ΔΗΜΗΤΡΑ ΣΕΛΕΜΙΔΟΥ
(σε… meeting με τη Μαρία Αβραμίδου)

Η Δήμητρα Σελεμίδου είναι ένα κορίτσι που συνδυάζει φαινομενικά αντίθετα –αλλά στην πραγματικότητα συμπληρωματικά– χαρακτηριστικά. Είναι φοιτήτρια Ιατρικής, μα και μία από τις πιο ελπιδοφόρες νέες ερμηνεύτριες. Αποδεικνύεται εξαιρετικά συνειδητοποιημένη και ώριμη, ενώ ταυτόχρονα παραμένει ρομαντική και πιστεύει στα όνειρα που γίνονται πραγματικότητα, με συνεχή δουλειά. Μάλλον αυτές οι ισορροπίες των αντιθέσεών της είναι αυτές που την καθιστούν εξαιρετικά γοητευτική –μοναδική, όπως ο χτύπος της καρδιάς κάθε ανθρώπου, τον οποίο επιμένει να ακούει και να ερμηνεύει πάντα σαν μουσική.

Λίγο πριν να ενώσει ξανά τις δυνάμεις της με την Κατερίνα Πολέμη, στον Σταυρό του Νότου Plus και την επιτυχημένη παράσταση «Μέσα απ’ τη Φωνή Βγήκε η Μουσική», η νεαρή καλλιτέχνιδα παρουσιάζει τις προσωπικές και καλλιτεχνικές της… συντεταγμένες στο Music Corner!

Πώς θα συστηνόσασταν, με λίγα λόγια, σε κάποιον που δεν σας γνωρίζει;
Θα συστηνόμουν, ίσως, μέσα από όσους και όσα αγαπώ. Ως ένας άνθρωπος που μετρά 22 χρόνια, από τα οποία έζησε τα πρώτα δεκαοκτώ στη Φλώρινα και πλέον ζει στην Αθήνα, και έχει σκοπό να μοιράζει τη ζωή του ανάμεσα στην ιατρική, στη μουσική, κοντά σε ανθρώπους που θαυμάζει και αισθάνεται «συγγενείς».

Η «επίσημη» πορεία σας στη μουσική ξεκίνησε μετά τη διάκρισή σας στην 4η Ακρόαση της Μικρής Άρκτου, από την οποία προέκυψε η πολύ όμορφη δισκογραφική δουλειά «Τρίτη Έξοδος», σε στίχους Γιάννη Βασιλόπουλου και μουσική Σπύρου Παρασκευάκου. Πιστεύετε στη δύναμη της ομάδας; Κατά πόσο είναι εύκολο για νέους καλλιτέχνες και δημιουργούς να ξεχωρίσουν και να γίνουν γνωστοί σήμερα;
Από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, αγαπούσα τις ομάδες σε κάθε πιθανή τους εκδοχή. Τίποτε δεν ήταν τόσο υπέροχο όσο το παιχνίδι με τα αδέρφια και τους φίλους μου, τίποτε δεν με ενθουσίαζε περισσότερο από το να μοιράζομαι την ευθύνη και τη δημιουργικότητα της ομαδικής εργασίας στο σχολείο, στο ωδείο ή στα αθλήματα που συμμετείχα. Κοιτώντας πίσω, νομίζω πως σταδιακά επέλεξα τη συλλογικότητα όποτε μου δόθηκε η ευκαιρία και είμαι απόλυτα ευτυχισμένη γι’ αυτή μου την επιλογή και για όλα όσα έφεραν οι «ομάδες» μου. Η Μικρή Άρκτος, τα παιδιά των ακροάσεων, η «Τρίτη έξοδος» είναι για εμένα, ανάμεσα σε πολλά ακόμα, η απόδειξη πως οι ομάδες κάνουν θαύματα.
Σε ό,τι αφορά το δεύτερο ερώτημα, ζούμε σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την εισβολή της τεχνολογίας στην καθημερινότητα και το γεγονός αυτό έχει αλλάξει δραστικά και το καλλιτεχνικό τοπίο. Είναι πολύ εύκολο να γίνει το έργο μας προσβάσιμο στον κόσμο (είτε αφορά στην τέχνη, είτε σε οτιδήποτε άλλο), κυρίως μέσα από το διαδίκτυο. Όμως, ταυτόχρονα, μέσα στο χάος των πληροφοριών, με δεδομένη πλέον τη –σχεδόν πλήρη– εξαφάνιση της δισκογραφίας και με τους πειρασμούς της εφήμερης προβολής, είναι δύσκολο να αναδειχθούν νέοι καλλιτέχνες με έναν τρόπο που θα προφυλάσσει το καλλιτεχνικό αίτημα. Κάπου εδώ αντιστέκονται συλλογικότητες που, σε πείσμα των καιρών, δίνουν βήμα στους νέους, όπως συνέβη με εμάς στην Μικρή Άρκτο. Προσωπικά, επιμένω να πιστεύω πως η σκληρή δουλειά και το πείσμα από μέρους μας, δεν μπορεί παρά κάποια στιγμή να ανταμειφθεί.

Πώς μπήκε η μουσική στον κόσμο σας και ποια είναι τα πρότυπά σας, στην καλλιτεχνική και την προσωπική σας ζωή;
Η μουσική ήταν μοιραίο να έρθει στη ζωή μου πριν ακόμη γεννηθώ, μέσα από δύο υπέροχους γονείς που την αγάπησαν πολύ και που, ακόμη και αν δεν τη σπούδασαν, θέλησαν να δώσουν την ευκαιρία στα παιδιά τους να έχουν ποιοτικά ακούσματα και ανθρώπους που θα τους διδάξουν όχι να «εκτελούν» απλά νότες, αλλά να ταξιδεύουν με αυτές. Ως πρότυπά μου αντιλαμβάνομαι όσους με ενέπνευσαν, αρχικά μέσα από τον τρόπο που επιλέγουν να ζουν, να αγαπούν, να σκέφτονται, και έπειτα μέσα από την εργασία τους –είτε ανήκουν στην τέχνη, είτε στην επιστήμη. Σαφώς είναι και πρόσωπα που δεν γνώρισα μέσα από την επαγγελματική τους ιδιότητα, αλλά συναντήθηκαν τυχαία οι δρόμοι μας στη ζωή, ενώ φυσικά υιοθετώ και «πρότυπα προς αποφυγήν» (γέλια).

Παράλληλα με τη σταδιοδρομία σας στο τραγούδι, σπουδάζετε ιατρική. Πέρα από τη θεραπευτική διάσταση και των δύο, υπάρχουν άλλα κοινά ανάμεσα στην ιατρική και τη μουσική;
Υπάρχουν πολλά κοινά εφόδια με τα οποία σε οπλίζουν και η ιατρική και η μουσική, όταν επιλέγεις να σε συνοδεύσουν στη ζωή. Η συνεχής μελέτη, η πειθαρχία, η ειλικρίνεια, η αδιάκοπη εσωτερική μάχη και αμφισβήτηση, η ομαδική εργασία και οι ανοιχτοί ορίζοντες είναι τα βαθύτερα κοινά που είναι απαραίτητο να υπάρχουν προκειμένου και η ιατρική και η μουσική να θεραπεύουν ουσιαστικά και όχι κατ’ επιφάνεια.

Παρά το πολύ νεαρό της ηλικίας σας, μετράτε ήδη συνεργασίες με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Μάριο Φραγκούλη και τον Φοίβο Δεληβοριά, καθώς και εμφανίσεις σε χώρους όπως το Ηρώδειο και το Μέγαρο Μουσικής. Το γεγονός ότι ο πήχης βρίσκεται ήδη πολύ ψηλά σάς δημιουργεί άγχος ή αποτελεί πρόκληση για εσάς;
Όλα όσα αναφέρετε υπήρξαν μεγάλα μου όνειρα –και στην πλειονότητά τους ανομολόγητα, με δυσκολία τα παραδεχόμουν και στον ίδιο μου τον εαυτό. Το μεγαλύτερο άγχος για εμένα ήταν πάντοτε να σταθώ επάξια μέσα στην ομορφιά των ονείρων μου, όταν και αν αυτά πραγματοποιηθούν. Η ευτυχία που έφεραν συναντήσεις –μαθαίνοντάς μου πολλά, όχι μόνο σε καλλιτεχνικό επίπεδο, αλλά και συνολικά στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα γύρω μου και επιλέγω να πορεύομαι– με φέρνει αντιμέτωπη με μία και μοναδική πρόκληση. Να συνεχίσω να ονειρεύομαι και να προσπαθώ.

Η νέα σας συνεργασία με την Κατερίνα Πολέμη παρουσιάστηκε ήδη με επιτυχία στο Kremlino και τώρα επαναλαμβάνεται, για τις δύο πρώτες Πέμπτες του Απριλίου, στον Σταυρό του Νότου Plus. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτές τις παραστάσεις. Με τί συναίσθημα θα θέλατε να αφήνουν στο τέλος της βραδιάς τον χώρο, όσοι έρθουν να σας δουν;
Με το αίσθημα με το οποίο επιστρέφουμε από ένα όμορφο ταξίδι σε μέρη που, ακόμη κι αν είχαμε ακούσει πολλά γι’ αυτά, αποδείχθηκαν ακόμη πιο μαγικά και ενδιαφέροντα όταν τα αντικρίσαμε με τα δικά μας μάτια. Και αυτό γιατί ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ κάθε στιγμή στη συνεργασία μου με την Κατερίνα. Πατώντας γερά στο έδαφος του ελληνικού ρεπερτορίου, έχοντας μουσικές αναφορές και σε άλλα σημεία του χάρτη, συναντιόμαστε με την Κατερίνα σε έναν κόσμο διαφορετικό από αυτόν που φτιάχναμε η καθεμία χωριστά στη σκηνή –και παρ’ όλα αυτά γεμάτο με όσα αγαπούσαμε από πάντοτε, αλλά και όσα αγαπήσαμε προσεγγίζοντάς τα «μέσα από τη φωνή», με την καθοδήγηση και της Όλγας Λασκαράτου, η οποία επιμελείται το πρόγραμμά μας.

Γιατί επιλέξατε ως τίτλο των παραστάσεών σας τον στίχο του Στρατή Πασχάλη «Μέσα απ’ τη Φωνή Βγήκε η Μουσική», από «Το Βαλς του Ορφέα»; Για ποιον λόγο νομίζετε ότι τραγούδησαν για πρώτη φορά οι άνθρωποι; Ποιοι άλλοι ήχοι, πέρα από τη μουσική, σας γοητεύουν;
Προσωπικά, πιστεύω ότι το τραγούδι γεννήθηκε από την ανάγκη για επικοινωνία, πέρα από τον βαθμό που θα της επέτρεπαν μόνο η γλώσσα και οι λέξεις στον προφορικό λόγο. Το τραγούδι γεννήθηκε για να εκφράζει τα κοινά μας, για να μη νιώθουμε μόνοι και για να εκφράσουμε ακόμη και αυτά που, ενώ συνδέονται με σκέψεις, πρόσωπα ή βιώματα, δεν θελήσαμε να μοιραστούμε διαφορετικά. Αυτή είναι για μένα, άλλωστε, η πηγή και ο σκοπός κάθε μορφής τέχνης. Αν απορρίψουμε το σενάριο πως όλα όσα ακούμε είναι –εν δυνάμει– μουσική (εγώ το πιστεύω αυτό), σίγουρα οι επόμενοι αγαπημένοι μου ήχοι είναι οι φωνές και το γέλιο των ανθρώπων μου και ο αμέσως επόμενος αγαπημένος ήχος ανήκει στη ζωή, στις «καρδιές» που έχουμε το προνόμιο ως «εκκολαπτόμενοι» γιατροί να ακούμε. Είναι υπέροχο που κάθε καρδιά έχει τον δικό της διαφορετικό ήχο και είναι ενδεικτικό για το πόσο διαφέρουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, ακόμη και στα πιο «κοινά» –τα μικρά, αλλά τόσο σημαντικά.

Πρόσφατα πραγματοποιήσατε ένα ωραιότατο προσωπικό live στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, υπό τον γενικό τίτλο «Συντεταγμένες». Ποιες είναι οι προσωπικές σας συντεταγμένες στη ζωή;
Η ειλικρίνεια, οι άνθρωποι που αγαπώ, όλα όσα με έχουν εμπνεύσει, οι μνήμες που επιλέγω να κρατώ (είτε για την ευτυχία, είτε για τα μαθήματα που μου χάρισαν), οι μουσικές, οι στίχοι και κάθε έργο τέχνης που αισθάνομαι κομμάτι του εαυτού μου. Η ευγένεια και η διάθεσή μου να μαθαίνω, να προσφέρω και να μοιραστώ όσα περισσότερα μπορώ με τους ανθρώπους που συναντάω στη ζωή.

Ποια στιγμή στην έως τώρα καριέρα σας ξεχωρίζετε και γιατί;
Τη στιγμή που έλαβα από τον Γιάννη Βασιλόπουλο τους πρώτους στίχους ενός τραγουδιού που προοριζόταν για δικό μου. Η επαφή μου –τουλάχιστον ως κοντινού παρατηρητή– με τη δημιουργία του, με έκανε να αντικρίσω τη σχέση μου με το τραγούδι από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα, αυτό του μοιράσματος μιας νέας κοινής αλήθειας, που είναι και το μοναδικό κίνητρο για να συνεχίζω να ασχολούμαι με το τραγούδι. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι από όσα ο κόσμος αντιλαμβάνεται ως «κατορθώματα», θα διχαζόμουν ανάμεσα στην κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου και τη συμμετοχή μου στον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι.

Μιλήστε μας για τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια.
Στις 4 και 11 Απριλίου ολοκληρώνονται οι παραστάσεις μας με την Κατερίνα Πολέμη στον Σταυρό του Νότου Plus, ενώ στις 10 Απριλίου έχω τη χαρά να συμμετέχω σε μια συναυλία με έργα του Κωστή Μαραβέγια για το θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Αργότερα, μέσα στο καλοκαίρι, επιθυμία και σκοπός μας με την Κατερίνα είναι να πραγματοποιήσουμε μερικές ακόμη συναυλίες, ενώ προσωπικά επιθυμώ να επαναλάβω και τις «Συντεταγμένες». Παράλληλα, με τη στιχουργό Ελένη Φωτάκη και τον συνθέτη Άγγελο Τριανταφύλλου ετοιμάζουμε νέα τραγούδια που ανυπομονώ να μοιραστούμε με τους ακροατές.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι –δικό σας ή όχι– που να σας εκφράζει ιδιαίτερα αυτήν την εποχή και για ποιον λόγο;
Αναμφισβήτητα, το τραγούδι που πρωταγωνιστεί αυτό τον καιρό είναι ο «Βασιλιάς Απρίλιος» από την «Τρίτη έξοδο». Με δύο στίχους από το τραγούδι, πιστεύω πως εξηγείται και ο λόγος: «Κάποτε η άνοιξη ανήκε στον Απρίλιο / μα τώρα ελεύθερη τους μήνες κυβερνά».

Μοιραστείτε μαζί μας ένα όνειρό σας…
Να μην σταματήσω να διεκδικώ με όλες μου τις δυνάμεις, με ειλικρίνεια και αποφασιστικότητα, όλα όσα ονειρεύομαι –προσωπική επιθυμία, αλλά και κοινή ευχή προς όλους!

———————-

*** Απαγορεύεται αυστηρά η αναδημοσίευση υλικού, χωρίς την άδεια του MusicCorner…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here