Γράφει η Ζωή Νικολάου
Φωτογράφηση: Αλεξάνδρα Κατσαρού
Δεν θα μπορούσα να γράψω «παρουσίαση» για την ποιητική και γεμάτη «διάφανες» αναμνήσεις εμφάνιση του Ανεστόπουλου, στη σκοτεινή Death disco, το βράδυ της Πέμπτης. Διαβάζοντας το σχόλιο παρευρισκόμενου «τι έγινε απόψε μέσα μας…», ξεκίνησα να γράφω…
Θλίψη, φόβος, θυμός, οργή, πόνος, μοναξιά, απογοήτευση.. Οι πιο σκοτεινές στιγμές του νου, καταραμένες μα οδηγούν πάντα σε αυγές. Τόσα φάρμακα και τόσοι εθελοντές για να γιατρέψουν τα σκοτάδια, δε θα φτάσουν ποτέ την αξία της συμφιλίωσης μαζί τους. Δε θα αγγίξουν ποτέ την ανάσα που γεμίζει τα μάτια όταν δεις και πατήσεις ολόκληρη τη σόλα στο επόμενο σκαλί. Υπάρχει φως και δημιουργείς σε αυτό μετά τις τρικυμίες. «Καθαρός από μνήμες, αναμνήσεις και από-μνήματα» προχωράς στην πιο βαθιά σου μοναξιά για να βγεις στον αφρό με καινούριο ελεύθερο βλέμμα δημιουργώντας ξανά.
Αφήνεις πίσω αλλά δεν ξεχνάς αυτά που σε ρίξανε κάτω… Σηκώνεσαι και τα τραγουδάς δυνατά για να τα ακούσουν όλοι οι φοβισμένοι. Τα ‘βαλες σε στίχους για να τα πεις ποιητικά γιατί είναι τόσο ρομαντικό που μπορείς κι ακόμα νιώθεις και προσδοκάς χαρά και επανάσταση και που ξέρεις ότι «μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν αυτοί που να ζούνε μονάχα υπομένουν». Γιατί έμαθες να ανοίγεις τα μάτια και τα φτερά σου ταυτόχρονα για να μην πετάς στα τυφλά. Να βλέπεις, να παρατηρείς, να ρουφάς το καθετί.
«Δεν είναι η αγάπη τίποτε άλλο παρά ένα ψέμα…» Οι έρωτες που έφυγαν σε έκαναν να ψάχνεις πιο καλά. Να φοβάσαι λιγότερα γιατί, τι έχεις να χάσεις, όταν «τα χρόνια σου ναυάγησαν στις ξέρες..».. Έτσι κι αλλιώς «ο έρωτας και η επανάσταση», όπως μας είπες, «στα χαρακώματα είναι αδέρφια». Και μέσα από την ήττα στο παιχνίδι αυτό που παίζει στο μυαλό σου ένα ζευγάρι μάτια, μαθαίνεις ότι η ήττα και η νίκη, αν υπάρχουν τέτοιοι όροι εδώ, οδηγούν πάντα στον ίδιο τόπο. Μέσα σου. Όλο και πιο μέσα σου. Δοκιμάζεις τις αντοχές και τις ανοχές σου σε αυτό το ελκυστικό ναρκωτικό, καθώς «καίγεσαι από ένα φόβο αβάσταχτο.. Κρέμεσαι από τον αγέρα. Δεν πατάς πια πουθενά. Κρέμεσαι απ’ το πουθενά». Μέχρι που δεν έχεις άλλα να δώσεις και καταλήγεις «στέλνοντας καρτ ποστάλ από τον Άδη».
«Βάλτε να πιούμε»! Κάθε σβησμένο κερί γεννά την ανάγκη για καινούριο φως. Από τη στάχτη δημιουργείται η θέληση για νέα ζωή. Τα κλειστά παράθυρα θα ανοίξουν ακόμα κι αν γίνει από τον αέρα. Τα δάκρυα θα στερέψουν κι ας προσμένουν καινούρια. Δεν φτάνει να ξεπεράσεις κάτι αν δεν το χεις βιώσει πρώτα ολοκληρωτικά. Δε φτάνει το χαμόγελο για να καλύψει τα κενά μας αν πρώτα δεν αποφασίσουμε πως θα τα γεμίσουμε. «Βάλτε να πιούμε»!
Η μουσική, όπως κι η ποίηση αλλά κι η κάθε τέχνη έχει τους σκοτεινούς της αντιπροσώπους, τους «μακάβριους», τους επιτηδευμένα ξεχασμένους. Που με πνιχτές φωνές, καταχρήσεις και πληγές δε διασκεδάζουν το κοινό, ούτε τους νοιάζει να παρεξηγηθούν, ούτε να σε κάνουν να περάσεις καλά. Υπάρχουν γι αυτό που δημιουργούν μέσα από τις ζωές των ανθρώπων που δεν είναι ρόδινες για να τους δώσουν στιγμές ανάσας βαθιάς. Κι ας μην είναι από ανακούφιση, σίγουρα γεμίζει τους πνεύμονες χωρίς προσωπεία και αυταπάτες. Καταρχήν μας «απομένει μια λέξη».. «Για να μπορούμε να απελευθερώνουμε αυτό που εκκρεμεί στην άκρη της κραυγής μας»!
«Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα.
Καπνοί `ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα.
Καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε.
Βάλτε να πιούμε…»
Περισσότερες φωτογραφίες του MusicCorner από το live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…