book” και “(What’s so funny about) Peace, Love and Understanding” αλλά και αρκετές στάσεις στην Αμερικάνικη μουσική παράδοση όπως η κλασική μπαλάντα του George Jones “Good year for the roses” (υπήρχε και στο Almost blue),το παλιό R n’ B “Don’t lie to me” και μια καταπληκτική εκτέλεση του “Friend of the devi”l των Grateful dead. Το χάιλάιτ της εμφάνισης όμως ήταν ένα απλά υπέροχο medley του “New Amsterdam” με το “You’ve got to hide your love away” των Beatles – ζέσταμα για την “Beatlemania” ατμόσφαιρα που θα ακολουθούσε! Το σετ τελείωσε γρήγορα αλλά δε θα μπορούσε να είχε πάει καλύτερα…

Elvis Costello

Ακολούθησαν οι Αυστραλοί Crowded House, φέρνοντας μαζί τους μερικά από τα πιο μελωδικά δείγματα κιθαριστικής ποπ των τελευταίων 25 ετών. Ο τραγουδιστής και συνθέτης τους, Neil Finn ήταν σε τοπ φόρμα και δε σταμάτησε να παρακινεί το κοινό να συμμετάσχει στο show χτυπώντας παλαμάκια, τραγουδώντας Β’ φωνητικά (στο Archer’s arrows) ή κάνοντας “μεξικάνικο κύμα” (!). Και φυσικά δε μας άφησαν ανικανοποίητους με τις επιλογές τους που περιλάμβαναν παλιά (“World where you live”, “Fall at your feet”, “Private universe”) αλλά και καινούρια κομμάτια (“Saturday sun”, “Archer’s arrows”), ενώ δε μπορούσαν να λείψουν από το σετ οι μεγάλες τους επιτυχίες “Don’t dream, it’s over” και “Weather with you” που έφτιαξαν τη διάθεση των Λονδρέζων που μόλις είχαν δει την Εθνική τους να χάνει 4-1 από τη Γερμανία. Η διασκευή στο “Road to nowhere” των Talking Heads ήταν το κερασάκι σε μια χορταστική τούρτα!


Crowded House

Crowded House

Δεύτερο γκρουπ πριν το τέλος, οι θρυλικοί Crosby, Stills & Nash που έχοντας περάσει 40 κύματα σε 40 χρόνια, ετοιμάζουν καινούριο δίσκο με διασκευές σε τραγούδια άλλων σε παραγωγή του Rick Rubin και επ’ ευκαιρία περιοδεύουν στην Ευρώπη. Ομολογώ ότι ανυπομονούσα να τους δω και για αυτό ίσως απογοητεύτηκα λίγο καθώς η εμφάνισή παραγνώρισε τη μαγεία που εκπέμπουν οι πιο ακουστικές στιγμές τους σε συνδυασμό με τις ξεχωριστές φωνητικές αρμονίες τους ενώ από το σετ τους έλειψαν κάποιες από τις καλύτερες στιγμές τους όπως τα “Suite: Judy Blue Eyes”, “Helplessly hoping” ή “Carry on”. Προτίμησαν δε να στηριχθούν σε πιο ηλεκτρικά κομμάτια που άφηναν αρκετό χώρο στον Stephen Stills να αυτοσχεδιάσει στην κιθάρα. Παρόλη όμως την παρουσία πλήκτρων και B3 Hammond, δεν κατάφεραν ηχητικά να φτάσουν τον πήχη που τόσο ψηλά έβαλαν στο απόγειο της δόξας τους, με τις περιοδείες του 1970 και του 1974. Να έφταιγε η απουσία του Neil Young από τη σύνθεση? Πιθανό. Έστω κι έτσι όμως, μας έπαιξαν “Long time coming”, “Woodstock”, “Southern Cross”, “Déjà vu” και “Our house,  “Bluebird” από τα χρόνια του Stills στους Buffalo Springfield (πάλι παρέα με Neil Young) αλλά και τα “Ruby Tuesday” (Rolling Stones) και “Behind Blue Eyes” (Who) από τον επερχόμενο δίσκο.
Όσοι προηγήθηκαν θα έφταναν από μόνοι τους για να στηρίξουν ένα καλό φεστιβάλ αλλά οι περισσότεροι στο κοινό είχαν έρθει για το μεγάλο όνομα, τον Paul McCartney και αυτός δεν απογοήτευσε. Ανέβηκε στη σκηνή στις 19:30 και έμεινε σχεδόν 3 ώρες, γεμάτος ενέργεια που δεν μαρτυρούσε σε καμία στιγμή ότι πριν 10 μέρες είχε κλείσει τα 68 (!).

Crosby, Stills & Nash

Ξεκινώντας με το “Venus & Mars/Rockshow”, ο “Macca” συνέχισε με το “Jet” από το Band on the run του 1975 (το οποίο είχε την τιμητική του καθώς ακούστηκαν 5 κομμάτια από αυτό)  ενώ το All my loving ήταν το πρώτο Betales κομμάτι της βραδιάς και, φυσικά, έφερε ένα μικρό πανικό. Οι βελόνες συνέχισαν να χτυπάνε κόκκινο με “Letting go” (από την περίοδο των Wings), “Gotta get you into my life” (από το Revolver των Beatles), “Highway” (από το εγχείρημα The Fireman με τον παραγωγό Youth) και  “Let me roll it” (από Band on the run) το οποίο έκλεισε με ένα πέρασμα από το “Foxy Lady” του Hendrix και το οποίο συνοδεύτηκε από μια μικρή ιστορία για τον Hendrix και τον Clapton.

Paul McCartney

Στη συνέχεια, ο Macca κάθισε στο πιάνο και τα πράγματα ηρέμησαν κάπως με το  “The long and winding road” (από το οποίο θα μπορούσαν να λείπουν τα «τεχνητά» έγχορδα) το οποίο ακολουθήθηκε από 3 κομμάτια από τα 1970ς, “1985” (από Band on the run επίσης ), “Let’em in” και “My love” αφιερωμένο στη Linda McCartney.

Σειρά έπειτα είχε η ακουστική κιθάρα με την οποία ο McCartney έπαιξε “I’m looking through you”, “Two of us”, “Blackbird” και “Here Today” το οποίο έχει σταθερή θέση στο σετ του ως αφιέρωση στον John Lennon (χωρίς ωστόσο να είναι και τόσο καλό τραγούδι) ενώ ένα μαντολίνο επιστρατεύτηκε για το “Dance tonight” από το πρόσφατο Memory almost full. Ακολούθησε ένα ακόμα κομμάτι από το Band on the run, το “Mrs Vanderbilt” ενώ το “Eleanor Rigby” έφερε ρίγη συγκίνησης σε όλο το πάρκο. Προσπαθώντας μάλλον να κρατήσει την ατμόσφαιρα ελαφριά, ο McCartney πήρε το ukulele του και έπαιξε το “Ram on” και ξεκίνησε το “Something”,  ως αφιέρωμα στον George Harrison, με την υπόλοιπη μπάντα να μπαίνει στη μέση του τραγουδιού και τον κόσμο να τραγουδά μαζί.

Σε όλη τη διάρκεια του σετ ο McCartney είναι σε εξαιρετική διάθεση και διανθίζει την εμφάνιση του με αρκετή κουβεντούλα, αμφιβόλου ποιότητας  χιούμορ, ιστοριούλες από το παρελθόν του και ένα ξεκάρφωτο πέρασμα από το “Tequila”.  Ο κόσμος ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό (αρκεί  η εμφάνιση του χαρακτηριστικού Hofner μπάσου που χρησιμοποιούσε στους Beatles για να γίνει ένας μικρός χαλασμός!) και νιώθει κανείς τον ξεχωριστό δεσμό ανάμεσα στο Αγγλικό κοινό και τον σημαντικότερο ίσως εν ζωή Άγγλο (και όχι μόνο) ποπ μουσικό.

Κάπου σε αυτό το σημείο οι ταχύτητες άρχισαν να ανεβαίνουν πάλι με το “Sing the changes” από το Fireman ενώ το “Band on the run” ξεσήκωσε το κοινό αλλά αυτό μπορεί αν ειπωθεί για κάθε κλασικό κομμάτι που ακολούθησε: “Ob-la-di, On-la-da”, “Back in the USSR”, “I gotta a felling”, “Paperback writer”, “A day in the life”(ένα χρόνο αφού συνόδευσε τον Neil Υoung στο ίδιο κομμάτι στην ίδια σκηνή) medley με “Give peace a chance”,  “Let it be” κι ένα εντυπωσιακό “Live and let die” συνοδεία πυροτεχνημάτων. Το κανονικό σετ έκλεισε με το “Hey Jude”, το οποίο φυσικά κατέληξε σε ένα μαζικό sing-along.

Ακολούθησαν 2 encore, το πρώτο με “Day tripper”, “Lady Madonna” και “Get back” και το δεύτερο με “Yesterday”, “Helter Skelter”, “Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band” (στη σύντομη reprise εκδοχή) και, όπως άρμοζε, το “The end”.

Είναι εντυπωσιακό πώς κάποιοι παραγνωρίζουν την προσφορά του McCartney στους Beatles και τη μουσική γενικότερα. Ευτυχώς για τους υπόλοιπους από εμάς, ο Macca αντέχει στα 68 να παρουσιάζει ακόμα τα τραγούδια που άλλαξαν τόσες ζωές με έναν  ενθουσιασμό που δύσκολα συναντά κανείς, τόσο σπάνιο όσο τον δικό μας ενθουσιασμό όταν ακούμε αυτά ακριβώς τα τραγούδια.

*** Σημείωση 1: το μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισης του Paul McCartney μπορείτε να το δείτε on-line καθώς το παραχώρησε προς όφελος της οργάνωσης Born HIV free (ωραία κίνηση).

Περισσότερα video εδώ:
http://www.youtube.com/user/BornHIVFree

*** Σημείωση 2: μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν / συνόδευσαν τη φετινή εκτός έδρας αποστολή!

Και κάποιες αποκλειστικές φωτογραφίες από ερασιτεχνική κάμερα
που μας εξασφάλισε ο ίδιος ο συντάκτης του Music Corner (Λευτέρης Κατσουλιέρης)

***Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here