Γράφει η Χρύσα Λύκου
Ο Πολυχώρος Vault, πιστός στο ραντεβού του με τις εξαιρετικές παραστάσεις, παρουσιάζει στο κοινό το «Μάρτυς μου ο Θεός», το βιβλίο του Μάκη Τσίτα, που τιμήθηκε με το Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης 2014, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Καραγιάννη.
Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης, ο Χρυσοβαλάντης του έργου, ερμηνεύει καθηλωτικά τον άνεργο, πενηντάρη Έλληνα, που ζει στην Ελλάδα του 2004, στην Ελλάδα των φωταγωγημένων σταδίων, των χρυσών μεταλλίων, των βεγγαλικών και της άλλης μιας σκισμένης μπλούζας του Σάκη Ρουβά.
Ένας αντιήρωας, που προσπαθεί να ακροβατήσει τις αξίες του, σ’ ένα φθαρμένο σκοινί. Γιος απόστρατου στρατιωτικού, με μια μάνα προσκολλημένη στη θρησκεία και δυο αδερφές που προσπαθεί μάταια να προσεγγίσει, ο Χρυσοβαλάντης είναι ένας ήρωας της σύγχρονης Ελλάδας, μιας χώρας που απεγνωσμένα προσπαθεί να αποδείξει ότι ανήκει ολοκληρωτικά στη Δύση, παρόλο που η μισή, βρίσκεται βαθιά ριζωμένη, στην Ανατολή. Ψάχνει υπεύθυνους για το κατάντημα του, κατηγορεί τους ξένους, προσπαθεί να κρυφτεί απ’ τον Θεό που τον βλέπει από παντού.
Τα σύμβολα του έργου, προβληματίζουν για το χρόνο που περνά και μας αφήνει όσα θα έπρεπε να πάρει μαζί του. Μια πλαστική ελληνική σημαία να μας θυμίζει για πια χρώματα πολέμησαν κάποιοι κάποτε, μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία που μυρίζει ναφθαλίνη, ένα μπλε τετράδιο για ποιήματα που γράφτηκαν για να μη διαβαστούν. Το πουκάμισο του ήρωα ανοίγει για να μας φανερώσει τη μπλούζα του Φοίβου και την Αθηνάς, των Ολυμπιακών Αγώνων, τα λάθη και τα πάθη μας.
Οίκοι ανοχής και αντοχής, άκαρδοι εργοδότες, μια ψυχαναγκαστική οικογένεια και μια ακόμη πιο ψυχαναγκαστικά δοσμένη θρησκεία, συνθέτου το κλουβί του ήρωα, του κάθε έναν από εμάς, που δεν μπορεί να δραπετεύσει απ’ τα όρια μιας κοινωνίας που βυθίζεται μέσα στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα της.
Το εντυπωσιακό είναι ότι ο ήρωας, βιώνει την απόλυτη παρακμή, καθισμένος σ’ ένα ακαθόριστο γκρι παγκάκι, σε μια χρονική περίοδο που η Ελλάδα λάμπει ανάβοντας τη φλόγα που λίγο αργότερα θα τη βύθιζε για χρόνια στο σκοτάδι . Ο Χρυσοβαλάντης, ζει αυτό που ζούμε σήμερα, αυτό που κοροϊδεύαμε χθες.
Ένας μονόλογος, που εκφράζει φωναχτά τις σκέψεις όλων μας, ένα κωμικά δοσμένο χαστούκι που πονάει περισσότερο τον σύγχρονο νεοέλληνα. Σχεδόν γυμνός στο τέλος της παράστασης, με μοναδικό του κάλυμμα τη μυρωδιά απ’ το λιβάνι, ο ήρωας χάνεται στο φώς.
 |
 |
Η παράσταση τελειώνει και εμείς περιμέναμε τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη, να μας μιλήσει για τον Χρυσοβαλάντη και για την κοινωνία στην οποία προσπαθεί να ισορροπήσει.
Music Corner: Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο και τον ήρωα που υποδύεστε.
Ιωσήφ Ιωσηφίδης: Το «Μάρτυς μου ο Θεός», είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Μάκη Τσίτα, το οποίο κέρδισε το βραβείο λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2014. Το έργο παρουσιάζει έναν αντιήρωα, τον Χρυσοβαλάντη, ο οποίος μέσα από ένα παραλήρημα, μας εξιστορεί τη ζωή του. Τον βρίσκουμε στην Αθήνα του 2004, την περίοδο δηλαδή που ανθίζει το ελληνικό όραμα, το οποίο όπως αποδείχτηκε στην πορεία ήταν μια φούσκα που έσκασε. Ο ήρωας, είναι άνεργος μια εποχή, που την Ελλάδα την χαρακτήριζε η χαρά και η ευζωία. Βέβαια, τότε βλέπουμε και τα πρώτα ψήγματα των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Ο Χρυσοβαλάντης είναι ένας άνθρωπος που όλοι τον εκμεταλλεύονται. Είναι λίγο αφελής και ξενοφοβικός, ο οποίος έχει εγκαταλειφθεί από όλους και νιώθει ότι πρέπει κάπου να ρίξει τις ευθύνες. Έχει πολλά αντιφατικά στοιχεία στον χαρακτήρα του. Είναι θεοφοβούμενος ενώ παράλληλα συχνάζει σε οίκους ανοχής . Το πρώτο μέρος του έργου, μοιάζει με κωμωδία, ενώ στο δεύτερο ο ήρωας γίνεται «η Ελλάδα μετά».
Music Corner: Η χώρα μοιάζει να αλλάζει πολιτική κατεύθυνση. Πιστεύετε ότι η κοινωνία μας, αρχίζει σταδιακά να αποναρκώνεται και ότι ένα νέο κόμμα μπορεί να σηματοδοτήσει την αλλαγή;
Ιωσήφ Ιωσηφίδης: Κρατώντας μικρό καλάθι, μιας και όλοι ξέρουμε πως λειτουργούν οι πολιτικοί στη χώρα μας, πιστεύω ότι ένα κόμμα μπορεί να φέρει την αλλαγή. Πρέπει να δοκιμάζουμε καινούργια στέρεα πράγματα, να τολμάμε σαν πολίτες και να μην «παντρευόμαστε» κανέναν. Πρέπει να κοπεί επιτέλους το αλισβερίσι των πολιτικών με τους πολίτες. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να δημιουργήσουμε και να είμαστε αλληλέγγυοι με τους συνανθρώπους μας. Η δημοκρατία και η δικαιοσύνη, όροι που έχουν χαθεί τα τελευταία χρόνια και που δε ξέρω αν τελικά υπήρξαν και ποτέ, πρέπει να αναθεωρηθούν και να σηματοδοτήσουν μια νέα εποχή. Οι ηθοποιοί, είναι μια ομάδα ανθρώπων, που επιμένει να δημιουργεί, με πενιχρές αποδοχές σε πείσμα των καιρών. Μέσα στην κρίση που όλοι βιώνουμε, πιστεύω έχουν ξεπηδήσει αξιόλογα πράγματα, μιας και όταν δεν είσαι βολεμένος, αναγκάζεσαι να στύψεις το μυαλό σου για νέες ιδέες. Πρέπει να αναρωτηθούμε, γιατί ποτέ οι άξιοι δεν ευδοκίμησαν σ’ αυτή τη χώρα και να σταματήσουμε να χαιρόμαστε με τα αυτονόητα.
——————–
Περισσότερα στοιχεία για τη παράσταση, ημέρες και ώρες, μπορείτε να δείτε στο σχετικό δελτίο τύπου
——————–
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του Music Corner…