Φωτορεπορτάζ: Ματίνα Φουντούλη
Ήταν η πρώτη μέρα ενός χειμώνα που άρχισε λίγο-λίγο να μας δείχνει τα δόντια του και από εκείνες τις μέρες που οι παραγωγοί του ραδιοφώνου σου ενισχύουν το δίλημμα που ήδη έχεις επιστρέφοντας από τη δουλειά “ποτό ή χουχούλιασμα;”. Εμείς πάντως, είχαμε ήδη επιλέξει. Άλλωστε είχαμε να τους ακούσουμε καιρό. Ο Γιώργος και ο Σταύρος Μυλωναδάκης έκαναν την εμφάνισή τους στον Ρυθμό Stage.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που συναντούσα την αφίσα τους στο αγαπημένο -και παρελθόν πια- Blue Cafe της Πατησίων. Εκείνο το άσπρο-κόκκινο εξώφυλλο του cd τους, θυμάμαι, ότι με είχε συνοδεύσει σε αρκετές διαδρομές σχολείο-σπίτι και αργότερα στα κτελ μέχρι την Πάτρα. Το χιτάκι “Τα ’χω πάρει” έπαιζε συχνά σε ένα mad άλλης εποχής, αλλά εγώ είχα την αδυναμία, σε εκείνα που θέλουν λίγο περισσότερο ψάξιμο στο cd, “Να σκεπαστείς με όνειρα” και “Κοίτα με”.
Οπότε, όπως καταλαβαίνετε, ήταν προφανές ότι μόλις πληροφορήθηκα αυτό το live στον Ρυθμό δε θα το έχανα. Κι ας μην ήταν στο μπλε καφέ, κι ας μην ήταν τόσο ακουστικό όσο τότε, έπρεπε να είμαι εκεί. Όταν άκουσα, πια, και τις νότες του πρώτου τραγουδιού με το οποίο ξεκίνησαν -τα όνειρα που λέω παραπάνω- δεν ήμουν πια στη Μαρίνου Αντύπα, αλλά στην Πατησίων, ένα Σάββατο πρωί, μερικά χρόνια πριν, για την καθιερωμένη βόλτα.
Το πρόγραμμα που άκουσα ήταν κυρίως βασισμένο σε τραγούδια από την ελληνική μουσική σκηνή -δε μ’ αρέσει ο όρος “έντεχνη” αλλά κάπως πρέπει να χαρακτηρίσω τα τραγούδια που δε βγαίνουν αυτόματα από έναν υπολογιστή- με τον Χαρούλη, τον Θηβαίο, τον Θαλασσινό να νιώθουν περήφανοι και να χαμογελάνε από κάπου νοητά. Φυσικά, εμβόλιμα έμπαιναν και δικά τους τραγούδια από εκείνον τον πρώτο δίσκο και έπιανα τον εαυτό μου συχνά να τα σιγοτραγουδάει, να θυμάται στίχους και μουσικές, παρόλο που είχα να τα ακούσω χρόνια.
Αυτό που μου άρεσε, όμως, περισσότερο ήταν ότι όλα τα τραγούδια ανεξαιρέτως -δικά τους ή μη- είχαν πειραχτεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Έπαιζαν οι πρώτες νότες και δεν ήξερες αν αυτό ήταν ένα νέο τραγούδι του Γιώργου & Σταύρου Μυλωναδάκη ή κάτι που ξέρεις. Μόνο αν άκουγες έναν γνωστό στίχο καταλάβαινες ότι ακούς κάτι οικείο. Εκεί που έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελά αυθόρμητα μόλις κατάλαβα ότι αυτό που παίζανε τώρα ήταν το “Αυτή η νύχτα μένει”. Ένα εντελώς διαφορετικό τραγούδι, από μια εντελώς διαφορετική οπτική, για ένα τραγούδι που έχεις πει πολλές φορές ότι δε θες να ακούσεις ξανά σε μια τετριμμένη ερμηνεία μόνο και μόνο για να δείξει τις όποιες ερμηνευτικές δυνατότητες έχει ο εκάστοτε τραγουδιστής.
Όσο για τους ίδιους επάνω στη σκηνή, ο Γιώργος ήταν ο κοινωνικός της παρέας, αυτός που έκανε αστεία, έλεγε ιστορίες, έπαιζε και πείραζε το κοινό, ενώ ο Σταύρος, με την κιθάρα πάντα μαζί του, ήρεμη δύναμη, μέχρι που τους έδιωξε όλους για να απολαύσουμε ήσυχοι το παραδοσιακό κυπριακό τραγούδι “4 και 4”, αλλά και όσα κυπριακά είχε μάθει από τις τελευταίες τους συνεργασίες και ταξίδια στο νησί.
Την επόμενη Τετάρτη θα είναι πάλι εκεί. Δε θα σας πω ότι θα δείτε ένα show που δε θα έχετε ξαναδεί πουθενά, ούτε ότι θα ακούσετε τραγούδια που δεν ξέρετε. Αντιθέτως, θα ακούσετε γνωστά τραγούδια, με μια φρεσκάδα ιδιαίτερη, από δύο παιδιά που φαίνεται να έχουν πολλή όρεξη και που θέλω να πιστεύω ότι θα ακούσουμε και νέα δικά τους πραγματάκια σύντομα. Άλλωστε, όπως μας είπε και ο Γιώργος λίγο πριν ξεκινήσουν, είναι δύσκολοι οι καιροί και έχουμε ανάγκη από τέτοια πράγματα.
Περισσότερες αποκλειστικές φωτογραφίες του MusicCorner από το Live
*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού γραπτού ή φωτογραφιών, χωρίς την άδεια του Music Corner…